Roze wolk

Mocht ik wat slecht bereikbaar zijn... dan kan, want ik zweef nog ergens daar boven, op mijn roze wolk!

Het begon met een gek plan; ik moest voor werk naar Frankrijk en dat is altijd lastig met oppas voor de honden. Dus uiteindelijk vond ik het eigenlijk wel een relaxed plan om na de drukke periode een paar dagen vrij te plannen en met de camper te gaan. Zo konden de honden mee, en had ik geen stress. Als ik dan toch die kant op moet, dan maar meteen ff gekeken of er een show rond die tijd was waar Dwayne een poging kon doen om een CACIB in de wacht te slepen.

Zo gezegd zo gedaan, en dus vertrokken we begin Januari naar Bordeaux. Geen haast, geen gejakker, op ons gemakje. De keurmeester bleek gewisseld te zijn.. daar werd ik niet blij van, maar ach. We zijn er nou toch dus we zien wel wat het wordt. Dwayne werd beste reu, met het CACIB.. en beste van het ras, maar dat was niet zo spannend aangezien de Franse competitie niet zo zwaar was.

We wachtten.. en wachtten... en echt op z'n Frans konden we 2 uur later dan gepland de ere ring in om te strijden in rasgroep 1 tegen de overige 40 BOB winnaars van de herders en veedrijvers.

Dwayne heeft nooit  ringtraining gehad, en had pas 5 keer eerder in de showring gestaan. De erering is toch wel wat anders met muziek, spotlights en applause, dus dat was even spannend hoe hij zou reageren en of hij zich zou gedragen. Maar ach, waar maak ik me druk om? Dwayne is Dwayne... ongecompliceerd en stabiel... dus toen we het teken kregen om onze entrance te maken, draafde meneer als een volleerd kampioen strak door de erering, waarbij ik hém slechts hoefde te volgen en hij zich gewoon zelf presenteerde! De competitie was heftig... maar de keurmeester was zeker van zijn zaak en hij koos Dwayne als winnaar! Ik maakte een grote vreugde sprong en Dwayne poseerde -weer als een volleerd model- op het podium voor de fotografen.

Toen moesten we nog langer wachten... want de andere 9 rasgroepen werden nu gekeurd, en ze hadden ook allemaal een 'beste junior' verkiezing, dus 18 ras-groepen passeerde de revue.

Om half 8 'savonds moesten alle groepswinnaars strijden om de titel: Best in Show. Dwayne stond -als vertegenwoordiger van groep 1- voorop, en licht uit, spot aan: "le premiere groupe: Le Bobtail" klonk het door de speakers, en Dwayne gíng... hij draafde recht vooruit, kop opgeheven, in zijn eigen tempo... en ik liep naast hem, eigenlijk stomverbaast hoe hij 'zijn ding deed'... De keurmeester was duidelijk onder de indruk! (we zagen er zo samen eigenlijk best 'profi uit'  hahahaha)

Pfff de andere 9 winnaars waren ook wel toppers en dat was wel spannend. Uiteindelijk was ook de Portugese keurmeester vastbesloten, en klonken de namen van de 3e, toen de 2e podiumplaats, en toen de winnaar door de speakers.. "BEST in SHOW... LE BOBTAIL!!!!" ... potverdrie, dus onze Dwayne is d'n beste van al die 2650 honden die op de show waren!!

Wat een feest, wat een glorie. Keurmeesters en bestuursleden kwamen feliciteren, fotografen flitsten om ons heen, en Dwayne zat alweer op het podium te glunderen. Men was stomverbaast toen ik vertelde dat hij pas 17 maanden oud is, en Dwayne werd door alle keurmeesters geroemd om zijn kwaliteit en presentatie. 

Wat ben ik trots!

De bekers zijn enorm, en ik kreeg de slappe lach bij het idee hoe ik deze mee naar huis moest gaan nemen in de camper. Maar, da's een luxe probleem en was wel op te lossen. 

Na maandag de zakelijke afspraak te hebben afgehandeld (want daarvoor waren we eigenlijk gekomen)  en nog wat dagen langs wat boerderijen in de Bordeaux omgeving getrokken te hebben (en natuurlijk wijn geproeft & gekocht) zijn we rustig naar het noorden gereden, door de champagne streek. Ik kon het natuurlijk niet laten om nog wat bubbles op te halen bij mijn favoriete champagne farm, waarna ik verder naar huis reed.

