Vakantie OES

Deze keer ga ik me eens heel gemakkelijk afmaken van het blog-schrijven...  en je gewoon doorverwijzen naar een andere website.

Elles heeft het leuke idee opgevat om een serie verhalen over "OES op vakantie" te publiceren, en zodoende kreeg ik een week of wat geleden de vraag van haar in mijn mail:

'Wil jij een verhaal schrijven voor de site met het thema "met je oes op vakantie"??? Als er eentje heel europa doorgaat met haar honden :-)))'

 

Nou, het antwoord op haar vraag lees je hier: http://www.oes-bobtail.nl/met-de-camper-weg-dat-is-dikke-pret-gegarandeerd

 

 

...dus klik vooral op de link, en have fun bij ons vakantie gevoel :-)

Toppertjes

Anno 2012 is alles een wedstrijd.... je wint Olympisch goud omdat je het snelste zwemt of de mooiste salto's aan de rekstokken maakt... omdat je de beste deal binnen haalt voor je werkgever, of omdat je prijzen wint met je honden. Ik beperk me voor deze blog maar even tot de honden :-)

 

Waarom ga ik nou toch weer een blog schrijven, waarmee ik heilige huisjes toch weer ter sprake breng... Tja, ik had me voorgenomen om het niet meer te doen. Maar zo tegen het einde van het jaar, voordat al het "ik heb de beste hond van 2012" gebral losbarst, lijkt het me stiekem toch wel leuk om eens wat opmerkelijkheden tegen het licht te houden.

Het grappige aan de wedstijd 'wie heeft de tophond" is dat iedereen z'n eigen regels, maatstaven en rekenmethodes hanteert.  Zo staat onze Vincent op een lijst nu als "beste reu van NL" genoemd in de showhonden competitie.... bij een andere lijst staat hij op de 5e plaats en bij een ander lijstje komt hij helemaal niet voor! 
Opmerkelijk en vermakelijk als je in aanmerking neemt dat alle lijstjes met de zelfde input rekenen!! :-) (En dat allemaal terwijl onze Vince is slechts 6 x uitgebracht op de 18 shows)

 

Op zich is het makkelijk te verklaren... want alles valt of staat bij de criteria waarmee je meet. Wie laat je toe in je competitie en hoeveel punten ken je toe aan een winnaar en/of aan een verliezer? Alles is bedacht door mensen, en alles kan bejubeld óf bekritiseerd worden. Bij de meeste lijsten gaat het erom dat de winnaar de meeste punten haalt, en als je dan nog een CAC wint of meer, dan krijg je ook extra punten. De gene die het meeste shows bezoekt én ook regelmatig leuk presteert is vervolgens top hond op het lijstje. Oranje boven, hoezééé!

Maar er is ook een leuk lijstje van de rasvereniging waarbij de 'niet leden' niet meetellen en er dus een bizar beeld van de Nederlandse 'tophonden' ontstaat... Reden hiervoor was dat de leden hun contributie niet willen laten uitgeven aan bv een vaantje van 50cent voor de "TOPhond anno 20xx", want dan kan dit -in worst case scenario- wel eens aan een 'niet lid van de OESCN' worden besteed! Tja, daar heeft de ALV destijds goed over nagedacht en een weloverwogen besluit over genomen.

Blijkbaar tellen de honden dus qua populatie ook niet mee, en met een gemiddelde inschrijving van 6 honden per show wordt het lijstje dus héél erg kort en is men snel klaar met de opsomming met de "TOPhond van het jaar".

Dus, onze Vince is nr 1 in een lijstje waarbij alleen de reuen worden vergeleken, nr 5 waarbij reuen, teven en jeugd-prestaties van honden op basis van aanwezigheid worden vergeleken, en is hij helemaal niks volgens OESCN. 

 

"Helaas voor de club', is ook de absolute mooie topper 2012 van ons ras, een teef welke niet in eigendom is van iemand die contributie betaald. En ook de nr 1 onder de reuen (volgens het andere lijstje en rekenmethode) wordt samen met Vincent doodgezwegen. Eigenlijk wel grappig dat de TOP 3 doodgezwegen wordt. Zou iemand zich realiseren dat het op z'n zachtst gezegd 'opmerkelijk is' dat de winnende honden geen van allen binnen de club zijn gefokt?
Want ook onze Pastou staat met slechts 5 (vd 18) shows op een podiumplaats. Pascalle betaald al trouw 25 jaar contributie, en krijgt dus wel een "vaantje". (Of zou zijn kennelnaam nog roet in het eten kunnen gooien bij de jury?? Tja, je weet maar nooit..)
 

