Roedels en hekjes...

Voor sommige mensen (fokkers) met meerdere honden is het heel gewoon om honden te scheiden. Er leven er een paar hier, en een paar daar. Sommige in huis, sommige in kennels. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe dat destijds toeging bij de kennel waar ik 'kennelhulp' was: er lagen honden in de gang, honden in de kennels, honden in de keuken en honden in de bijkeuken. Allemaal dichte deuren, afgesloten hekjes en een routine voor uitlaten en wat dagelijkse aandacht. (...) Dit was een goed voorbeeld voor me. Het maakte me duidelijk wat ik NIET wilde. 

Naar mate de jaren vorderde en het aantal honden toenam, was er 1 stelregel voor mijn honden: zoek het ff lekker zelf uit. Met andere woorden, de roedel mag zal bepalen hoe de rangorde in de familie eruit ziet... zolang jullie het samen eens zijn en ik maar daarboven blijf staan, is alles best. 

Dit gaat altijd prima, en is in alle jaren en de diverse generaties ook altijd goed gegaan. Soms moest ik wel eens ff een pup vertellen dat we niet in vachten hangen tijdens het spelen, en we geen haren mogen kluiven bij ooms en tantes... maar verder gaat alles lekker op z'n honds. Pups worden opgenomen in de roedel, en de jeugd heeft respect voor de gevestigde orde. Vroeger was Emme altijd de "über bitch" die elke pup snel, eerlijk en duidelijk liet merken hoe de regels waren, en daarna nam Chanel die rol feilloos over.... mijn schattige lieve heks :-)

Enfin, de happy family leeft dus samen in huis, speelt samen in de tuin en gaan samen mee naar het bos. Door ouderdom doet alleen Babs niet altijd meer mee aan de familie activiteiten, zo gaat ze niet meer mee naar het bos en doet ze geen luidruchtig 'tikkie met verlos' meer in de tuin met de anderen. 

Maar met diverse dames en heren in huis zijn er natuurlijk wel van die 6-maandelijkse ongemakken, die nogal wat impact hebben op de hormonen. Om het gedoe wat te beperken (en vanwege diverse gezondheidsaspecten)  laat ik de dames steriliseren als ze met pensioen gaan. Dat scheelt toch per dame weer 2 loopsheden per jaar, want laten we eerlijk zijn.. het is wel zo rustig huis als er geen 95 kilo testosteron door het huis vliegt. Maar, er zijn nog steeds dames die wel loops worden, gelukkig maar want anders zouden er geen pups meer komen.

Met een familie-roedel waar ook broer/ zus, oom / nichtje, moeder/zoon en andere spannende familie relaties gelden, is het ook wel opgepast tijdens de loopsheden van de dames. Dus, nu zitten we weer ff in zo'n situatie dat we toch met hekjes en deuren te maken hebben, en het opletten geblazen is!

Nu is er wel weer een natuurlijke selectie en rangorde... zo wil Ouwe doos niet door Broer gedekt worden, ze heeft haar oog namelijk laten vallen op die jonge god... Junior vindt die Ouwe Doos wél helemaal het einde. Jammer voor Junior want we plannen geen nest meer met die Ouwe Doos! Ondertussen vindt Broer die Jonge Lolita in huis wel tof, en als ik hem even uit het oog verlies dat tref ik hem vervolgens wel met zijn neus zo'n beetje hélemaal ín Lolita aan. De kleine sloerie vindt de jonge Don Juan wel leuker, maar ach... als die dan niet in de buurt is -door die stomme hekjes en deuren-, is de aandacht van een Ouwe knar helemaal zo verkeerd nog niet!

Jonge Don Juan is danig onder de indruk van de Ouwe Knar, en zal geen avances maken als die Ouwe in de buurt is... dus kan Junior wel samen met Zus als míts die Ouwe in de buurt is, en dan alleen als Lolita niet komt snollebollen want dan is Ouwe afgeleid en neemt ook Junior zijn kans waar om die Ouwe Doos toch nog even het hof te maken... 

