woensdag 24 juni 2009

Boris

Hiep hiep hoeraaaaaa!!! Boris wordt vandaag 13 jaar :-)

Ja, vandaag geen blog over een hond die hier woont, maar nu eens even onze Boris in het voetlicht. Boris heet officieel Youandi Piece of Cake, en is 13 jaar geleden met 6 broertjes in onze huiskamer in Veen geboren. Mama Emily verrastte ons allemaal door geen meiden in haar nest te laten zien, en papa Freddy was tevens de opa van deze 7 mannen. Triest maar waar, in de afgelopen 3 maanden zijn Mucho en Junior (2 broertjes van Boris) overleden en de anderen al eerder. Al met al hebben de meeste jongens een respectabele leeftijd behaald en hebben ze allemaal vele jaren veel liefde en plezier met hun eigenaren gedeeld.

Boris heeft toch wel een speciaal verleden, wat een blogje waard is....
Als pup werd hij uitgezocht door Dick en Leo, 2 leuke knullen uit Zoetermeer, die dolblij waren met hun pup. Na veel ellende met een asiel bobtail verheugden ze zich er nu op om een 'ongecompliceerde Bobtail' te krijgen. Vanaf de geboorte waren ze regelmatig aan de werpkist te vinden. Zelfs toen ik door mijn rug ging en dus 'plat' naast de werpkist lag, kwamen ze koffie drinken en deden ze meteen de nodige huishoudelijke klusjes voor me. Bij het ophalen van Boris ontving ik een videoband met opnames van de eerste weken van Boris bij mij thuis, en ook alvast wat opnames van de wereld waar Boris zou gaan wonen: Een geweldig warm thuis!
We hielden wel contact, maar zoals dat gaat... niet zo regelmatig als we eigenlijk zouden willen. Maar ach, geen nieuws goed nieuws en tijdens bezoekjes over en weer, telefoongesprekken en de jaarlijkse kerstkaart lieten ze me weten dat Boris was uitgegroeid tot de gewenste 'bere-grote-reu met een hart van goud'. Na 7 jaar kreeg ik een brief, en bij het lezen heb ik zo vreselijk gehuild...

Dick was tijdens zijn werk plotseling overleden. Leo was ten einde raad, en Boris kwijnde weg van verdriet. Hij lag bij de voordeur, te wachten op zijn baas. Daar lag hij al weken. Hij wilde daar niet weg, hij werd onhandelbaar en kon niet meer met Leo door 1 deur. Leo en hij zaten in een vicieuze cirkel van verdriet, en kwamen daar samen niet uit. Er was nog maar 1 oplossing; Boris kon niet langer blijven. Ik heb Leo direct gebeld, en een afspraak gemaakt om Boris te komen ophalen.

Boris was 7 jaar. Wie wil er nu in hemelsnaam een hond van 7 jaar oud in huis nemen?Ik nam me voor om hem bij de OESCN herplaatsing op te geven, maar als dit niet zou lukken dan zou hij bij mij oud mogen worden. Tot mijn verbazing werd ik binnen enkele dagen gebeld, door iemand waar ik kort daarvoor ook al contact mee had gehad, maar toen vanuit het oogpunt van een toekomstige pup maar ze hadden zich ook bij de herplaatsing opgegeven, want die optie stond ook open.
Het eerste telefoongesprek was al leuk toen het nog over een eventuele pup ging, en het telefoongesprek over Boris was ook al zo positief!
Maar... ik had een tumor op Boris zijn voorpoot gevonden, zo groot als een golfbal. In overleg met de dierenkliniek hebben we besloten deze tumor zo snel mogelijk te laten opereren, aangezien we de groei zsm moesten stoppen. Jacob en Diana zijn in de tussentijd wel al kennis komen maken, en de klik met Boris was er direct!
Boris ging eerst onder het mes, en toen hij redelijk hersteld was is hij verhuist. Dit ging allemaal niet zonder slag of stoot. De 'bere-grote-reu met een hart van goud' bleek toch wel een behoorlijke deuk van de gebuertenissen in de afgelopen maanden opgelopen te hebben, die wel de nodige gebruiksaanwijzing eistte.... Gelukkig prikte Jacob en Diana door deze houding heen, wisten ze het vertrouwen van Boris te winnen en bouwden ze samen vriendschap en een vertrouwensband op.

Het is nu al 6 jaar geleden dat ik Boris ophaalde in Zoetermeer... en wat heeft hij in de tussentijd al veel gedaan! Hij gaat jaarlijks mee op wintersport, ligt graag aan baasjes voeten als er gewerkt wordt, hij is een graag geziene gast op het terras van het dorpscafé, hij stond ooit op de site van de telegraaf met een foto in de sneeuw (Boris zat op de slee) en tegenwoordig.... ja, voor zijn 13e verjaardag heeft hij een bolderkar gekregen, omdat zijn oude pootjes het wat minder doen. En zo in de bolderkar, kan hij toch nog mee naar alle leuke dingen die hij samen met zijn baasjes graag doet.