Kunt u het nog volgen? Ikke niet. Ik ben lost. Wie heeft nou de beste hond?

Ik zie in Scandinavie toplists welke gebaseerd zijn op de beste 5 prestaties, waardoor mensen niet gewaardeerd worden op 'hoevaak kom je naar een show', maar hoe goed de honden het doen.

 

Zo'n zelfde discussie kunnen we overigens opstarten voor 'top fokker'...  met het nieuws dat Bentley zich aan de lijst van FCI kampioenen mag toevoegen, is dat mijn 10e kampioen. Dit wil zeggen dat +/- 10 % van de Youandi honden kampioen is. (duhhh) ;-)

als ik dan andere fokkers zie brallen over "20, 50, of 120 kampioenen"... en ik weet ook hoeveel ze over de véle jaren ongeveer geproduceerd hebben....
En tellen de Balorus, Israëlische en de Montenegro kampioenen ook mee? Sommige fokkers vermijden deze discussie door alle relevante informatie discreet weg te laten op hun website, en alleen hun "kampioenen" te vermelden met Champion. Zo mag de lezer raden of deze hond een topper was die wat betekende voor het ras, of in z'n uppie in verweggiestan een CAC ophaalde zonder concurentie en zich nu kampioen mag noemen omdat de regels dit nu eenmaal toestaan.

 

Tja...wie is er dan een TOP fokker?

Ach, we zullen het nooit weten, en zoals ik zei: alles valt of staat bij de criteria waarmee je meet. Wat ik veel belangrijker vind, is dat al die Youandi kampioenen die bij mensen thuis wonen en elke dag deel uitmaken van het gezinsleven. Honden die uitblinken in "braaf zijn" en winnaars zijn in gezondheid. Honden die op hoge leeftijd de finish halen, waarbij ze de 1e plaats krijgen van hun eigenaar in liefde, trouw en vriendschap.

Ik heb zelf 6 van zulke winnaars hier thuis rondlopen. TOP honden & allemaal huis-kampioenen. Daar kan geen FCI-kampioenstitel of "TOP-hond 20xx vaantje" tegenop. En ik weet dat de lezers van deze blog ook zulke winnaars nu aan hun voeten hebben liggen.

 

 

 

 

11 jaar

11 jaar geleden moest Coco bevallen. Ondanks een eerste echo waarop geen pupje te zien was, wist ik na 7 weken dracht zeker dat mijn Coco-Kadootje wel degelijk zwanger was. Ik had gelijk, ze droeg 1 pupje. Toen ze moest gaan bevallen ging het allemaal niet zo vlot, en bezochten we 's avonds laat de dierenarts en na een injectie om de weeën te versterken reden we snel naar huis. Bij thuiskomst deed Coco wel raar en kon ik geen pupje meer voelen in het geboortekanaal... Na een lichte paniek aanval volgde ik ons spoor terug van voordeur naar auto (tussen de herfstbalderen door) om mijn puppy te zoeken. Daar lag ze... op de achterbank van de auto, alive & kicking. :-)

Er was eigenlijk een andere bestemming voor Babs; ze zou in een gezin gaan wonen en speciaal opgeleid worden als hulphond voor de moeder in het gezin die snel achteruit ging in gezondheid. Na verloop van weken kreeg ik er steeds meer vraagtekens bij, en na contact met het 'opleiding centrum' was voor mij duidelijk dat dit nooit een succes zou kunnen worden. De potentiele eigenaresse liet haar ware aard zien toen ik het bespreekbaar wilde maken, en daarmee was mijn keuze definitief. Mijn puppy gaat daar niet heen, ze blijft hier... en ik noem haar Babs :-) 

Toen Babs 6 weken was en als vrolijke eigenwijze en verschrikkelijk verwende pup tussen de honden in leefde gebeurde het verschrikkelijke ongeluk. De buurhonden kwamen weer op ons terrein om te knokken. Bo-Ghy, Emme en Raggles reageerden daar altijd fel op om hun eigen terrein te beschermen tegen die monsters. Babs kreeg de klappen, en ik vond haar in coma.. stuiptrekkend en kwijlend...