Op vrijdag stond er namenlijk nog een spannende afspraak te wachten: we konden een echo gaan maken bij Pooh. Het was alweer 4 weken geleden dat ze haar date had met Boyke, en ze vertoonde al alle verschijnselen om door mij zwanger verklaard te kunnen worden. Maar, de echo moet het wel altijd eerst bevestigen, voordat ik het naar buiten durf te brengen.

De echo liet al meteen zien dat Pooh haar buikje helemaal propvol zit... 9 pups konden we al tellen op het scherm! Oh jeetje, kleine Pooh... waar gaat ze die puppies laten in dat kleine lijfje? :-)

Moeder natuur zal dat vast wel goed oplossen, en we staan rond 16 februari klaar om pupjes op de wereld te verwelkomen. Wat een feest, en hoe heerlijk om de mensen die wachten op een pupje blij te kunnen maken! Hopla, ik zit weer op mijn wolkje!

Ik zweef nog even door en geniet van alle leuke dingen. De bekers hebben inmiddels een plek gevonden (niet in de vitrine kast bij de anderen, want dat past niet) de wijn en de champagne ligt rustig in de kelder, en ik voel al dat Pooh haar buik begint uit te zetten... samen op de roze wolk. Dat bevalt ons prima, en we komen nog even niet naar beneden.

Koeking wisss ze stars

Edwin Evers begon er vorig jaar al de draak me te steken, en ik volg hem vlekkeloos op; hij deed de "singing wisssss ze stars.." En ik kook met ze. Althans, ik kook met mijn eigen sterren uiteraard.

 

Zo op de vooravond van kerst ben ik ook weer drukdrukdruk... niet met de laptop en telefoon voor het werk, nee deze keer voor onze privé doeleinden.. in een poging sociaal te zijn en wat quality time met family door te brengen.

Het gebrek aan familiair emathie staat centraal, en zo kostte het enige moeite binnen de family om een eenduidig en simultaan kerstdiner te organiseren. Maar, eind goed al goed, na wat heen en weer mailen is de organisatie rond. 2 personen doen alles, en de rest komt vreten (zolang er maar geen exotische gerechten op het menu staan, want wat de boer niet kent...) Iedereen tevreden, en we kunnen starten.

Ik vraag me wel eens af of dit nu "doorsnee Nederlands" is.. of toch typisch mijn familie. In het het laatste geval verschuil ik me maar snel achter het feit dat eigenlijk elke familie wel een 'eigenaardigheidje' heeft, en dat slechts weinigen erover praten.  

Maar goed, ik dwaal af... terug naar mijn Koeking wisss my stars.

Ik heb beloofd om voor de hapjes (tapas enzo..) te zorgen, tijdens de borrel. Tevens maak ik het desert: Dat wordt uiteraard Meringue!  (en ja, dat hoort men met een hoofdletter te spellen... want dat is immers de naam van onze Pooh) :-)

Met het voltallig OES-supporters team aan mijn voeten bladerde ik tijdens de voorbereidingen de kookboeken door. Vincent had al gauw door dat ik nu helemáál niet naar een beeldscherm zat te kijken- dus vond hij dat 'ie mijn aandacht nu zonder pardon kon overrulen- en legde zijn grote kop midden in het Jamie Oliver kookboek, om een knuffel op te eisen.

 

Vandaag dus druk in de weer om de boodschappen te halen... en bij thuiskomst werden alle tassen uiteraard uitvoerig gecontroleerd op 'OES-eetbare producten'. Gelukkig was ik net op tijd binnen met het laatste doosje wijn, om de franse kaas en chorizo worst uit de bek van Vincent en Chanel te redden. (misschien had ik toch beter éérst de doosjes wijn, en pas als láátste de kaas en chorizo uit de auto gehaald? = lesson learned.)

