Globetrotter

Als je 13 jaar oud bent, heb je alles wel gezien. "Been there, seen it, got the T-shirt"

Sinds ik een sleurhut kocht, reis ik door heel Europa en de honden gaan met me mee. Zo bezochten we al veel landen voor bezoek aan vrienden, deelname aan shows en ontdekten we samen de mooiste plekjes van Europa tijdens vakanties.
Onze Babs dateert van het tijdstip van de aanschaf van de "trek-chalet" en mocht zich samen met Bo-Ghy en Coco bij eerste Youandi-wereldreizigers voegen. Inmiddels zijn we een tiental jaren verder, reizen we nu niet meer met trek-chalet maar in de Boppermobiel (camper) en is Babs oud en bejaard.

Ik vroeg ooit aan de dierenarts, of ik Babs nog moest laten vaccineren? Volgens alle regels zou dat moeten om de landsgrenzen over te mogen gaan, maar zijn antwoord was helder: Honden die zoveel verschillende gebieden hebben bezocht, hebben ook onnoemelijk veel antistoffen en zijn immuun 'voor zo ongeveer alles".

Toch besloot ik Babs niet mee te nemen op onze Engeland tour 2014, omdat ze de nodige 'stempels in haar paspoort mistte'. Ze mocht gezellig bij oma blijven, en ik onthield haar de trip naar de UK. Ik durfde het niet aan om het risico te nemen om tijdens een controle tegen gehouden te worden... Tijdens deze 2 weken heb ik haar enorm gemist, en was het elke dag weer vreemd om de lege plek achterin de motorhome te zien.

Babs worden alsmaar ouder, en ondanks dat ik weet dat ze tijdens de vakantie bij oma 100% super verzorging geniet, wil ik haar toch liever meenemen dan thuislaten.
Dus, na een bezoek aan de vertrouwde dierenarts en enkele stempels in haar antieke paspoort, was alles geregeld! Babs kon nu mee op vakantie, naar Frankrijk en Engeland!
Ik denk werkelijk dat Babs de meest bereisde hond is in heel Europa. Ze heeft meer landen bezocht dan menig Europese 2-bener.  We hebben er een plaatje van gemaakt... en alle landen die ze bezocht heeft zijn ingekleurd. En....Overtreft ze jou als reiziger?

Onze Vince

Onze Vince is volgens mij de meest veelzijdige OES. Gister avond lag hij als 'Fifi' opgekruld bij me op schoot, en zat ik mijn grote stoere kerel met een grote glimlach te knuffelen en tevens ook wel stiekem een beetje uit te lachen.

Mijn gróte vriend, momenteel vér boven de 50 kilo, komt elke avond zo even zijn knuffel opeisen.. Ons "Vince-momentje" noemen we dat. En ja, we zouden samen op dieet moeten. Maar ach... eten is leuk, eten is lekker.  Life is good voor Vince, en ik kan moeilijk "Nee" zeggen als hij me met zijn ene blauwe- en andere bruine oog hongerig aankijkt.

Vincent is geen malloot als Dwayne, en is eigenlijk best een serieuze zelfverzekerde kerel.  De meiden "zijn van hem", en Dwayne is zijn beste vriend.

Zo kroelend op de bank zat ik dus met mijn grote glimlach en bedacht ik me hoe grappig hij eigenlijk is, ondanks zijn lieve rustige én zelfverzekerde ego.

Als pupje ging hij logeren bij "familie Diesel & Co": een super gezin met 2 kids, een OES + Golden deden 2 weken lang zijn inprenting terwijl ik naar Zweden moest. Sindsdien is Vincent een kindervriend die elke larf onder de 10 jaar wil knuffelen. Ik ben niet zo'n kindervriend, dus dat conflicteert nog wel eens met mijn idee van 'social talk' in het bos enzo... ;-)

Zijn zusje Chanel is wel iets speciaals: haar oren en ogen zijn altijd schoon-gesopt, en zelfs als ze 'hoofdpijn heeft' moet ze eraan geloven om een liefdevolle verzorging van haar broer te ondergaan. Samen blaffen ze steevast heel Sevenum 's morgens wakker, want enthousiasme moet gehoord worden... aldus het duo!