De eerste dierenarts behandeling bestond uitsluitend uit stabiliseren en dexametason om zwellingen tegen te gaan. We konden weinig uitwendig letsel ontdekken, dus ze moest bijkomen om verdere diagnose te kunnen stellen. Babs knapte snel op, en elke dag ging ze een beetje vooruit. Ze at, reageerde op mijn stem, ze kon weer gaan staan en een dag later ook weer lopen. Allemaal positief, dus we gaan door. Ze zat nog steeds op zware medicatie tegen zwellingen en pijnstillers

Enkele dagen later zag ik dat haar ogen niet normaal reageerden; haar pupillen bewogen onafhankelijk van elkaar en ze liep overal tegenaan. Babs was blind.

 

De dierenarts verwees me door naar een orthopedisch specialist om verder onderzoek te doen. Er werd al een MRI scan voor haar gepland, en de oogspecialist onderzocht haar. Haar ogen bleken prima, dus het moest in haar hersens of oogzenuw fout zitten. De MRI was niet nodig, want met geavanceerde röntgen apparatuur kwam de specialist met het shocking bericht dat Babs haar schedel gebroken bleek te zijn. De bovenkant van haar koppie was gebroken en de diverse 'scherven' lagen over elkaar geschoven en zouden zo gaan vergroeien. Met de wetenschap dat Babs hard zou gaan groeien was het duidelijk dat dit tot verschrikkelijke problemen zou leiden als dit niet goed gereconstrueerd zou worden. Ik had geen keus.... en nadat er een speciale anasthesist geregeld was (want ivm de hoge druk op haar hersenen, zou een normale narcose extra risico's geven) lag Babs 4 uur op de operatie tafel.

Tijdens de operatie zag de arts dat er een abces in haar hersenholte zat, wat meteen is verwijderd en dmv een drain daarna nog lang met antibiotica behandeld is. Haar schedeldak is gerepareerd en verstevigd... en we konden gaan revalideren. Doordat de druk van de oogzenuw en hersenen verdween kwam haar gezichtsvermogen ook weer terug.

Na weken van extra zorg, en dagelijks uitspoelen van de drain knapte Babs op en groeide ze langzaam op tot een fantastische hond. Ze is wat kleiner gebleven, doordat ze als puppy haar energie heeft gebruikt voor haar herstel ipv te groeien. Ze heeft nog steeds een deuk in haar koppie en ze heeft ze een visuele handicap; Babs ziet geen diepte. Hierdoor kan ze dus moeilijk trap lopen en ook stoepranden zijn voor haar een werkelijk struikelblok. Maar, mét deze handicap heeft Babs vele wandelingen met mij en de andere honden gemaakt waarbij we ook in de Verdon (Fr) wel eens over spannende riggeltjes zijn gelopen, of in Luxemburg geklauterd hebben omhoog en omlaag... samen met wat extra commando's (ópletten Babs = afstapje) en het vertrouwen van Babs dat ze veilig kan meewandelen, zo loopt ze mee en hebben we samen pret.

Babs zal ook altijd eerst op haar gehoor reageren; ze draait met haar koppie om geluid op te vangen, voordat ze visueel contact maakt. Soms lijkt ze daardoor een beetje op Stevie Wonder :-) maar ze redt zich prima en alle andere honden hebben respect voor Babs.

 

Tja, en als ik zo het verhaal weer opschrijf.... realiseer ik me hoe bijzonder het is dat we vandaag haar 11e verjaardag vieren. Wie had dat ooit durven hopen?

Dat het niet vanzelfsprekend is dat elke OES 11 jaar wordt besef ik me maar al te goed. Muffin had 11 jaar moeten worden afgelopen jaar, en ook Coco heeft haar 11e verjaardag nooit mogen vieren.

Kleine gekke Babs... mijn Spekkie. Proficiat Babs!!

 

 

 

Thuis

We zijn weer thuis, en ik probeer alles weer in het normale schema te laten landen...
Dat valt niet mee na 3 weken zon & rust.

3 weken lang lol-trappen in water, bossen en een beetje onderweg zijn met de camper zorgt er natuurlijk wel voor dat 6 honden er dan uitzien als voddebalen, mijn camper een grote zand/haarbal is en de zak met vuile was goed gevuld is.
Afgelopen weekend stond dan ook in het teken van honden wassen, camper uitsoppen en de wasmachine laten draaien. Niks mis mee, en zo kon ik gisteren ook weer opgeruimd aan het werk gaan voor de baas.