 

En dan vanavond het klapstuk... samen koken. Met 6 OES in de keuken is het altijd gezellig. Nu is mijn keuken erop ontworpen dat er 6 honden + Inge kunnen leven (echt waar, made by harold lenssen) Maar toch moet ik nu zeggen dat de hink-stap-sprong over Vincent-Shanti-Dwayne van kookplaat naar gootsteen me na vijf keer me toch parten gaat spelen. Ze liggen allemaal strategisch... zo vangt de één een stuk chorizo worst wat tijdens het snijden van de aanrecht valt (heeft Vince toch nog z'n buit binnen) en de ander vangt een verdwaalde garnaal tijdens het spoelen. Nou ja en als we dan toch bezig zijn... dan mag Babs de kom met feta kaas uitlikken... en als ik even niet kijk jat Pooh een  gemarineerde mossel in knoflook dressing...( ..Vind-ze-lekker..) jaja. En als ik dan even viceversa van gootsteen naar kookplaat wil stappen, breek ik bijna mijn nek... want natuuuuurlijk ligt daar een hond verdekt opgesteld... pffff Ja, je zou denken dat ik dat inmiddels wel zou weten, maar toch... ben ik elke keer weer verrast en struikel ik zo de keuken door!

 

Dergelijke kooktaferelen vinden wekelijks plaats als we de honden-groenten-prut maken, die de honden dagelijks bij hun avondmaaltijd krijgen. Maar zo op kerstavond ruikt alles toch nét ff anders...veeeel lekkerder..en liggen er 6 Boppers nét ff dichterbij de aanrecht te wachten op lekkere hapjes.

Je weet immers maar nooit wat er naar beneden valt! Daarom vind ik dat we de eerste prijs verdienen in "Koeking wiss ze stars.. "
U gaat toch wel sms'en op ons? ..dan worden we zéker de winnaars! :-)

 

BAU

Wat voor één ander dagelijks kost is, kan voor de ander een mijlpaal zijn. Er zijn van die momenten dat je het gevoel hebt dat er een tijdperk wordt afgesloten. Vandaag heb ik weer zo'n moment, en dat hakt er altijd nogal in.

Voor mij/ mijn honden gaat het leven in fases;
 

Het start met de puppy fase: Alles mag, we gaan de wereld ontdekken, beetje opvoeden, meubilair molesteren, extra aandacht krijgen van buitenstaanders... En natuurlijk "BAU" (Business As Usual= oa knuffelen, door het bos rennen, mee met de camper, spelen met de family, bezoek enterainen, regelmatig in bad & geborsteld worden, dagelijks op de bank liggen, etc etc)

 

Na de puppy fase, komt de show fase waarin je als Youandi OES, bovenop de BAU, soms in de weekenden extra was- en borstel beurten krijgt, laarzen aankrijgt in zo'n weekend als je naar buiten gaat, en vervolgens als enige mee mag als de bench + trimtafel wordt ingepakt: we gaan showen. Altijd een feest, extra aandacht en extra knuffels. Het houdt op zich niet zoveel in: Een rondje aan de riem lopen, ff stil staan.... een vreemde aan je lijf laten zitten, die daarna zegt dat je een knappert bent.  Inge zet vervolgens 'blik en klatergoud' in de Ikea-Billy-vitrine kast, rozetten worden bij andere rommel gehangen. Na enige tijd behangt ze ons hondenhuis vol met rare diploma plaatjes in zo'n Ikea foto lijstje en noemt dit onze 'wall of fame'.

 

Die muur is bijna vol, en dan komt er een tijd dat er een familie lid bijkomt en aan fase "puppy" begint.. Dan heb je 2 kansen; je bent een dame en dan wordt er vol spanning naar een leuke date gezocht.. enfin daarover een andere keer meer. Of -in dit geval van Vincent- ben je een meneer, en dan komen er vanaf de show fase al diverse keren leuke meiden voor je op bezoek. Dikke pret en als ze dit 'een honden leven' noemen... nou dan zullen er vele mensen-mannen jaloers zijn op zo'n leven.

 

Maar dan komt er ook een fase... dat de jaren verstrijken, de wall of fame volhangt, de Billy-vitrine kast volgepropt is...en je het stokje overgeeft aan je jongere familie lid om de show fase te gaan opstarten.

