Na een paar heel drukke maanden komt de vakantie in zicht. Ik merk het aan de honden en mijn lichaam dat we het nu los gaan laten. ' Hoe dan' zal je vragen? nou... de honden zijn het nu beu, en merken dat er weer wat aandacht te stelen valt en eisen het op, hun vachten schreeuwen om 'aandacht' en mijn lichaam ziet eindelijk de kans om griepverschijnselen met heftige hooikoorts naar buiten te gooien. Iedere drukke manager herkent het wel dat 'de griep altijd toeslaat in vakanties'.. hier dus ook.
Vorige week legde ik nog keurig aan een bezorgde OES eigenaar uit, dat pupjes groot brengen voor een fokker, een project is. Het is super leuk en we doen het met ziel en zaligheid, maar we weten ook dat er een begin en een eind aan zit. Het afscheid hoort er nu eenmaal bij... het is niet leuk (tissues zijn altijd nodig) maar de blije gezichten maken alles goed. Want de pup-eigenaren zijn zorgvuldig geselecteerd en ik geef de pups vol vertrouwen mee. Dat voelt goed, en geeft voldoening.. troost.
Na 3 maanden zorg, drukte, aanloop, honderden emails, honderden telefoontjes, ontelbare foto's en filmpjes, miljoenen knuffel-momenten, koffie, bezoek, vragen & antwoorden, heel veel plezier, verdriet, lol, liefde en gezelligheid... zijn de Time pupjes nu allemaal uitgevlogen.
Er zijn fokkers die 3,4 of 5 nesten per jaar 'de deur uit werken & cashen', en ik vraag me wel eens af hoe ze dat doen. Stomme vraag, want eigenlijk weet ik het antwoord al... zij doen het ánders. Hun doel is niet om pups zo goed mogelijk te socialiseren, eigenaren te leren kennen en te genieten van een nest. Want juist dáár gaat zoveel tijd en energie inzitten.
Ik heb respect voor een fokker die me onlangs vertelde 'ik kan het niet meer, het kost me teveel energie en kan het niet meer opbrengen'. En terwijl ik toch al jaren fok, en deze "Time pups' mijn makkelijkste nest ooit was... snap ik haar héél goed. Ik combineerde dit nest met mijn fulltime baan die plots in een heksenketel veranderde. Mijn geplande vrije dagen moest ik annuleren en ik werkte 60 uur per week (wel vanuit mijn huis, gelukkig kan dat met mijn baan)... Dus ik snap die fokker die zegt 'ik doe het goed, of ik doe het niet. En ik kan het niet meer, dus ik fok niet meer.' Respect. Ze heeft me aan het denken gezet, en ik vraag me af of ik dit nog wel kan.
En begrijp me niet verkeerd; Ik heb genoten... dit was zo'n leuk nest! Is het toeval of is dit het eerste bewijs dat deze 'lijnteelt combinatie' exact is wat ik wilde fokken? Vincent & Brechtje brengen samen 3x Coco terug in de stamboom van de pups. Inteelt is 'een dingetje' waardoor bij sommige mensen een alarmbel laat rinkelen. (meestal zijn dat de 'paper-experts' die geen kennis van de betreffende honden hebben) Ik durfde deze combi aan omdat ik -op basis van ervaring- nog altijd onvoorwaardelijk vertrouw op mijn Coco. De pups waren exact wat ik in gedachten had & de eigenaren maken allemaal een 100% match met de gekozen pup.
Ik ben een gelukkig mens met gelukkige eigenaren... maar de honden en ik hebben wel een vakantie verdiend!