Onze vakantie was heerlijk en we hebben genoten. Er staan al wat foto's op de frontpage, en die geven een goed beeld van onze dagelijkse beslommeringen: zon, water, bergen en ontspanning.
Ik had maar 1 show gepland in deze vakantie , en daarbij ook bewust maar 1 hond ingeschreven: Dwayne die zijn debuut zou maken... Als kers op de taart van deze vakantie won Dwayne op de Italiaanse specialty zijn klasse (Classe di Giovane) en vervolgens ook nog eens "Best Junior in Show" oftewel "Migliore di Giovane". wow....
Ik kon mijn geluk niet op, en was enorm blij met deze overwinning.

Toch is het ook altijd weer fijn om thuis te zijn, al is het wel koud hier in Holland!

Zoooooo verliefd...

't is wat, als je vlinders in je buik hebt.... Als reu heb je het niet makkelijk als je hormonen je totale "personality" een paar dagen overnemen en beheersen. Natuurlijk is elke reu en elke teef én is elke liefde anders... Maar wij hadden de afgelopen dagen wel ons 'hoogtepunt' weer bereikt in Villa Kakelbont.

Shanti is loops.. (ik blij dat dat nu gebeurde, en niet over 2 weken als we gezamenlijk in de camper zitten) En ja, Shanti is toch echt de grote liefde van Vincent. Wel grappig om te zien dat reuen ook echt een voorkeur kunnen hebben voor de één of de andere dame. Voor Vincent is Shanti echt 'the love of his life'.

Als Chanel loops is, dan gedraagt hij zich netjes. Hij blijft eten en heeft slechts op de 'hoogtij dagen' interesse voor zijn zus. Als Pooh loops is kijkt Vince er amper naar om. Maar als Shanti loops is dan giert zijn testosteron van zijn oren tot het puntje van z'n staart en is er geen land met hem te bezeilen.

Tijdens de vorige loopsheid was Dwayne nog een kleuter en keek op dito wijze naar zijn moeder.:Haar loopsheid deed hem niets. Terwijl de loopsheid van Pooh (een week of wat later) hem deed ontpoppen als een ware Don Juan. Zijn libido was groter dan zijn ego en oh oh... wat een schitterende theater vertoning van pure kalverliefde leverde dat op :-)

Maar nu zijn we een paar maanden verder en ook Dwayne ontwikkelt zich als echte kerel.... Dus moeder of geen moeder: Shanti is een lekker ding en Dwayne weet daar wel raad mee.

 

Enfin, de 2 mannen zijn dus gescheiden van de dames en met wat extra organisatie lukt dat allemaal prima. Ookal is het dan wel vermoeidend om "100 kilo testosteron ongecontroleerd door je huis te zien stuiteren". Het is erg grappig om de overeenkomsten én de verschillen van de 2 heren te zien.

Beide mannen eten niet meer. Ze zijn acuut in hongerstaking, want met vlinders in je buik kan je niet eten. Bij Vincent is dat geen probleem; die heeft wat reserve... Maar bij Dwayne zie ik de moeizaam opgebouwde barf-kilo's er direct weer afvliegen en is zijn bijnaam nu alweer 'Skinny'.

Vincent weet waar Abraham de mosterd haalt, en kan een hele avond achter het traphekje liggen te jammeren.(ik wil naar Shannnnnnntiiiieeeeeeee) terwijl Dwayne zich erbij neerlegd, en zijn eigen kennel opzoekt (als ik dan toch in het hondenhuis moet blijven, dan ga ik wel naar bed)

Na zoveel jaar gebruik zijn de tuinhekjes een beetje gammel en het heeft dus weinig zin om de heren op de 'speelplaats' te laten als de dames in de tuin zijn. Vincent ramt direct door het hekje heen, en vrolijk bespringen beide heren de eerste de beste dame die voorbij komt (loops of niet loops)

Dus, heb ik -om toch alle honden 'savonds lekker buiten te kunnen laten lopen-een extra barricade bij het hek opgebouwd... Vincent snapt dit en legt zich erbij neer. Dwayne vindt deze nieuwe 'pallet-gestut-met-vuilcontainers-die-in-de-weg-staat' slechts een uitdaging en loopt binnen 3 minuten alweer rond te snuffelen op  "verboden terrein". (vreemd, want hij blijft dus wel trouw achter het traphekje liggen in de keuken!)