 

Je gaat nu door naar het Youandi "BAU" leven... niemand die meer klaagt als je met modderpoten uit de tuin komt, een gat graaft waardoor je tot achter je oren zwart bent of tijdens een wandeling de plomp in duikt. Want je vacht wordt nu uitgekamd, en de borstel/badder activiteiten worden teruggebracht tot eens per 4 à 6 weken.

 

Onze Vincent heeft nu dus deze fase bereikt.. Na bijna 5 jaar met mijn menneke in de showring te hebben gestaan, geeft hij na 10 titels het stokje over aan Dwayne. Vince en ik kunnen lezen en schrijven met elkaar, en tijdens een wedstrijd zijn we een team in de ring waarbij we elkaar nooit verrassen.. we staan samen in de ring.. als You and I.

 

Zo zijn we met de blog-lezers dan terug bij de dag vandaag, waarbij het werk me boven het hoofd groeit en de honden avond aan avond zonder te klagen aan mijn voeten liggen te wachten totdat de telefoon en de laptop uit worden gezet. Het herfst weer werkt niet mee aan de vacht condities, en het huis moet eigenlijk ook vaker gedweild worden. 

Vandaag had ik eindelijk een dag vrij om Vincent te doen (vorig weekend waren Babs en Chanel aan de beurt, volgend weekend Pooh en Shanti weer) Hij was er al een paar weken bij ingeschoten en omdat hij onlangs nog in zijn 'show fase' zat.... dus ook nog vol op in z'n schitterende dikke show bontjas waarmee hij zijn laatste overwinning haalde, was het een nu dus in status ' serieus achterstallig onderhoud' belandt. Zodoende lag hij nu op zondagmiddag op tafel en moest ik met gereedschappen daan de slag ie voor hem nog nooit eerder gebruikt waren: De coat-king, universeelborstel en schaar....

Hiermee is Vincent nu definitief gepromoveerd naar BAU.

 

Toen Vincent jong was, en  tijdens boswandelingen bij elk blaadje of takje  wat in zijn vacht  bleeft steken, stil bleef staan heb ik 'm beloofd dat als hij klaar was met showen, hij een 'coupe teddybear' zal krijgen zodat hij daar geen last meer van zou hebben. Vandaag was die dag.... en dat is ff slikken.

 

Hij is nu kort...in coupe teddy bear. Mijn Vince is de knapste!! Ook met een kortere vacht... ik weet dat het voor hem niks uitmaakt (of in het bos zelfs fijner is!) maar ik heb er moeite mee...ik sta hier met tranen....

Einde van een tijdperk. Nederlands, Belgisch, Duits, VDH, Zwitsers, Deens, Internationaal, Kroatisch, Luxemburgs kampioen en Belgisch Winner'09.... heeft een korte bontjas. Mijn kanjer, hij is toch de knapste en de liefste kerel mét of zonder lange vacht.

 

 

 

 

Vakantie OES

Deze keer ga ik me eens heel gemakkelijk afmaken van het blog-schrijven...  en je gewoon doorverwijzen naar een andere website.

Elles heeft het leuke idee opgevat om een serie verhalen over "OES op vakantie" te publiceren, en zodoende kreeg ik een week of wat geleden de vraag van haar in mijn mail:

'Wil jij een verhaal schrijven voor de site met het thema "met je oes op vakantie"??? Als er eentje heel europa doorgaat met haar honden :-)))'

 

Nou, het antwoord op haar vraag lees je hier: http://www.oes-bobtail.nl/met-de-camper-weg-dat-is-dikke-pret-gegarandeerd

 

 

...dus klik vooral op de link, en have fun bij ons vakantie gevoel :-)

Toppertjes

Anno 2012 is alles een wedstrijd.... je wint Olympisch goud omdat je het snelste zwemt of de mooiste salto's aan de rekstokken maakt... omdat je de beste deal binnen haalt voor je werkgever, of omdat je prijzen wint met je honden. Ik beperk me voor deze blog maar even tot de honden :-)

 

Waarom ga ik nou toch weer een blog schrijven, waarmee ik heilige huisjes toch weer ter sprake breng... Tja, ik had me voorgenomen om het niet meer te doen. Maar zo tegen het einde van het jaar, voordat al het "ik heb de beste hond van 2012" gebral losbarst, lijkt het me stiekem toch wel leuk om eens wat opmerkelijkheden tegen het licht te houden.

