ff bijpraten...

In de waan van de dag zou ik zomaar mijn blog vergeten... oeps. Nou, ff bijpraten dan maar.

Onze Pooh is bevallen van een schitterend nest. Ik ben zo apetrots op mijn Pooh! Ze is de droom hond van elke fokker: ze verzorgt haar pups tot in de puntjes, heeft top kwaliteit melk en ze is een lieve, rustige en zelfverzekerde moeder. Wat wil een fokker nog meer?

De pups zijn alweer 4 weken oud, en dus gaat aankomende zondag  'd'n zoeten inval zondag' weer in. Vanaf 4 weken wonen de pupjes in het ruime hondengedeelte van mijn huis (aangrenzend aan mijn keuken) en is er dus ruimte om meerdere gezinnen tegelijk te ontvangen. Zo wordt mijn week weer een beetje overzichtelijk met werk, honden en op zondag middag alle puppy visite.

De pups zijn leuk... zó leuk!!! Ik geniet met volle teugen en ben blij met ze. We horen regelmatig fokkers roepen dat 'dit het moooooiste nest is wat ze ooit gefokt hebben'... Nou, dat ga ik niet zeggen want daarmee zou ik alle andere nesten tekort doen. Maar ik ben blij en tevreden. Het was best spannend om een volledige outcross te maken, wetende dat zowel papa als mama óók outcross zijn! 4 Vreemde bloedlijnen samenbrengen kan een 'onvoorspelbaar' resultaat opleveren. Ik ben content met het feit dat mijn keuze op type dus tot zover al het gehoopte resultaat heeft gebracht, en ik wacht natuurlijk met spanning het eerste jaar af waarbij de snoepjes uit zullen groeien.

Ondertussen zijn mijn verlofweken verstreken en ben ik weer fulltime aan het werk. Inmiddels merk ik steeds vaker dat ik voor conference calls beter even in de huiskamer kan gaan zitten met mijn laptop, in plaats van de puppy kamer. Spelende pups op de achtergrond werken niet echt mee aan mijn concentratie en de andere deelnemers in de call moeten er vaak wel om lachen. Wel leuk, maar niet echt productief! :-) 

Tja, en dan moet ik natuurlijk nog even een update geven over Dwayne zijn sportprestaties: We hebben nu 4 trainingen gehad en meneer is de ster van het veld. Al is het maar om zijn lollige buien.

De hindernisbaan loopt hij foutloos, maar.... ik moet hem wel een stap vóór blijven om hem de juiste route te laten nemen. Dit levert hylarische taferelen op. Afgelopen week dacht ik Dwayne toch nog nét op het rechte pad te kunnen houden en  correct óver de laatste hoogtesprong te leiden... helaas! Hij ging rechtsaf, waar ik dus net met volle vaart  probeerde om hem voor te blijven... dusdoende 'vlogen' we samen over de finish waarbij ik geen zachte landing maakte in de sneeuw en op de bevroren grond. Dwayne daarentegen sprong vrolijk om me heen en was wel verbaast waarom ik daar languit lag te schateren...

Volgende maand is er een wedstrijd waarvoor we ons hebben aangemeld. Of dit een succes wordt weten we nog niet, maar lol gaan we zeker hebben. De dag ervoor zal hij op een show staan, dus zal hij waarschijnlijk ook in de 'fluffy show outfit' aan de start verschijnen.
Ik heb deze gelegenheid aangegrepen om me te laten overtuigen aan de duurloop mee te doen: 2km hardlopen met hond. Dit is een mooie combi om eens wat meer aan mijn conditie te doen. Inschrijven bij de sportschool 'komt er maar niet van' (jaja...ahum..) Maar dit was dus het duwtje wat ik nodig had om te starten met wat meer te bewegen.

Mijn Iphone gaf me de mogelijkheid om een App te downloaden met een hardloopschema + coach. Na 2x lopen had ik wel in de gaten dat ik het leuk vind én betere schoenen nodig heb. Dus vervolgens een avondje in Sevenum bij het Loopcentrum doorgebracht en -veni-vidi-Visa- na een uurtje stond ik buiten met een paar fancy hardloop schoenen die op mijn voeten en loopje zijn aangepast, een sport BH, een Iphone houder plus nog wat shirtjes en sokken. Ketsjing!!! 
Inmiddels ben ik redelijk fanatiek (al was het maar om mijn investering eruit te lopen) en loop ik nu minimaal 3x per week door het bos te rennen met Dwayne en Chanel. Zij lopen me er natuurlijk over de hele lengte driedubbel uit, maar samen hebben we dikke pret en ik zie mezelf al vorderen na 3 weken inspannning en pret. Of we de deadline van de duurloop halen weet ik niet, maar we zijn lekker bezig. Het is leuk en ik heb eindelijk een sport gevonden die ik samen met 'OES quality time' kan combineren. Dat is een enorme drijfveer en dat gaan we wel volhouden!

