Live life to the Max!

Het wordt tijd om het verhaal rondom Dwayne te vertellen.  Insiders kennen het verhaal, maar het blijkt toch nodig te zijn om het naar buiten te brengen. Bij deze dus.

 

2011: Na anderhalf jaar voorbereiding met dikke stress en veel regelen - want uiteindelijk blijk je overal zelf achteraan te moeten zitten om dingen voor elkaar te kunnen krijgen- was Shanti zwanger van 1 pupje uit de inseminatie van bevroren zaad uit Australie. Het pupje werd in maart geboren, maar kwam slecht ‘op gang’ na de geboorte, en ondanks alle extra zorg is hij na 10 dagen overleden. Hij was niet sterk genoeg, Shanti en ik waren ontroostbaar. We waren zo blij met dit kleine wondertje, maar het mocht niet zo zijn. Ik was zo verdrietig en wilde deze ellende graag even voor mezelf houden zonder dat de hele buitenwereld me met leedvermaak nog verder zou kunnen beschadigen. (het Bobtail-fokkers-wereldje is niet zo aardig is voor elkaar) Helaas was er ook een fokker die ik in vertrouwen had genomen (stom-stom-stom!!) zo ‘vriendelijk’ om het slechte nieuws toch direct rond te bazuinen... en mijn telefoon stond roodgloeiend met ‘geïnteresseerden’ die wilden verifieren of de roddelaarster deze keer de waarheid had verteld. Dat deed extra pijn.

Een maand later werd Muffin geopereerd aan mama tumoren, die al uitgezaaid bleken te zijn. Muffin knapte op na een hele zware operatie, en we gingen in mei op vakantie. Tijdens deze vakantie genoten we van de natuur en wandelingen in Oostenrijk en werd Chanel loops. Shanti wilde niet achterblijven en deed mee... Aangezien Shanti haar pupje amper gezoogd had en zij dus geen inspanning heeft gehad van haar laatste ‘eenling nest’, had ik al eerder besloten om haar direct nogmaals te laten dekken als ze weer loops zou worden. Dit zou voor haar immers niet meer belasting zijn dan een teef die géén nest heeft gehad.  Ik was me volledig bewust van het feit dat de reglementen van de Raad van Beheer dit niet toelaten; immers er moeten minimaal 12 maanden tussen 2 nesten zitten. Ik probeerde dispensatie aan te vragen, maar dat bleek niet te kunnen zei de RvB, omdat ze daar niet voldoende mensen voor in dienst hebben. Pech voor de fokkers.

Dus, mijn plan ging verder en Shanti werd geïnsemineerd met de laatste portie van het bevroren zaad wat vanuit Australië geleverd was. (ivm de onverwacht vroege loopsheid van Shanti, en alle omstandigheden is deze gebeurtenis al een vol hoofdstuk op zich... maar dat vertel ik misschien later nog wel eens)

Muffin werd ziek, en zieker... op 1 juli kregen we de definitieve diagnose dat de kanker haar hele lijf al verwoest had. Op 2 juli maakten we de echo dat Shanti zwanger was, en op 5 juli heb ik Muffin in laten slapen. Ik denk niet graag terug aan deze tijd.... ik ben weken, of eigenlijk wel maanden kapot geweest van verdriet, en alleen de ‘insiders’ weten hoe diep het dal was waar ik doorheen ben gegaan.

Dwayne werd op 5 augustus geboren; dit was een ‘happy moment’! Een pup, sterk als een beer en kerngezond vanaf het eerste moment dat hij ademhaalde. Ik durfde niet blij te zijn, en maar langzaamaan durfde ik van hem te gaan houden. Veel te bang om nog eens zoveel pijn te moeten doorstaan als het niet goed zou gaan...

