Gewoontes

Zo, na een week te hibernaten en als een holbewoner te overleven ben ik weer redelijk mobiel en kan ik me ook buiten weer redelijk redden. Mijn hand wil alweer een beetje meewerken, al heb ik er nog wel veel last van en kan ik absoluut geen kracht zetten. Maar elke dag gaat het een beetje beter. De boppers hebben een geweldige week achter de rug, waarbij zij ongeveer 80% van de dag in het middelpunt stonden!
Ik kan inmiddels -met wat kunst en vliegwerk- mijn jas dichtritsen, en maak ik dagelijks wandelingen door Sevenum. Ik woon hier nu 4 jaar... maar er gaat een wereld voor me open! Ik wandel gewoonlijk in het bos (waar ik eerst met de auto naartoe moet rijden) en ik fiets in de zomer vele kilometers met de honden door de polder. Toch merk ik nu dat grenzend aan die fietsroutes ook de schitterende 'heesbeemden' zijn, waar ik met de boppers kan wandelen en genieten van de natuur met water, knotwilgen en de zon.
Doordat ik ook deels over landwegen moet om daar te komen, kunnen er maar 2 honden tegelijk mee. Beetje jammer, maar meer honden tegelijk wordt echt een probleem ivm auto's en het feit dat ik niet snel 'even' honden kan aanlijnen (ik kan met rechts nog geen musketon haak open kan klikken) Enfin, elke dag neem ik een ander stel mee, en zo heb ik elke dag leuk gezelschap. Afgelopen week ben ik zo met Vincent en Chanel tussen de weilanden door gewandeld. Helaas staat veel vee nog binnen, waardoor er weinig te beleven viel en het karrespoor was niet echt opgevroren waardoor we toch met zwarte poten thuiskwamen...

Oh ja, en dan hebben we nog de verhuizing.... Honden zijn nu eenmaal gewoonte dieren (ik ook) en toch heb ik vorige week besloten om Muffin en Babs te laten verhuizen. Ze schuiven allebei een kennel op.
De kennel van Raggles en Emily stond leeg. Niets is zo'n triest gezicht als een lege kennel waardoor ik 2x per dag met eten, en 's avonds bij het 'welterusten' met mijn neus op de feiten wordt gedrukt: "ze zijn er echt niet meer"
Vincent en Chanel zullen op een dag 'uit elkaar moeten', en Chanel eet al enkele weken in de (leegstaande) 2e kennel omdat dat meer rust voor haar gaf. Die kennel wordt nu dus door Babs bewoond, en daar eten de zusjes nu allebei. (en tzt kan Chanel bij Babs intrekken) We zijn nu 1 week verder... maar Babs rent steevast naar de 3e kennel om haar bak te zoeken. Ik geef dan even een seintje, en Babs weet inmiddels wel in welke kennel ze haar bak dan wel kan vinden. Echter... dit moeten we wel elke maaltijd herhalen. Toen ik afgelopen week ff niet oplette en iedereen al klaar was met eten en naar buiten rende, liep zij nog steeds naar haar bak te zoeken...in de verkeerde kennel!
Muffin is dus ook een kennel opgeschoven, maar eet nog even op haar oude plek bij Bo-Ghy, totdat Babs niet meer haar 'oude huis' opzoekt om haar bak te zoeken. Anders wordt het oorlog vrees ik.
Ik merk wel dat het Muffin rust geeft om een kennel voor zichzelf te hebben. Bo-Ghy wordt een ouwe brombeer die gewoon zijn rust wil hebben als hij slaapt. Die heeft hij nu ook, net als dat hij in zijn super de luxe mand in de huiskamer heeft. Niemand die hem stoort, en niemand die zijn plekje inpikt.
Ik hoop dat ze alemaal snel gaan begrijpen waar ze nu slapen en eten... het is altijd lastig om dergelijke gewoontes om te gooien en opnieuw aan te wennen.

Onthand

Daar zit ik dan, met een verbonden hand. Auw.
Onbewust doe ik telkens toch teveel, vergeet ik dat ik mijn rechterhand niet moet gebruiken, en wordt ik genadeloos afgestraft door felle pijnscheuten.
Ik red me prima... ik loop de hele dag in een joggingbroek en op Croc's, make-up maar achterwege gelaten en met mijn aangepaste koelkast inhoud (alles hapklaar, voorgeneden, en makkelijk te openen) kan ik de winter wel doorkomen als het moet.
De afgelopen weken steeds bedacht wat er allemaal voorbereid moest worden; ik kan immers geen grote kluiven doorbreken, dus hebben we deze keer '1 haps koekies'. Alvast voer voor 2 weken in tonnen gedaan, want een 20kg zak openmaken en omkeren zit er ff niet in. Vincent, Chanel en Shanti donderdag geborsteld en in speciale spray gezet waardoor hun vacht wel zachter wordt, maar minder zal klitten. Wijn met schroefdoppen ingeslagen en plastic handschoenen gehaald zodat ik geen douche hoef te missen... Jaja, eeen slimme meid is op deze on(t)handige situatie voorbereid!

