maandag 21 februari 2011

On the road again

Na een 'winterstop' die mede werd veroorzaakt door de pups, kunnen we nu weer naar wat leuke shows. Buitenlandse shows zijn altijd leuker dan de NL en dat heeft niet (alleen) met de Nederlanders te maken, maar ook met het feit dat een buitenlandse show voor mij toch altijd wel een leuke weekend trip betekend. Andere mensen stappen in het vliegtuig voor een stedentripje, trekken er op uit met bustripjes, of gaan met eigen vervoer ergens de natuur in. Wij combineren de show met dit alles. Life is GOOD!
Dus zo vertrokken we na een gekke hectische week die in het teken stond van liefde (voor Vincent dan!)  op donderdag naar Duitsland. Nadat we Lynne thuis hadden afgezet, was onze volgende stop bij Koblenz gepland. Midden in het 'vulkaan gebied'. Schitterende camperplaats, waar de honden op droog grint konden rennen en keten. 'sMorgens bij daglicht bleek dat we ook zó het bos in konden lopen... maar helaas, Vincent moest netjes blijven voor de show. Dus we moesten het beperken tot een beschaafde wandeling. Het is altijd wel leuk om te zien hoe de 6 malloten eerst de camper uit komen buitelen met veel kabaal... vervolgens allemaal plassen op commando, en daarna met de neuzen aan het werk gaan. De omgeving wordt afgespeurd naar leuke nieuwe spannende luchtjes en ieder loopt zijn eigen route. Babs interesseert niet zo zeer voor de omgeving, maar laat wél duidelijk horen hoe gezellig ze het vindt om samen te wandelen.
Na een rustige rit naar Fribourg kon ik om 3 uur smiddags de camper in de zon op het parkeerdek parkeren. De afscheiding werd neergezet, de buurman begroet, en de borrel kon ingeschonken worden. Wat een lekker weer, wat een rust. Natuurlijk ff op Facebook laten zien hoe leuk we in de zon zaten, en daarna lekker met een boek in het zonnetje.

De show was gezellig; Zwitserland is altijd gezellig :-) Met de Hongaren, wat Fransen en natuurlijk de Zwitserse vrienden viel genoeg bij te kletsen. We zagen meteen dat de 2 mooiste honden tegen elkaar moesten strijden, en we vervloekten ons zelf dat we in dezelfde klasse stonden. Meteen de afspraak gemaakt om bij internationale shows voortaan éérst te overleggen wie waarheen gaat, en in welke klasse we moesten inschrijven. Helaas voor mij viel het dubbeltje de kant van de Hongaren, en moest Vincent het met een 2e plaats doen. Jammer, maar morgen weer een kans. Ook de 2e dag stond in het teken van gezelligheid en dezelfde competitie; onze BOB van gisteren had nog uitgebreid in de spotlights gestaan in de ere ring, waar ook de keurmeester van de 2e showdag partij van was... dus onze kansen waren gelimiteerd. Na heel veel wikken wegen, lopen, nog eens lopen... viel deze keer het geluk weer niet ten deel aan Vincent en werd hij wederom reserve beste reu. Niet leuk natuurlijk, maar aan de andere kant.... wanneer je na zoveel twijfel -met de complimenten van de keurmeester- verliest van zo'n mooie hond... dan kan ik daar wel mee leven. Het betekend alleen wel dat we nog een keertje terug moeten naar Zwitserland.. wat een straf! ;-)
Zondag ochtend had het al erg geregend, waardoor ik Vincent 'smorgens (voor de show) met laarzen aan, onder de paraplu naar de parkeergarage had begeleid om daar zijn behoefte te doen. De anderen waren behoorlijk nat geregend, en dus was de camper ook al snel een kleffe bedoening geworden. Ik besloot direct na de keuring maar richting huis te rijden, en hopen dat het in Duitsland wat droger zou zijn.
De meute nam allemaal de vaste plek in, en we tourden rustig het Zwitserse landschap door. 
Het is echt leuk om te zien hoe de honden reageren als de camper start; Babs duikt meteen de garage in, en beschermt haar holletje als een tijger; ze wenst haar ruimte niet te delen. 
Shanti ligt steevast voorin, tussen de 2 stoelen in. Inmiddels op haar "winnie de pooh deken" aangezien ik tijdens de trip naar Denemarken (toen we voor de inseminatie heen en weer reden) heb gemerkt dat haar metaal allergie ook opkomt zetten als ze op de (metalen) onderplaat van de camper ligt. (tja, hoe logisch kan dat zijn... maar je moet er éérst maar weer achterkomen)  Tijdens dezelfde trip naar Denemarken heb ik overigens ook geleerd dat ik- ivm deze voorkeurspositie van Prutske- ook beter geen mok met koffie op het daarvoor aangewezen houdertje aan het dashboard kan plaatsen. Als je namenlijk een bocht doorgaat... kan je koffie mok dus omkiepen... en dan is je witte bobtail koffie bruin, en ruikt ze ook nog minimaal een week nog naar koffie.
Enfin, Pooh wisselt samen met Chanel van bankje. Misschien hebben ze een afgesproken code om een soort stoelen (alias Banken-) dans te doen? Het bankje aan de tafel is bij Pooh vaak wel favoriet, maar ook de Bo-Ghy Bank (aan de zijkant) wordt afgewisseld door beide dames. En natuurlijk is de bij-rijder stoel "ge-dog-modificeerd" doordat de grote Curver bak met honden brokken daar klem tussen de stoel en dashboard staat. Daar overeen ligt een dik vetbed, hetgeen een koninklijke zitting creeerd voor Boppers die graag de blits maken in de file (Pooh)... of gewoon lekker willen liggen met de neus op het dashboard. (Chanel)
Vincent komt heel soms wel eens voorin op de stoel liggen, maar verkiest toch meestal wel een plek ónder de tafel (direct achter mijn stoel) of lang uit in het gang pad. Voor Muffin geldt hetzelfde, afhankelijk waar Chanel en Vincent liggen, kiest zij een plek op de Bo-Ghy-Bank, onder tafel of lang uit voor de douche.
Ik sta elke keer weer te kijken van de gemoedelijke verdeling van lig plaatsen en hoe snel iedereen in positie is nadat ik de motor start. Pas als ze merken dat we ergens stoppen of parkeren wordt iedereen wakker en laten ze zich weer zien.
Toen we gisteren op de zelfde camper plaats stopten als waar we op de heenweg hadden overnacht, merkte ik dat ze direct de weg wisten en naar de 'uitlaat route' renden. Nu konden we wel lekker de bossen in, want nu hoefde er niemand meer 'netjes' te blijven. Het was droog, en gelukkig zó koud dat er geen modder was.. dus uiteindelijk kwamen er na een heerlijke boswandeling 24 schone voetjes de camper in die nadat ze een waterbak leegslobberden een lekker plekje zochten om te gaan slapen. Babs natuurlijk in haar eigen domein, maar nu wel gedeeld met Muffin die ook graagt lang uit in de ruime garage wil snurken. De anderen ploffen bij mij op de bank en aan mijn voeten neer terwijl ik mijn boek erbij pak en geniet van 6 slapende boppers om me heen. Life is good.... wat is het toch relaxed om 'onderweg' te zijn!

