vrijdag 26 december 2008

Kerstmis

Kerst staat bij veel mensen in het teken van verplichtingen, familie bezoekjes en overmatig eten. Een van de voordelen van mijn manier van leven, is dat ik zelden dingen doe waar ik geen zin in heb en vervelende verplichtingen ga ik gewoon niet aan. De familie is daar inmiddels aan gewent, en we laten elkaar vrij op dergelijke dagen. Dit betekend dat ik met Kerst 2 dagen kan doen en laten wat ik wil; bv uitslapen, een hond borstelen en lekker naar het bos met de meute.
Normaal neem ik 'slechts' een delegatie mee van 4 Boppers. 7 kan soms wel erg veel zijn... En als je dan andere mensen tegenomt, dan is een roedel van 7 zo'n 'invasie'.. en als er dan ook nog eens een wat minder 'shock-proof' hond bij in de buurt komt, die niet gewent is aan 'hondse communicatie'... tja, dan geloof ik niet dat ik mijn mede-boswandelaars een plezier doe met mijn roedel(en mezelf ook niet denk ik) Vandaar dat we het aantal voor een boswandeling beperken, zodat het voor mij ook wat relaxed is in het geval dat ik andere mensen / honden tegenkom. Maar ja, ach... met kerst zit iedereen binnen onder de kerstboom, te eten en te drinken!
Toen ik mijn Timberlands aandeed, was het voor de Boppers het teken om collectief uit hun dak te gaan; wandelschoenen aantrekken betekend uiteraard maar 1 ding: NAAR HET BOS!!
Op dergelijk hectische momenten (7 honden blaffen, gillen, springen, van mij naar de deur rennen en viceversa) maak ik normaliter mijn keus wie er mee gaat. Gisteren realiseerde ik me dat Bo-Ghy al enige tijd geen bos meer heeft gezien, net als Babs.. Coco vond het afgelopen week nog zo leuk, en ze kan de extra beweging wel gebruiken, Muffin moet meer beweging hebben voor de afleiding om haar schijndracht kwijt te raken, Shanti Vince en Chanel zijn zo makkelijk in het bos t.o.v. andere wandelaars... ach, wat kan mij het schelen. Er zal geen mens in het bos zijn, ze gaan gewoon allemaal mee!
Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan! Ik heb gauw mijn camera gepakt, en de honden in de auto laten springen. Onder luid kabaal kwamen ze 5 minuten later de auto uit rollebollen.. en hebben zich helemaal uitgeleefd in het bos. Schitterende foto's gemaakt, en slechts 1 keer een wandelende familie tegengekomen (gelukkig zonder hond) De oudjes liepen het laatste half uur wat rustiger mee, terwijl Muffin en Chanel de afstand wel 30 keer hebben afgelegd om toch maar niets te hoeven missen.

Vrolijk kerstfeest!

woensdag 17 december 2008

10 jaar jong

Vandaag wordt Coco 10 jaar!


Op een of andere manier staat 17 December in mijn geheugen gegrift, en ondanks het feit dat ik zelden of nooit aandacht aan 'hondse verjaardagen' schenk, flitste vandaag na het horen van de datum door mijn hoofd: 17 december: Coco is jarig.
10 jaar geleden zag ze met 2 zusjes en een broertje het levenslicht, wat best een beetje een wonder kon worden genoemd. Lotte kreeg op 8 jarige leeftijd haar pups, en zorgde er zo voor dat de 'Youandi-bloedlijn' kon blijven bestaan....
Iedereen die mij en mijn honden echt kent, weet wat dit toen (en nu) betekende.

Toen ik vandaag tijdens het werk dus na het horen van 'het is vandaag 17 december' zei "dan wordt mijn Coco vandaag 10 jaar!!!" Kreeg ik de reacties als: 'poeh, da's al oud....'
Gelukkig heb ik helemaal niet dat gevoel. Met het afscheid van oude Raggles nog vers in het geheugen, behoort Coco gewoon tot de jonge garde! Ze rent mee door het bos, klautert - ondanks haar wat stijve rug- dagelijks vlot de trap op en af (want ja, zij ligt als enige 's nachts naast ...uhhhh op mijn bed te slapen) en heeft tijdens het buitenspelen nog het hoogste (lees: luidste) woord.

10 jaar; een mijlpaal, dat wel. Proficiat, mijn Lief Coco-Cadeautje!

ps, leuk detail: 21 jaar geleden, dus op 17 december 1987 zag mijn Bonny (Surprise van 't Schokkerland) het levenslicht. Bonny is de stammoeder van Youandi, en dus ook de oma van Coco.

zondag 14 december 2008

Op tijd

Elk jaar is het weer hetzelfde liedje... hoe moet die kerstkaart er nu weer uit gaan zien. Voordat ik mijn idee eindelijk uitgewerkt heb, is kerst alweer bijna voorbij... en zal het niet voor het eerst zijn dat het geen kerst- maar nieuwjaarskaarten worden.
Vorig jaar leverde het afdruk-drama nog de nodige vertraging op waardoor met de nodige stress en last minute activeiten de kaarten vlak voor kerst op de post gingen.
Ook dit jaar weer de nodige momenten (in de file, onder de douche, tijdens het borstelen) mijn hersen lopen pijnigen.... hoe moet de kerstkaart er uit gaan zien. Door de drukke werkweken en volle weekenden had ik wel gepland dat dit weekend de foto moest worden gemaakt. Strakke planning! (en zo lekker op tijd..) Niet dat ik al enig idee had hoe het eruit moest gaan zien... nee, dat dus weer niet. Door een reeks toevalligheden liep ik afgelopen vrijdag de boekhandel in, alwaar het meest 'foute' maar oh zo leuke kersthoofddeksel lag... Ik zag hem al helemaal op een Bobtail hoofd zitten, erges tussen de kerstballen ofzo... dus "bling" het idee was geboren.. nu nog uitvoeren.
Gisterochtend bleek Chanel de schoonste van het stel, dus is zij de gelukkige geworden voor de ludieke kaart dit jaar. (nee helaas, geen 7 op rij deze kerst)
Na haar smoeltje gewassen te hebben, koppie even losgeborsteld en met de blower haar coupe wat 'gepimpt', de kerstbomen achter in de tuin versierd, Rudolf & friends als decoratie geinstalleerd, test foto's gemaakt ivm belichting en ter voorkoming van te weinig/ te veel bling-bling effecten...en zo kon ons fotomodel aantreden. Mademoiselle deed haar naam eer aan; als een werkelijk model liet ze het hoofddeksel plaatsen en keek ze recht de camera in met haar blauwe oog... Wat een plaaaaaaatje...
Via internet zijn de foto's direct naar de fotograaf gestuurd, binnen 1 uur afgedrukt, enveloppen geschreven (auw, kramp!) en gisteravond zaten de meeste al op de post. pfffffffffff volgens mij heb ik een nieuw record; de kerstkaarten zijn nog nooit zo tijdig verstuurd!

Wie er nog meer snel werken, dat zijn de medewerkers van de Engelse Kennelclub. We weten allemaal dat onze NL kennelclub (Raad van Beheer, alias de Raad van Begeer) het niet zo nauw neemt met doorlooptijden van de diverse procedures. Bv: de doorlooptijd van een NL inschrijving voor Doughnut: 5 maanden!!. Nee, dan de Engelsen;
Ik besloot afgelopen week om Vincent en Chanel toch maar voor Crufts '09 in te schrijven. Echter, daarvoor heb je een ATC (Authority To Compete) nummer nodig van de UK Kennelclub. Een soort Engelse stamboom dus. Ik heb deze nummers voor 1 januari nodig, want dan sluit de inschrijving voor Crufts... oeps... Via internet het aanvraag formulier gedownload. Ingevuld, creditcard betaling gedaan, documenten gescand en dinsdag avond samen met de stambomen via email naar de UK Kennelclub gemaild. Op donderdag middag ontving ik een email uit de UK met de ATC nummers voor beide Boppers (waarmee de inschrijving dus al kan doen) en de mededeling dat de originele documenten zsm per post zouden worden bezorgt. Inderdaad, gisteren ontving ik de enveloppe!
Amazing... waarom kan dat nou wel in Engeland?