2 weken later werden de pups van Vincent & Jodie geboren. De hectiek met pups, al het puppy bezoek en mijn werk namen me volledig in beslag en ik ging weer door. Dwayne scheelde slechts  2 weken met de 7 dwergjes en ze waren perfecte speel kameraadjes voor hem om te leren spelen, te delen en socialiseren. Niemand  - buiten de insiders- viel op dat er een 8^e pup op de filmpjes te zien was, die ook nog eens veel groter en dikker was dan de anderen J

Natuurlijk was ik in afwachting van de RvB die me ongetwijfeld zou gaan berispen om mijn ‘overtreding’. Shanti had immers 2 nesten in 5 maanden gebaard. Jaja, 2 x 1 pup = 2 nesten. De brief kwam na enige maanden, en ik bereidde mijn antwoord netjes voor. Verklaringen van niet de eerste de beste internationale dierenartsen uit Nederland, Duitsland en Denemarken over Shanti’s blakende gezondheid en bewijs dat ze dit zonder enige schade of risico had doorstaan, mijn 25 jaar goede staat van dienst als fokker waaruit blijkt dat ik met extreem veel zorg nesten plan en mijn teven nooit meer dan 3 nesten laat geven met minimaal 1,5 jaar tussenposen, etc etc. Alles werd met bewijs stukken overlegd.  Ik heb de vragen beantwoord, ben vervolgens ook voor de tucht commissie verschenen om persoonlijk mijn pleidooi te voeren (moraal: wat is erger voor een teef: een fokker die elke 12 maanden legaal een teef 10 pups laat baren & zogen, of een fokker die een teef in 5 maanden 2x 1 pup laat zogen en daarvoor en daarna 2 jaar rust geeft...)

Helaas, de tuchtcommissie (die aangesteld wordt door de RvB zelf) stelde de RvB in het gelijk en het vonnis luidde dat ik de regels overtreden had. De boete was 250 euro en 2 jaar voorwaardelijk. Nu had ik deze straf vooraf al ingecalculeerd, en was dus niet verbaast. (maar wel teleurgesteld in 'het rechtsysteem') Ik heb de 250 euro betaald en zal voorlopig geen regels meer overtreden. Zeker niet tijdens mijn ‘voorwaardelijke periode’ J want áls ik tijdens mijn 'voorwaardelijke periode nogmaals in de fout ga, dan wordt ik gedisqualificeerd (dwz dat ik 3 maanden niet mag showen in Nederland, en geen pups in het NHSB mag laten opnemen)

Ondertussen groeide Dwayne op, en had ik weinig zin meer om hem ‘verborgen te houden’ voor de buitenwereld. Ik plaatste bewust een foto van mijn 6 honden op Facebook, waar Dwayne dus ook op te zien was. Binnen no-time belde de roddelaarster me om ‘bij te kletsen’ en vroeg terloops naar de plannen mbt het resterende zaad van mijn Australische import. Ik vertelde haar dat de laatste portie al had geresulteerd in een leuke pup, waarvan ze de foto’s al op FB had kunnen zien. ;-)(dergelijke uitspraken naar deze persoon hebben het zelfde effect als voorpagina nieuws van de Telegraaf)

Dwayne groeit op als een heerlijke hond, en ik heb met ‘mijn sixpack’ mijn leven weer opgepakt. Live Life to the Max... met nog dagelijks het pijnlijke gemis om Muffin.

Nadat Dwayne geröntgend was en hij niet alleen mooi en lief maar ook gezond blijkt te zijn, heb ik hem ingeschreven op de eerste show in Italy...  Hij won, en zijn eerste showfoto’s op FB werden druk bekeken en door veel mensen  geprezen.  Inmiddels heeft hij 6 shows gedaan waarbij hij onvoorstelbare indrukken achterlaat en 4 keer de 'hoofdprijs' mee naar huis nam. De klapper was in Bordeaux waar hij zelfs Best in Show won. Een overwinning die slechts weinig OES op hun naam hebben mogen zetten in Europa. Maar... als je wint, leer je de mensen kennen. Dwayne is blijkbaar zo bijzonder, dat er mensen in Nederland zijn die vinden dat ik dat niet verdien ofzo...