Jajaja.... Kan je het nog volgen? Om het mijzelf maar makkelijk te maken en alle ongewenste verrassingen te voorkomen, liggen de jongens nu buiten (heerlijk onder de veranda, en kunnen ze binnen gluren) en de meiden liggen binnen op de bank. Niet leuk, ik vind het hélemaal niks om ze zo uit elkaar te moeten houden! 

Gelukkig...over een week of zo is alles weer normaal. 

25 jaar geleden...

Jaja, alweer 25 jaar geleden zat ik vol spanning met Bonny in de werpkist, samen te puffen en 'mee te persen'... Het eerste Youandi nest werd geboren. 8 pups... het zou het begin zijn van een 'carrière als fokker'.

Fokken was spannend, en als ik zo terugkijk toen ook wel simpel. Ik vroeg aan Marieke (voormalig eigenaar van Bonny, en eigenaar van de kennel waar ik werkte als kennelhulp) welke reu ik moest gebruiken. Zij raadde Watson aan. Dus ik ging naar Watson kijken, werd spontaan verliefd op deze reu, en bezocht hem later met Bonny om haar te laten dekken. Hoppa, 8 pups.

Hoe langer ik meeloop, hoe meer ik weet, en hoe kritischer ik ben geworden. Daardoor maak ik het mezelf ook steeds moeilijker, door naar buitenlandse reuen te reizen, noodzakelijke KI te doen, etc... De Engelsen noemen dat zo mooi "pushing the bounderies'  Dat maakt het er niet makkelijker op. De populatie is véél kleiner dan in 1990, het aantal fokdieren is beperkt en door mijn opgedane kennis weet ik óók vooral wat ik niet wil.

Gelukkig weet ik ook heel goed wat ik wél wil (sommige mensen noemen dat eigenwijs) en als ik dan om me heen kijk en zie wat ik heb bereikt, dan ben ik trots.

Zomaar ff wat cijfers...

• In 25 jaar, zijn er 23 nesten geboren
• Die 23 nesten hadden in totaal 128 pups
• 15 verschillende dames hebben een nest gehad, waarvan alleen Coco en Raggles 3x en de andere dames max. 2 of maar 1x.
• Voor deze 23 nesten is slechts 6x een Nederlandse reu gebruikt (waarvan de 5x voor de eerste 5 nesten)
• Er is slechts 1x een combinatie herhaald
• De 23 nesten hadden een nest gemiddelde van 6 pups (afgerond)
• Van die 128 pups, zijn er 10 als pup hier blijven wonen & 2 kwamen later om verschillende redenen terug en bleven (Lotte en Bo-Ghy)
• Van die 128 werden er 16 kampioen (FCI regels) en alle 128 zijn "familie kampioen" :-)
• Die 16 kampioenen, haalden titels in 18 verschillende Europese landen...
• Die 128 pups wonen in 8 verschillende landen. Dit is vooral beperkt door het feit dat ik altijd geweigerd heb om pups op het vliegtuig te zetten en/of naar onbekende mensen te verkopen.

Het begon in 1988 met Max, daarna kwam Bonny... en in 1990 met Balou erbij had ik 3 OES. Nadat ik van het rijtjeshuis in Rosmalen naar het boerderijtje in Veen verhuisde had ik plaats om dit aantal naar 6 te laten groeien...In Sevenum ging dit aantal al snel naar 7 en tijdelijk zelfs naar 9 toen Vincent en Chanel samen bleven, terwijl Emily nog van  haar (stok)oude dag genoot. Alle honden bleven gewoon in huis wonen en geen enkele keer heeft een hond 'plaats moeten maken'.  

Mijn hele leven bestaat uit hele mooie hoogtepunten, en daarentegen ook heel moeilijke en verdrietige diepte punten. Mijn leven is verweven met de honden en zo ook de vreugde en het verdriet.

Dieptepunten waren zeker. Het afscheid van elke hond maakt diepe wonden. Maar het auto ongeluk waardoor Bonny een dwarslaesie had en ik haar moest laten inslapen op 5 jarige leeftijd, of de fatale maagtorsie van Balou toen hij pas 6 jaar was, en het afscheid van Muffin hakten er hard in.