maandag 8 december 2008

Het dagelijkse leven

Ik heb het gevoel dat ik weer op aarde ben geland; Mijn collega's en ik hebben 'tropenweken'achter de rug. 'Business as usual' komt weer terug. Druk, ja nog steeds. Maar wel weer binnen de normale kaders. De komende weken nog wel elke week een buitenland trip, maar dan hebben we daarna zomaar 2 weken vakantie in het vooruitzicht! De overuren moeten op, dus dan nemen we maar vrij. (er zijn ergere dingen om te doen, niet waar?)
En zo komen de dagelijkse dingen ook weer wat meer onder mijn aandacht. Vandaag mocht ik weer terugkomen bij de neuroloog, en helaas... ik zal een CTS operatie moeten ondergaan. Over 3 maanden pas, dat dan weer wel. Ik kan het precies tussen de dubbel show in Fribourg (CH) en Crufts inplannen. En ik heb besloten eerst mijn linker hand te laten doen. Kan ik ff wennen aan de 'single-hand-handicap' voordat ze mijn rechterhand doen. Hopelijk zal het daarna beter gaan, alhoewel de neuroloog daar geen garantie voor wil geven. ( "daarna gaan we verder kijken waar de andere pijn en symptomen vandaan komen") Heel fijn :-( nou ja. Eerst dus maar ff de linker hand, zodat ik wel kan borstelen als ik met Vincent naar Crufts ga. (tja, ik blijf natuurlijk wel mijn prioriteiten stellen, haha)
Helaas moet ik 3 maanden wachten op een plaatsje in het Ok schema, voor Muffin gaat dat gelukkig wat makkelijker. Vandaag heb ik de (emotioneel-) grote stap genomen om de afspraak voor haar sterilisatie te maken. 30 december gaat ze onder het mes. Dan heb ik dus vrij, en kan ik haar na de operatie goed begeleiden. het voelt alsof ik een hoofdstuk ga afsluiten... een boek ga sluiten. Er zullen geen afstammelingen meer op de wereld komen van Raggles en Muffin. Een onwerkelijk idee, maar onvermijdelijk.

Afgelopen weekend weer met alle boppers op pad geweest; 2 dagen show in Kassel. Ik had express alleen Chanel ingeschreven. Ik heb de indruk dat ze vaak niet de eer van de keurmeesters krijgt die ze verdient, omdat haar broertje al met de prijzen aan de haal gaat. Als ik dan een uur later met haar de ring betreed, werkt dit niet in haar voordeel. Nu heeft Vincent toch al zijn eerste CAC in Duitsland, dus heb ik met hem niet zo'n haast om hem daar nu alweer te showen. Chanel niet, en aangezien er minimaal 12 maanden tussen de 1e en laatste CAC moeten zitten voor de Duitse titel, was het de moeite waard om haar op deze dubbele show aan te melden. Dus zodoende alleen Chanel ingeschreven... met resultaat! Mon petit Mademoiselle won haar (pittige) klasse op zaterdag, en haalde het CAC. Bingo! De 2e dag was de klasse met 7 jonge dames bezet, en waren er 20 OES teven ingeschreven. Ze won met glorie weer haar klasse (dus weer een CAC!) en werd ook nog eens achter een mooie 3,5 jaar oude Duitse kampioensteef reserve beste teef! Dit betekend een vol CACIB, waarmee ze haar eerste punt voor de internationale titel ook binnen heeft... dat was wel een vreugde dansje waard!
Tijdens dit weekend werd ik vergezeld door het volle 7-tal, hetgeen weer hylarische momenten opleverde. De eerste nacht werd het record 'in legpuzzel-slapen' verbroken, doordat Vincent had bedacht dat we niet 2-dimensionaal met z'n 6en het bed konden delen... nee, hij heeft de 3 dimensionale versie bedacht.... door boven op zijn 2 zusjes te ploffen, en onverstoord te gaan snurken. De dames wurmden zich onder hem uit, en met een voldane blik liet hij merken dat zijn plannetje gelukt was. Hij lag waar hij wilde, en de dames ruimden het veld.
Ook Bo-Ghy was uiteraard van de partij, en ookal wordt hij een dagje ouder.. hij geniet van deze trips. Zijn vaste plek tijdens het rijden is met Muffin en Coco op de achterbank, en in de caravan heeft hij zijn eigen bank. Oude mannen liggen nu eenmaal niet op de grond, althans...dat vindt Bo-Ghy.
Dat vindt hij thuis ook, en zijn vaste plek is dus ook op de sofa. Soms is hij gewoon net ff te laat, en dan is de plaats al bezet door Muffin. (Vincent en/of Chanel nemen de andere helft van de bank al met mij samen in beslag) In zo'n geval hebben we een probleem, want.... oude mannen kunnen echt niet op de grond gaan liggen. Babs heeft zich inmiddels permanent het Emme-bed toege-eigend, dus dat is ook geen optie. Bo-Ghy kan werkelijk een hele avond lopen 'ijsberen' als hij niet ergens zacht op kan gaan liggen. Dus... de oudste honden, hebben ook speciale 'oudste rechten'.... en ik heb daarom in Kassel een Bo-Ghy-Bed' voor hem gekocht. Hij is er helemaal blij mee, en ligt er heerlijk in te snurken. Nu nog even aan de rest van de roedel vertellen dat zij er niet in mogen gaan liggen... het is echt alleen voor de oude grote man.

dinsdag 2 december 2008

Work & pleasure.. & succes!

In een druk leventje als het mijne, is het regelmatig noodzaak om prioriteiten te stellen, keuzes te maken en dingen van de agenda te schrappen. Er zitten nu eenmaal maar 24 uur in een dag ..ookal zou ik daar graag 28 van willen maken.
Ik heb een super leuke baan die meer dan 40 per week in beslag neemt, maar ook dat is een keuze. Die baan geeft me wel de vrijheid en mogelijkheden om te leven zoals ik het graag doe. Alleen jammer dat er zoveel vrije tijd in gaat zitten! :-)
Gelukkig kan ik veel werk van huis uit doen per telefoon en email. De honden vinden dit wel leuk en in de werkkamer is genoeg ruimte voor ons allemaal, dus werken we als een 'team' aan de transitie voor mijn klant. Uiteraard hoort er bij dergelijk werk ook veel persoonlijk contact, wat dmv veraderingen en bezoeken ongeveer de helft van mijn werkweek in beslag neemt. Op die momenten zijn de honden thuis.
Omdat mijn klant in 9 landen vertegenwoordigd is, horen er ook internationale reizen bij. Ik vlieg regelmatig op 1 dag naar Europese steden voor bezoeken aan de klant of mijn locale collega's. Ook dan zijn de honden thuis, en worden ze door oma verzorgd. Maar....soms kunnen we werk en hobby combineren!
Het begon ooit als grapje, dat ik tegen mijn collega's zei: "als ik nu toch naar Milaan, Barcelona, Parijs of andere steden moet, dan combineer ik dat wel met een show!"
Tja, en dan opeens vallen data samen waardoor ik wat zaken moest gaan combineren. Ik had al voor de Kerstshow ingeschreven in Denemarken, voordat er besloten werd dat op 1 december de transitie van alle IT diensten zou plaatsvinden. Ivm deze gebeurtenis, zouden al onze teamleden naar 1 van de klant vestigingen gaan, om de overname wat extra aandacht te geven. Voor mij was dit simpel; Ik ga wel naar de Nordics, want daar ben ik dan toch al! Zo gezegd zo gedaan.
Afgelopen vrijdag middag heb ik Vincent en Chanel gewassen en geborsteld. De caravan werd ingepakt en zo konden we zaterdag ochtend vroeg vertrekken. Alle boppers in de Laguna. (3 in de achterbak, 3 op de achterbank en Babs mag voorin naast mij liggen) Zaterdag avond werden we bij vrienden warm onthaald met eten, wijn en veel gezelligheid.
Zondag ochtend zijn we 40km verderop naar de "Jule Udstillung" gegaan. De Denen beginnen op op de 1e dag van advent al met kerst, en dat is overal goed te merken. Ook op de show: Christmas carols klonken de hele dag en er stond een gigia kerstboom in de hal, zelfs de ringnummers waren in kerstsfeer. Er waren 40(!!) Bobtails ingeschreven, en de Denen weten als geen ander hoe je een show gezellig moet maken. Vincent won zijn klasse, en won even later ook het CAC! Dit overtrof toch echt al mijn stille verwachtingen... hij is jong, groot, en heeft tijd nodig om volwassen te worden. Maar de keurmeester was lyrisch, en ondanks zijn 'onvolwassen uiterlijk' vond ze hem in bouw en gangwerk de beste. Zoooooo, wat was ik trots!!!!!
Daarna mocht Chanel. Ze was de enige in haar klasse, en kreeg de kwalificatie om mee te dingen naar het CAC. Ze moest het opnemen tegen een hele mooie teef uit de openklasse en een mooi jeugdteefje. Ze kreeg het reserve CAC, waar ik heel tevreden mee ben gezien haar jeugdig uiterlijk.
Na afloop wordt er bij de Denen altijd heerlijk gegeten, wat een erg leuke afsluiting van een dergelijk evenement is. Ik ben later weer met de Deense vrienden mee naar huis gegaan, waar we konden napraten, en ik weer een mooie les over Scandinavische honden en stambomen heb gekregen. Lis en Hans Ove fokken al meer dan 40 jaar, en konden mij foto's laten zien, met bijbehorende info over karakter, gezondheid etc van vele generaties honden die de voorouders van mijn honden zijn. (Coco's vader is immers Deens) Zo leuk, en zo waardevol!
Op maandag hebben we heerlijk uitgeslapen. (ja, de legpuzzel in de caravan was weer compleet; Inge met 5 honden op bed, lekker warm maar ik lag wel als een mummie klem onder het dekbed)
's Middags had ik de afspraak in Brondby met de klant. De honden bleven even achter in Lyngby. De klant vroeg als eerste of ik had gewonnen op de show, waarop ik tot zijn groot plezier kon melden dat Vincent zijn 1e punt voor het Deens Kampioenschap had gehaald. De meeting was verder zakelijk en verhelderend. Het is altijd prettiger om elkaar te ontmoeten, dan uitsluitend via telefoon/mail te moeten communiceren.
Om 16.15hr konden we huiswaards. We namen de boot van 18.15hr, waar ik -net als op de heenweg- met de honden in de caravan bleef. Zo konden we even eten en relaxen. Na een vlotte rit naar huis, reden we om 1 uur vannacht hier thuis weer de oprit op.

