zaterdag 26 januari 2008

Waakhonden

Chanel en Vincent zijn nogal 'hyper sensitief' tov de anderen. Ze zien alles, horen alles en...reageren op alles. Oke, dat hoort bij het 'pup zijn'. Daarnaast zijn ze ook erfelijk belast met 4 generaties genen van: Bonny, die zich overal mee bemoeide, Lotte die wist hoe ze zich moest laten horen, en Coco die alleen met stembanden kan spelen. Enfin, de pups grommen terug tegen onweer, kijken TV en reageren als ze een hond in beeld zien, en blaffen terug als een TV-joekel hun huiskamer in durft te blaffen.
Ook mensen die langs de tuin lopen worden met name door Chanel verteld dat dit haar tuin is, waarna de rest haar in de rede valt.

Vannacht (zo rond half 5) vond Chanel het nodig om te gaan grommen en blaffen. Vincent deed mee. uiteraard werd ik hier wakker van, en omdat ze niet stil werd ben ik mijn bed uitgegaan om haar te vertellen dat ze stil moest zijn.
Ik zag dat de buitenlamp aan was gesprongen; Vreemd, daar zit nl een bewegingsmelder op... Ik had niet de lef om naar buiten te gaan. Heb wel door het raam gekeken, maar ik hoorde niets en zag niets. Misschien zou de pampus gras die flink in de wind stond te schudden wel de lamp hebben geactiveerd. De honden waren nu stil, en ik ging terug naar bed.
Slapen deed ik niet echt meer.

Na ongeveer een kwartier begon Chanel weer te blaffen. Ik riep vanuit bed dat ze stil moest houden. Chanel hield niet op, Vincent deed mee en uiteindelijk sloeg de hele meute aan! (tja, ze zullen elkaar wel ff helpen dacht ik nog)
Totdat ik het traphekje (tussen het hondenhuis en de keuken) hoorde klapperen; Ik verstijfde! De honden lagen nl allemaal in de kennels, en dat hekje klapt niet vanzelf... er liep iemand in mijn huis!
Tja, daar ben je dan als meid alleen, met Coco naast je bed. 1 seconden overwogen om me stil te houden, maar al snel bedacht ik me dat deze vreemdeling en ik elkaar dan toch wel zouden treffen. Dus: bed uit telefoon mee (om 112 te bellen).. en ja hoor, er stond een kerel in mijn keuken. Ik riep heel hard: "hey, flikker op!" waarna de man zich omdraaide en weg rende. Ik ben nog in mijn pyjama op blote voeten achter hem aangegaan om te kijken of ik een auto oid zag, maar zag hem slechts wegrennen de straat uit en de hoek om.


...en dan komen de rillingen. Polite gebeld, en gaan kijken wat er weg is; hij heeft mijn sleutelbos. Gelukkig lag mijn handtas (met creditcards, passpoort, auto papieren) in de keuken, terwijl die bijna altijd in het hondenhuis op de tafel ligt, naast mijn sleutelbos. Verder mis ik niets, omdat hij dus het huis niet in is gekomen.
Ik vraag me af wat iemand bezielt om een deur te openen waarachter je honden hoort blaffen. Hoe wist deze man dat de honden in kennels lagen? En wat was er gebeurd als ze niet in kennels lagen? Ik moet er niet aan denken.
Gelukkig hebben ze goed gewaakt, mij daarmee gewekt en konden we een drama voorkomen. Ik zal in elk geval nooit meer vanuit mijn bed roepen dat ze hun kop moeten houden!