Geen brood, koekje of eetbaar pakketje is veilig... Vincent heeft van moeder natuur de perfecte maat meegekregen om op tafels en aanrecht mee te kunnen kijken, en alle eetbare waren binnen no-time te signaleren en confisqueren.

Zijn zonen zijn een copy van hem; heerlijk om al die knullen en hun families via facebook te volgen. Ik zie dagelijks gelijkenissen voorbij komen van eigenaren die posten over de fratsen en vertederende momenten. Zó herkenbaar!!

En sinds kort heeft Vincent een nieuwe bijnaam. We noemen hem "Bugs Bunny"...! Ik heb nl een voorraadje winterwortelen liggen, die de honden- gekookt- dagelijks als onderdeel bij hun vleesmaaltijd krijgen. Afgelopen weekend jatte hij bij elk onbewaakt ogenblik zelfs de wortelen uit de schuur en lag ze vervolgens op zijn gemakje rauw op te knabbelen!
Hoe leuk is het om zo'n veelzijdige hond te hebben: sofa-knuffelbeer, beschermer, kindervriend, stoere kerel, papa, mafkees, dief en Bugs Bunny... Mijn Vince!!!

De groetjes van Max

Ik ben het beu. De winter duurt alweer veel te lang en ik snak naar het voorjaar. De griep doet momenteel een serieuze aanval op mijn weerstand, maar ik geef me niet gewonnen. Hoestend en brak sleep ik me door de dag. Al enkele dagen vroeg naar bed, thuiswerken en niet teveel praten. De laatste online meeting op 'mute' deelgenomen om maar niet overal doorheen te hoesten.

Voordat ik me voor een nietszeggend TV programma op de bank ga nestelen met een pot thee en wat comfort food, besluit ik eerst ff met Babs een rondje door de tuin te wandelen. Samen een frisse neus halen en een poging om een zonnestraal op te vangen. Ondertussen geniet ik van het nieuwe aangezicht van mijn huis, waar nu de veranda schittert. De stratenmakers komen over een paar dagen en dan kan ik alles gaan afronden. Als het weer het tenminste toelaat en niet weer gaat vriezen!

En dan, plotseling zie ik ze staan... daar in een groepje midden in het gras. Mijn hart maakt een klein sprongetje. Ze zijn er en ze geven me een grote glimlach: De eerste sneeuwklokjes in de tuin!

 

In mijn oude huis stond jaarlijks het hele grasveld vol met wilde sneeuwklokjes. Grote bossen, met dikke witte hangende knoppen. Het hele veld was ermee bezaaid. Schitterend!!

En elk jaar had Max ook zo'n last van de winter... My good old Max. De laatste jaren dacht ik elke winter wel eens 'die haalt het voorjaar niet'.... Maar dan kwamen de sneeuwklokjes, de dagen werden weer langer, het voorjaar brak door én Max kwam weer uit zijn dalletje. Hij leefde op en genoot van zijn oude dag van het voorjaar en de zomer.

 

Max en sneeuwklokjes zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoe wrang was het dat hij vlák voordat de sneeuwklokjes kwamen, op 13 februari 2000 overleed. Enkele dagen daarna kwamen ze, terwijl ik nog vol in mijn verdriet zat. Ze lieten me glimlachen en aan Max denken... Ik noemde ze "de groetjes van Max".

 

In mijn huidige tuin zijn geen mooie wilde sneeuwklokjes, wel een paar van die "gecultiveerde wannabee's". Ik zie ze ook zelden meer in het wild, die grote weelderige exemplaren. Maar dat mag de pret niet drukken.