Normaal slaapt Dwayne boven, samen met Shanti. Maar de afgelopen dagen dus maar even niet. Nadat beide heren 3 dagen geen hap gegeten hadden begon ik me toch wel zorgen te maken. Dus, bij wijze van experiment maar 's avonds bij het slapen gaan een bak voer bij hen neergezet.

Tja, uit het oog uit het hart... mijn Don Juan's blijken dus 's nachts wel hun bak (bijna) leeg te eten. Ikke blij, zij blij.

Inmiddels is Shanti over haar 'topdagen' heen en Dwayne heeft de moed opgegeven. Vincent is nog niet zo zeker van zijn zaak en trekt zijn hele truckendoos nog open in een poging om Shanti te verleiden... Helaas voor Vincent zonder succes: Shanti vreet zijn neus er bijna af als hij zo aandringt.

 

Maar de liefde van de man gaat door de maag:  vanavond aten ze kip- & rundvlees met een kalfs bot... en dat vonden beiden heren wel lekker genoeg om hun testosteron ff te vergeten.

Het vrouwtje staat weer op nummer 1 (want die geeft lekker eten) en er is weer rust in huis. .. Nu maar wachten totdat de volgende dame loops wordt.

 

Actief

We zijn goed bezig... al zeg ik het zelf. Onze Babs lijkt wel jaren jonger en het valt zelfs visite op dat Babs zo allert, vrolijk en aanwezig is. Sliep ze voorheen 90% van de dag.. nu bemoeid ze zich weer overal mee, zoals een OES dame dat hoort te doen. Ik weeg haar nooit, maar ik denk toch dat ze ook ietsje is afgevallen en dat staat haar prima. Ze blijft mijn spekkie, dat blijft ze zowiezo..al zou ze een ons wegen!

 

Pooh en ik zijn ook goed bezig; we zijn gestart met een cursus "Breitensport". Ik zocht eigenlijk naar Agility (behendigheid) maar dat wordt hier in de buurt niet gegeven. En om nou voor een uurtje trainen eerst 45min in de auto te moeten zitten op een doordeweekse avond.... nah, doe maar niet. Dus zijn we hier in Sevenum met Breitensport begonnen. Dit is een combi van gehoorzaamheid met behendigheid.

Het lijkt zo op het eerste gezicht allemaal wat losser en gemoedelijker te zijn dan wat ik gewent ben uit een ver verleden toen ik GG2 met Emme en Balou liep, of wat ik ken uit de cursus behendigheid bij KC Uden. Recreatie staat voorop, en de moeilijkheidsgraad van de toestellen en opdrachten ligt vele malen lager dan wat ik destijds met Balou & Emme deed. 2 vingers (pootjes) in de neus dus...

Enige moeilijkheid is dat je niet verder dan een meter van je hond af mag raken... dus óf ik moet heel hard lopen... of Pooh wat langzamer en netjes op commando naast me laten rennen.

Goh... wie had gedacht dat showtraining zo goed van pas zou komen bij zo'n sport? Draven doet Pooh netjes met haar kop naast mijn knie, dus dat is appeltje eitje.

We begonnen met gehoorzaamheid, waarbij ik de wedstijd-cursisten bezig zag.... nah, da's nog minder dan VEG niveau. Voor Pooh was het wel moeilijk om tussen al die "gekke anderen" de aandacht voor mij vast te houden en vond de Jack Russel er smakelijker uitzien dan mijn lever-snoepjes en liep dus niet de hele tijd even netjes 'aan de voet'.

Daarna kwam het parcours;

De tunnel is wat anders dan die we thuis voor de pupjes hebben, maar na 1x was dat dus ook "Poohtje dóóóóór.." en gaan met die banaan.

De A-schutting (is zonder raakvlakken, dus hoeft niet netjes afgemaakt te worden in de weg naar beneden) was na 1 keer ook 'bijna hetzelfde als het speelhuis thuis'... "hop Pooh..HÓP... Goedzooooooo!!!"

Kattenloop... tssss... is maar 50cm hoog. Dus: "Poekie óóóver!!!" ...en niks aan de hand.

Dan nog over een ronde ton springen... da's wel raar. Na 3 pogingen snapte ze dat ze niet haar voorpoten erop moest zetten -want dan roltieweg- :-( maar dat ze er óver moest springen.

Het houten schavot met gat erin waar je doorheen moet..."DOOOR"... lekker belangrijk.

2 cavaletties achter elkaar waar je breeeeeeeeed overheen moet springen... tja, ahum...daar gaan we nog ff op oefenen. 

