Inge is verdrietig. Ik snap er niets van.
vanmorgen mocht ik bij Walter op de tafel, en werd mijn buik een stukje geschoren. Met koude gel werd er een apparaat op mijn buik gezet. Na heel lang wachten (Walter bleef maar 'zoeken' met dat ding over mijn buik..) zag ik tranen in Inge d'r ogen; Ik ben niet zwanger.
Voor mij is er niets aan de hand. Ik voel me wel zwanger! Mijn lichaam en geest hebben alle verschijnselen alsof ik over 5 weken in de werpkist zal liggen met mijn kroost. Maar dat schijnt alleen maar hormonaal te zijn. Niet echt.
Ik zal dus nooit moeder worden. Ik zal mijn leuke karakter, mijn intelligentie en ijzersterke Bopper-gezondheid dus nooit kunnen doorgeven aan nageslacht.
Dit maakt Inge zo verdrietig... ik word te oud om later nog pups te krijgen. Weg alle plannen, weg alle hoop. Ik weet zeker dat ik een leuke en goede moeder zou zijn geweest. Maar moeder natuur wilde niet meewerken...