Een prima combi om zo te doen. De honden vinden het geweldig om mee te gaan en genieten van de aandacht, de wandelingen in vreemde bossen en parken met allemaal nieuwe luchtjes.... en zijn nu moe van hun drukke weekend.
We gaan nu plannen om dergelijke combinaties vaker te doen. Zwitserland, Spanje, Italie... allemaal leuke landen om work & pleasure te combineren!

zaterdag 22 november 2008

Nieuw leven

Het kan niet op... we barsten bijna van trots uit elkaar!

Vincent zijn eerste kinderen zijn gisteren geboren in zuid Limburg bij Marlie en Jos. Lynn is bevallen van een schitterende dochter (340gr) en een bere-grote-mooie zoon(510gr)
Moeder en kids maken het goed, Lynn heeft alles netjes zelf gedaan en ligt trots in de kist voor haar kinderen te zorgen. (foto's staan onder 'nieuws' op de site)

Vanavond mag ik ook nog eens naar de kleinkinderen van Bo-Ghy gaan kijken bij Mark en Roosmarie, waar Riitta 2 zonen en 2 dochters op de wereld heeft gezet. Ben zo benieuwd naar deze 'volgende generatie'! Welke eigenschappen van de voorouders gaan we herkennen in deze jonge wezentjes?

En dan heeft Vincent vanmorgen een lady op bezoek gehad, die morgen nogmaals zal komen voor hem. Nog meer nieuw leven in de planning dus!

vrijdag 14 november 2008

Gewoon weer ff lachen...

Na groot verdriet is het een opluchting als de dagelijkse dingen weer gewoon doorgaan en de kleine dingen -die oh zo belangrijk zijn- weer een glimlach of zelfs een schaterlach kunnen veroorzaken.

Afgelopen week was hectisch. Over 2 weken zal de 'grote transitie' plaatsvinden op mijn werk. Hetgeen veel werk, hectiek en regelwerk met zich meebrengt. De (over-) uren vliegen de pan uit en zelfs de zondagen zijn niet 'veilig' meer. Maar dat geeft niet; Het is tijdelijk, ik kan nog steeds veel van huis uit werken en regelen. Via conference calls vergaderen we -met hijgende/blaffende honden op de achtergrond- met heel Europa. Het reizen gaat nu wat frequenter voorkomen, en waar zouden we zijn zonder Oma? Ja, dat mag best wel eens gezegd worden... zonder Oma geen honden en leuke internationale baan! Afgelopen donderdag sprong ze weer in, en zorgde ze voor de 9 thuisblijvers waardoor ik met een gerust hart 'smorgens heel vroeg op het vliegtuig naar Zurich kon stappen, en 18 uur later thuis volledig verzorgde en tevreden honden aantrof... wat een luxe. Dank je Mam.

9 Honden? Ja, want Doughnut is hier een paar daagjes.... Doughnut, ons Zwitsers familie lid. De Raad van beheer had na 5 maanden, na (te)veel door Inge betaalde Euries, en na 'tig telefoontjes eindelijk begrepen dat hij toch echt in het NHSB moest worden ingeschreven. Pfffff..hoe ingewikkeld kan een standaard procedure zijn? Het lijkt erop dat hij voor de RvB de eerste import hond uit Swiss is! Maar deze week lijkt het dan toch allemaal goed te komen.... zijn chip is gecontroleerd, en hopelijk ontvangen we binnen niet al te lange tijd ook nog een NL stamboom voor hem.
Het is heerlijk om hem in huis te hebben. Hij is zo lollig! Hij is lief en vrolijk. Stabiel, vriendelijk en een grote knuffelbeer. Ik heb geprobeerd om Kim wijs te maken dat hij hier maar moet blijven... maar ze geloofd me niet! hmpf ;-(
..Tja, dan maar hopen dat hij volgend jaar zijn leuke eigenschappen middels zijn genen aan wat pups kan gaan meegeven.

Pientje is ook hier. Minder leuke omstandigheden, maar wel beter zo. Pien heeft na enkele dagen haar draai gevonden, en Doughnut daagt haar continue uit voor een spelletje. Nu haar loopsheid voorbij is laat Vincent zien dat hij, behalve 40 kilo hormonen, ook een leuke broer is om mee te spelen. En Chanel moet nog ff wennen aan het feit ze niet de Benjamin is..

Met het mooie weer speelt de hele meute lekker in de tuin, en vindt zelfs Bo-Ghy het leuk om mee te keten met de ' jeugd'. Ze laten me lachen met hun dagelijkse fratsen; Vincent die - hoe dan ook- elke avondd op schoot wil zitten, Doughnut die met zijn koppie draait als je tegen hem praat, Shanti die als een skippy bal door de tuin heen stuitert, Babs die knort als een grobbebol, Muffin die de aanrecht afspeurt, Chanel die zich samen met mij de warmte van de openhaard laten welgevallen waar ik met een glimlach aan Raggles denk. Maar elke ochtend begint met de glimlach om Coco die niet op wil staan omdat de gordijnen nog niet open zijn en zich asociaal kreunend nog eens uitrekt en omdraait op bed als ik de wekker op snooze druk...

dinsdag 4 november 2008

Afscheid nemen van Raggles

Ze is er niet meer... Raggles heeft rust.
Tijdens haar laatste minuten voelde ik dat ze zich overgaf, en in haar ogen zag ik de rust komen. En -misschien klinkt dit raar- haar dode lichaam straalde een rust uit zoals ik al enige dagen niet meer bij haar had gezien.

Dood gaan en afscheid nemen is voor ons een ritueel. We hebben het al (te) vaak gedaan. En ook voor Raggles geldt dat we middels al onze eigen rituelen afscheid nemen om elkaar los te laten.
Gelukkig reageren de andere honden erg rustig en gelaten op het hele gebeuren. Alleen Vincent was toch even verward na het besnuffelen van het dode lichaam van zijn grote liefde. Terwijl Raggles gisteravond op haar eigen plekje lag, was het voor mij het moment om haar 'memoriam' te schrijven voor de rainbowbridge. Hoe vat je een intensief 13 jarig leven samen in 10 zinnen? Wat ben ik blij dat ik uit de talloze foto's van onze vakantie in Frankrijk een mooie kan kiezen. Wat hebben we daar toch nog samen genoten!
Vanmorgen het zware moment om haar weer in de auto te leggen en naar het crematorium te brengen. Net als Emme, heb ik ook haar tot aan de oven begeleid. Hoe emotioneel kan een afscheid zijn? Hoeveel tranen heeft een mens eigenlijk? Ik heb al de hele dag het beeld van haar geboorte voor me... 13 jaar geleden ving ik haar op; een teefje met 2 zwarte oren van 300 gram, en nu geef ik haar de laatste knuffel voordat haar uitgeputte lichaam vernietigd zal worden.
Nadat de oven sloot, ben ik met Vincent en Shanti langs de maasplassen gaan lopen. Wat een blauwe lucht, en de zon scheen voor mijn Freggle vandaag... 2 uur later konden we haar as mee naar huis nemen.
Ook voor Raggles heb ik volgens mijn ritueel stenen gehaald.. en ja, ook voor Raggles heb ik de perfecte keien gevonden. Spaghetti steen! (alleen die maffe naam?) op het eerste gezicht net lava steen, heel ruw en grof maar als je beter kijkt zie je hoe broos het is. Net mijn Raggles met haar grote mond maar oh zo gevoelig en breekbaar.