vrijdag 11 februari 2011

wat je van ver haalt...

Sinds ik mezelf fokker noem, heb ik het mezelf nog nooit makkelijk gemaakt als het om de keuze van combinaties ging. Het belang van het ras, en het nastreven van mijn ideaalbeeld wat aan de ras standaard is gekoppeld,  is het enige wat telt.  En... dat is zelden het pad van de minste weerstand geweest. In 1998 reed ik al in mijn uppie in een oud Golfje met Lotte achterin naar hélemaal naar Denemarken... oef wat was dat toen spannend!!  En wát een vreugde toen er 9 weken later 4 pupjes werden geboren, die óók nog eens uitgroeide tot de honden die ik voor ogen had toen ik de combinatie aan het plannen was.

In de tijd zonder internet en we nog postduiven gebruikten om geschreven brieven heen en weer te brengen, vond ik tijdens mijn bezoek aan Crufts een bijzondere reu (in Engeland dus) die na veel heen en weer gevlieg van postduiven, de vader van mijn Muffin zou worden... Enkele jaren later, toen de contacten via mail en internet wat makkelijker werden, heb ik diverse bezoeken aan de UK gebracht met Coco (helaas 2 keer zonder succes) maar uiteindelijk dan toch de 3e keer beloond met 4 schitterende pups die wéér een droom uit lieten komen.
Kosten noch moeite worden gespaard... maar de beloning maakt het allemaal meer dan goed. (en uhhh, voor iedereen die bij het woord 'beloning' in valuta tekens denkt, kan nu beter ergens anders gaan surfen..)
De wereld wordt steeds 'kleiner' en het is tegenwoordig heel normaal om via chat en mail direct te 'praten' met mensen aan de andere kant van de wereld. We zien andere honden, andere bloedlijnen, andere types binnen ons ras. Tegelijkertijd verbaas ik me over het feit dat de populatie van ons ras in Europa onder de inteelt lijkt te gaan bezwijken. Helaas is het merendeel van mijn collega-fokkers niet bereid om de middelen en mogelijkheden te gebruiken en is de genenpool nog steeds afhankelijk van dergelijke fokkers die een dekreu selecteren op basis van beperkte reistijd.
Jammer jammer jammer... wat een gemiste kansen! Maar goed, ze zullen ongetwijfeld minder stress hebben dan ik de afgelopen weken, ze zullen zéker minder kosten maken en financieel zelfs voordeel halen uit hun "wel-overwogen fokprogramma". Maar of het ras er iets mee opschiet, en of ze net zo blij zijn na een positieve echo als ik nu?
Ik zal later nog eens het hele project beschrijven, hoe ik Rumour heb gevonden en wat er allemaal is gebeurd vóórdat zijn ingevroren zaad naar Europa kon komen en Shanti via inseminatie bevrucht kon worden. Hier zou ik bijna een boek over kunnen schrijven. 
Op dit moment ben ik alleen maar héél erg blij, en is het nog moeilijk te bevatten dat een project van 2 jaar voorbereiden, tegenslagen, uitstel en vooral héél veel stress heeft gekost(nee, over Euro's gaan we het hier écht maar niet hebben) en nu dan resulteert in een zwangerschap van mijn Prutske.
Shanti gaat écht pupjes krijgen van een Australische kerel die beroemd is om zijn 'beauty en brains'. Hij heeft het karakter zoals ik dat graag zie in een Bobtail, hij is mooi, hij is gezond, en hij kan ook nog eens wérken. (hij is kampioen op shows, én in gehoorzaamheid én schapendrijven)
Shanti laat het allemaal maar over zich heenkomen.... ze is nog wat misselijk tijdens het ontbijt, en wil graag slapen. Pfff hormonen zijn hormonen. Of ze nu door pups van  'down under' veroorzaakt worden of niet. :-)