Ze zijn er weer: klein maar fijn, ook nu, -op 2 dagen na- exact 15 jaar na zijn afscheid. De groetjes van Max! :-)

Kerstkaarten enzo

En dan is het zomaar weer december... tijd om zaken af te ronden en nieuwe dingen te bedenken. Terugblikken en vooruit kijken.

Nee, van mij krijg je geen samenvatting hoor... ik ben blij en tevreden met alles wat er is gebeurd afgelopen jaar. Toch wat hoogtepunten noemen dan?

De 13e verjaardag van Babs staat wel met stip op 1. Zo blij met mijn oude teddybeer, in prima gezondheid hobbelt ze nog mee. Elke dag is een feestje en Babs gedraagt zich alsof ze in 2015 gewoon haar 14e verjaardag zal gaan vieren.

Natuurlijk ook hoogtepunten op de shows, zoals de Best in Show overwinningen van Dwayne, de titels die hij aan zijn naam mocht toevoegen, een 3e plaats in een mega open klasse op Crufts en als klap op de vuurpijl zijn eerste Engelse CC in december tijdens de champion clubshow. Tja, daar geniet ik nog elke dag van en er komt spontaan telkens een glimlach terug op mijn gezicht als ik daar aan terug denk.

Of moeten we toch ook nog even de geboorte van zijn kids in Denemarken en Nederland noemen? Zeker was dat een hoogte punt! Of onze onvergetelijke vakantie in Cornwall/ Engeland?

En dan is het zomaar weer tijd voor kerstkaarten. Ze druppelen gestaag binnen per post, en ik vind het zo leuk om ze te krijgen. Vrienden en puppy eigenaren sturen een wens per post, maar steeds vaker toch per mail. Heel begrijpelijk, ik heb vorig jaar door hectiek alleen maar kaarten via mail gestuurd. Voelt toch anders, en hoeveel leuker is het om een enveloppe te openen en de persoonlijke noot te lezen.

Ik denk terug aan al die kerstkaarten die ik heb gemaakt en hoe hilarisch het was om ze te verzinnen en om ze te maken met de honden op de foto. En dit jaar ben ik dus toch weer aan de slag om de kerstkaart te maken.

Last minute, tuurlijk... ieder jaar start ik weer te laat. Maar in de wetenschap dat ik ze kan printen bij de 2-uurservice en dat de post ze binnen 2 dagen zal bezorgen, was het vroeg genoeg om dit weekend pas aan de slag te gaan.

Toch de keus gemaakt om ze allemaal op de foto te zetten; yep, alle 6. Want tja... Babs kan wel doen alsof ze het eeuwige leven heeft.. het is toch wel weer uniek dat ze er is, dus moet ze ook op de foto.

Moet? Ja, ze moet. Dat vindt ze helemaal niet leuk, Babs heeft een hekel aan foto's maken en als ze de kans krijgt dan knijpt ze er tussenuit.

Om het allemaal vlot te laten verlopen had ik mijn plan voorbereid en het draaiboek klaar. (goh, ik lijk wel een project manager)

Het totaal plaatje zat in mijn hoofd, alle 6 op de foto, dus eerst 6 baarden wassen en drogen. Iedereen moest binnen wachten en schoon blijven, zelfs de waterbak was ff weg voor deze 10 minuten (foto wordt doorgaans buiten gemaakt ivm beter licht en achtergrond)

Daarna eerst alle attributen verzameld en het tafereel in orde gemaakt (bankje op positie geplaatst, lichtjes ophangen, frutsel hier en dingetje daar... kerstmutsen paraat, wasknijpers erbij om die mutsen vast te zetten, camera gereed.... De honden draaien opgewonden om me heen. Ze weten dat er iets gaat gebeuren en volgen me op de voet.

Dan Babs wakker maken en aan de riem mee naar buiten. Op positie gebracht en met een dikke kus op haar neus verteld dat ze de knapste is. Wel ff met de riem vast gelegd zodat ze weet dat ze ff moet blijven liggen. Daarna de anderen één voor één geroepen en op positie laten zitten/ liggen.