 

Maar zo snel als Pooh het parcours begreep, net zo vaak en zo hard liep ik naast haar en stond het zweet al snel op mijn rug. Ook de slalom (is niet wat je bij behendigheid ziet, maar 5 meter naar links en 5 meter naar rechts etc) mocht ik rennend met Pooh afleggen. 1x, 2x, 3x .. Pooh liep keurig naast me te draven en ik liep zo na 3 kwartier rennen wel redelijk met mijn tong op mijn schoenen.

Tussendoor mocht Pooh ook nog eens lekker rennen en keten met de andere honden van cursisten, en liep ze zich stuk met een Golden-Doodle en een kruising BorderCollie. Dikke pret!

Daarna nog 4 hindernissen (cavaletties) van 30cm hoog, op 4m afstand van elkaar... de eerste run dacht Pooh dat het een sport was om er zo snel mogelijk 4 balkjes af te gooien. Maar na de 3e keer rende ze feilloos naast me in galop over de 4 hindernissen. Gelukkig mocht ik náást de hindernissen mee rennen...

Enfin, toen zat er dus een vol uur dikke pret voor Pooh én een uur topsport op voor Inge en kon ik mijn Tshirt uitwringen.
Dikke pret, en volgende week gaan we weer.

Smikkelen en smullen

Sorry, het gaat alweer over eten.... maar ja, deze blog gaat nu eenmaal over "wat ons bezig houdt".. dus ja, alweer over eten.

Na de proefperiode van Dwayne & Babs én mijn studie tijd om me in te lezen en te verdiepen in de materie van vers voeding, was het vandaag D-Day. Alle 6 gaan 's avonds vers eten. s'Morgens houden ze hun brokken als ontbijt. Dit is bewust zo gekozen ivm:

• mijn ochtend humeur/opstart problemen; ik zie mezelf 's morgens geen maaltijd voor 6 honden maken. Ik sta nu al soms te kokhalzen als ik voor Babs haar vlees, eitje, hütekäse en havermout sta te mengen.
• ik wil mijn honden wel 2x daags voeren
• ik wil een 'fall back plan' hebben in geval van vakanties etc... dus brokken worden niet afgezworen.

Enfin, de diepvries is gekocht en 90kg vlees, vis en gevogeltje is ingeslagen. Diepvries bleek toch te klein (of mijn bestelling te groot) maar met wat passen en meten kon toch alles een plekje vinden. Groentes zijn gekookt, gepureerd & gemixed en in porties van 6 alvast voor 10 dagen ingevroren. En natuurlijk: het menu samengesteld voor de familie. Want, net zoals bij ons zit de kracht hem in 'de variatie'.

Ook honden hebben een soort 'schijf van 5'... en zo varieren we de week door met vis, vlees, gevogelte, veel botten/ bot-vlees en groentes. Ingewikkeld.. nah...je gaat er een avondje voor zitten en dan heb je een heerlijk menu dat meer verantwoord en afwisselend is dan dat ik -sinds ik 28 jaar geleden de deur bij 'ons mam' achter me dichttrok- zelf doorgaans eet. Dus... dat gaat helemaal goedkomen met mijn boppers.

Vanavond was dus de eerste keer dat Vincent legaal kippenbotten kreeg (hij jat ze regelmatig bij de BBQ) en de eerste keer dat alle 6 na het ruiken aan de aanrecht ook werkelijk allemaal 'zo'n bak vol heerlijks' voorgeschoteld kregen. Het menu bestond vandaag uit: stukken vuile pens, gemalen rundvlees, delen kippenkarkas en groentenhap (= mix van gepureerde witlof, broccoli, wortel, bloemkool, courgette)

Of het lekker was...

Vincent stond te kwispelen tijdens het eten en op zijn gemak alle stukken kip stuk voor stuk op te knagen. Shanti was als eerste klaar en probeerde me wijs te maken dat zij écht het minste had gehad... Chanel vrat haar vers-voer alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Pooh had voor het eerst in haar leven geen twijfels om te starten met eten (en at in één ruk haar bak leeg) Dwayne en Babs aten op hun gemak... maar ook voor hen blijft eten een feest, ookal eten ze al enige weken dit soort verrassings maaltijden.

Morgen is het een eenvoudig menu; dan eten ze een voorgemalen mix van kip / rundvlees en een kalfsbot mét vlees eraan als toetje om te kluiven.