Haar as heb ik bij het as van Emily in de urn gedaan, en samen met de stenen op de grafheuvel bij de anderen gelegd. Het wordt veel te vol daar achter in de tuin...

Raggles heeft rust. In mijn hart en in haar kinderen leeft ze voort. Zoveel mooie herinneringen... Mijn lieve Raggle-Freggle. 't is goed zo, maar wat zal ik je missen!

maandag 3 november 2008

Precies 1 jaar later....

Vorig jaar stopte Emily op Donderdag met eten, en op maandag ochtend 5 november gaf ze aan dat ze niet verder wilde... en belde ik Walter. 's middags hebben we haar in laten slapen.

Afgelopen donderdag stopte Raggles met eten... vrolijk, dat nog steeds. Zelfs afgelopen weekend met de caravan mee naar Hannover. Stil genietend op de achterbank. Kleine beetjes eten (veel vlees, weinig brokken) maar toch telkens weer braken. Samen korte stukjes lopen op de parking, de caravan in tillen, en weer lekker slapen. Genieten van de aandacht en ook op de terugweg weer als een koningin op de achterbank liggen slapen.
Vanmorgen ging het niet meer. Ik hielp haar overeind -zoals vaker de afgelopen week- en hielp haar op weg naar buiten. Na enkele stappen vond ze haar stevigheid weer, en liep ze zelf naar het gras. So far so good.
Toen ik de honden enkele minuten later binnen riep om te komen eten, was Raggles nergens te vinden. Roepen heeft geen zin, want als ze 'een slechte dag heeft' is ze ook harstikke doof.. Zoeken dus maar.
Uiteindelijk vond ik haar achter in de tuin, onder de wilg weggekropen, slapend diep onder een struik. Ze wilde niet overeind komen, ze wilde met rust gelaten worden.
Toen ik haar naar binnen gedragen had, en op haar bed leerlegde was het duidelijk; Ze is op. De kanker heeft gewonnen. We gaan niet verder.

Vanmiddag mag ze gaan. Ze ligt naast me op haar kleedje, in alle rust slaapt ze haar laatste uren totdat we eind van de middag naar Walter zullen gaan.

zondag 26 oktober 2008

Oneerlijk

Tegen alle verwachtingen in krabbelt Raggles op uit haar dip. Net als Emily destijds, heeft ze een paar heel slechte dagen gehad, maar nu eet ze weer haar bak leeg. Vanavond heb ik wat extra brokken in haar bak gedaan, die ze met grote happen wegwerkte. Vanochtend stond ze rechtop in haar kennel toen ik beneden kwam, en ze heeft vandaag zelfs - op haar manier- actief meegeholpen met grasmaaien! De anti-slip matten uit de laatste maanden van Emme zijn weer van zolder gehaald, en zo heeft ze dus luxe ligplaatsen in huis- en werkkamer waar ze niet hoeft te spartelen om op te staan. 13 jaar en 5 maanden oud... we leven bij de dag.

Maar terwijl ik me de afgelopen dagen druk maakte, en gisteren alweer wat opgelucht voelde kwam gisteravond dat klote telefoontje van vrienden; Suus is ziek. 8 maanden oud, en tijdens het avond eten zomaar ineengezakt. Wit tandvlees. Dierenarts bezocht, infuus gegeven.. afwachten...
Vanmorgen om 9 uur wilde ik gaan bellen hoe het met kleine Suus is, maar de sms was me voor; Suus is vannacht om 2 uur thuis in de armen van haar baasjes overleden. Een inwendige bloeding- zonder aantoonbare oorzaak- is haar fataal geworden.
We zijn allemaal sprakeloos.
Lieve kleine Suus... in Frankrijk nog lekker met Vince en Chanel aan het keten.. gisteren thuis nog gewoon met haar grote vriend aan het spelen...
Pas 8 maanden oud. Wat is het leven soms oneerlijk.

Dag Suus, dag lieve Suus.

vrijdag 24 oktober 2008

Pieken en dalen

Zonder dalen geen pieken zeggen ze wel eens... En omdat mijn pieken enorm hoog zijn -ik heb nu eenmaal een super leuk leven met veel lol, liefde, gezondheid en geluk. En daarom heet Muffin toch ook "Live Life to the Max"... Maar daar horen dus verzelfsprekend ook de minder leuke periodes bij. Over de piek schreef ik eerder deze week.. en zomaar plots stort je van je roze wolk af als blijkt dat Stacey niet zwanger is. Weer niet. Ik wordt er werkelijk radeloos van, en zo ondertussen zie ik op sombere momenten de in 20 jaar zorgvuldig opgebouwde bloedlijnen en leuke eigenschappen langzaam wegsijpelen... Om te janken.
Als het zo doorgaat, dan komt het werkelijk op de 'next generation' aan, maar wat dan in de tussentijd? Al de mensen die op een pup zitten te wachten? En dit wil zeggen dat mijn oude Raggle Freggle dus geen oma zal worden... zelf zo'n goede moeder en makkelijk grote nesten gevend, maar haar dochters lukt het niet. Ja, ik kan wel janken.

En Raggles... ze laat me weten dat het niet goed met haar gaat. Ze eet al enkele dagen haar bak niet leeg. Sinds 2 dagen kan ze 'smorgen niet meer zelf opstaan. Gisteren en vandaag werkte ik rustig thuis. Maar in de werkkamer ligt laminaat... en ze wil natuurlijk wel bij me liggen. (da' s best vol hoor; 9 honden onder/naast/voor/achter je stoel en bureau!)
Dus Raggles spartelt wat af, en ik help haar oude lijffie met liefde meermalen per dag omhoog. Als ik haar zo optil realiseer ik me dat ze snel mager wordt... Haar ogen zijn weer ontstoken, en zitten vol korstjes die consequent heel lief en voorzichtig door Vincent worden weggepoetst. Vandaag zag ik dat de tumor (zo groot als een bloemkool van zeker 500gr) is gaan bloeden. Het druppelt eruit...
Ik voel dat het niet alleen uitwendig zit, maar haar hele onderbuik zit vol.
Wanneer ik haar schoonmaak en knuffel 'lacht' ze naar me, en gaat ze op haar rug liggen rollebollen...wat heeft ze een lol! Terwijl ik dit zie kan ik mijn tranen niet tegenhouden, en vraag ik me af of ze nu pijn heeft of niet. Ze is een taaie, maar ik zal waarschijnlijk heel snel een besluit voor haar moeten gaan nemen.

dinsdag 21 oktober 2008

Next generation

Zo hebben we enkele weken weinig te melden wat 'blog-waardig' is, en zo staat allles ineens weer op z'n kop...en dient er zich een next generation gevoel aan.
Het eerste geweldige giga-leuke nieuws, is dat Vincent vader wordt. De dame die 4 weken terug zo op de valreep na onze vakantie voor hem op visite kwam, bleek deze week tijdens de echo zwanger te zijn. Wat zijn we trots, wat zijn we blij!
Het maakt het wel een beetje extra bijzonder, omdat Lynn een kleindochter van mijn oude Emily is; zo wordt mijn Emme dus heel dichtbij, opeens weer overgrootmoeder.