Zo, de bloglezers zijn weer bij... en dan ga ik nu weer ff terug in de puppy knuffel modus!

 

 

 

Dikke pret

Onze Pooh groeit maar door... ze wordt elke dag dikker. Nog een paar dagen totdat ze haar 63 dagen dracht erop heeft zitten, en het zal mij benieuwen of ze de volledige  9 weken gaat volmaken. Het is heerlijk om te zien hoe haar afgetrainde lichaam in topconditie is en blijft. Ondanks dat haar buik al met meer dan 20cm(!!!) omvang is toegenomen, voelt ze zich fit en rent ze zelfs nog door de tuin met de anderen mee. Ook de picknick tafel wordt nog gewoon als uitkijk plaats gebruikt; het op- en afspringen gaat als vanouds: van stilstand in 1 sprong er bovenop.

Het eten gaat wel wat lastig, want die buik zit in de weg en haar maaltijden zijn daarom verdeeld over 4 porties die ze gedurende dag eet. Ook haar voeding is aangepast, zodat ze met minder volume méér energie binnenkrijgt om zichzelf en haar pups goed te kunnen voeden.

Ze slaapt wel veel en liefst aan mijn voeten als ik werk, of 's avonds in een innige knuffel bij me op de bank. Mijn hand ligt dan op haar buik en ik voel de pups aan alle kanten uit haar dikke buik 'bulben'... Ook na zoveel jaren fokken, en zoveel zwangerschappen... het blijft altijd bijzonder en ik geniet hiervan.

Kortom; Pooh doet het fantastisch en zo hoort elke zwangerschap te zijn!

De kraamkamer is in orde; alle handdoeken & vetbedden zijn gewassen, de weegschaal staat klaar en de koelkast puilt uit met voorraad zodat ik de eerste dagen de deur niet uit hoef.
Pooh heeft in het verleden natuurlijk al uren naast de werpkist gezeten om naar Chanel en Shanti met hun kroost te kijken (ze kroop er zelfs bij als ze de kans kreeg) en of ze het nu in de gaten heeft.... ze loopt steeds naar de kraamkamer en gaat onder het bureau of zelfs al in de werpkist liggen. Een mooi rustig plekje om met een dikke buik af te tellen.

 

Vanaf het moment Pooh loops werd kon ze niet meer mee naar Breitensport (behendigheid/ gehoorzaamheid training) Eerst heb ik eens geprobeerd om met Chanel te trainen, maar die vond het niet echt haar ding om over het parcours te rennen met al die hindernissen. We waren er natuurlijk ook even tussenuit ivm onze vakantie, maar ik wilde nu toch weer op volle kracht aan het trainen aangezien het ook voor mij de broodnodige conditie training en beweging is. Dus na wat twijfel... -of hij goed genoeg onder appèl staat- ga ik tegenwoordig trainen met Dwayne! :-)

Dit bleek een schot in de roos! Wat een lol en dikke pret voor mijn Dwaze Skippy. Hij geniet, gaat uit zijn dak en doet ook nog eens heel goed zijn best! Het gaat niet zo vlekkeloos als met Pooh in het begin, met name het gehoorzaamheid gedeelte valt niet mee voor hem. Volgen, rechtsomkeert, halthouden en gaan zitten etc.. er zijn zóveel andere leuke dingen te zien voor hem. Wel lastig om dan te blijven opletten...

Maar, hij doet zijn best en begrijpt alle hindernissen al en kan ze individueel allemaal foutloos nemen. De hele baan in één keer is nog lastig... met al die andere leuke honden als afleiding op het veld!

Hij loopt ook verschrikkelijk hard, dus voor mij een sport om hem bij te houden.... en vooral goed uit te kijken want hij slaat in zijn galop zómaar rechtsaf als íe de kolder in z'n kop krijgt... Dus zo struikelen we samen af en toe over het veld, waarbij dan zijn vrolijke 'fifi blaf' en mijn schaterlach te horen zijn...