Of de dag dat "Karel" terugkwam ergens in 1996: hij werd over het hek gesmeten! Amper 1 jaar oud. Verwaarloosd, onder de klitten, ongedierte, wonden en ontstekingen. Bang en onzeker. Ik had me zo vergist in deze puppy kopers! Na 3 maanden 'revalidatie' bij mij in de roedel, mocht hij onder zijn nieuwe naam "Charlie" een lang en liefdevol leven als "God in Frankrijk" leven, bij Rien & Riecky. (niet in Frankrijk, maar in Zaltbommel) :-)

Ik heb me daarna voorgenomen om altijd mijn gevoel te volgen bij het plaatsen van pups. Dat werd me niet altijd in dank afgenomen...

Hoogtepunten waren er nog veel meer!

De geboorte van ieder nest, het spannende moment van de echo tot het aftellen naar de 63e dag... telkens weer. Blije puppy eigenaren, gezellige mensen, nieuwe vriendschappen, veel leuke honden!

De jaarlijkse "reünie", soms een boswandeling, één keer een spelletjes dag en afgelopen Oktober lekker uitwaaien met 20 honden op het strand. Ik geniet nog meer dan alle honden denk ik... Dan ben ik zo trots!

De geboorte van Dwayne is wel een "special highlight"... Mijn speciale lieve Shanti... gedekt door topper 'Rumour' uit Australie... dmv frozen semen. 2 jaar in de diepvries, en uiteindelijk zo'n bijzondere hond, die alle verwachtingen overtreft... wow, soms is het nog steeds moeilijk te bevatten als ik Dwayne knuffel!

De kampioenen... uiteraard! In de begin jaren showde ik maar af en toe, en vooral kleine (regionale) shows. Ik had geen hulp, niemand die me vertelde wat ik moest doen om een hond op showvacht te krijgen. Vallen en opstaan, en door schade en schande wijs geworden. Maar uiteindelijk zó enorm trots op Bo-Ghy... mijn eerste zelfgefokte kampioen! En nu, amper 15 jaar later is zijn kleinzoon Dwayne zelfs Engels kampioen!
En dan de eigenaren die hélemaal zelf hun kampioen in de showring maken, zoals Pascalle, Ursula en Marjo -die het niet altijd gemakkelijk hebben met mij als perfectionist langs de ring- en Nikoletta, Rikke en Orla die in hun uppie in het buitenland de sterren van de hemel lopen met hun Youandi kanjers...

Maar, als ik dan weer relativeer dan vind ik mijn echte hoogtepunten tijdens de boswandelingen, de vakantie trips in de Franse bergen of het Engelse Cornwall, en bij de knuffels op de bank 's avonds met de honden...

En als ik het bekijk vanuit mijn rol als fokker, dan is zo waardevol dat "mijn pups" de belangrijke plaats in familielevens hebben. En één hondje in het bijzonder: Deni, onze zonnestraal pup die in de moeilijkste tijd die een gezin kan doormaken, na het overlijden van zoon Dennis weer vrolijkheid en afleiding in huis bracht voor Tania, Henri en Lisa. We rouwen samen, en ik ben blij dat ik mijn steentje kon bijdragen om Deni wat afleiding te laten brengen en  weer een glimlach in huis te laten ontwaken.

Daar fok ik voor... wow, al 25 jaar! Familie honden, vriendjes, mooie lieve kameraden. Ja, ik ben trots.

 

 

 

Zoveel meer dan...

Als je met honden deelneemt aan shows, dan weet je dat je kan winnen of verliezen. Zeker aangezien het om een "jury sport" gaat, moet je soms incasseren terwijl het - naar eigen inzicht- niet fair of verdiend is. That's life! We kiezen ervoor als we op de "enter" drukken bij de digitale inschrijving. (Ja, een beetje masochist moet je wel zijn om deze sport leuk te vinden en vol te houden)

Er is een leuke tekst die 'hondenmensen' beschrijft met al hun rare fratsen en eigenaardigheden. Eén van de regels is:

Honden mensen rijden 600 kilometer, spenderen veel geld aan inschrijfgeld en benzine, alleen maar om een medaille van 2 Euro thuis te brengen.