Ik heb afgelopen jaar, toen ik door mijn diepe dal ging, afscheid genomen van het merendeel van de OES fokkers in Nederland. (er zijn ook heel fijne oprechte mensen bij, die enkelingen weten wel dat ze niet bij de grote gemene deler worden bedoeld) Dat gedoe, de haat en nijd, de roddel en achterklap... ik was het beu en wilde het niet meer. Ik wilde eerste niet eens meer showen, want waarom zou ik miijn weekenden doorbrengen met mensen die ik helemaal niet aardig vind? Mijn weekenden zijn voor ontspanning en plezier... Maar uiteindelijk ben ik toch weer zeer selectief op shows gaan inschrijven, omdat er ook wel heel leuke shows zijn, en ik er -met name in het buitenland- ook aardige mensen tegenkom. Dus maak ik weer wat plannen voor leuke shows her en der in Europa met Dwayne.

Helaas is dit niet naar de zin van een aantal OES fokkers/ exposanten en blijken mensen die ooit vrienden waren nu snode plannen te smeden omdat ik ‘te rustig ben’. Wat zou het leuk zijn om Inge door de RvB te laten verwijderen uit de ring als ze Dwayne showt! (want volgens deze dames zou ik niet mogen showen vanwege mijn veroordeling)  Dames, doe jullie huiswerk voordat je dergelijke plannen uitspreekt. Ooit gehoord van het gezegde over de klok en klepels?

Enfin, voor iedereen staat nu hier dus uitgelegd wat er is gebeurd. Iedereen die mij wil veroordelen om wat ik heb gedaan, moet dat vooral doen. Ik ben al een tijdje hélemaal klaar met dat Nederlandse clubje en heb lang nagedacht of ik zou reageren of niet..deze blog is mijn respons. (en misschien had ik dat niet moeten doen) Maar ik heb er geen zin meer in, laat me met rust. Ik ga mijn eigen gang, en dat is zonder jullie maar mét mijn 6 schatten van honden en de mensen die dat oprecht waarderen.  

Get used to it & get a life!

 

Roze wolk

Mocht ik wat slecht bereikbaar zijn... dan kan, want ik zweef nog ergens daar boven, op mijn roze wolk!

Het begon met een gek plan; ik moest voor werk naar Frankrijk en dat is altijd lastig met oppas voor de honden. Dus uiteindelijk vond ik het eigenlijk wel een relaxed plan om na de drukke periode een paar dagen vrij te plannen en met de camper te gaan. Zo konden de honden mee, en had ik geen stress. Als ik dan toch die kant op moet, dan maar meteen ff gekeken of er een show rond die tijd was waar Dwayne een poging kon doen om een CACIB in de wacht te slepen.

Zo gezegd zo gedaan, en dus vertrokken we begin Januari naar Bordeaux. Geen haast, geen gejakker, op ons gemakje. De keurmeester bleek gewisseld te zijn.. daar werd ik niet blij van, maar ach. We zijn er nou toch dus we zien wel wat het wordt. Dwayne werd beste reu, met het CACIB.. en beste van het ras, maar dat was niet zo spannend aangezien de Franse competitie niet zo zwaar was.

We wachtten.. en wachtten... en echt op z'n Frans konden we 2 uur later dan gepland de ere ring in om te strijden in rasgroep 1 tegen de overige 40 BOB winnaars van de herders en veedrijvers.

Dwayne heeft nooit  ringtraining gehad, en had pas 5 keer eerder in de showring gestaan. De erering is toch wel wat anders met muziek, spotlights en applause, dus dat was even spannend hoe hij zou reageren en of hij zich zou gedragen. Maar ach, waar maak ik me druk om? Dwayne is Dwayne... ongecompliceerd en stabiel... dus toen we het teken kregen om onze entrance te maken, draafde meneer als een volleerd kampioen strak door de erering, waarbij ik hém slechts hoefde te volgen en hij zich gewoon zelf presenteerde! De competitie was heftig... maar de keurmeester was zeker van zijn zaak en hij koos Dwayne als winnaar! Ik maakte een grote vreugde sprong en Dwayne poseerde -weer als een volleerd model- op het podium voor de fotografen.