Ondanks het feit dat ik eigenlijk weinig tot geen appèl oefeningen of training met ze doe... ben ik trots op hoe braaf ze zijn en exact voor me doen wat ik van de vraag.

Hierkomen, goedzo. Jij mag in het hoekje Pooh. Goedzo, blijf. Voorzichtig opstappen, zit - nee, andersom Vince- goedzo Brááf!! Blijf.

Next: Hierkomen, zit, af, blijf, Brááf Shanti. Nee, ff wachten Chanel, jij moet óp het bankje. Ja, daar ja. Prima, brááf! Oh Babs wat ben je braaf... blijf maar liggen meiske. Kom Dwayne, jij mag hier zitten. Goedzóó...

Ik ben zo trots op mijn 6-tal, en als ze dan allemaal op positie liggen kan ik de mutsen en dergelijk opzetten. Ze zitten me gemoedelijk aan te kijken en laten het allemaal gebeuren.

De fotoshoot was binnen 5 minuten klaar, waarna ik heel rustig de mutsen af kon doen. Eén voor één krijgen ze een schouderklopje met commando 'toe maar', waarna ze voorzichtig het tableau verlaten zonder iets omver te lopen of te slopen.

Ze rennen daarna als idioten door de tuin en de rust van het moment ervoor is direct ver te zoeken. Iemand die mijn malloten op dat moment ziet stuiteren zou zich niet kunnen voorstellen dat ze even daarvoor als brave zieltjes zaten te poseren.

Terwijl ik alles opruim popel ik om het eindresultaat te gaan bekijken op de PC. En als ik dat dan eindelijk kan doen, ben ik blij en trots op het resultaat. Nét zoals ik in mijn hoofd had!

Nu nog wat photoshop om de kerst-achtergrond en tekst toe te voegen; aan de honden hoef ik niks te photoshoppen. Mijn natuurtalentjes!

Op zondag zijn de prints besteld en geleverd, enveloppen geschreven en hoppa: op de post. Die zijn voor de kerst nog op hun bestemming!

Tja, er gaan er ook weer héél veel via mail... mijn handen laten het niet toe om veel te schrijven en na diverse enveloppen treedt de kramp en pijn alweer toe. Lang leve de email... zo kan iedereen toch meegenieten van mijn kaart. Hopelijk vindt iedereen 'm weer net zo leuk als ik zelf :-)

Fijne feestdagen!

 

Floyd

Na bijna 3 maanden mag het wel weer eens... een blogje. Niet dat ik me nu zat te vervelen, en zat te bedenken wat ik nu weer eens moest gaan doen. Nee, "vervelen" komt niet voor in mijn vocabulaire.

Maar tijdens het bijwerken van de website zag ik mijn laatste puppy blog, en realiseerde ik me dat ik wel wat achterblijf in de berichtgeving. Nu is er uiteraard Feestboek om de spontane zaken te volgen.. maar toch, de website hoort ook wel up to date te zijn.

De belangrijkste gebeurtenis is toch wel het afscheid van onze Floyd. Het had allemaal wat meer impact dan ik had kunnen vermoeden, en dat het zo emotioneel zo zijn... tja.

Al voor de geboorte van het nest was de aanvraag binnen, en al gauw was besloten dat er een reutje naar het buitenland zou verhuizen. "Onze Luke" was de enige knul, en viel bij ons allemaal in de smaak. Na 6 weken vlogen zijn toekomstige eigenaren in, om kennis te komen maken. Immers, een Youandi Pup is geen post order pakketje wat via een webshop wordt besteld en op een vliegtuig wordt gezet naar een -voor mij- onbekende bestemming. Dus de eigenaren kwamen kennismaken.