Het grappige aan de wedstijd 'wie heeft de tophond" is dat iedereen z'n eigen regels, maatstaven en rekenmethodes hanteert.  Zo staat onze Vincent op een lijst nu als "beste reu van NL" genoemd in de showhonden competitie.... bij een andere lijst staat hij op de 5e plaats en bij een ander lijstje komt hij helemaal niet voor! 
Opmerkelijk en vermakelijk als je in aanmerking neemt dat alle lijstjes met de zelfde input rekenen!! :-) (En dat allemaal terwijl onze Vince is slechts 6 x uitgebracht op de 18 shows)

 

Op zich is het makkelijk te verklaren... want alles valt of staat bij de criteria waarmee je meet. Wie laat je toe in je competitie en hoeveel punten ken je toe aan een winnaar en/of aan een verliezer? Alles is bedacht door mensen, en alles kan bejubeld óf bekritiseerd worden. Bij de meeste lijsten gaat het erom dat de winnaar de meeste punten haalt, en als je dan nog een CAC wint of meer, dan krijg je ook extra punten. De gene die het meeste shows bezoekt én ook regelmatig leuk presteert is vervolgens top hond op het lijstje. Oranje boven, hoezééé!

Maar er is ook een leuk lijstje van de rasvereniging waarbij de 'niet leden' niet meetellen en er dus een bizar beeld van de Nederlandse 'tophonden' ontstaat... Reden hiervoor was dat de leden hun contributie niet willen laten uitgeven aan bv een vaantje van 50cent voor de "TOPhond anno 20xx", want dan kan dit -in worst case scenario- wel eens aan een 'niet lid van de OESCN' worden besteed! Tja, daar heeft de ALV destijds goed over nagedacht en een weloverwogen besluit over genomen.

Blijkbaar tellen de honden dus qua populatie ook niet mee, en met een gemiddelde inschrijving van 6 honden per show wordt het lijstje dus héél erg kort en is men snel klaar met de opsomming met de "TOPhond van het jaar".

Dus, onze Vince is nr 1 in een lijstje waarbij alleen de reuen worden vergeleken, nr 5 waarbij reuen, teven en jeugd-prestaties van honden op basis van aanwezigheid worden vergeleken, en is hij helemaal niks volgens OESCN. 

 

"Helaas voor de club', is ook de absolute mooie topper 2012 van ons ras, een teef welke niet in eigendom is van iemand die contributie betaald. En ook de nr 1 onder de reuen (volgens het andere lijstje en rekenmethode) wordt samen met Vincent doodgezwegen. Eigenlijk wel grappig dat de TOP 3 doodgezwegen wordt. Zou iemand zich realiseren dat het op z'n zachtst gezegd 'opmerkelijk is' dat de winnende honden geen van allen binnen de club zijn gefokt?
Want ook onze Pastou staat met slechts 5 (vd 18) shows op een podiumplaats. Pascalle betaald al trouw 25 jaar contributie, en krijgt dus wel een "vaantje". (Of zou zijn kennelnaam nog roet in het eten kunnen gooien bij de jury?? Tja, je weet maar nooit..)
 

Kunt u het nog volgen? Ikke niet. Ik ben lost. Wie heeft nou de beste hond?

Ik zie in Scandinavie toplists welke gebaseerd zijn op de beste 5 prestaties, waardoor mensen niet gewaardeerd worden op 'hoevaak kom je naar een show', maar hoe goed de honden het doen.

 

Zo'n zelfde discussie kunnen we overigens opstarten voor 'top fokker'...  met het nieuws dat Bentley zich aan de lijst van FCI kampioenen mag toevoegen, is dat mijn 10e kampioen. Dit wil zeggen dat +/- 10 % van de Youandi honden kampioen is. (duhhh) ;-)

als ik dan andere fokkers zie brallen over "20, 50, of 120 kampioenen"... en ik weet ook hoeveel ze over de véle jaren ongeveer geproduceerd hebben....
En tellen de Balorus, Israëlische en de Montenegro kampioenen ook mee? Sommige fokkers vermijden deze discussie door alle relevante informatie discreet weg te laten op hun website, en alleen hun "kampioenen" te vermelden met Champion. Zo mag de lezer raden of deze hond een topper was die wat betekende voor het ras, of in z'n uppie in verweggiestan een CAC ophaalde zonder concurentie en zich nu kampioen mag noemen omdat de regels dit nu eenmaal toestaan.