Een mede cursist heeft afgelopen week filmpje gemaakt van ons... waarop vooral duidelijk ons plezier te zien is.

 

 

 

Als Pooh na haar zwangerschapsverlof weer mee kan gaan trainen dan zal ik ze maar moeten gaan afwisselen, want ik denk dat Dwayne net zoveel in zijn mars heeft als Pooh. Kan ik mezelf flink in het zweet werken met die 2 talenten. Ha, dat is veel leuke dan een sportschool.. of joggen. Zeker weten!

 

 

Live life to the Max!

Het wordt tijd om het verhaal rondom Dwayne te vertellen.  Insiders kennen het verhaal, maar het blijkt toch nodig te zijn om het naar buiten te brengen. Bij deze dus.

 

2011: Na anderhalf jaar voorbereiding met dikke stress en veel regelen - want uiteindelijk blijk je overal zelf achteraan te moeten zitten om dingen voor elkaar te kunnen krijgen- was Shanti zwanger van 1 pupje uit de inseminatie van bevroren zaad uit Australie. Het pupje werd in maart geboren, maar kwam slecht ‘op gang’ na de geboorte, en ondanks alle extra zorg is hij na 10 dagen overleden. Hij was niet sterk genoeg, Shanti en ik waren ontroostbaar. We waren zo blij met dit kleine wondertje, maar het mocht niet zo zijn. Ik was zo verdrietig en wilde deze ellende graag even voor mezelf houden zonder dat de hele buitenwereld me met leedvermaak nog verder zou kunnen beschadigen. (het Bobtail-fokkers-wereldje is niet zo aardig is voor elkaar) Helaas was er ook een fokker die ik in vertrouwen had genomen (stom-stom-stom!!) zo ‘vriendelijk’ om het slechte nieuws toch direct rond te bazuinen... en mijn telefoon stond roodgloeiend met ‘geïnteresseerden’ die wilden verifieren of de roddelaarster deze keer de waarheid had verteld. Dat deed extra pijn.

Een maand later werd Muffin geopereerd aan mama tumoren, die al uitgezaaid bleken te zijn. Muffin knapte op na een hele zware operatie, en we gingen in mei op vakantie. Tijdens deze vakantie genoten we van de natuur en wandelingen in Oostenrijk en werd Chanel loops. Shanti wilde niet achterblijven en deed mee... Aangezien Shanti haar pupje amper gezoogd had en zij dus geen inspanning heeft gehad van haar laatste ‘eenling nest’, had ik al eerder besloten om haar direct nogmaals te laten dekken als ze weer loops zou worden. Dit zou voor haar immers niet meer belasting zijn dan een teef die géén nest heeft gehad.  Ik was me volledig bewust van het feit dat de reglementen van de Raad van Beheer dit niet toelaten; immers er moeten minimaal 12 maanden tussen 2 nesten zitten. Ik probeerde dispensatie aan te vragen, maar dat bleek niet te kunnen zei de RvB, omdat ze daar niet voldoende mensen voor in dienst hebben. Pech voor de fokkers.

Dus, mijn plan ging verder en Shanti werd geïnsemineerd met de laatste portie van het bevroren zaad wat vanuit Australië geleverd was. (ivm de onverwacht vroege loopsheid van Shanti, en alle omstandigheden is deze gebeurtenis al een vol hoofdstuk op zich... maar dat vertel ik misschien later nog wel eens)

Muffin werd ziek, en zieker... op 1 juli kregen we de definitieve diagnose dat de kanker haar hele lijf al verwoest had. Op 2 juli maakten we de echo dat Shanti zwanger was, en op 5 juli heb ik Muffin in laten slapen. Ik denk niet graag terug aan deze tijd.... ik ben weken, of eigenlijk wel maanden kapot geweest van verdriet, en alleen de ‘insiders’ weten hoe diep het dal was waar ik doorheen ben gegaan.

Dwayne werd op 5 augustus geboren; dit was een ‘happy moment’! Een pup, sterk als een beer en kerngezond vanaf het eerste moment dat hij ademhaalde. Ik durfde niet blij te zijn, en maar langzaamaan durfde ik van hem te gaan houden. Veel te bang om nog eens zoveel pijn te moeten doorstaan als het niet goed zou gaan...

