woensdag 25 februari 2009

wat een weekend...

we hebben ups en downs... en da's maar goed ook, zo blijven we de bijzondere dingen waarderen en hebben we geen inflatie gevoel als het op 'geluk' of 'plezier' aankomt. Afgelopen weekend was een absolute topper!
Na een drukke aanloop en strakke planning kon ik vrijdag mijn laptop uitzetten en de auto starten om naar Zwitserland te rijden. Voordat ik de laptop uitdeed, zag ik de email uit Zweden; Nanne en Hjalmar hebben perfecte heupen en dit maakt het totaal van 5 vd 7 pups uit 1 nest met 'excellent hips'. Deze 5 jonge honden zijn kinderen van onze Jack, oftewel onze Youandi Dom Perignon. Hopelijk worden de andere 2 ook binnenkort beoordeeld.
Na een vlotte trip met sleurhut en 4 boppers (3 bij vrienden ondergebracht, er was nl sneeuw en regen voorspeld... dus hoe minder natte honden in een sleurhut, hoe beter) was ik om 8 uur in Fribourg, Zwitserland. Lekker rustig; wat eten, boekje lezen. glaasje wijn en vroeg naar bed. Op zondag waren er 18 OES ingeschreven onder keurmeester Christina Bailey. Ze heeft mijn honden eerder gekeurd en heeft toen laten zien dat ze Chanel een toppertje vindt, Vincent wat minder. Ook is eerder uit ervaring gebleken dat ze de extreem geknipte honden prefereert... wat de mijne dus niet zijn. Een OES hoort volgens mij niet als een Bichon Frise geknipt te worden, en dat doe ik dus ook niet.
Ik had nog wel wat aan borstelwerk te doen, aangezien ik ivm mijn werk weinig tijd had gehad qua voorbereiding. Vroeg opstaan dus, en snel beginnen met borstelen. Mijn hand wilde niet meewerken, en na Chanel geborsteld te hebben en met 1 kant van Vincent klaar te zijnmoest ik mijn hand intapen en maar doorgaan.
Vincent stond met 3 honden in zijn klasse, waarvan 1 hem al meerdere keren verslagen heeft. Een geknipt amerikaans tiepje... mooie hond, super geshowd. Echter... mijn Vincent is nu wat ouder, en ziet er goed uit (vind ik) en tot mijn aangename verrassing werden we 1e! Daarna moesten we terug voor beste reu. De open klas reu (Amerikaans type) won het CACIB, en ondanks de knappe kampioens-reuen... werd Vincent aangewezen als reserve beste reu. Joepie!
Daarna mocht Chanel de ring in... altijd moeilijk als Vincent al zo´n overwinning binnen haalt, om dat nog eens met Chanel te doen. Ze werd 2e achter een leuke teef, wat absoluut geen schande is om van te verliezen. Ik was allang in mijn nopjes met nu 2 CAC's voor de Zwitserse titel in de pocket, terwijl ze net 20 maanden oud zijn!
Toen kwam de SMS binnen uit Zweden van Lene; Hjalmar en Nanne hadden het RCACIC, CACIB, BOB+ 5e in de groep gewonnen in Noorwegen! Onze dag kon niet meer stuk!!!!!

Zondag, op tijd opstaan en honden uitlaten in de sneeuw! Er was die nacht 10 cm gevallen, en de boppers vonde het super leuk. Jammer dat ik Vincent schoon moest houden. Een nieuwe showdag voor de boeg, andere keurmeester en enkele ander honden in de catalogus. Woody Nelson uit de USA zou keuren. Ik had er vooraf weinig vertrouwen in, en had Chanel dus niet eens ingeschreven voor deze dag. Vincent zit beter in vacht, dus hem wel. Amerikanen gaan nu eenmaal voor 'het plaatje'...dacht ik.
Vincent won wederom zijn klasse, over de geknipte 'blingbling' hond. Daarna won hij- nadat hij wel 10 had gevraagd hoe oud Vincent was, en we ongevveer 20 rondjes, en nog eens 10x recht op en neer hadden gelopen- zelfs beste reu (en dus het CACIB) over de geknipte Amerikaanse import hond. Ik kreeg hier de slappe lach van! Wat gebeurde hier nou? hahahaha Deze keurmeester keek toch meer naar handlers, ipv honden? ..en mannelijke handlers zijn bij hem toch in het voordeel????? Ik liep nota bene in een jeans!! (ik had immers toch geen kans op winnen, dus 'why bother'?)
De teven werden ook anders geplaatst als men had verwacht. Woody zocht gangwerk. Lopen, lopen en nog eens lopen. Toen mocht ik met mijn kleuter Vincent terug de ring in. Hij was zo moe... een dag in de auto, 2 dagen show... hij wilde gewoon lekker gaan liggen. De keurmeester wilde ons weer laten lopen... en lopen, en lopen en lopen. Vincent vond het best... zoals hij alles 'best vind' zolang we het maar samen doen, dan doet hij alles voor me. No problem. Dus lieten we op een 'easy way' zien hoe Vincent door de ring kan draven... en wonnen we Best of Breed!
dit was wel eeen klein feestje waard! Daarna werden we in de groepkeuring wel bij de beste 7 (uit 45 herders) geselecteerd, maar niet bij de beste 3 geplaatst. Prima, nu kon Vincent naar bed.