 

Tja...wie is er dan een TOP fokker?

Ach, we zullen het nooit weten, en zoals ik zei: alles valt of staat bij de criteria waarmee je meet. Wat ik veel belangrijker vind, is dat al die Youandi kampioenen die bij mensen thuis wonen en elke dag deel uitmaken van het gezinsleven. Honden die uitblinken in "braaf zijn" en winnaars zijn in gezondheid. Honden die op hoge leeftijd de finish halen, waarbij ze de 1e plaats krijgen van hun eigenaar in liefde, trouw en vriendschap.

Ik heb zelf 6 van zulke winnaars hier thuis rondlopen. TOP honden & allemaal huis-kampioenen. Daar kan geen FCI-kampioenstitel of "TOP-hond 20xx vaantje" tegenop. En ik weet dat de lezers van deze blog ook zulke winnaars nu aan hun voeten hebben liggen.

 

 

 

 

11 jaar

11 jaar geleden moest Coco bevallen. Ondanks een eerste echo waarop geen pupje te zien was, wist ik na 7 weken dracht zeker dat mijn Coco-Kadootje wel degelijk zwanger was. Ik had gelijk, ze droeg 1 pupje. Toen ze moest gaan bevallen ging het allemaal niet zo vlot, en bezochten we 's avonds laat de dierenarts en na een injectie om de weeën te versterken reden we snel naar huis. Bij thuiskomst deed Coco wel raar en kon ik geen pupje meer voelen in het geboortekanaal... Na een lichte paniek aanval volgde ik ons spoor terug van voordeur naar auto (tussen de herfstbalderen door) om mijn puppy te zoeken. Daar lag ze... op de achterbank van de auto, alive & kicking. :-)

Er was eigenlijk een andere bestemming voor Babs; ze zou in een gezin gaan wonen en speciaal opgeleid worden als hulphond voor de moeder in het gezin die snel achteruit ging in gezondheid. Na verloop van weken kreeg ik er steeds meer vraagtekens bij, en na contact met het 'opleiding centrum' was voor mij duidelijk dat dit nooit een succes zou kunnen worden. De potentiele eigenaresse liet haar ware aard zien toen ik het bespreekbaar wilde maken, en daarmee was mijn keuze definitief. Mijn puppy gaat daar niet heen, ze blijft hier... en ik noem haar Babs :-) 

Toen Babs 6 weken was en als vrolijke eigenwijze en verschrikkelijk verwende pup tussen de honden in leefde gebeurde het verschrikkelijke ongeluk. De buurhonden kwamen weer op ons terrein om te knokken. Bo-Ghy, Emme en Raggles reageerden daar altijd fel op om hun eigen terrein te beschermen tegen die monsters. Babs kreeg de klappen, en ik vond haar in coma.. stuiptrekkend en kwijlend...

De eerste dierenarts behandeling bestond uitsluitend uit stabiliseren en dexametason om zwellingen tegen te gaan. We konden weinig uitwendig letsel ontdekken, dus ze moest bijkomen om verdere diagnose te kunnen stellen. Babs knapte snel op, en elke dag ging ze een beetje vooruit. Ze at, reageerde op mijn stem, ze kon weer gaan staan en een dag later ook weer lopen. Allemaal positief, dus we gaan door. Ze zat nog steeds op zware medicatie tegen zwellingen en pijnstillers

Enkele dagen later zag ik dat haar ogen niet normaal reageerden; haar pupillen bewogen onafhankelijk van elkaar en ze liep overal tegenaan. Babs was blind.