Fijne verjaardag Boris, dikke kus van ons allemaal.
xxx

vrijdag 19 juni 2009

Ballenbak

Als pups nu altijd zo leuk zijn als dit nest nu... dan zou ik zou ik wel 3 nesten per jaar willen hebben. Nu zijn ze 6 weken, en zoooo leuk. Ze zijn nu zo makkelijk, ze gillen niet, maken geen ruzie. Ze keffen niet (alleen even als ze in enthousiasme naar buiten rennen) ze houden van een knuffel, maar kunnen zichzelf ook erg goed vermaken. Zelfs 's avonds bij het slapen gaan, roep ik 'schaap lekker', het licht gaat uit en zijn ze ook direct stil. 's morgens om half 8 ga ik ze wakker maken, en rennen ze (blaffend dus) achter me aan naar buiten.
Geloof me, dit is geen standaard nest! Ik heb het ook wel eens heel anders meegemaakt. Ik geniet ervan.. wat zijn ze leuk nu!



Gisteravond hebben ze de ballenbak gekregen. Na wat weken speuren op marktplaats is het me gelukt om een plastic zandbak en 160 gekleurde ballen voor een prikkie op de kop te tikken. Het kost wat tijd, en je wilt niet weten in wat voor huishoudens je terechtkomt om de zooi op te halen... maar een desinfecterend soppie erover en klaar.
Ik heb de bak met ballen neergezet, en kreeg de slappe lach! 7 comedianten ontdekten -ieder op zijn eigen manier- dit nieuwe speledingetje. Na een half uur hadden ze er allemaal wel minimaal 1 keer ingedoken, door gesjeesd, een bal gepikt, liggen rollebollen of... (iets later op de avond)er zelfs een tukkie in gedaan.

Ook het speelhuis is nu helemaal door ze in gebruik genomen, en stappen ze vlot het trapje op, en het trapje af. Gaan ze erop liggen, vallen ze ervan af, of gebruiken het om van boven op een broer of zus te duiken. Ze slapen onder het afdakje, en kijken door de kijkgaatjes naar buiten. Een mooi plekje om schaduw te vinden, te slapen of... een broer/zusje te besluipen en in de kladden te grijpen!

Onze zondag middag bezoek uurtjes bevallen prima. Het is wel ff druk op zo'n middag, en de regen maakt het niet elke zondag even makkelijk. Maar ook afgelopen week konden we het merendeel lekker buiten toeven en in de zon van de pups en het gezelschap genieten. De keuzes zijn gemaakt, en ja... het is weer gelukt om iedereen zijn/haar 1e nestkeus te geven. Hoe dat zit? ..simpel: ik wil altijd een 100% match maken tussen familie en hond, waardoor iedereen de beste keus krijgt. Vandaar ook pas een keus met 6 weken en niet eerder. De namen liggen nu vast, met gepaste trots vind ik dat we mooie Franse beroemdheden hebben uitgekozen: Napoleon Bonaparte, Pompidou, Inspector Clouseau, Claude Monet, Jeanne D'Arc, Madame de Pompadour en Brigitte Bardot. De chip is afgelopen dinsdag geplaatst. Bij het zien van de kwispelende puppystaarten terwijl dit gebeurde, moest ik weer terugdenken aan mijn eerste nest -bijna 20 jaar geleden- waarbij de pups gillend en krijsend de tataouage in hun oor geperst kregen... nee, doe mij maar de chip.

Ook de trip naar de Dierenarts is goed doorstaan. Auto rijden is wel spannend, maar na 10 minuten volgden ze mama's voorbeeld, en gingen ze lekker liggen. De enting en de 'health-check' ondergingen ze kwispelend, en ook Walter was aangenaam verrast door hun stabiele gedrag, hun open karakter en bovenal hun blakende gezondheid. Ze mogen dus allemaal als gezonde pup eind volgende week de deur uit.
Oeps...ik krijg nu al een brok in mijn keel, als ik aan dat moment denk...

ach nu zijn ze zo leuk.. maar eind volgende week zullen ze aan meer en nieuwe uitdagingen toe zijn, waardoor je kan zien dat het tijd wordt dat ze het nest moeten verlaten. Ook de eerste weken zorg en slaapgebrek laat mij goed beseffen dat dit gewoon het leukste moment is van pups in het nest.... en dat ik dus echt geen 3 nesten per jaar wil! ;-)

donderdag 11 juni 2009

Beweging

Ik ben bang dat ik te weinig beweeg; mijn werk laat mij veel stilzitten tijdens vergaderingen, stilzitten achter de pc en sstilzitten in de auto... Oke, thuis is er vanalles te doen, maar ook dan zit ik (te)veel achter de pc, of sta ik stil honden te borstelen. De boswandelingen, het grasmaaien, de heg snoeien, mijn huis poetsen, (puppy-)kennel soppen vergeten we maar even voor het gemak.
Toch moet ik zeggen dat ik de laatste dagen best veel beweeg. Met dit verschrikkelijk herfst weer, waar ik op zich al stik chagarijnig van wordt, loop ik de benen uit mijn gat. Zit ik net te werken, moet ik weer naar de deur rennen om de honden binnen te halen en ze op deze manier te redden van een natuurlijke douche omdat er weer eens een plensbui naar beneden valt. Dit valt wel allemaal nog wel mee... dit is routine en alle 7 boppers staan in een rijtje strategisch opgesteld om zo snel mogelijk samen door 1 deur naar binnen te stormen en te schuilen.