2 weken later werden de pups van Vincent & Jodie geboren. De hectiek met pups, al het puppy bezoek en mijn werk namen me volledig in beslag en ik ging weer door. Dwayne scheelde slechts  2 weken met de 7 dwergjes en ze waren perfecte speel kameraadjes voor hem om te leren spelen, te delen en socialiseren. Niemand  - buiten de insiders- viel op dat er een 8^e pup op de filmpjes te zien was, die ook nog eens veel groter en dikker was dan de anderen J

Natuurlijk was ik in afwachting van de RvB die me ongetwijfeld zou gaan berispen om mijn ‘overtreding’. Shanti had immers 2 nesten in 5 maanden gebaard. Jaja, 2 x 1 pup = 2 nesten. De brief kwam na enige maanden, en ik bereidde mijn antwoord netjes voor. Verklaringen van niet de eerste de beste internationale dierenartsen uit Nederland, Duitsland en Denemarken over Shanti’s blakende gezondheid en bewijs dat ze dit zonder enige schade of risico had doorstaan, mijn 25 jaar goede staat van dienst als fokker waaruit blijkt dat ik met extreem veel zorg nesten plan en mijn teven nooit meer dan 3 nesten laat geven met minimaal 1,5 jaar tussenposen, etc etc. Alles werd met bewijs stukken overlegd.  Ik heb de vragen beantwoord, ben vervolgens ook voor de tucht commissie verschenen om persoonlijk mijn pleidooi te voeren (moraal: wat is erger voor een teef: een fokker die elke 12 maanden legaal een teef 10 pups laat baren & zogen, of een fokker die een teef in 5 maanden 2x 1 pup laat zogen en daarvoor en daarna 2 jaar rust geeft...)

Helaas, de tuchtcommissie (die aangesteld wordt door de RvB zelf) stelde de RvB in het gelijk en het vonnis luidde dat ik de regels overtreden had. De boete was 250 euro en 2 jaar voorwaardelijk. Nu had ik deze straf vooraf al ingecalculeerd, en was dus niet verbaast. (maar wel teleurgesteld in 'het rechtsysteem') Ik heb de 250 euro betaald en zal voorlopig geen regels meer overtreden. Zeker niet tijdens mijn ‘voorwaardelijke periode’ J want áls ik tijdens mijn 'voorwaardelijke periode nogmaals in de fout ga, dan wordt ik gedisqualificeerd (dwz dat ik 3 maanden niet mag showen in Nederland, en geen pups in het NHSB mag laten opnemen)

Ondertussen groeide Dwayne op, en had ik weinig zin meer om hem ‘verborgen te houden’ voor de buitenwereld. Ik plaatste bewust een foto van mijn 6 honden op Facebook, waar Dwayne dus ook op te zien was. Binnen no-time belde de roddelaarster me om ‘bij te kletsen’ en vroeg terloops naar de plannen mbt het resterende zaad van mijn Australische import. Ik vertelde haar dat de laatste portie al had geresulteerd in een leuke pup, waarvan ze de foto’s al op FB had kunnen zien. ;-)(dergelijke uitspraken naar deze persoon hebben het zelfde effect als voorpagina nieuws van de Telegraaf)

Dwayne groeit op als een heerlijke hond, en ik heb met ‘mijn sixpack’ mijn leven weer opgepakt. Live Life to the Max... met nog dagelijks het pijnlijke gemis om Muffin.

Nadat Dwayne geröntgend was en hij niet alleen mooi en lief maar ook gezond blijkt te zijn, heb ik hem ingeschreven op de eerste show in Italy...  Hij won, en zijn eerste showfoto’s op FB werden druk bekeken en door veel mensen  geprezen.  Inmiddels heeft hij 6 shows gedaan waarbij hij onvoorstelbare indrukken achterlaat en 4 keer de 'hoofdprijs' mee naar huis nam. De klapper was in Bordeaux waar hij zelfs Best in Show won. Een overwinning die slechts weinig OES op hun naam hebben mogen zetten in Europa. Maar... als je wint, leer je de mensen kennen. Dwayne is blijkbaar zo bijzonder, dat er mensen in Nederland zijn die vinden dat ik dat niet verdien ofzo...

