vrijdag 29 april 2011

De H is van Honden pootjes en van Honing

Ik ben altijd wel te porren voor wat gekkigheid. Je moet toch wat te lachen hebben! En mijn motto is nog altijd 'life is what you make it'... oftewel, het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Vandaag was weer zo'n moment dat iemand me vertelde 'jij bent écht gek'. Nou ja, ahum.. ik prefereer de term 'prettig gestoord'. 
Toen ik een puber was heb ik mijn moeder tot wanhoop gedreven als ik wéér een paar gaten in mijn oor had laten schieten en de meest extravagante oorbellen droeg tot hoog in de oorschelp. (jaja, in deze eeuw zie je dat al wat vaker... maar geloof me, voor mijn moeder was dit destijds shocking) Ik leek wel een kerstboom vertelde ze me, en 'hoe moet dat nu als je later moet gaan solliciteren?'
Enfin, mijn moeder wende aan mijn ontelbare oorbellen en met dat solliciteren is het uiteindelijk dus ook wel goed gekomen. De oorbellen verdwenen na verloop van tijd en de 'kerstboom' veranderde daarmee volgens mijn broers in een 'vergiet'. Nu, meer dan 25 jaar later moet ik daar weer aan denken als ik aan mijn manicure vraag... 'kan jij ook honden pootjes op mijn nagels schilderen?"
Na een flinke lach stuip en wat geschets zijn we het samen eens en zullen er op mijn lange nagels honden pootjes geschilderd worden. Ik ben apetrots op mijn nagels. Na 35 jaar nagelbijten heb ik een manier gevonden om van deze vreselijke gewoonte af te komen, en ik heb nu dus geen afgevreten vingers meer. Nee, Inge heeft keurige lange nagels... maar wel mét hondenpootjes!



Tja, en dan hield Muffin me de afgelopen week zo ongeveer 24 uur per dag wel bezig. Het lymfe oedeem hield maar aan, maar kwam gelukkig steeds wel de wond uitgelopen. Soms lag er zo'n plas op de grond waar ze had geslapen, dat ik rook of het toch geen urine was. Zo veel vocht verloor ze. Angst, wanhoop en overleg met de dierenarts. Doorgaan, schoon houden en vólhouden. 
Door al het vocht verweekte haar huid en zijn er meer hechtingen los gegaan. Ze heeft inmiddels een open wond van +/- 4 cm in haar buik. Als ze gaat zitten hoor ik de lucht uit haar buik puffen... Volhouden, en schoon houden.
Mijn mega-rots-in-de-branding is Muffin; ze is vrolijk, levendig en nog steeds boos dat ze niet mag voetballen of naar het bos gaat. Ze gaat keurig voor me liggen als ik zeg; 'kom MufMuf, effe schoonmaken' en laat mij vervolgens zonder stress haar wond verzorgen.
Waar zouden we zijn zonder google? Hoe deden we dat vroeger? Nu blijf ik op internet maar zoeken en lezen over het verloop van dergelijke complicaties en mogelijke behandelingen en oplossingen. Uiteraard praat ik ook met vrienden en collega- fokkers en iedereen denkt mee en duimt mee.
Muffin staat nu op vers vlees voeding (ze vreet 1,5 kilo vlees per dag!) om haar vochtbalans te verbeteren en ze krijgt de beste zalm olie in overdosis om mbv omega-3 vetten haar bloed- en lymfe vaten beter/sneller te laten herstellen.
Zo kreeg ik al de tip  over honing zalf, en onlangs zelfs het advies om pure honing op de wond te smeren. Dus, ook dit eerst gegoogled en mijn mond viel open over wat ik las (ik ben altijd al een enthousiasteling op gebied van homeopathie geweest, maar dit gaat nog verder..)  Na enige aarzeling heb ik het 2e paasdag dan toch gedaan. De pot zelfgemaakte honing van Ada uit de kast gepakt, en ik heb Muffin haar open wond er mee volgesmeerd. De gevolgen zijn niet te beschrijven... 4 uur later zag ik al duidelijk verbetering van de huid en minder vocht! Dinsdag meteen de 50% honing zalf met aloe vera gehaald (is wat verzachtender dan de pure honing) en daar smeer ik haar wond nu 4x daags mee in.
Haar lymfen worden nu wat rustiger, dus er komt al veel minder vocht uit de wond. De huid rondom de wond is niet meer verweekt (door de honing) en de resterende hechtingen houden het dus prima. De hechtingen op haar dijbeen heb ik afgelopen maandag verwijderd en dit is mooi genezen. Morgen ga ik de hechtingen in haar lies eruit halen. De buik hechtingen zullen nog wat langer blijven zitten.
De wond ziet er nu rustig uit en morgen zal zelfs -op advies van de dierenarts- de antibiotica gestopt worden. Inmiddels heb ik een mega voorraad honing zalf ingeslagen, want zolang de huid nog open  is moet ik door blijven zalven.
Doordat de lymfen nu rustiger worden, zijn we ook weer rustig aan gaan wandelen. Ik merk dat Muffin weinig conditie meer heeft, dus we wandelen elke dag een blokje om van 20 minuten. Ze geniet ervan om weer mee te mogen (en ik ook) en we gaan proberen snel wat op te bouwen want de vakantie komt eraan!
Over 2 weken vertrekken we richting het zuiden en ik heb al geweldige bergwandelingen door almen, langs beekjes en watervallen voor ons uitgestippeld :-)