(NB, de volledige tekst "hondenmensen heb ik in maart 2008 op dit blog gepubliceerd, dus blader gerust ff terug)

Onlangs had ik 2 weekenden met dergelijke shows. Ik hoopte een 3e CC met Dwayne te kunnen winnen, en had in 1 weekend 2 shows voor hem gepland in de UK. Ik zal iedereen het actie lijstje besparen, maar geloof me... met 6 honden per camper naar de UK regel je niet ff op een regenachtige vrijdag middag. Als je dan niet het felbegeerde 'ticket' wint, en daar dan ook nog eens overvallen wordt door een windvlaag waardoor je Fiamma luifel over het dak van de camper vliegt, dan is de lol er van zo'n weekendje wel af... zou je denken. Niets is minder waar!

Wat was het gezellig om bij aankomst op vrijdag een warm onthaal te krijgen op de camping, die op de showground was. Diverse Engelse vrienden waren er al, of arriveerden vlak na mij en al snel stond de BBQ te vlammen en zaten we met een grote groep te smikkelen en te babbelen. Engelse shows zijn gemoedelijk en na de keuring werden de kampioenschappen van eerder behaalde titels gevierd. Eigenaren deelden gebak, drank en knabbels met alle aanwezigen, en dit alles werd met een toast bezegend. Op dag 2 werd er zelfs een mega taart aangesneden vanwege een 40 jarige bruiloft van fokkers. Waar maak je zoiets nog mee?

De weg terug ging vlot in het zonnetje, langs London naar Folkestone, via Calais waar de honden nog lekker op het strand konden genieten. (Calais is onze vaste camperplek, waar de honden op de heen en terugweg heerlijk over het strand mogen rennen)

De dag later -terug in NL- was ik druk met de luifel reparatie en de camper schoonmaken, en dinsdag was het weer tijd om voor Atos aan de slag te gaan.

Afgelopen weekend was de jaarlijkse show in Wirges (Duitsland) een leuk stadje midden in het WestenWalt. Elk jaar een feest om hier te zijn. Lekker buiten op een groot sportveld, leuke deelnemers en een organisatie die zich uitslooft om het allemaal tot in de puntjes te verzorgen. Mijn honden zijn allemaal Duits Kampioen, dus eigenlijk heb ik er weinig te halen en geen reden om in te schrijven... maar voor de fun en gezelligheid gaan we er naartoe.  Met de luifel nog stevig in de ductape gewikkeld, hoppa weer onderweg met de camper!

De show was leuk en warm (zeg maar "Heet") in het zonnetje. Veel bekenden mensen, en een leuke sfeer. De eerste dag show was een drama qua keuring. Ik vroeg me af of het keurrapport verwisseld was, want ik herken Dwayne absoluut niet in de tekst die door de keurmeester gedicteerd was. Hij werd 2e in zijn klasse, en dus konden we relaxen de rest van de dag. (elk nadeel hep zun voordeel) Eind van de dag was ik lekker gekleurd door de zon, mooie honden gezien, en veel gelachen om de bizarre keuzes van de keurmeester. Daarna  's avonds lekker de BBQ aan, met goed gezelschap en nagenieten van een leuke dag.

De volgende ochtend was Pooh gevraagd om mee te doen aan junior handling. Leuk! 5 jaar geleden deed ze dit ook met Sophie, en nu zijn ze beiden dan wel ietsje ouder.. maar nog steeds een leuk koppel! Dus met hulp van Pascalle snel Pooh losgeborsteld (die was immers alleen als chaperonne mee in de camper) en tijdens de pauze liep ze als een zonnetje mee met Sophie van 6 jaar oud. Samen mochten ze de eerste prijs  "junior handling" in ontvangst nemen, en dat was een applausje waard! Dwayne werd beste reu, en reserve best in show.

De prijzen bestonden op dag 1 uit een "Keuls bordje met OES print", waarvan er al diverse in de prijzenkast staan, dus kon ik Jessica blij maken en haar servies compleet maken. Dag 2 won Dwayne met zijn prestatie 2 mooie rosetten, die nu een plekje aan de muur hebben. Pooh & Sophie wonnen een mooie waterbak & een lief knuffelbeest voor hun 1e plaats voor Junior handling, welke Sophie uietraard zelf mee naar huis mocht nemen :-)

Wat hadden we een lol met de aanwezigen. Het was gezellig, de BBQ deed het weer top, veel info uitgewisseld, nieuwe mensen leren kennen, en genoten van de kids die trots met grote lieve OES door de ring heen stapten.