Ik heb afgelopen jaar, toen ik door mijn diepe dal ging, afscheid genomen van het merendeel van de OES fokkers in Nederland. (er zijn ook heel fijne oprechte mensen bij, die enkelingen weten wel dat ze niet bij de grote gemene deler worden bedoeld) Dat gedoe, de haat en nijd, de roddel en achterklap... ik was het beu en wilde het niet meer. Ik wilde eerste niet eens meer showen, want waarom zou ik miijn weekenden doorbrengen met mensen die ik helemaal niet aardig vind? Mijn weekenden zijn voor ontspanning en plezier... Maar uiteindelijk ben ik toch weer zeer selectief op shows gaan inschrijven, omdat er ook wel heel leuke shows zijn, en ik er -met name in het buitenland- ook aardige mensen tegenkom. Dus maak ik weer wat plannen voor leuke shows her en der in Europa met Dwayne.

Helaas is dit niet naar de zin van een aantal OES fokkers/ exposanten en blijken mensen die ooit vrienden waren nu snode plannen te smeden omdat ik ‘te rustig ben’. Wat zou het leuk zijn om Inge door de RvB te laten verwijderen uit de ring als ze Dwayne showt! (want volgens deze dames zou ik niet mogen showen vanwege mijn veroordeling)  Dames, doe jullie huiswerk voordat je dergelijke plannen uitspreekt. Ooit gehoord van het gezegde over de klok en klepels?

Enfin, voor iedereen staat nu hier dus uitgelegd wat er is gebeurd. Iedereen die mij wil veroordelen om wat ik heb gedaan, moet dat vooral doen. Ik ben al een tijdje hélemaal klaar met dat Nederlandse clubje en heb lang nagedacht of ik zou reageren of niet..deze blog is mijn respons. (en misschien had ik dat niet moeten doen) Maar ik heb er geen zin meer in, laat me met rust. Ik ga mijn eigen gang, en dat is zonder jullie maar mét mijn 6 schatten van honden en de mensen die dat oprecht waarderen.  

Get used to it & get a life!

 

Roze wolk

Mocht ik wat slecht bereikbaar zijn... dan kan, want ik zweef nog ergens daar boven, op mijn roze wolk!

Het begon met een gek plan; ik moest voor werk naar Frankrijk en dat is altijd lastig met oppas voor de honden. Dus uiteindelijk vond ik het eigenlijk wel een relaxed plan om na de drukke periode een paar dagen vrij te plannen en met de camper te gaan. Zo konden de honden mee, en had ik geen stress. Als ik dan toch die kant op moet, dan maar meteen ff gekeken of er een show rond die tijd was waar Dwayne een poging kon doen om een CACIB in de wacht te slepen.

Zo gezegd zo gedaan, en dus vertrokken we begin Januari naar Bordeaux. Geen haast, geen gejakker, op ons gemakje. De keurmeester bleek gewisseld te zijn.. daar werd ik niet blij van, maar ach. We zijn er nou toch dus we zien wel wat het wordt. Dwayne werd beste reu, met het CACIB.. en beste van het ras, maar dat was niet zo spannend aangezien de Franse competitie niet zo zwaar was.

We wachtten.. en wachtten... en echt op z'n Frans konden we 2 uur later dan gepland de ere ring in om te strijden in rasgroep 1 tegen de overige 40 BOB winnaars van de herders en veedrijvers.

Dwayne heeft nooit  ringtraining gehad, en had pas 5 keer eerder in de showring gestaan. De erering is toch wel wat anders met muziek, spotlights en applause, dus dat was even spannend hoe hij zou reageren en of hij zich zou gedragen. Maar ach, waar maak ik me druk om? Dwayne is Dwayne... ongecompliceerd en stabiel... dus toen we het teken kregen om onze entrance te maken, draafde meneer als een volleerd kampioen strak door de erering, waarbij ik hém slechts hoefde te volgen en hij zich gewoon zelf presenteerde! De competitie was heftig... maar de keurmeester was zeker van zijn zaak en hij koos Dwayne als winnaar! Ik maakte een grote vreugde sprong en Dwayne poseerde -weer als een volleerd model- op het podium voor de fotografen.

Toen moesten we nog langer wachten... want de andere 9 rasgroepen werden nu gekeurd, en ze hadden ook allemaal een 'beste junior' verkiezing, dus 18 ras-groepen passeerde de revue.

