Wie deze blog al wat langer volgt, kent de uitspraak "bij Babs gaat de wet van de logica niet op". Nee, ik heb deze statement niet zelf bedacht, maar mijn ouwe trouwe dierenarts Walter zei dit een jaar of 3 geleden vol verbazing toen we de uitslagen van Babs haar leverwaardes bekeken. Elke andere hond zou al overleden zijn met een niet functionerende lever.
Nee, ik ga niemand vervelen met de historie of het ellende verhaal van Babs, en ik ga ook niet meedoen aan 'de oudste hond van...' Maar ik ben verrast en val van de ene verbazing in de andere. Dát is wat om over te bloggen. Ik vind van wel :-)
Zo'n 3 weken geleden viel het me op een zondag middag op dat Babs zo lag te rillen. Heel bizar, want buiten was het zo'n graad of 25, en ik stond buiten in korte broek een hond te borstelen onder de veranda. Babs lag op haar vaste plekkie op haar bedje in de huiskamer. Maar er was iets, ze was anders. Ze lag anders, ze ademde anders.
Ik zat een tijdje bij haar en ze lag te rillen. Dus met een "blanky" en een T-Touch massage probeerde ik haar te laten ontspannen en hoopte dat ze zou stoppen met rillen en zou gaan slapen. Niks hielp, en ik kreeg amper contact met haar. Ze was 'ver weg'.... Op zo'n moment ben ik reëel, en weet ik dat ze 14+ is. Dus zat ik me in tranen af te vragen of ik op zondag een DA in de buurt moest zoeken om haar in te laten slapen, of zouden we het kunnen rekken tot morgen? Babs is oud. Stokoud! En ze hoeft niet te lijden, dus zal ik een besluit voor haar nemen als dat nodig is.
Ze leeft nog altijd zonder medicatie -maar wel al 3 jaar met aangepast dieet ivm haar leverprobleem, en ze krijgt 'Kurkuma golden pasta' voor haar oude stijve gewrichten - dus ik kon proberen of pijnstillers haar uit deze situatie konden halen, of in ieder geval verlichting konden geven
De medicatie was al over de datum... die dateert nog van Emily haar ouderdomstijd. Maar ik geloof niet dat dergelijke chemische zooi een houdbaarheidsdatum kan hebben, dus gaf ik Babs 2 pillen cortaphen.
Ze is uiteindelijk gaan slapen, en ik bereidde me voor om op maandagochtend het beladen/ verlossende telefoontje te moeten plegen: Walter bellen.
Maar, wie verraste me na 2 uur... Babs waggelde plots door de tuindeuren het terras op en de tuin in, met de blanky nog half op haar rug. Vol verbazing haalde ik het dekentje van haar rug en keek haar na: ze liep naar de regenton, dronk wat. Ze wandelde via de speelplaats naar achteren, deed een plas en toen liep het gras op. Ging uitgebreid gras eten en nam daar de tijd voor. Toen ze na een kwartiertje uitgewandeld was kwam ze weer naar het terras en vond haar weg naar haar voerbak om er grondig te gaan snuffelen (valt er nog wat te eten hier?)
Ik heb met verwondering naar Babs staan te kijken... met een grote glimlach. Vanaf die zondag krijgt ze nu 's morgens en 's avonds 1 tabletje, en Babs voelt zich herboren! Ze was voorheen al fief, maar nu verbaast ze iedereen. Zo kwam ze onderweg naar de UK spontaan eens voorin de camper kijken, toen ze vond dat we lang genoeg in de tunnel hadden gewacht.
En tijdens ons bezoekje aan "Gran-Jan" wandelde ze plots op eigen houtje door de tuin heen. (tuin = Engels landgoed, dus we waren haar bijna uit het oog verloren!)
Ach, en als je dan toch al van de ene verbazing in de andere bent gevallen.... op woensdag ochtend in Calais was ik helemaal van de wap. Want het vaste ritueel is:
Inge staat op, honden 3 aan 3 mee naar buiten om te plassen. (Ja, ik loop in pyjama en de buren op de camperplaats kijken me raar aan)
Inge gaat douchen, aankleden en dan stokbrood halen met 1 OES (om de beurt mag er 1 meewandelen naar de bakker)
Inge geeft honden eten en gaat koffie zetten, daarna ontbijten.
Na het ontbijt staan er 5 OES klaar... voor de grote wandeling. Zeker in Calais! (we gaan naar het strand!!!! :-) )
Maar wie schetst mijn verbazing? Staat Babs opeens vooraan bij de deur... kijkt me met haar schele blauw-van-de-staar-gekleurde-ogen aan... met die 'doe mij ook ff een riem om, en heb je voldoende poepzakjes in je broekzak gestoken?' blik.
Enfin ze stond dusdanig strategisch opgesteld dat er toch niemand de deur uit kon zonder haar eerst aan de kant te zetten... dus: hup. Klik, flexi-riem musketon aan de halsband geklikt en meewandelen dan maar.
Na 2 minuten had ik al spijt.... 5 OES aan de lijn die vooruit willen, en 1 OES die opeens denkt 'waar ben ik, waar moet ik heen?'. Dus na wat kantklossen met riemen en manoeuvreren had ik Shanti en Chanel naast Babs lopen, en voelde Babs zich veilig en gesteund door haar zusjes. Vóóóóoruit dan maar, naar het strand, 50 meter is best ver stappen met zo'n ongebalanceerd gezelschap. Maar uiteindelijk waren we op het zand en konden er 5 los, en Babs blijft -al sinds ze doof is- aan de flexi lijn. Ze vond het lastig en zwaar om door het mulle zand te stappen, maar op het vaste zand vlakbij de vloedlijn zette ze de pas erin. Ik bleef maar lachen... gekke Babs. Ze genoot, met haar neus in de wind stond ze de zeelucht op te snuiven...
Bij Babs gaat de wet op de logica niet op... nee, malle Babs. Ik leef bij de dag, en durf nog steeds niet verder dan morgen te kijken. Ze is vandaag 14 jaar en 10 maanden oud. Gaan we de 15 halen? Who cares.... we genieten van de dag, Na al die tegenslagen, en al 2x 'opgegeven' door dierenartsen... geniet ik nu gewoon van Babs V3.0.