Tja, en een ander fenomeen wat me doet denken aan een 'next generation' gevoel, is ons avontuur in Lausanne. 3 jaar lang heb ik met Shanti de sterren van de hemel gelopen. Waar ze kwam, daar won ze. Onze vernieuwde 'trofee kast' puilt uit met al haar bokalen. Zo'n hondje fok je maar 1 keer... zo'n carriere maak je maar 1x in je leven mee...dacht ik.
Maar, dan komen er 2 kleuters in een leeftijd dat ze mee mogen doen voor de CAC's.. en dan starten we weer (wat langzamer en gematigder dan met Shanti) toch weer met showen. Chanel haar debut in de intermediate class was vorige maand op de nationale Elevage, waar ze met 15 maanden+ 1 week het reserver CAC won. Over +/- 20 teven die ouder(en dus meer 'af') waren dan zij. Toeval?
Nu was het de 2e show om mee te doen vooor de CAC's en mocht Vincent ook meedoen. Hij beet de spits af (reuen zijn altijd voor de teven aan de beurt) met net 16maanden in de intermediate class tegen een hond die 6 maanden ouder was. Dat is veel, als je je beseft dat Vincent erg groot is en een slungel lijkt die nog veel tijd nodig heeft om een kerel te worden. Maar 'mijn meneertje' won zijn klasse met glans, en werd zelfs reserve beste reu!!! Dit levert hem een vol CACIB op, wat een super start is om internationaal kampioen te worden. De 2e showdag verliep chaotisch, hetgeen ten koste ging van Vincent zijn voorbereiding en resulteerde in een 2e plaats met RCAC.
Zusje Chanel liep 2 dagen op haar sloffen de oudere dames eruit; verbaasde de keurmeesters met haar adembenemende gangwerk, en won beide dagen het CAC.

Ik ben nog een beetje beduust... Overkomt mij dit echt? Halen mijn jeugdige hondjes, die elkaar's kop kaalvreten in hun wilde spelletjes, deze successen? Ga ik het beleven dat Shanti haar carriere niet uniek is?
Tijd zal het leren; maar 1 ding is zeker: de nieuwe generatie heeft zich nu al op de kaart gezet!

zaterdag 4 oktober 2008

Herinneringen

Soms heb je van die dagen, of weken, dat er opeens allerlei zaken uit het verleden opduiken die ook weer oude emoties met zich meebrengen. Soms leuke, soms minder leuke.
Ik las ergens in een clubblad dat er een OES kennel 20 jaar bestond. Op dat moment besefte ik me plots dat ik dat eigenlijk ook heb.. Nou ja, de kennelnaam is pas in 1990 aangevraagd, en toen werd ook het eerste nest (FUN -nest) geboren. Maar in 1988 kwam mijn Max! Dat is dus 20 jaar geleden. Je vraagt je wel eens af hoe oud hij zou zijn geworden als hij niet die prullebak en telefoon had opgegeten.. Nou, 1 ding is zeker; geen 20 jaar. Mijn Max... dat brengt een glimlach en een warm gevoel mee. Ik kijk nog elke dag even naar die foto aan de muur waarin hij met een 'smoel vol sneeuw' uitdagend naar me kijkt.

Een andere herinnering kwam voorbij ik toen ik afgelopen week voor mijn werk naar Copenhagen vloog. Het was inmiddels op de maand nauwkeurig 9 jaar geleden dat ik met Bo-Ghy naar Canada vloog. We hebben eeen geweldige vakantie daar gehad toen.. samen in ontelbare Provencial parcs gelopen en zelfs samen oog in oog met een beer gestaan. Helaas kwam Bo-Ghy op de terugreis getraumatiseerd uit het vliegtuig, en is hij tot de dag van vandaag bang voor bepaalde geluiden (zoals onweer, maar ook als de wasmachine centrifugeert en de houten vloer mee gaat trillen) Terwijl het vliegtuig afgelopen donderdag over de landingsbaan raasde, en ik dat geluid weer hoorde.... wist ik het weer helemaal zeker: daar is Bo-Ghy zo bang van geworden.
Ik zal ook nooit meer - tenzij noodzakelijk- met eeen hond vliegen.

Tja, en dan is het vandaag 4 oktober; dierendag.... exact 4 jaar geleden vond die idioot het een goed idee om mijn huis met al mijn bezittingen tot op de grond af te laten branden. En daar stond ik dan na mijn vakantie met mijn 6 Boppers. Emily 4 maanden uit huis geplaatst om bij Nanda kunnen wonen, Raggles heb ik toen zelfs 5 maanden niet gezien terwijl ze bij Tanya mocht blijven...Ze hadden de beste verzorging -die ik hen niet kon bieden- in die maanden. De andere 4 konden mee op het zolder kamertje bij familie en overdag in hun kennels in een koude schuur. Wat hebben we afgezien met elkaar... maar wat zijn we toen ook geweldig geholpen door veel vrienden die met raad en daad, hand en span diensten ervoor hebben gezorgt dat we op 31 december in ons nieuwe huis konden gaan wonen.

Allemaal bijzondere herinneringen...

maandag 29 september 2008

Dagelijkse dingen

Na een weekje werken ligt de vakantie alweer ver in het verleden. Alsof we alweer maanden thuis zijn..(en weer aan vakantie toe zijn)
Dat komt vast door de drukke dagen die het 'after holiday syndroom' met zich meebrengt op het werk, maar ook thuis. De dagen vlogen voorbij doordat er op diverse plaatsen honden opgehaald moesten worden... en soms is dat zo gezellig dat daar veel tijd in gaat zitten Ik had me voorgenomen om alle boppers in bad te stoppen; dus dat is inmidddels ook gebeurd iedereen is weer schoon, fris en geborsteld. Het gras is weer gekortwiekt wat na zo'n vakantie niet ineens goed kan worden gedaan maar ook dat ziet er na wat uurtjes zwoegen weer als een echte hondenspeelweide uit.

Ondertussen vliegen de hormonen weer door huis, de dames zijn collectief loops!Dus Vincent heeft het er maar druk mee. Er kwam een dame voor hem op bezoek, en de dames thuis brengen hem nog verder het hoofd op hol. Hij mag zich inmiddels volleerd dekreu noemen, waar ik best een beetje blij en trots op ben. Niet iedere reu heeft een fatsoenlijk libido, maar Vincent doet de beruchte "triple D-dekking"(D'rop-D'rin-D'raaien binnen 30 seconden)
Stacey hangt hier ordinair de slettebak uit, waardoor ze zelfs Bo-Ghy zover weet te krijgen dat hij haar wil bespringen!! Bo-Ghy is een jaar of 2 terug gecastreerd ivm een testikel tumor, maar Stacey hield zo aan, dat zijn geheugen hem wel hielp om deze snollebol onder handen te nemen.
Helaas voor dit love-couple heb ik op dat moment maar ingegrepen.. en spelen vanaf dat moment alle jongetjes en meisjes gescheiden!

zaterdag 20 september 2008

Vakantie belevenissen

Het zit er weer op... 3 weken heerlijk luieren, wandelen, genieten van omgeving, mooi weer en natuurlijk quality time met de honden. Lekker bij gekomen na een zeer hectische tijd op mijn werk; we kunnen er weer tegen.
Ik ben het eerste weekend naar Sondershausen (D) geweest, daar een dubbele show met Vincent en Chanel gedaan. Chanel won er haar Duitse jeugd kampioen titel, en werd 'Jugend Club Siegerin 2008' Vincent had helaas minder succes, maar heeft zich netjes geshowd, waardoor het voor hem weer een juiste training was 'voor als hij later groot is'
Daarna zijn we naar het zuiden vertrokken; we hebben zo ongeveer heel zuid Frankrijk gezien (we reden gewoon de zon achterna) en 1 weekend de regen en kou getrotseerd in de Auverne ivm de Franse specialty show waar Chanel aan meedeed.
Coco en Babs waren samen al die 3 weken uit logeren, en Bo-Ghy is pas na de Duitse trip naar zijn logeer adres vetrokken. Alledrie hebben ze hun gast gezinnen prima vermaakt lijkt het...
Raggles is mee geweest. De tumor groeit en groeit... de huid gaat steeds verder kapot, dus wilde ik haar graag bij me hebben. Dat heb ik geweten; Raggles heeft genoten! Ze heeft zeker 3x het stokbrood gejat (zelfs van hoge planken af!) 30x de vuilnis zak geplunderd, liggen snurken als eeen grote kerel, zodat de camping buren dachten dat ik toch niet 'alleen' was...Ze liep en klauterde ook vrolijk mee op de korte wandelingen en heeft zelfs met me gezwommen in de Ceze! Ja, ik was bij dat ze bij ons was. En volgens mij heeft ze zichzelf voorgenomen om volgend jaar gewoon weer mee te gaan!

Muffin was gelukkig weer bij me (ben ooit zo stom geweest om haar thuis te laten tijdens een dergelijke trip) Mijn 'meega-hond'. We hebben samen kilometers gelopen, geklommen, afgezien, gezwommen, en uiteraard genoten. Wat een heerlijkheid om zo'n hond te hebben en samen zulke dingen te doen. De eerste keer hadden we ook de andere 3 meegenomen in de bossen van de Cevennen. Dat was geen succes. Als echte nakomelingen van Lotte, vonden ze er niets aan dat er regelmatig takjes, braamstruiken en andere onregelmatigheden in hun vacht bleef zitten. Muf niet: Muf trekt ze er zelf wel uit, of het valt er vanzelf wel ooit uit... Dus gingen we de overige wandelingen met z'n tweetjes. (scheelde mij ook veel drinkwater meesjouwen in de rugzak) We konden tijdens de beklimming van de Gorges d'Heric wel allebei merken dat onze conditie niet meer is wat het hoort te zijn... dus misschien moeten we wat vaker dergelijke ondernemingen plannen?