We hadden een perfecte klick, en ze gingen hard nadenken over een mooie passende roepnaam. Luke werd Floyd, en we gingen aftellen en alles regelen om hem naar het buitenland te laten verhuizen. Hij zou eerst 12 weken moeten zijn om een rabiës vaccinatie te krijgen, en daarna nog 3 weken wachten voordat hij via de UK naar zijn nieuwe thuis kon verhuizen.

Alles viel samen op z'n plek, en mijn lang gekoesterde plannen om eens een vakantie in Cornwall te plannen zou nu mooi samen kunnen gaan met de reis van Floyd. En ach, als we er dan toch zijn... dan doen we meteen mee aan een show met Dwayne. Ik zou hem tot aan Engeland brengen, en zijn nieuwe eigenaren zouden hem dan ophalen vlakbij de plaats waar ik de show had. Prima geregeld.

Maar een hondje als Floyd, dat nestelt zich in zo'n speciaal plekje in je hart... zo'n bijzonder leuk mannetje, met de beste eigenschappen van zowel papa als mama samen in 1 pupje gebundeld. Natuurlijk had ik de taak om hem een goede start te geven, en dus ging hij overal mee naar toe. Net zoals ik dat met mijn eigen honden doe; hij ging mee op reis, mee naar het bos, mee naar de paarden, mee naar de hondenschool. Hij leerde alleen te zijn, en bij me op de bank te springen om een knuffel te krijgen. En ondertussen kwam de reis dichterbij.

Begin september vertrok ik naar de UK: met 7 honden in de camper. Eerst richting York, om wat dagen rond te trekken... en zijn nieuwe eigenaren weer te ontmoeten. Ik heb die dagen vaak gedacht dat het maar goed was dat ik wist hoe leuk zijn nieuwe thuis zou zijn. Als ik hem aan onbekenden had moeten afstaan na deze intense en leuke puppy tijd, dan had ik waarschijnlijk de afspraak gecancelled!

Maar bij het weerzien van zijn baasjes wist ik het weer zeker: Floyd krijgt een super leven. Ik had het zwaar, en veel-heel veel- tranen zijn gevloeid. Maar het was goed zo.

Ik heb mijn vakantie voortgezet door kilometers over het Coast Path in Cornwall te zwerven. Heerlijk met de honden genoten van de natuur, de vrijheid en de fantastische vergezichten. (zie foto album elders op de website)

Ik weet niet of ik het nog eens zou kunnen doen. Het zal zeker een tijd duren voordat ik weer een aanvraag vanuit het buitenland positief beantwoord... want 4 maanden van een pup houden en hem dan toch af te geven, dat gaat me niet in de koude kleren zitten.

Toch ook fijn om weer thuis te zijn. Alles weer bij het oude... even wennen, maar toch ook wel weer heel fijn.

Anno 2014. Wat is er loos?

In 2014 zijn we voorzien van alle mogelijke middelen en gemakken. Toch lijkt (of blijkt) het alsof we nog in de middeleeuwen leven. Haat en nijd, afgunst, en erger nog moord en doodslag.

Als ik dit schrijf ben ik al de hele dag van slag door onze " memorial day". Het is 23 juli. We herdenken en rouwen om 298 mensen die zijn omgekomen tijdens een vliegtuigongeluk. De speculaties vliegen om onze oren, schuldigen worden genoemd. Het zou een raket zijn geweest die 298 levens zomaar heeft vernietigd. Mensen die op vakantie gingen, naar huis gingen, of voor een zakelijk congres op reis waren.

Jij en ik hadden in dat vliegtuig kunnen zitten. En één of andere malloot vond het nodig om het op 10km uit de lucht te schieten. Ik ben sprakeloos en verdrietig.

Er waren geen familie leden of dierbare vrienden van mij bij betrokken, maar we staan stil en we rouwen om al die families en leven mee met de nabestaanden. Nederland toont respect, en het grijpt me enorm aan. Zeker als de vliegtuigen in Eindhoven landen, en 40 lichamen slechts enkele honderden meters van ons kantoor worden vervoerd van de Australische en Nederlandse vliegtuigen naar lijkwagens. Vervolgens rijden 40 lijkwagens van  'ons' industrie terrein "Flight Forum" naar de A2, en verder naar Hilversum. Indrukwekkend. Verdrietig. Verslagen.