vrijdag 22 april 2011

Solidariteit

Op  mijn vorige blog heb ik diverse hartverwarmende reacties gekregen, die me hebben overtuigd dat ik dit blog moet laten bestaan. Of dit in de huidige vorm zal zijn weet ik nog niet. De tijd zal het leren.

Ondertussen ben ik met Muffin aan het tobben. Haar operatie en herstel verliep goed, totdat haar lymfeklieren gingen opspelen. Net als bij vrouwen na een borst operatie, heeft ze vreselijk veel last van lymfevocht. Het vocht komt er sinds afgelopen zondag wel uitgelopen, en dus deppen, drogen en desinfecteren we enkele keren per dag de buikwond. Het heeft tijd nodig, maar het is spannend en inspannend om het zo te laten genezen. De wonden in haar lies en op haar dij zijn wel mooi aan het genezen. Aanstaande maandag mag ik beginnen met de hechtingen in haar dij te verwijderen.
Inmiddels heb ik haar hele achterpoten kort geknipt ivm hygiene. Het lymfevocht druipt bij tijd en wijlen langs haar achterpoten, dus haar vacht is daar ook meerdere malen per dag doordrenkt. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om de rest van haar vacht ook kort te zetten. Ze loopt dus eigenlijk wel straal voor schut, maar aangezien ze toch alleen binnen huis en tuin blijft maakt ons dat niks uit. De andere honden lachen haar ook niet uit, en voor mij is ze net zo knap als altijd. Met of zonder een 'Portugees waterhond kapsel'.
Door deze ontwikkelingen betekend het dus ook dat ze absolute rust moet houden. Voor haar is dit redelijk vol te houden, mits er in haar nabije omgeving niet teveel prikkels zijn die uitdagen tot actie. Dus... we zijn solidair. Allemaal!
Hoe rustiger ik blijf, des te makkelijker blijft zij naast me liggen. De hele dag als het moet. Ik zit dus achter de PC -met Muf onder tafel- te werken (ben weer halve dagen aan de slag) of zit in de tuin een boek te lezen en Muf ligt in de schaduw onder het bankje te slapen. Ik merk aan mijn broekriem dat deze rust niet bevorderlijk is voor mijn lijn... toch maar ff wat op gaan verzinnen. Maar eerst Muffin laten genezen.
Dan hebben we natuurlijk de andere honden. Ze vermaken zich prima in de tuin, en ik ben blij met de lap grond waar ze heerlijk kunnen rennen en ravotten met elkaar. Maar ze missen duidelijk de boswandelingen en de avond fietstochtjes. Echter, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de fiets te pakken en tegen Muffin te zeggen dat zij niet mee mag. Nee, we zijn solidair. We houden ons allemaal koest. (met het warme weer is dat nu niet eens zo'n probleem)
Toch merk ik natuurlijk dat met name Pooh haar energie niet kwijt kan, en ze wordt 'vervelend'. Ze loopt te stelen en te slopen... te klieren en te blaffen naar alles wat op het fietspad langs onze tuin komt. Ze begint ook praatjes te krijgen. Ze is nu bijna 1,5 jaar en vindt zichzelf een volwaardig roedel lid. Alles bij elkaar resulteerde dit afgelopen week tussen een 'bitch fight' tussen Pooh en Chanel, waar ik volledig door verrast werd. (ik kan me niet heugen dat hier geknokt werd...) Ik heb direct Muffin afgezonderd, aangezien zij als Alfa teef waarschijnlijk de boel wel zou willen 'regelen', maar dat zou funest zijn voor haar genezing. Gelukkig taalde ze er ook niet naar, en wonder boven wonder werden de 2 kattenkoppen direct de mond gesnoerd door... Vincent! Mijn menneke, mijn teddy bear... die altijd alleen maar lief en gezellig is en nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Hij sprong er tussen, gromde, blafte, gooide Chanel op haar rug en ging toen over haar heen staan. Gromde nog een keer naar Pooh dat ze moest wegwezen, en daarmee was de rust weer terug. Ik was sprakeloos, en ben trots op mijn roedeltje.
Ondertussen is alles weer bij het oude. Iedereen rommelt in de tuin, Pooh zoekt haar afleiding in de tuin en haar kop is inmiddels half kaalgevreten door de onderlinge spelletjes.
Nou ja, als je maar lol hebt... Chanel staat al korter ivm mijn hand operatie, Babs is al jaren kort, Muffin dus eerdaags ook... en Pooh schijnt ook hiermee solidair te willen zijn.

zaterdag 16 april 2011

Anders

De Dalai Lama zei ooit "waarom zou je je leven plannen, het loopt toch anders..." Wat een wijze woorden, en hoe toepasselijk voor mij.
Schreef ik een maand geleden nog hoe ik 3 weken van zorg verlof zou gaan genieten... die roze wolk dreef snel over en het werd een stuk minder leuk dan verwacht.