Toen moesten we nog langer wachten... want de andere 9 rasgroepen werden nu gekeurd, en ze hadden ook allemaal een 'beste junior' verkiezing, dus 18 ras-groepen passeerde de revue.

Om half 8 'savonds moesten alle groepswinnaars strijden om de titel: Best in Show. Dwayne stond -als vertegenwoordiger van groep 1- voorop, en licht uit, spot aan: "le premiere groupe: Le Bobtail" klonk het door de speakers, en Dwayne gíng... hij draafde recht vooruit, kop opgeheven, in zijn eigen tempo... en ik liep naast hem, eigenlijk stomverbaast hoe hij 'zijn ding deed'... De keurmeester was duidelijk onder de indruk! (we zagen er zo samen eigenlijk best 'profi uit'  hahahaha)

Pfff de andere 9 winnaars waren ook wel toppers en dat was wel spannend. Uiteindelijk was ook de Portugese keurmeester vastbesloten, en klonken de namen van de 3e, toen de 2e podiumplaats, en toen de winnaar door de speakers.. "BEST in SHOW... LE BOBTAIL!!!!" ... potverdrie, dus onze Dwayne is d'n beste van al die 2650 honden die op de show waren!!

Wat een feest, wat een glorie. Keurmeesters en bestuursleden kwamen feliciteren, fotografen flitsten om ons heen, en Dwayne zat alweer op het podium te glunderen. Men was stomverbaast toen ik vertelde dat hij pas 17 maanden oud is, en Dwayne werd door alle keurmeesters geroemd om zijn kwaliteit en presentatie. 

Wat ben ik trots!

De bekers zijn enorm, en ik kreeg de slappe lach bij het idee hoe ik deze mee naar huis moest gaan nemen in de camper. Maar, da's een luxe probleem en was wel op te lossen. 

Na maandag de zakelijke afspraak te hebben afgehandeld (want daarvoor waren we eigenlijk gekomen)  en nog wat dagen langs wat boerderijen in de Bordeaux omgeving getrokken te hebben (en natuurlijk wijn geproeft & gekocht) zijn we rustig naar het noorden gereden, door de champagne streek. Ik kon het natuurlijk niet laten om nog wat bubbles op te halen bij mijn favoriete champagne farm, waarna ik verder naar huis reed.

Op vrijdag stond er namenlijk nog een spannende afspraak te wachten: we konden een echo gaan maken bij Pooh. Het was alweer 4 weken geleden dat ze haar date had met Boyke, en ze vertoonde al alle verschijnselen om door mij zwanger verklaard te kunnen worden. Maar, de echo moet het wel altijd eerst bevestigen, voordat ik het naar buiten durf te brengen.

De echo liet al meteen zien dat Pooh haar buikje helemaal propvol zit... 9 pups konden we al tellen op het scherm! Oh jeetje, kleine Pooh... waar gaat ze die puppies laten in dat kleine lijfje? :-)

Moeder natuur zal dat vast wel goed oplossen, en we staan rond 16 februari klaar om pupjes op de wereld te verwelkomen. Wat een feest, en hoe heerlijk om de mensen die wachten op een pupje blij te kunnen maken! Hopla, ik zit weer op mijn wolkje!

Ik zweef nog even door en geniet van alle leuke dingen. De bekers hebben inmiddels een plek gevonden (niet in de vitrine kast bij de anderen, want dat past niet) de wijn en de champagne ligt rustig in de kelder, en ik voel al dat Pooh haar buik begint uit te zetten... samen op de roze wolk. Dat bevalt ons prima, en we komen nog even niet naar beneden.