Om half 8 'savonds moesten alle groepswinnaars strijden om de titel: Best in Show. Dwayne stond -als vertegenwoordiger van groep 1- voorop, en licht uit, spot aan: "le premiere groupe: Le Bobtail" klonk het door de speakers, en Dwayne gíng... hij draafde recht vooruit, kop opgeheven, in zijn eigen tempo... en ik liep naast hem, eigenlijk stomverbaast hoe hij 'zijn ding deed'... De keurmeester was duidelijk onder de indruk! (we zagen er zo samen eigenlijk best 'profi uit'  hahahaha)

Pfff de andere 9 winnaars waren ook wel toppers en dat was wel spannend. Uiteindelijk was ook de Portugese keurmeester vastbesloten, en klonken de namen van de 3e, toen de 2e podiumplaats, en toen de winnaar door de speakers.. "BEST in SHOW... LE BOBTAIL!!!!" ... potverdrie, dus onze Dwayne is d'n beste van al die 2650 honden die op de show waren!!

Wat een feest, wat een glorie. Keurmeesters en bestuursleden kwamen feliciteren, fotografen flitsten om ons heen, en Dwayne zat alweer op het podium te glunderen. Men was stomverbaast toen ik vertelde dat hij pas 17 maanden oud is, en Dwayne werd door alle keurmeesters geroemd om zijn kwaliteit en presentatie. 

Wat ben ik trots!

De bekers zijn enorm, en ik kreeg de slappe lach bij het idee hoe ik deze mee naar huis moest gaan nemen in de camper. Maar, da's een luxe probleem en was wel op te lossen. 

Na maandag de zakelijke afspraak te hebben afgehandeld (want daarvoor waren we eigenlijk gekomen)  en nog wat dagen langs wat boerderijen in de Bordeaux omgeving getrokken te hebben (en natuurlijk wijn geproeft & gekocht) zijn we rustig naar het noorden gereden, door de champagne streek. Ik kon het natuurlijk niet laten om nog wat bubbles op te halen bij mijn favoriete champagne farm, waarna ik verder naar huis reed.

Op vrijdag stond er namenlijk nog een spannende afspraak te wachten: we konden een echo gaan maken bij Pooh. Het was alweer 4 weken geleden dat ze haar date had met Boyke, en ze vertoonde al alle verschijnselen om door mij zwanger verklaard te kunnen worden. Maar, de echo moet het wel altijd eerst bevestigen, voordat ik het naar buiten durf te brengen.

De echo liet al meteen zien dat Pooh haar buikje helemaal propvol zit... 9 pups konden we al tellen op het scherm! Oh jeetje, kleine Pooh... waar gaat ze die puppies laten in dat kleine lijfje? :-)

Moeder natuur zal dat vast wel goed oplossen, en we staan rond 16 februari klaar om pupjes op de wereld te verwelkomen. Wat een feest, en hoe heerlijk om de mensen die wachten op een pupje blij te kunnen maken! Hopla, ik zit weer op mijn wolkje!

Ik zweef nog even door en geniet van alle leuke dingen. De bekers hebben inmiddels een plek gevonden (niet in de vitrine kast bij de anderen, want dat past niet) de wijn en de champagne ligt rustig in de kelder, en ik voel al dat Pooh haar buik begint uit te zetten... samen op de roze wolk. Dat bevalt ons prima, en we komen nog even niet naar beneden.

Koeking wisss ze stars

Edwin Evers begon er vorig jaar al de draak me te steken, en ik volg hem vlekkeloos op; hij deed de "singing wisssss ze stars.." En ik kook met ze. Althans, ik kook met mijn eigen sterren uiteraard.

 

Zo op de vooravond van kerst ben ik ook weer drukdrukdruk... niet met de laptop en telefoon voor het werk, nee deze keer voor onze privé doeleinden.. in een poging sociaal te zijn en wat quality time met family door te brengen.

Het gebrek aan familiair emathie staat centraal, en zo kostte het enige moeite binnen de family om een eenduidig en simultaan kerstdiner te organiseren. Maar, eind goed al goed, na wat heen en weer mailen is de organisatie rond. 2 personen doen alles, en de rest komt vreten (zolang er maar geen exotische gerechten op het menu staan, want wat de boer niet kent...) Iedereen tevreden, en we kunnen starten.

Ik vraag me wel eens af of dit nu "doorsnee Nederlands" is.. of toch typisch mijn familie. In het het laatste geval verschuil ik me maar snel achter het feit dat eigenlijk elke familie wel een 'eigenaardigheidje' heeft, en dat slechts weinigen erover praten.  

Maar goed, ik dwaal af... terug naar mijn Koeking wisss my stars.