Inmiddels was het gaan dooien en was het op de parking waar we stonden een grote natte kledderboel. Toch de honden maar lekker laten dollen, dikke pret in de sneeuw restanten. Daarna uiteraard afdrogen, kachel aan en opdrogen. Aangezien ze in de caravan wel naast me op bed mogen slapen, was de laatste uitlaat ronde dan maar met laarzen aan. Ik had weinig zin in zoveel natte poten op mijn bed!
Voor hun geen probleem, en toch nog ff lekker een rondje lopen. Dit moest wel 2 aan 2...want helaas, ik had maar 2 paar laarzen bij me dus moesten ze in 2 ploegen naar buiten.
na een vermoeiende dag, is het heerlijk om een rustige avond te hebben en vroeg naar bed te gaan. Geen reis terug, gewoon rust.
De volgende ochtend zijn we op tijd opgestaan. De sneeuw was bijna weg, de straten schoon en konden we naar Zurich gaan. Daar zit het Zwitserse hoofdkantoor van mijn klant en zou ik een aantal mensen ontmoeten en vergaderingen hebben. Mooie combi van werk en plezier! Mijn manager was allang blij dat hij geen vlliegkosten op zijn budget kreeg, en ik hoefde niet op maandag ochtend in NL terug te zijn, maar werkte gewoon een dagje in Zwitserland.
Nu zijn we weer thuis, honden alweer opgehaald en inmiddels bezoek van Italiaanse collega´s. Ik kijk uit naar het aankomend weekend; dan blijf ik lekker thuis, en kan ik nagenieten...

zondag 15 februari 2009

Er gaat niets boven een Bobtail...

3 weken na de CTS (carpaal tunnel syndroom) operatie valt het me op dat 80% van het herstel binnen 2 weken gerealiseerd is, en dat wekt toch verwachtingen.... Helaas, de laatste 20% schijnt wat langer te duren. De chirurg heeft de controle pas vooor eind maart gepland (9 weken na de operatie) dus dat zal dus ook wel niet voor niets zijn?

Eigenwijs als ik ben (wie, ik???) stond ik dus 8 dagen na de operatie Vincent te borstelen, en 14 dagen na de ingreep stonden we een vol weekend op de show. Met ingezwachtelde hand is het prima borstelen, alhoewel het 'opborstelen' wel de nodige pijn en onhandigheid met zich mee bracht, hebben Vincent en Chanel in Luxemburg hun 1e CAC gehaald waarmee ze 50% van de Luxemburgse titel 'op zak' hebben. Dat was de pijn meer dan waard.
Borstelen gaat dus goed, werken ook. Uiteindelijk bleek zelfs dat ik beter op kantoor kan zijn, en van vergadering naar vergadering kan rennen, dan dat ik thuiswerk en veel tijd achter de laptop doorbreng. Enfin, geen ziekte dag gemeld dus, en na 1 week weer bij elk overleg aanwezig. Gelukkig maar, want thuis stil-zitten is niet mijn ding!
Na 3 weken langzaamaan komt alles nu weer terug in het oude ritme. Honden wassen is geen makkelijk karweitje met een hand die nog steeds geen kracht kan zetten (shampoo fles inknijpen, vacht uitwringen, afdrogen.. allemaal onmogelijk met rechts, maar wel te vervangen met links) Chanel is dus zaterdag gewassen en zal zondag geborsteld worden. Ook de caravan had na de winterstop een sopje nodig aan de binnen- en buitenkant. Ivm het aankomende showweekend Fribourg(CH) moest dat dit weekend dus maar gebeuren. Met alle goede ervaringen mbt werk en hondenborstelen mocht dit toch geen probleem opleveren. Dus niet! Soppen, poetsen, sponsje uitwringen, wrijven zijn allemaal activiteiten die mijn hand niet kan waarderen. De caravan zelf wordt uiteraard met tuinslang een borstel gewassen, hetgeen toch ook teveel kracht vroeg en een pijnlijke actie werd. De rest van de zaterdag dus weer verplichte rust moeten houden...
Maar 3 weken na dato komen ook de andere 'dagelijkse verplichtingen' weer opzetten. Zo moest de badkamer weer eens gesopt worden, en behalve een stofzuiger heeft het huis nog wat andere poets-zorg nodig. Dat kan je nu eenmaal niet uit blijven stellen. Dus (heel slim van mij) eerst Shanti geborsteld, zonder pijn. Daarna het huishouden.... foute boel. Hopelijk kan ik -na wat uurtjes rust- vanavond toch nog ff Chanel borstelen..Conclusie: je kan beter een Bobtail borstelen dan je huis poetsen!

Ik neem deel aan een cursus 'technische digitale fotografie', waarvoor ik af en toe ook opdrachten moet maken. Uiteraard weet ik elke opdracht wel zo'n draai te geven dat ik er een Bopper voor kan gebruiken. Zo hadden we afgelopen week een opdracht mbt flits en 'rode ogen reductie'. Op zo'n moment kan ik dus de hele klas shockeren door een flits opname van Chanel op de beamer te tonen... waarbij haar bruine en blauwe oog verschillend licht weerkaatsen. Dikke pret, en erg leerzaam voor iedereen. Deze week moesten we met kunstlicht, schaduw en lange sluitertijden etc fotograferen... dat gaat helaas niet met een bopper. Nee, 'dode' dingen kunnen mijn fotografische interesse niet echt trekken. Na een half uurtje een houten-deco-eend vanuit diverse hoeken, met diverse soorten belichting en diverse close-up's gefotografeerd te hebben wist ik het zeker; er gaat niks boven een Bopper, met natuurlijk- en/of zonlicht, leven, expressie, actie en passie!
Want zeg nou zelf... er gaat toch niets boven een Bobtail?