 

De dierenarts verwees me door naar een orthopedisch specialist om verder onderzoek te doen. Er werd al een MRI scan voor haar gepland, en de oogspecialist onderzocht haar. Haar ogen bleken prima, dus het moest in haar hersens of oogzenuw fout zitten. De MRI was niet nodig, want met geavanceerde röntgen apparatuur kwam de specialist met het shocking bericht dat Babs haar schedel gebroken bleek te zijn. De bovenkant van haar koppie was gebroken en de diverse 'scherven' lagen over elkaar geschoven en zouden zo gaan vergroeien. Met de wetenschap dat Babs hard zou gaan groeien was het duidelijk dat dit tot verschrikkelijke problemen zou leiden als dit niet goed gereconstrueerd zou worden. Ik had geen keus.... en nadat er een speciale anasthesist geregeld was (want ivm de hoge druk op haar hersenen, zou een normale narcose extra risico's geven) lag Babs 4 uur op de operatie tafel.

Tijdens de operatie zag de arts dat er een abces in haar hersenholte zat, wat meteen is verwijderd en dmv een drain daarna nog lang met antibiotica behandeld is. Haar schedeldak is gerepareerd en verstevigd... en we konden gaan revalideren. Doordat de druk van de oogzenuw en hersenen verdween kwam haar gezichtsvermogen ook weer terug.

Na weken van extra zorg, en dagelijks uitspoelen van de drain knapte Babs op en groeide ze langzaam op tot een fantastische hond. Ze is wat kleiner gebleven, doordat ze als puppy haar energie heeft gebruikt voor haar herstel ipv te groeien. Ze heeft nog steeds een deuk in haar koppie en ze heeft ze een visuele handicap; Babs ziet geen diepte. Hierdoor kan ze dus moeilijk trap lopen en ook stoepranden zijn voor haar een werkelijk struikelblok. Maar, mét deze handicap heeft Babs vele wandelingen met mij en de andere honden gemaakt waarbij we ook in de Verdon (Fr) wel eens over spannende riggeltjes zijn gelopen, of in Luxemburg geklauterd hebben omhoog en omlaag... samen met wat extra commando's (ópletten Babs = afstapje) en het vertrouwen van Babs dat ze veilig kan meewandelen, zo loopt ze mee en hebben we samen pret.

Babs zal ook altijd eerst op haar gehoor reageren; ze draait met haar koppie om geluid op te vangen, voordat ze visueel contact maakt. Soms lijkt ze daardoor een beetje op Stevie Wonder :-) maar ze redt zich prima en alle andere honden hebben respect voor Babs.

 

Tja, en als ik zo het verhaal weer opschrijf.... realiseer ik me hoe bijzonder het is dat we vandaag haar 11e verjaardag vieren. Wie had dat ooit durven hopen?

Dat het niet vanzelfsprekend is dat elke OES 11 jaar wordt besef ik me maar al te goed. Muffin had 11 jaar moeten worden afgelopen jaar, en ook Coco heeft haar 11e verjaardag nooit mogen vieren.

Kleine gekke Babs... mijn Spekkie. Proficiat Babs!!

 

 

 

Thuis

We zijn weer thuis, en ik probeer alles weer in het normale schema te laten landen...
Dat valt niet mee na 3 weken zon & rust.

3 weken lang lol-trappen in water, bossen en een beetje onderweg zijn met de camper zorgt er natuurlijk wel voor dat 6 honden er dan uitzien als voddebalen, mijn camper een grote zand/haarbal is en de zak met vuile was goed gevuld is.
Afgelopen weekend stond dan ook in het teken van honden wassen, camper uitsoppen en de wasmachine laten draaien. Niks mis mee, en zo kon ik gisteren ook weer opgeruimd aan het werk gaan voor de baas.

Onze vakantie was heerlijk en we hebben genoten. Er staan al wat foto's op de frontpage, en die geven een goed beeld van onze dagelijkse beslommeringen: zon, water, bergen en ontspanning.
Ik had maar 1 show gepland in deze vakantie , en daarbij ook bewust maar 1 hond ingeschreven: Dwayne die zijn debuut zou maken... Als kers op de taart van deze vakantie won Dwayne op de Italiaanse specialty zijn klasse (Classe di Giovane) en vervolgens ook nog eens "Best Junior in Show" oftewel "Migliore di Giovane". wow....
Ik kon mijn geluk niet op, en was enorm blij met deze overwinning.

Toch is het ook altijd weer fijn om thuis te zijn, al is het wel koud hier in Holland!