Wat is er loos in deze wereld? Waarom worden 298 mensen vermoord... ze waren op weg om vakantie te vieren, op weg naar huis, hun geliefde, op weg naar een seminar over HIV, ze waren op weg...

Dan een grote stap, maar een stap dichterbij mijn hondenwereld; (dat is mijn hobby en daar spendeer ik graag mijn vrije tijd aan...)

We werden afgelopen weekend opgeschrikt door het bericht dat er een Australian Sheppard is overleden. Hij is vergiftigd tijdens een show, in zijn bench. Na enkele dagen ellende- toen de kans minimaal bleek dat ze hem konden redden- heeft de eigenaar hem in laten slapen om hem nog meer pijn en lijden te besparen. De teef die in dezelfde bench verbleef was doodziek maar heeft het gered.

Het slachtoffer was een "top winning" hond... welke door één of andere malloot vergiftigd werd.

Ik ben sprakeloos en verdrietig.

Wat is er loos in deze wereld? Waarom wordt een hond vermoord.. hij heeft nooit iemand iets gedaan... hij was gewoon een vrolijke mooie hond...

Ik ben verdrietig. Ik maak me zorgen. Wat is er loos in deze wereld?

Verhuizen

Als Project Manager ben ik dagelijks bezig met "veranderen". Het is mijn werk om services en werkwijzen aan te passen en dat heeft impact op veel factoren... vooral veel impact op mensen! Het is de taak van een project manager om dit zo goed mogelijk te laten verlopen en aan het eind is iedereen blij met het resultaat. Ik hou van mijn werk en doe het graag. Maar ik weet ook uit ervaring dat 90% van de mensen niet blij wordt van "veranderen".. en veranderingen in de stabiele omgeving levert vaak stress en gemopper op.

Mensen zijn net honden (en vice versa)  en nu heb ik me voorgenomen dat we dit weekend gaan verhuizen. OMG... ik weet wat me te wachten staat en ik zie er vreselijk tegenop!!

Niet de verhuizing op zich, dat is een "leuk project" maar wel de komende weken want 'been there, seen it, done it... got the T-Shirt"... Mijn 'stakeholders' zijn namelijk de honden... en ook honden worden niet vrolijk van veranderingen!

Denk nou niet dat ik impulsief mijn huis ga verwisselen (zolang het huis in Vive-la-France niet binnen handbereik is, zal dat ook niet gebeuren) maar de eet- en slaapplaatsen moeten worden gewisseld. Insiders kennen de indeling van mijn huis, met hondenhuis waar de honden in 4 kennels hun vaste plaats hebben om te slapen en te verblijven als ik van huis ben. De 5e kennel is al een jaar of wat geleden afgebroken omdat dat meer ruimte voor oa de grote diepvries opleverde. Dat was wel zo praktisch toen de familie overstapte op rauwe vleesmaaltijden.

2 maanden geleden is Knäckerbrödje Passion bij ons ingetrokken, en tja... waar ging die slapen? De kennels waren gevuld, ik wilde haar nog niet bij een andere hond laten slapen en ik wilde de 5e kennel niet weer opzetten ivm de ruimte in het hondenhuis. Ze kreeg een puppy kennel welke iets groter is dan een bench en normaal dienst doet als puppy-ren rondom de werpkist. Na wat gepuzzel en schuiven vond ik een plek voor haar puppy kennel, tegen de kennel van Chanel en Pooh aan. Gezellige buurvrouwen, prima geregeld.

Maar Passion wordt snel groot.. en vanmorgen sprong ze voor het eerst óver haar kennel heen toen ik haar uit wilde laten. Ahum.. die 60cm  panelen gaan haar dus niet meer binnenhouden.