Ik heb beloofd om voor de hapjes (tapas enzo..) te zorgen, tijdens de borrel. Tevens maak ik het desert: Dat wordt uiteraard Meringue!  (en ja, dat hoort men met een hoofdletter te spellen... want dat is immers de naam van onze Pooh) :-)

Met het voltallig OES-supporters team aan mijn voeten bladerde ik tijdens de voorbereidingen de kookboeken door. Vincent had al gauw door dat ik nu helemáál niet naar een beeldscherm zat te kijken- dus vond hij dat 'ie mijn aandacht nu zonder pardon kon overrulen- en legde zijn grote kop midden in het Jamie Oliver kookboek, om een knuffel op te eisen.

 

Vandaag dus druk in de weer om de boodschappen te halen... en bij thuiskomst werden alle tassen uiteraard uitvoerig gecontroleerd op 'OES-eetbare producten'. Gelukkig was ik net op tijd binnen met het laatste doosje wijn, om de franse kaas en chorizo worst uit de bek van Vincent en Chanel te redden. (misschien had ik toch beter éérst de doosjes wijn, en pas als láátste de kaas en chorizo uit de auto gehaald? = lesson learned.)

 

En dan vanavond het klapstuk... samen koken. Met 6 OES in de keuken is het altijd gezellig. Nu is mijn keuken erop ontworpen dat er 6 honden + Inge kunnen leven (echt waar, made by harold lenssen) Maar toch moet ik nu zeggen dat de hink-stap-sprong over Vincent-Shanti-Dwayne van kookplaat naar gootsteen me na vijf keer me toch parten gaat spelen. Ze liggen allemaal strategisch... zo vangt de één een stuk chorizo worst wat tijdens het snijden van de aanrecht valt (heeft Vince toch nog z'n buit binnen) en de ander vangt een verdwaalde garnaal tijdens het spoelen. Nou ja en als we dan toch bezig zijn... dan mag Babs de kom met feta kaas uitlikken... en als ik even niet kijk jat Pooh een  gemarineerde mossel in knoflook dressing...( ..Vind-ze-lekker..) jaja. En als ik dan even viceversa van gootsteen naar kookplaat wil stappen, breek ik bijna mijn nek... want natuuuuurlijk ligt daar een hond verdekt opgesteld... pffff Ja, je zou denken dat ik dat inmiddels wel zou weten, maar toch... ben ik elke keer weer verrast en struikel ik zo de keuken door!

 

Dergelijke kooktaferelen vinden wekelijks plaats als we de honden-groenten-prut maken, die de honden dagelijks bij hun avondmaaltijd krijgen. Maar zo op kerstavond ruikt alles toch nét ff anders...veeeel lekkerder..en liggen er 6 Boppers nét ff dichterbij de aanrecht te wachten op lekkere hapjes.

Je weet immers maar nooit wat er naar beneden valt! Daarom vind ik dat we de eerste prijs verdienen in "Koeking wiss ze stars.. "
U gaat toch wel sms'en op ons? ..dan worden we zéker de winnaars! :-)

 

BAU

Wat voor één ander dagelijks kost is, kan voor de ander een mijlpaal zijn. Er zijn van die momenten dat je het gevoel hebt dat er een tijdperk wordt afgesloten. Vandaag heb ik weer zo'n moment, en dat hakt er altijd nogal in.

Voor mij/ mijn honden gaat het leven in fases;
 

Het start met de puppy fase: Alles mag, we gaan de wereld ontdekken, beetje opvoeden, meubilair molesteren, extra aandacht krijgen van buitenstaanders... En natuurlijk "BAU" (Business As Usual= oa knuffelen, door het bos rennen, mee met de camper, spelen met de family, bezoek enterainen, regelmatig in bad & geborsteld worden, dagelijks op de bank liggen, etc etc)

 

Na de puppy fase, komt de show fase waarin je als Youandi OES, bovenop de BAU, soms in de weekenden extra was- en borstel beurten krijgt, laarzen aankrijgt in zo'n weekend als je naar buiten gaat, en vervolgens als enige mee mag als de bench + trimtafel wordt ingepakt: we gaan showen. Altijd een feest, extra aandacht en extra knuffels. Het houdt op zich niet zoveel in: Een rondje aan de riem lopen, ff stil staan.... een vreemde aan je lijf laten zitten, die daarna zegt dat je een knappert bent.  Inge zet vervolgens 'blik en klatergoud' in de Ikea-Billy-vitrine kast, rozetten worden bij andere rommel gehangen. Na enige tijd behangt ze ons hondenhuis vol met rare diploma plaatjes in zo'n Ikea foto lijstje en noemt dit onze 'wall of fame'.