Shanti heeft lekker lopen mutsen deze vakantie. Haar zeehonden genen zijn weer duidelijk aangetoond; er is geen rivier of meer waar ze niet ingelegen heeft! Zie foto waar ze in de Ardeche duikt, en onder de Pont d'Arc door wil gaan zwemmen :-)

Vincent heeft zijn watervrees overwonnen, en zich door Shanti laten overhalen om ook natte voeten te halen. (soms is dat noodzakelijk als je wilt drinken uit de rivier) En toen ik bij het lac de Salagou smorgens ging zwemmen, liep hij per ongeluk zelfs tot aan zijn buik het water in!
Chanel niet, die wil geen natte voeten, alleen maar als het heel heet is, of echt niet anders kan. Ik vind het prima... want daardoor had ik niet zoveel werk om haar na een week ' bush, water en camping' te wassen en op te poetsen, waarna ze op de Franse clubshow het reserve CAC won op haar amper 15 maanden leeftijd! poeh, wat was ik trots!!!
Enfin, nu weer de boel opruimen. Honden wassen (ze zijn wat stoffig.. en er zit her en der nog wel wat frankrijk in de vachten) caravan schoonmaken, post doornemen etc etc.. en maandag weer gaan werken.
De overige foto's zullen via 'news' op de site worden gezet.

donderdag 21 augustus 2008

Raggles

Raggles heeft al enige maanden een tumor op de binnenkant van haar achterpoot, 'op de binnenkant van haar dij' als het ware. Onderzoek heeft aangetoond dat het kwaadaardig en praktisch in-operabel is, waardoor ik destijds heb besloten haar de lijdensweg te besparen en geen nodeloze operatie te laten ondergaan. We zijn nu enkele maanden verder, en Raggles is gewoon Raggles: vrolijk, dol op eten/knuffels/aandacht, speelt, blaft en slaapt en snurkt...
In niets merk ik aan haar dat ze al 13 jaar is of dat ze pijn, danwel last heeft van de tumor die als een 'bloemkool' aan haar billen groeit. Dagelijkse controle en verzorging leert mij dat de tumor de ene week groeit, dan weer niet, en dan weer ineens super snel. We leven bij de dag.

Afgelopen week gebeurde het onvermijdelijke, wat ons een grote stap in richting van het einde brengt: haar huid gaat kapot. Calendula zalf help niet meer, en de wondjes worden snel groter. Het jeukt en ze blijft eraan likken waardoor de wond geen rust krijgt. Een 'broek aan' tegen het likken blijkt geen effect te hebben want Raggles kan overal bij; ze trekt 'snachts de broek uit.. en likt gewoon door. Dus dan maar een 'lampekap' bij de d'arts gaan halen om haar tegen zichzelf te beschermen. (dit is wegens dieronvriendelijkheid tegen mijn principes, maar dit is het enige redmiddel om haar nu tegen zichzelf te beschermen)

Maar ondertussen doemde een groter probleem op...Ik ga volgende week 3 weken op vakantie, en dan gaan er dus een paar honden uit logeren. Raggles zou lekker vertrouwd naar Nanda& Co gaan... maar zoals ze nu is, kan ze opeens heel snel achteruit gaan en dat kan ik naar zowel Raggles als Nanda niet maken. Dus moesten de plannen gewijzigd worden. Na eeen rondje bellen/mailen boden de oplossingen zich al snel aan. Gelukkig mogen zowel Bo-Ghy, Coco als Babs gaan logeren bij de meest superde luxe eerste klas 4**** hotels (=de vertrouwde 'pleeggezinnen' van mijn honden dus!) waardoor ik Raggles ook mee kan nemen naar France!

pfff...voor mij een ongelovelijke geruststelling, en de vakantie is dus geregeld. Maar dit neemt natuurlijk niet weg dat ze nu moet stoppen met likken en daarmee de wond te vergroten, want als dat gebeurd..... zijn we het einde nabij
Toen ik dit dilemma met Oma (mijn moeder dus) besprak, herinnerde zij zich dat haar buurvrouw voor haar Airdale ooit een 'opblaasbare kraag' had om het bijten/likken tegen te gaan (in plaats van zo'n lampekap). Dus gauw wat telefoontjes gepleegd en -met super dank aan 'buurvrouw Judith' -kon ik 's avonds bij Raggles de opblaasbare kraag omdoen, waardoor ze zichzelf niet meer kan verwonden. Deze is even geleend, maar inmiddels heb ik een internet adres gevonden om er 1 te kopen (altijd makkelijk om zelf te hebben!)
..en Raggles is apetrots op haar "collier" loopt ermee rond alsof ze de koningin is! Ze stoot nergens tegenaan, wordt niet gehinderd in haar dagelijkse doen en laten, maar kan zichzelf niet verder openlikken/bijten.
Ik verzorg de wond enkele malen per dag met jeukstillende creme, bethadine shampoo etc, en hoop dat we het zo weer tot rust kunnen brengen.
Ja, ik weet dat we een (grote)stap dichterbij het onvermijdelijke einde zijn gekomen. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om afscheid van een hond te nemen die zo vrolijk is en nergens 'last' van heeft! Dan maar een zwembandje om... ze is er zo blij mee!

maandag 18 augustus 2008

Coupe teddybear

Na enkele weken twijfel, mislukte pogingen om haar toch uit te borstelen, uitstel, pijn, heb ik vanavond Coco in 'coupe teddybear' geknipt. Tranen.

Ik heb altijd gezegd dat Coco en Muffin nooit kort hoeven, omdat ze makkelijke vachten hebben, en het heerlijk vinden om uren geborsteld te worden. Bo-Ghy en Babs zijn erg kleinzerig en nooit makkelijk geweest op tafel... ookal was het destijds emotioneel een grote stap om hen de eerste keer kort te zetten. Emme en Raggles gingen kort om medische redenen. Dat was anders.

Ik merk dat de pijn in mijn handen niet minder wordt. Na elke inspanning is het mis, en moet ik 'rust nemen'. Niks voor mij! Mijn 'to-do list' is altijd eindeloos, en langer dan mijn vrije tijd me ruimte biedt. Honden, tuin, verbouwing... maar ook mijn lijf wordt blijkbaar ouder met gebreken, en mijn handen weigeren al enige tijd dienst. Misschien voor anderen onbegrijpelijk, maar voor mij mijn 'worst nightmare'.

Afgelopen weken steeds getracht om alle activiteit goed te plannen; geen shows, alle tijd aan mezelf, maar ook dit bracht geen verbetering. Na 2 weken uitstel om Coco te borstelen, prioriteiten stellen (= eerst 'n showhond borstelen en daarna rust moeten nemen) dus vanavond rigoreus het besluit; liever kort dan in de klit.
Tranen, ja veel tranen. Onbegrijpelijk, ook voor mij.

Ik heb een afspraak gemaakt bij de arts. Ik wil nu weten of het alleen overbelasting, reuma of artrose is (zit beiden in mijn familie) Coco is super mooi; Ze ziet eruit als een puppie, hartstikke leuk en ik weet het weer zeker: ze is de mooiste, best gebouwde hond die ik ooit gefokt heb!!(en de liefste) Ze is er zelf volgens mij wel blij mee, al moet ik er vreselijk aan wennen. Mijn Coco-Doos. gelukkig zal het wel weer aangroeien, en is ze voorlopig lekker schoon en uit de klit.

woensdag 13 augustus 2008

Honden weer..