Het wordt dus hoog tijd dat de jonge dame in een andere kennel gaat 'wonen'.

Ook de pups moeten verhuizen. Ze zijn 4 weken (bijna 5) en het wordt tijd dat ze uit de rustige puppy-kraam-kamer naar het hondenhuis gaan verhuizen. Afgelopen week heb ik al dagelijks de TV voor ze aangezet als afleiding... maar het is veel te rustig voor de hummels in deze kamer. Normaal verhuist een nest al tussen de 3e en 4e week vanwege de beperkte ruimte. Maar met slechts 3 pups is de werpkist met extra uitloop niet te klein en vertoeft het trio er prima. Ze zijn immers overdag buiten, en alleen als het té heet wordt door de zon óf als donker wordt dan gaan ze naar bed in de puppykamer.

Maar dit weekend gaan we de indeling toch omgooien. Hierbij moet ik rekening houden met het comfort van de honden, de rangorde, eventuele loopsheden en leeftijd/ flexibiliteit. Na lang denken en piekeren ben ik eruit;

• Vincent blijft waar hij was. Hij heeft geen dubbele kennel, maar doet aan time sharing met Dwayne als de tussendeur open blijft.
• Dwayne blijft waar hij is, en krijgt Chanel als room-mate. Normaliter zal de tussendeur met buurman Vincent blijven openstaan. Chanel zal moeten wennen aan deze nieuwe plek... dat wordt nog wat met eten!
• Babs en Shanti blijven waar ze zijn. Ik heb Babs ooit proberen te verhuizen.. mislukt. Na 4 weken heb ik de moed opgegeven (tot grote opluchting van Babs) Shanti verhuizen had destijds 'maar' 3 weken gewenning nodig en dat hebben we succesvol afgerond. Dus: niks meer aan doen.
• Pooh blijft waar ze is, en krijgt een nieuwe room-mate: Passion. De 2 P's zijn aan elkaar gewaagd en kunnen het prima samen vinden. Of ze ook 's avonds hun geheimen als hartsvriendinnen zullen uitwisselen zullen we afwachten.
• De pups krijgen een ruime puppy-ren aan de andere kant van het hondenhuis, mbv de panelen die ik vanuit de kraamkamer en van Passion haar kenneltje kan gebruiken.
• Zolang de pups er zijn zal uiteraard ook Lucky een plekje willen om te eten en te slapen: zij blijft in de 'kraamkamer' wonen.

jaja.. het is niet makkelijk om zoveel honden op 50 vierkante meter te huisvesten :-) En denk nou niet dat mijn honden in de kennels leven! Nee de honden eten en slapen slechts op deze plek. De rest van de dag leven ze in huis en lopen ze vrij in de tuin, liggen aan mijn voeten onder de eetkamertafel als ik werk. Toch merk ik dat alle honden erg aan hun slaapplaats gehecht zijn, en in volle galop dagelijks naar hun eigen etensbak rennen... en daarom voorzie ik de stress mbt tot de verhuizing.

Vanavond gaan we de vuurdoop meemaken tijdens het eten. De bakken hangen dan op de nieuwe plaats voor Chanel en Passion. Beiden zijn slimme dames, dus ik hoop dat het snel zal gewennen. Maar ook Pooh en Dwayne hebben opeens ander gezelschap tijdens het diner, en ik vraag me af wat zij hiervan gaan vinden?

De pups zullen zich vast snel aanpassen, want pups zijn zó flexibel, daar maak ik me het minst zorgen om!

Nu maar hopen dat ik geen fouten maak, en alle voerbakken op de juiste plek zal neerzetten als de meute binnen komt stormen.

"Veranderen is leuk!" was ooit de slogan bij een klant waar we de hele tent op z'n kop zette, en waarmee we de medewerkers probeerden te motiveren om mee te gaan in ons project.

Zou het helpen als ik dat de komende weken heel hard blijf roepen tegen de honden?