De tranen om Emily zijn nog maar amper opgedroogd, of het volgende verdriet kondigt zich aan; Raggles. Over 10 dagen wordt ze 13 jaar. Wat een leeftijd! Maar nog geen leeftijd om afscheid te nemen...
Toch komt het nu heel dichtij, nu de uitslag van het biopt bekend is; De tumor op haar dijbeen is kwaadaardig. Het groeit snel, en drukt op haar vulva. Als het in dit tempo doorgroeit zal ze binnenkort niet meer kunnen plassen en andere soorten van gevolgen krijgen, die ze niet kan verdragen.
Ik heb na beraad en overleg met Walter besloten om Raggles niet te laten opereren. De tumor zit op een plaats waar geen ruimte is om goed en ruim weg te snijden. De (minimale) kans van slagen weegt niet op tegen risico wat een operatie met zich mee brengt. En ik wil het Raggles (nu nog vrolijk en absoluut vrij van alle klachten) een lijdensweg van een operatie, narcose gevolgen, herstel, pijn en ellende besparen.
Ik hoop dat de tumor niet zo snel groeit, en ze nog een tijdje bij ons zal zijn. Ik kan me niet voorstellen dat die vrolijke, 'lachende' Raggle-Freggle er niet meer zal zijn. Maar ik realiseer me dat het ook heel snel kan gaan.
We genieten van elkaar, leven bij de dag. Morgen gaan we lekker samen in de tuin rommelen en gewoon lol hebben met elkaar.