Dat is niet in geld uit te drukken... Want: Showen is zoveel meer dan winnen!

Globetrotter

Als je 13 jaar oud bent, heb je alles wel gezien. "Been there, seen it, got the T-shirt"

Sinds ik een sleurhut kocht, reis ik door heel Europa en de honden gaan met me mee. Zo bezochten we al veel landen voor bezoek aan vrienden, deelname aan shows en ontdekten we samen de mooiste plekjes van Europa tijdens vakanties.
Onze Babs dateert van het tijdstip van de aanschaf van de "trek-chalet" en mocht zich samen met Bo-Ghy en Coco bij eerste Youandi-wereldreizigers voegen. Inmiddels zijn we een tiental jaren verder, reizen we nu niet meer met trek-chalet maar in de Boppermobiel (camper) en is Babs oud en bejaard.

Ik vroeg ooit aan de dierenarts, of ik Babs nog moest laten vaccineren? Volgens alle regels zou dat moeten om de landsgrenzen over te mogen gaan, maar zijn antwoord was helder: Honden die zoveel verschillende gebieden hebben bezocht, hebben ook onnoemelijk veel antistoffen en zijn immuun 'voor zo ongeveer alles".

Toch besloot ik Babs niet mee te nemen op onze Engeland tour 2014, omdat ze de nodige 'stempels in haar paspoort mistte'. Ze mocht gezellig bij oma blijven, en ik onthield haar de trip naar de UK. Ik durfde het niet aan om het risico te nemen om tijdens een controle tegen gehouden te worden... Tijdens deze 2 weken heb ik haar enorm gemist, en was het elke dag weer vreemd om de lege plek achterin de motorhome te zien.

Babs worden alsmaar ouder, en ondanks dat ik weet dat ze tijdens de vakantie bij oma 100% super verzorging geniet, wil ik haar toch liever meenemen dan thuislaten.
Dus, na een bezoek aan de vertrouwde dierenarts en enkele stempels in haar antieke paspoort, was alles geregeld! Babs kon nu mee op vakantie, naar Frankrijk en Engeland!
Ik denk werkelijk dat Babs de meest bereisde hond is in heel Europa. Ze heeft meer landen bezocht dan menig Europese 2-bener.  We hebben er een plaatje van gemaakt... en alle landen die ze bezocht heeft zijn ingekleurd. En....Overtreft ze jou als reiziger?

Onze Vince

Onze Vince is volgens mij de meest veelzijdige OES. Gister avond lag hij als 'Fifi' opgekruld bij me op schoot, en zat ik mijn grote stoere kerel met een grote glimlach te knuffelen en tevens ook wel stiekem een beetje uit te lachen.

Mijn gróte vriend, momenteel vér boven de 50 kilo, komt elke avond zo even zijn knuffel opeisen.. Ons "Vince-momentje" noemen we dat. En ja, we zouden samen op dieet moeten. Maar ach... eten is leuk, eten is lekker.  Life is good voor Vince, en ik kan moeilijk "Nee" zeggen als hij me met zijn ene blauwe- en andere bruine oog hongerig aankijkt.

Vincent is geen malloot als Dwayne, en is eigenlijk best een serieuze zelfverzekerde kerel.  De meiden "zijn van hem", en Dwayne is zijn beste vriend.

Zo kroelend op de bank zat ik dus met mijn grote glimlach en bedacht ik me hoe grappig hij eigenlijk is, ondanks zijn lieve rustige én zelfverzekerde ego.