Eigenlijk gaat alles lekker zijn gangetje...en is er weinig te melden. Echter iedereen die ons een beetje kent, weet dat het hier nooit echt rustig is en er altijd wel iets gebeurd.
Zo heeft Bo-Ghy gisteren besloten geen weer-mannetje te willen worden. Onze held op sokken is zich de blubber geschrokken van de hagelbui. Het ging ook wel vreemd hoor... Ik kwam thuis, de zon scheen en ik heb alle boppers naar buiten gelaten. Ik moest nog wat werk afmaken, dus ging ik naar mijn werkkamer (ja, die is nieuw...de oude slaapkamer beneden is verbouwd tot werk/ prijzenkast/ kraamkamer... en is nu eindelijk klaar) terwijl ik zat te werken begon het te waaien. Ik zag de bamboe in de voortuin wapperen, en hoorde de wind door het rookkanaal van de haard gieren. Ik vond het wel bizar, dus liep naar de huiskamer en werd op dat moment bekogeld door hagelstenen! Echt waar, ze vlogen door de tuindeuren wel 4 meter de kamer in. Oh jeetje... alle honden waren buiten! Ik gilde tegen de wind en hagel in dat ze binnen moesten komen, hetgeen ze ook als een tornado direct deden. Maar hoe zie je in zo'n heksenketel nu of ze er allemaal zijn? Ik kan in 1 oogopslag niet zien of er 9 OES binnen zijn. eerst naar de achterdeur van het hondenhuis gelopen, deur open, roepen.. ja hoor; nog 1 hond. Tellen: heb ik er 9? (8 van mij + loge Micky)
Ze waren bekogeld met hagelstenen van 1 a 2 cm.... en ik ook. Dat doet pijn joh!
Na 10 minuten was het over. De wind ging liggen, de zon ging schijnen en de vogeltjes weer fluiten. Onvoorstelbaar, wat een contrast in zo'n korte tijd. De honden waren weer rustig, dus konden weer naar buiten. haha, ammehoela dachten ze... ga zelf maar. Na wat overredingskracht en commando's liepen ze uiteindelijk weer buiten te spelen. Behalve Bo-Ghy. De held. Maar na wat extra aanmoediging slenterde hij met tegenzin dan toch naar buiten, en kon ik de huiskamer aandweilen en daarna mijn werk afmaken. todat...ja hoor, Bo-Ghy met een kracht het hekje forceerde, binnen kwam en linea recta onder mijn bureau kroop. Het begon nu te rommelen en te onweren. Och jeetje, Bo-Ghy had echt een slechte avond hoor! Gelukkig maakt het de anderen niet uit of er nu donder en bliksem voorbij drijft, en hebben we het rustig langs laten drijven, waarna we allemaal weer naar buiten konden.

Ook vandaag (gelukkig weer eens een halve thuiswerk dag) was het regelmatig rennen om ze droog binnen te halen, en konden ze na een half uurtje steeds wel weer droog naar buiten. Bo-Ghy is nog steeds wat achterdochtig, en houdt alle vluchtroutes goed in de gaten....

vrijdag 8 augustus 2008

Dek reuen

Het komt er weer aan... de loopsheden.
Over enkele weken moet Shanti loops worden dus werd het nu tijd om de afspraken met eigenaar van de -zorgvuldig geselecteerde- dekreu te gaan maken. Het heeft me ongeveer een jaar gekost voordat ik wist welke reu ik voor Shanti wilde, want (klink misschien arrogant?) ik heb niet zomaar een teef... nee dit is de breed record holder Champion. Er is geen enkele OES op de wereld die zoveel FCI titels heeft. Ze heeft haar sporen verdient, en de kwaliteit die ze in haar karakter, uiterlijk en gezondheid heeft willen we op zijn minst vast houden, en als het ff kan nog verbeteren. Dus tja, welke reu voldoet aan die eisen?

In Maart zag ik hem. Een dijk van een reu, leuke stamboom, super karakter en personality. Zijn eigenaar was het er ook mee eens, en we zouden het love duo in September koppelen. Alles geregeld dus... totdat ik onlangs de voorbereidingen ging treffen, papieren op ging vragen en ook de commerciele kant wilde aftikken.
Oeps... de eigenaar denkt waarschijnlijk dat de reu gouden testikels heeft, of minimaal pups met gouden vachtjes geeft, want de kosten voor de dekking waren 2x zo hoog als een gemiddeld voor een reu. Tja, dan kan een reu (in combinatie met Shanti) nog zo leuk zijn... maar dit heeft ook grote gevolgen.
Na alle tegenvallers (lees: hoge kosten)van de afgelopen 3 jaar met dekkingen, kleine nesten etc lijkt het me toch in elk geval het streven waard om dit nest kosten neutraal te laten worden. Dat wil zeggen dat met zo'n dure reu de puppy prijs omhoog moet. Ik heb even zitten rekenen; bij 5 pups zou de puppy prijs naar 1750 euro moeten. Ahum... dat worden OES voor elite! NOT dus.
Ik weet dat er fokkers zijn die zonder zich te schamen wel zoveel voor een pup vragen, maar voor mij betekend dat, dat mensen die hier na 13 jaar terugkomen voor hun 2e Youandi 300% meer moeten betalen dan destijds voor hun 1e hond. Da's geen inflatie meer...dat is voor mij onaanvaardbaar.
Maar enfin, dan moeten we dus op zoek naar een andere dekreu, en we hebben nog maar een week of 3 voordat ze loops wordt. Er zijn wel alternatieven, maar we hebben het nog steeds over Shanti...mijn toppertje. Ik weet wat ik wil fokken, dus de keus werd beperkt. Nog even op een zijspoor gedacht aan een alternatief nav een dekking die ik nog tegoed heb van een andere fokker, echter dit bleek niet uitvoerbaar te zijn.
En dan zomaar... stom toevallig dwalen mijn gedachten naar een reu die ik wel eens in mijn handen heb gehad, leuk vond, een heel fijn karakter heeft, en ook nog de zwakke punten van Shanti op een sterke manier kan compenseren!
1 mail, 1 telefoontje en alles is geregeld. De eigenaar is zelfs blij en trots dat de reu mijn Prutske mag dekken! En ik ben blij met de medewerking, de overeenkomst en de combinatie. Uiteraard wordt het afwachten, en hebben we hulp van moeder natuur nodig om (leuke)pups op de wereld te krijgen... maar aan ons zal het niet liggen. Ik ben blij dat er nog 'normale' dekreu eigenaren zijn, die het ook gewoon leuk vinden dat hun reu voor nakomelingen mag zorgen zonder daar de 'hoofdprijs' voor vragen. We weten toch ook allemaal dat titels niet vererven of enige extra garantie geven? (mooie ouders kunnen nog altijd lelijke kinderen krijgen, en vice versa)
Ik ben ook helemaal trots dat Vincent al aanzoeken heeft van leuke meiden ik ben zo benieuwt of zijn kids net zo leuk en lollig als hem zullen worden!! Nu maar hopen dat alle dames snel loops worden en dat moeder natuur mee zal werken...

maandag 28 juli 2008

Warm...

In Nederland is het blijkbaar alleen mogelijk om te hollen of stil te staan... Na 3 weken regen, moeten we in enkele dagen omschakelen naar een temperatuur van 20 graden meer dan vorige week...pfffffff Dat valt nog niet mee voor ons, en voor de boppers ook niet.
Nu hebben we hier in huis het geluk dat we niets moeten (geen verplichte wandelingen ofzo) en wel alles mogen.. dus niemand hoeft zich meer in te spannen dan nodig.

Raggles heeft het moeilijk met de hitte.. haar ademhaling is zwaar, en ze ligt de hele dag onder het tuinbankje in de schaduw. De enige activiteit is van de waterbak naar het bankje en vice versa. Ze geniet van de rust, en wil niet binnen gaan liggen; want Inge is buiten!

De jeugd is rustig, er wordt weinig gespeeld. Bo-Ghy heeft een nieuwe kuil onder de rode Esdoorn gegraven, waar hij rustig de hele tuin overziet en zich vooral niet druk maakt. Zijn dochter Babs heeft nl zijn oude kuil in beslag genomen waar ze met een dikke jas lag te hijgen. In de regenperiode lag ze hier ook.. dus kan je je voorstellen hoe haar poten en bek er uit zagen.. ons klein huisvarkentje!
Gister ochtend dus maar ff gauw de tondeuze over haar heen gehaald. Dit keer geen 'coupe San Marino' (dwz: de rug kort geschoren, rest netjes in model geknipt als een teddybeertje) Nee, haar poten zagen er zo dramatisch uit dat ze nu (op kop en staart na) helemaal op 9 mm lengte is. Ahum, met haar 'Tres volumineux' postuur lijken haar pootjes wat iel...maar ohhhh wat is ze mooi!!! en wat is er er zelf blij mee! Ze heeft 3 rondjes in de tuin geparadeerd om te showen hoe mooi ze nu is. (grappig, dat deed haar overgroot moeder Bonny ook altijd na het borstelen!)

Met de hitte zet ik meestal het badje voor ze neer, zodat ze in het lekker koude water kunnen gaan staan en spelen. Ik ben nu eenmaal een malloot, en iedereen die me op zo'n moment zou zien, zou een busje bellen om me af te laten voeren vrees ik...