 

Die muur is bijna vol, en dan komt er een tijd dat er een familie lid bijkomt en aan fase "puppy" begint.. Dan heb je 2 kansen; je bent een dame en dan wordt er vol spanning naar een leuke date gezocht.. enfin daarover een andere keer meer. Of -in dit geval van Vincent- ben je een meneer, en dan komen er vanaf de show fase al diverse keren leuke meiden voor je op bezoek. Dikke pret en als ze dit 'een honden leven' noemen... nou dan zullen er vele mensen-mannen jaloers zijn op zo'n leven.

 

Maar dan komt er ook een fase... dat de jaren verstrijken, de wall of fame volhangt, de Billy-vitrine kast volgepropt is...en je het stokje overgeeft aan je jongere familie lid om de show fase te gaan opstarten.

 

Je gaat nu door naar het Youandi "BAU" leven... niemand die meer klaagt als je met modderpoten uit de tuin komt, een gat graaft waardoor je tot achter je oren zwart bent of tijdens een wandeling de plomp in duikt. Want je vacht wordt nu uitgekamd, en de borstel/badder activiteiten worden teruggebracht tot eens per 4 à 6 weken.

 

Onze Vincent heeft nu dus deze fase bereikt.. Na bijna 5 jaar met mijn menneke in de showring te hebben gestaan, geeft hij na 10 titels het stokje over aan Dwayne. Vince en ik kunnen lezen en schrijven met elkaar, en tijdens een wedstrijd zijn we een team in de ring waarbij we elkaar nooit verrassen.. we staan samen in de ring.. als You and I.

 

Zo zijn we met de blog-lezers dan terug bij de dag vandaag, waarbij het werk me boven het hoofd groeit en de honden avond aan avond zonder te klagen aan mijn voeten liggen te wachten totdat de telefoon en de laptop uit worden gezet. Het herfst weer werkt niet mee aan de vacht condities, en het huis moet eigenlijk ook vaker gedweild worden. 

Vandaag had ik eindelijk een dag vrij om Vincent te doen (vorig weekend waren Babs en Chanel aan de beurt, volgend weekend Pooh en Shanti weer) Hij was er al een paar weken bij ingeschoten en omdat hij onlangs nog in zijn 'show fase' zat.... dus ook nog vol op in z'n schitterende dikke show bontjas waarmee hij zijn laatste overwinning haalde, was het een nu dus in status ' serieus achterstallig onderhoud' belandt. Zodoende lag hij nu op zondagmiddag op tafel en moest ik met gereedschappen daan de slag ie voor hem nog nooit eerder gebruikt waren: De coat-king, universeelborstel en schaar....

Hiermee is Vincent nu definitief gepromoveerd naar BAU.

 

Toen Vincent jong was, en  tijdens boswandelingen bij elk blaadje of takje  wat in zijn vacht  bleeft steken, stil bleef staan heb ik 'm beloofd dat als hij klaar was met showen, hij een 'coupe teddybear' zal krijgen zodat hij daar geen last meer van zou hebben. Vandaag was die dag.... en dat is ff slikken.

 

Hij is nu kort...in coupe teddy bear. Mijn Vince is de knapste!! Ook met een kortere vacht... ik weet dat het voor hem niks uitmaakt (of in het bos zelfs fijner is!) maar ik heb er moeite mee...ik sta hier met tranen....

Einde van een tijdperk. Nederlands, Belgisch, Duits, VDH, Zwitsers, Deens, Internationaal, Kroatisch, Luxemburgs kampioen en Belgisch Winner'09.... heeft een korte bontjas. Mijn kanjer, hij is toch de knapste en de liefste kerel mét of zonder lange vacht.

 

 

 

 

Vakantie OES

Deze keer ga ik me eens heel gemakkelijk afmaken van het blog-schrijven...  en je gewoon doorverwijzen naar een andere website.

Elles heeft het leuke idee opgevat om een serie verhalen over "OES op vakantie" te publiceren, en zodoende kreeg ik een week of wat geleden de vraag van haar in mijn mail:

'Wil jij een verhaal schrijven voor de site met het thema "met je oes op vakantie"??? Als er eentje heel europa doorgaat met haar honden :-)))'

 

Nou, het antwoord op haar vraag lees je hier: http://www.oes-bobtail.nl/met-de-camper-weg-dat-is-dikke-pret-gegarandeerd

 

 

...dus klik vooral op de link, en have fun bij ons vakantie gevoel :-)