Maar dan nog loop je tegen dingen op waar je nu eenmaal 2 handen voor nodig hebt; wat dacht je van tandpasta uit de tube knijpen, of een elastiek bij de honden indoen omdat Jut en/of Jul die er weer eens uitgevreten hebben...
De boppers vinden het wel lollig dat ik zo door huis heen slof...ik heb niets te doen, dus alle aandacht voor hen! Vanmiddag op de bank een boek gelezen met uiteraard Boppers op de bank, voor de bank, naast de bank... zo gezellig, en natuurlijk Chanel op schoot, waardoor ik mijn zere hand mooi op haar zachte vacht kon parkeren. (Da's beter dan een kussen hoor!) Ook het boek kan tegen haar geparkeerd worden zodat ik geen kramp in mijn linker hand hoef te krijgen! Multi tasking zo'n OES op schoot!!

Ik blijf zo ongeveer elk half uur proberen of ik toch niet al een beetje iets met mijn rechter hand kan doen... Noem het maar grenzen verleggen ofzo. Mijn linker hand doet z'n uiterste best om alles zo goed mogelijk te vervangen, maar mijn hersen denken dat alles in spiegelbeeld moet worden uitgevoerd. Dus een dop draai ik nu de verkeerde kant op waardoor de fles niet opengaat, en ik zit als een malloot op de rechter muisknop te drukken, omdat mijn linkerwijsvinger het 1:1 van mijn rechterwijsvinger wil overnemen. (eigenlijk best slim?)
Ook een hond aaien is toch niet hetzelfde, en als ik het dan toch met mijn rechter vingertoppen vanonder het verband wil doen, draait de hond in kwestie zojuist, of duikt er een ander tussen waardoor ik jodelend besef dat ik ook dit maar met links moet gaan doen.
Muffin loopt nu dus maar met een klemmetje ipv een elastiek in, wat ik met 1 hand kan bevestigen, en ik dacht maar eens een ommetje te maken als tijdverdrijf. Muffin vond dat wel leuk, en ik liep met mijn jas dichtgeklemd maar een kort rondje omdat ik met 1 hand geen rits dicht krijg. Sorry Muf, hopelijk gaat het volgende week beter.

KC show Waalwijk

Elk jaar begint traditoneel met de open show in Waalwijk. Er is niets te winnen, maar oh wat is het altijd leuk om mee te doen! Dit jaar mochten Vincent en Chanel mee, mocht Doughnut zijn showdebut komen maken, en als klap op de vuurpijl mocht Pepijn meedoen aan de verkleed kind-hond show.
Toen vanmorgen de wekker afliep, vond ik het allemaal wat minder lollig maar nadat ik eenmaal de honden had gevoerd en zelf onder de douche stond begon het wel weer kriebelen om naar de show te gaan.
Helaas waren er wat honden absent, maar toch nog 6 Boppers aanwezig. Doughnut heeft laten zien dat hij zich keurig kan laten keuren, liep als een zonnetje door de ring en vond het reuze spannend. Met een 2e plaats en een beker zijn we dan ook dik tevreden! Het is natuurlijk super hectisch om 3 honden zo achter elkaar te showen, dus rennen vliegen en hup hup weer de ring in, volgende hond... pffff Dit gaat ten koste van de presentatie.. maar who cares? Niks te verliezen en dikke pret met de andere exposanten. Kim pakte honden aan en heeft zelfs Chanel voor BOB geshowd omdat ik zelf met Vincent liep... allemaal dikke pret en weer een hoop blik en klatergoud mee naar huis!

Daarna mochten Pepijn en Vincent de show stelen als Zorro... wat een kanjers samen!


Hoe het de komende weken verder zal gaan met shows is even de vraag; Na een 2nd opinion is eindelijk duidelijk geworden wat er met mijn handen aan de hand is, en vrijdag wordt ik in Amsterdam aan mijn rechterhand geopereerd. Ik heb geen idee hoe lang de herstel periode zal zijn. Donderdag heb ik dusmaar vrij genomen om de showhonden nog eens te borstelen, en hopelijk gaat het allemaal wel meevallen. Maar of ik naar de geplande shows in Eindhoven en Luxemburg kan... we zien het wel. Eerst maar eens van de pijn in mijn handen afkomen; da's toch wel een goed plan.

Gelijkenis

Vanmorgen lag de tuin vol met sneeuw. Niet een beetje, nee.. een heleboel!
Dikke pret dus, en uiteraard de camera erbij gepakt.

Toen ik de foto's aan het bewerken was, werd mijn aandacht steeds naar die ene foto van Shanti getrokken. Nu is ze (in mijn ogen) enorm foto geniek... maar dit ging verder.
De afgelopen weken ben ik mijn oude kerstkaarten aan het verzamelen gegaan, en enkele heb ik teruggevonden. Doordat vrienden en familie ze nog bewaard hebben, of omdat ik ze digitaal had. Maar goed, zodoende heb ik dus een oude foto van Balou onder ogen gekregen.... mijn Bouper in de sneeuw.