Kom jongens, we gaan een badje neerzetten.
Minimaal 5 boppers kijken me aan, springen op en weten dat we iets leuks gaan doen..
Ik loop naar binnen, met een zwik honden achter me aan
Jaaaa, eerst badje zoeken Muf... niet voor mijn voeten lopen. Ah.. daar is het badje, kom jongens, buiten eerst opblazen!
Dezelfde zwik honden hobbelt weer met me mee naar buiten en begint te blaffen bij het uitpakken van het blauwe peuterbad.
Nee Vince, niet in happen, dan gaat ie lek, Sukkel!
Het vorige badje is gesneuveld nadat ik het leeg had gegooid en liet drogen in de tuin. Vincent en Chanel 'vonden' het en probeerden er 4 kleine zwembadjes van te maken.. da's dus mislukt, maar ik had wel 45 stukken blauw plastic in mijn tuin liggen.
pfffffffffffffff da's blazen zeg.... kunnen jullie zelf niet blazen?
Muffin gaat nu uit haar dak, en blaft een rondje door de tuin. Shanti staat naast me te blaffen dat ik door moet blazen.. ze wijkt niet van mijn zijde...want haar bad komt eraan!
Zo, jullie bad is bijna klaar, waar gaan we het neerzetten Pruts? Ja, da's een mooie plek.
Shanti dartelt om me heen en ik zet het bad op het gras, en Shanti springt er direct in.
Nee Pruts, er zal eerst water in moeten!!
Shanti kijkt me verbaast aan, kijkt naar haar voeten en de bodem... Je ziet haar denken 'hier klopt iets niet'. Vincent en Chanel aanschouwen het geheel, rennen en blaffen achter Muffin aan zonder te weten wat nu eigenlijk het spelletje is. Ik loop naar de grondwater pomp, gooi de slang uit naar het bad en zet de pomp aan. Feest compleet!
Lekker he Shanti!!! Duw haar maar aan de kant hoor Muff.
Shanti is blij met het ijskoude water, Muffin stapt erbij.. Vincent, Chanel en Raggles houden het bij drinken over de rand.
Bo-Ghy... Bo-Ghy!!!! Bad staat er!!!
Bo-Ghy komt uit zijn kuil, en komt snel kijken... helaas. Bad is vol met dochter en nicht.
Duw ze maar aan de kant hoor kerel
Bo-Ghy kijkt me aan, en als ik Muf iets opzij duw stapt hij snel in het badje met een gelukzalige blik in zijn ogen; da's pas lekker....
De rest van de middag is het een gespetter en geplons van honden die in en uit het bad stappen. Shanti is wel de gangmaker en moet wel de reincarnatie van een zeehond zijn... ze plonst, stopt heel haar kop onder en is van top tot teen druipnat.
Chanel komt niet verder dan uit het bad te drinken. En als ik haar aanmoedig, of zelfs met haar voorpoten erin zet krijg ik een vernietigende blik van haar. Hoe durf ik haar natte voeten te geven?
Raggles stapt af en toe in het bad als ik erbij ben, en gaat vervolgens weer snel onder haar bankje slapen.. Coco kijkt het allemaal van een afstandje aan en komt de schaduw niet uit. En ik.....ik heb dolle pret en geniet van mijn honden die lekker hun gang gaan.

vrijdag 18 juli 2008

Grote jongen!

We hebben weer wat te vieren... want al weten we allemaal dat onze Vincent met de meeste dingen een beetje traag is in zijn ontwikkeling...hij is vanaf vandaag een grote jongen... Ja, echt waar!
Dat zeggen we niet omdat hij de grootste bopper hier in huis is...
Dat zeggen we niet omdat hij na zijn 1e verjaardag 'als volwassen'wordt beschouwd...
Dat zeggen we niet omdat hij - na zij schitterende HD-A beoordeling- vandaag ook vlekkeloos door de oogcontrole is gerold, en nu dus 'volwaardig dekreu' mag zijn...
Dat zeggen we niet omdat hij de leukste en vriendelijkste OES is die een mens zich kan wensen..

Nee; Vincent is een grote jongen want hij heeft vandaag voor het eerst... helemaal zonder twijfel en doelbewust.... zijn poot opgetild! Ja hoor, ik ben heel trots op hem!!

maandag 14 juli 2008

Vakantie tijd

Het is vakantie tijd, en dat is goed te merken. Iedereen is vrij, heeft vakantie en ik doe iets fout denk ik... want mijn hoofd en agenda loopt over! Op mijn werk is 'Operatie Stofwolk' voltrokken, en verwijzen de voicemails en " out office reply's" van mijn collega's naar mij als vervanger... Da's wel een uitdaging als je midden in een transitie zit.. De dagen blijken te kort, en hoeveel afspraken passen er in een dagdeel?
Als ik dan 'savonds uitgeput en sufgepraat thuiskom (of na een thuiswerkdag de laptop uitzet) wachten er 11 viervoeters op me...die willen AANDACHT Ik zie je denken; 11??? Ja, want het is immers vakantie tijd!
Pien, Stacey en Jack zijn hier te logeren aangezien de baasjes lekker onderuit geschoven ergens in de zon zitten. Allemaal leuk hoor...maar wel hectisch.
Pien is hier voor het eerst, en stuitert als een ongeleid projectiel door het huis, kennel en tuin. Volgens mij heeft ze last van een soort Belgisch magnetisme. Als ik links zeg, gaat zij rechts; als ik wil dat ze binnenkomt, stuitert ze naar buiten... als ze buiten moet blijven dringt ze iedereen aan de kant en forceert ze hekjes om toch maar vooral daar te komen waar ik haar nu net niet wilde hebben... Dit tot grote ergernis van Muffin, die na diverse aardige pogingen nu met harde hand Pien in het gareel laat lopen. Pien is er totaal niet van onder de indruk, en snapt nog steeds niet dat je bijvoorbeeld gewoon direct naar je eigen etensbak moet lopen, in plaats van eerst 7x je neus in andermans voerbak te duwen. < zucht > Dan kan het namenlijk wel eens gebeuren dat die neus beschadigd wordt door de eigenaar van die voerbak... Al met al geeft dat veel onrust tijdens het eten, en werkt dat weer bij mij op mijn zenuwen...
Jack eet in de keuken, achter het hekje. Rust.. (zou je denken) Nee, want Jack wil alleen maar eten als er iemand naast staat die hem steeds maar verteld dat hij braaf is en lekker zijn brokjes moet gaan opeten Allemaal leuk en aardig, maar ten eerste vind ik dat een hond maar gewoon zijn bak moet leegeten, zonder nonsense. Anders eet hij maar niet. Ten 2e zie ik me al tegen 11 honden dergelijke capriolen uithalen. Ten derde ben ik druk bezig om Pien met dat beschadigde neusje uit de overige 10 bakken weg te houden... Enfin, na anderhalve week heeft Jack besloten zijn bak gewoon leeg te eten, zonder gezeur.Braaaaave hond!
Dan hebben we Stacey rondhobbelen, die precies weet hoe het hier werkt. Wat een gemak... maar gisteren vond ze toch wel dat het erg moeilijk is om steeds die aandacht met 10 anderen te moeten delen en dacht ze even een stapje hogerop in de roedel te gaan...Daar waren de andere dames het dus niet mee eens dus... Stacey weet weer wat haar plaats is, en dat we hier in een roedel leven.
Raggles is wat van slag door al die hectiek en gewijzigde protocollen. Dat kan ze maar moeilijk bevatten op haar oude dag. Bo-Ghy heeft het druk om Jack in het gareel te houden, en neemt het zowaar zelfs voor Vincent op als Jack iets te dominant loopt te doen! Muffin heeft het maar druk om als roedelleidster op te treden, maar ze geniet wel van haar rol. Vincent, Chanel en Shanti vinden Pien helemaal het einde, want die is onvermoeibaar in het buitenspelen!
Al met al dus wel een lekker stel... ook al is het erg druk, ze hebben ook veel lol met elkaar. Op elk willekeurig moment van de dag komt er een grijs-witte kluwe in de tuin voorbij geraasd, die tikkie-met-verlos doet... Ze kunnen met z'n allen tegelijk die irritante Golden Retriever bij het hek wegblaffen (dat beest wist niet wat hem overkwam) en over een weekje wordt het weer rustig hier in huis als de loge's weer naar huis gaan. Dan komen ook een aantal collega's weer terug, en kan ik gaan aftellen en mijn vakantie in September gaan plannen