Als pupje ging hij logeren bij "familie Diesel & Co": een super gezin met 2 kids, een OES + Golden deden 2 weken lang zijn inprenting terwijl ik naar Zweden moest. Sindsdien is Vincent een kindervriend die elke larf onder de 10 jaar wil knuffelen. Ik ben niet zo'n kindervriend, dus dat conflicteert nog wel eens met mijn idee van 'social talk' in het bos enzo... ;-)

Zijn zusje Chanel is wel iets speciaals: haar oren en ogen zijn altijd schoon-gesopt, en zelfs als ze 'hoofdpijn heeft' moet ze eraan geloven om een liefdevolle verzorging van haar broer te ondergaan. Samen blaffen ze steevast heel Sevenum 's morgens wakker, want enthousiasme moet gehoord worden... aldus het duo!

Geen brood, koekje of eetbaar pakketje is veilig... Vincent heeft van moeder natuur de perfecte maat meegekregen om op tafels en aanrecht mee te kunnen kijken, en alle eetbare waren binnen no-time te signaleren en confisqueren.

Zijn zonen zijn een copy van hem; heerlijk om al die knullen en hun families via facebook te volgen. Ik zie dagelijks gelijkenissen voorbij komen van eigenaren die posten over de fratsen en vertederende momenten. Zó herkenbaar!!

En sinds kort heeft Vincent een nieuwe bijnaam. We noemen hem "Bugs Bunny"...! Ik heb nl een voorraadje winterwortelen liggen, die de honden- gekookt- dagelijks als onderdeel bij hun vleesmaaltijd krijgen. Afgelopen weekend jatte hij bij elk onbewaakt ogenblik zelfs de wortelen uit de schuur en lag ze vervolgens op zijn gemakje rauw op te knabbelen!
Hoe leuk is het om zo'n veelzijdige hond te hebben: sofa-knuffelbeer, beschermer, kindervriend, stoere kerel, papa, mafkees, dief en Bugs Bunny... Mijn Vince!!!

De groetjes van Max

Ik ben het beu. De winter duurt alweer veel te lang en ik snak naar het voorjaar. De griep doet momenteel een serieuze aanval op mijn weerstand, maar ik geef me niet gewonnen. Hoestend en brak sleep ik me door de dag. Al enkele dagen vroeg naar bed, thuiswerken en niet teveel praten. De laatste online meeting op 'mute' deelgenomen om maar niet overal doorheen te hoesten.

Voordat ik me voor een nietszeggend TV programma op de bank ga nestelen met een pot thee en wat comfort food, besluit ik eerst ff met Babs een rondje door de tuin te wandelen. Samen een frisse neus halen en een poging om een zonnestraal op te vangen. Ondertussen geniet ik van het nieuwe aangezicht van mijn huis, waar nu de veranda schittert. De stratenmakers komen over een paar dagen en dan kan ik alles gaan afronden. Als het weer het tenminste toelaat en niet weer gaat vriezen!

En dan, plotseling zie ik ze staan... daar in een groepje midden in het gras. Mijn hart maakt een klein sprongetje. Ze zijn er en ze geven me een grote glimlach: De eerste sneeuwklokjes in de tuin!

 

In mijn oude huis stond jaarlijks het hele grasveld vol met wilde sneeuwklokjes. Grote bossen, met dikke witte hangende knoppen. Het hele veld was ermee bezaaid. Schitterend!!

En elk jaar had Max ook zo'n last van de winter... My good old Max. De laatste jaren dacht ik elke winter wel eens 'die haalt het voorjaar niet'.... Maar dan kwamen de sneeuwklokjes, de dagen werden weer langer, het voorjaar brak door én Max kwam weer uit zijn dalletje. Hij leefde op en genoot van zijn oude dag van het voorjaar en de zomer.

 

Max en sneeuwklokjes zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoe wrang was het dat hij vlák voordat de sneeuwklokjes kwamen, op 13 februari 2000 overleed. Enkele dagen daarna kwamen ze, terwijl ik nog vol in mijn verdriet zat. Ze lieten me glimlachen en aan Max denken... Ik noemde ze "de groetjes van Max".

 

In mijn huidige tuin zijn geen mooie wilde sneeuwklokjes, wel een paar van die "gecultiveerde wannabee's". Ik zie ze ook zelden meer in het wild, die grote weelderige exemplaren. Maar dat mag de pret niet drukken.

Ze zijn er weer: klein maar fijn, ook nu, -op 2 dagen na- exact 15 jaar na zijn afscheid. De groetjes van Max! :-)