Kijk naar onderstaande 2 foto's.... en oordeel zelf; Balou was de broer van Shanti haar Oma... ik krijg er kippevel van, maar ook wel heel erg blij. Balou was een kanjer, die toch wel altijd een heel speciaal plekje in mijn hart zal houden. ik ben er trots op dat Shanti zoveel op hem lijkt. Het lukt dus om dat type te behouden.
Balou (Youandi Fun Stud) Kerst 1995

Shanti (Youandi Moet & Chandon) 2009

ps, Bij de brand ben ik natuurlijk alle foto's verloren. Iedereen die een nog kerstkaart van mij heeft tussen 1989 en 1999, wil die ajb aan me doorsturen? Ik zoek oa die waar ze allemaal met kadootjes voor het tuin huis zitten.

Gedrag

De feestdagen zijn voorbij, de eerste vrije week zit erop en we hebben er nog 1 voor de boeg. We komen de dagen prima door met uitslapen, honden wassen/borstelen en wat dingen in het huis doen waar we normaal maar niet aan toe lijken te komen.
Na de heerlijk rustige kerst, hebben we een 'knallend' oud en nieuw bij Oma gevierd. Alle Boppers mochten mee, dus zaten we 's avonds gezellig met 9 honden in de huiskamer aan de Champagne. In de wijk wordt veel vuurwerk afgestoken, in tegenstelling tot ons durpke. Bo-Ghy is doodsbang voor alles wat knalt, dus om hem toch ook een leuke avond te geven heb ik hem gedrogeerd. Ik weet niet hoeveel roze olifantjes hij voorbij heeft zien komen, maar suf was hij zeker. Tijdens het geknal om 12 uur lag hij aan mijn voeten, wel wat te bibberen maar was tegelijkertijd makkelijk gerust te stellen. De andere honden maakt het allemaal niets uit en lagen rustig op een kluif te knagen of lagen rustig onder de tafel. Ze hebben zich keurig gedragen, en ze mogen van Oma nog eens terugkomen.
Tijdens de vrije dagen en dit schitterende koude maar zonnig weer lopen we dagelijks in het bos. Dus niet met alle 7, aangezien er meer mensen en honden in het bos lopen die het niet kunnen waarderen als mijn invasie daar de boel onveilig maakt.
Muffin blijft maar schijnzwanger, waardoor ik zelfs de sterilisatie uit heb moeten stellen, en loopt dus dagelijks mee voor de 'emotionele afleiding'. Dikke pret, en energie voor 10! Vincent en Chanel zijn de meest beschaafde honden om mee te nemen naar het bos. Vrolijk rennen ze rond, en andere mensen & honden worden vriendelijk en beschaaft benaderd. Shanti sluit zich hier moeiteloos bij aan, terwijl Coco nog wel eens het grapje van haar oma Bonny wil laten zien; keihard rennen en luid blaffend op een hond afstormen, en dan op 1 meter afstand stoppen en omdraaien.
Enfin, nu zit er ook veel verschil in mensen... Ondanks het feit dat ik niet altijd blij ben met 'de Limbburgse attitude' is het mij de laatste jaren opgevallen dat de Limburgse bevolking wel erg schappelijk is. Niemand maakt een probleem van Coco's grapje, of was onder de indruk van dominant gedrag van Bo-Ghy. Vincent en Chanel kunnen altijd op een aai en een glimlach rekenen, en iedereen groet elkaar vriendelijk tijdens het passeren.
De laatste dagen valt het me op dat mensen helemaal niet zo vriendelijk zijn. Ookal heb ik alleen de makkelijke honden bij me; de meeste mensen staan 'vies' naar Vincent te kijken als hij aankomt wandelen met zijn vrolijke staart. Als Chanel tussen de wandelaars komt snuffelen krijg ik onvriendelijke blikken toegeworpen, en mijn groet wordt zelfs niet altijd meer beantwoord... Maar tijdens de wandeling vandaag werd het na een opmerking van een wandelend echtpaar opeens duidelijk; De man sprak met een 'accent' wat ik niet meteen herkende, en... natuurlijk!!! Het is vakantie. Ik woon nu eenmaal in Sevenum, vlakbij de Centre Parcs vakantie-oorden en niet te vergeten Toverland. Deze (stads?)mensen zijn hier natuurlijk op vakantie... en beschikken niet over het vriendelijke Limburgse gedrag om te glimlachen naar een vrolijke hond, of om zelfs maar te groeten.
Even later kwam ik een stel tegen met een leuk zwart hondje, die het geweldig vond om Muffin 'eruit te lopen'. In een herkenbaar zuidelijk accent groette de eigenaren mij, en kreeg Vincent weer een aai over zijn bol.