De dikke buik van Shanti had me mooi misleid, en de echo bleek toch juist te zijn geweest... er werd 1 pup geboren. Maar wat voor ééntje!!! Wat was ik blij, wat was ik trots. Ook al had ik liever een 'werpkist vol gehad'... MIJN droom is uitgekomen . MIJN reu is geboren, dat is toch alles waar ik het voor had gedaan!
Fokkers over de hele wereld waren blij voor me, en geloof het of niet... Dwayne was 2 dagen oud en hij werd al voor dekkingen over 2 jaar gereserveerd :-)
Natuurlijk is de Nederlandse Bobtailwereld niet blij voor me. Het gros hield zich stil en kreeg ik van een enkele Hollander via Facebook een bescheiden 'vind ik leuk' aantekening. Toppunt -en de bekende druppel- was de mail waarin een NL fokker mij laat weten de geboorte van Dwayne 'een ramp' te vinden.
Dit is dus het niveau van de Nederlandse fokker(s).... succes mensen. Ik had me al gedistancieerd van dat groepje amateurs, en dit is slechts weer een bevestiging dat dat een goede keuze was.
Nu vraagt iedereen hoe het met Dwayne is, en waar de foto's blijven. Ik weet dat mensen om 2 redenen kunnen informeren; nieuwsgierigheid of interesse. Ik heb geen zin meer om de nieuwsgierigen te voorzien van informatie. Ze zijn slechts op zoek naar roddels en slecht nieuws, kunnen toch nooit blij zijn voor een ander. Ze zoeken slechts sensatie omdat ze zelf geen leven hebben. Dus kunnen ze beter gewoon een roddelblad kopen, en heb ik geen zin meer om in die behoefte te voorzien.
Mede hierdoor heb ik besloten voorlopig niks nieuws over Dwayne in de publiciteit te brengen. Het voortbestaan van dit blog ben ik nog serieus aan het overwegen.
Voor de échte geïnteresseerden onder de lezers, vooralsnog dan de volgende updates; Ik ben inmiddels aan mijn linkerhand geopereerd. Een operatie die ik al meer dan een jaar uit had gesteld, maar door de aanhoudende pijn nu toch heb laten uitvoeren. Mijn pezen in mijn vingers hebben meer ruimte gekregen, dit zou de pijn bij belasting moeten gaan voorkomen in de toekomst. Inmiddels gaat het al zo goed dat ik mijn hand alweer wat kan gebruiken, en ik van de ergotherapeut zelfs 15 minuten aanééngesloten mag borstelen. Vincent vindt het maar raar dat hij na een kwartiertje alweer van tafel mag... maar Vince zou Vince niet zijn als hij alles best vindt.
Tja.. en als je dan toch thuis bent, geen volle werpkist en een hand in verband... dan wordt het tijd om maar eens een boek over Joomla te kopen en een nieuwe website te bouwen! Bloed zweet en tranen... héél veel uren.... maar ik ben best een beetje trots op het resultaat. Dmv de nieuwe opzet kan ik veel makkelijker foto's publiceren en toch ook het overzicht bewaren.
En dan zette Muffin afgelopen week nog even alle emoties op zijn kop.... Ze is vorig jaar geopereerd aan een ontstoken melk klier die niet met antibiotica te kalmeren was. Na haar baarmoeder ontsteking was dit een behoorlijke ingreep, en zijn er 3 melk klieren verwijderd. Nu, een jaar later voelde ik tussen al die buikspieren van haar, toch knobbels die steeds groter werden.... Na controle hebben we meteen besloten om zsm een operatie uit te voeren. Er is een flinke tumor verwijderd en doordat er ook veel huid moest worden weggesneden werd het een zeer complexe operatie om huid vanuit haar lies te gebruiken om haar buik te kunnen afdekken. 1,5 uur zwaar werk voor Walter waarna haar buik, poot en lies ontelbare hechtingen bevatten... en daarna het herstel voor Muffin wat ons niet in de koude kleren is gaan zitten.
Nu is Muffin ondanks haar 10 jaar in top conditie (ze loopt Chanel en Pooh er nog steeds uit als we gaan fietsen!) en heeft ze iedereen verbaast door de ochtend na de operatie alweer met haar voetbal aan te komen dragen. Ze snapt er niets van...maar tot op heden moet ze zich echt rustig houden ivm de hechtingen. Dus helaas géén boswandelingen, niet fietsen, niet voetballen. Muffin is het er helemaal niet mee eens.
Gèrem onze Muf...