Nee, dan de uitdaging: 7 pups van 5 weken naar binnen dirigeren...
Eerst alle grote honden aan de kant, want ik wil in de hectiek niet dat Bo-Ghy getergt wordt door vervelende pups. Dan ren ik naar buiten om de puppy ren te openen en als een malloot 'puppie-puppie-puppieeeeee!!!! roepen, waarna de 7 dwergjes achter me aan komen hobbelen.
De eerste keren was dit een hele onderneming aangezien ze niet alle 7 even hard lopen, onderweg nog even moeten plassen, en we toch wel 3 hele bochtjes om moeten. En tja, wat doet een pup die een bochtje mist...? die gaat: of zitten gillen... of gaat gewoon terug.
Om een lang verhaal kort te maken; ik liep de afstand dus 7 keer, was kletsnat inmiddels en had de pups uiteindelijk allemaal op het droge. Gelukkig zijn het slimme pups en regent het dagelijks zo vaak wel, en dan weer niet, dat we het riueel zovaak per dag herhalen dat het nu vlekkeloos gaat, en ik met slechts 3x de afstand lopen alle 7 pups binnen heb. pfffff uiteraard gelden dezelfde rituelen als de zon weer doorbreekt, en we buiten gaan spelen... alleen dan vice versa. Ik moet zeggen dat de bespiering van de pups ook in enkele dagen met sprongen vooruit is gegaan!

Daarnaast heeft Vincent ook nog een activiteit voor me in petto; grote kerel, en papa of geen papa, hij blijft een kleuter. Dacht ik dat hij zijn schoenen-opvreten-en-in-de-tuin-verstoppen gedrag nu wel afgeleerd zou hebben... mooi niet dus. Afgelopen week heb ik ongeveer een half uur naar mijn crocs lopen zoeken. (Ja, sorrie die dingen zitten nu eenmaal lekker, zijn ideaal in huis en bij de pups, en ik kan er zelfs mee in de regen door het gras lopen om pups binnen te loodsen)
Enfin, ik ruim natuurlijk niks op waardoor mijn schoenen (crocs in dit geval) dus voor de bank blijven slingeren. Als ik ze dan weer aan wil doen, zouden ze daar toch moeten staan. Niet dus. Boven gaan kijken, ook niet. Het hele huis doorzocht, geen crocs. 3x naar boven (trap op, trap af) om toch te verzekeren dat ik goed gekeken heb... geen crocs. Nog een keer het hele huis doorgelopen... niemand kan ze toch weggehaald hebben, ik woon immers 'alleen'!
Op blote voeten de pups maar binnen gehaald, en wat zie ik daar achter op het gras liggen? hmmm, daar lag Vincent vanmiddag ook.... juist, met mijn crocs dus. Bedankt Vince.
Ook puppy speelgoed is machtig interessant; Muffin is alleen maar jaloers op al dat eten wat ze 5x per dag aan haar neus voorbij ziet gaan, maar Vincent jat gewoon speelgoed uit de puppy kennel. Zo kom ik af en toe een verwaald eendje of varken tegen in de tuin of in de keuken(?), wat toch echt eerst bij de pups in de kennel lag. En ik ben de flosstoy al 2 dagen 'kwijt'. Vandaag had Vincent weer dikke pret, want hij had de petfles met korrels erin gevonden (gewoon een leuk rammel-speeltje voor de pups) nadat hij eerst het Bo-Ghy-bed bezet had, lag hij prinsheerlijk de dop van de fles af te knagen, en was hij helemaal in zijn nopjes met zijn verovering. Ach ja.... mannen; ze worden toch nooit echt volwassen? :-)

zaterdag 6 juni 2009

Ritme

Bijna 5 weken zijn ze alweer, de 7 ukkepukken. Ze rennen, spelen en ontdekken elke dag wat nieuws. Afgelopen week heb ik een super ruime kennel voor ze gebouwd op het gras. Het speelhuis staat weer opgesteld, en van tante Nelleke hebben ze een speeltunneltje gekregen. Wat een lol! Bij droog weer liggen ze lekker de hele dag buiten, vallen ze in slaap in de tunnel of onder de glijbaan, eten ze buiten en rennen ze lekker door het gras. Ik zie dat de beweging ze goed doet; ze gaan elke dag beter lopen, en de dikke bolle buiken nemen af tot normale puppy vorm.

Na alle hectiek van de laatste weken, (de zorg in de eerste kraamtijd, de Euro OES, alle visite, buitenlandse vrienden die het Euro OES bezoek combineerden met een puppybezoek + borrel in villa kakelbond, werk etc etc) lijkt het erop dat ik de laatste dagen weer een beetje in mijn eigen ritme ga komen.
Het is natuurlijk al een idioot idee om in je uppie 7 honden, een nest en een huis + tuin(tje) bij te houden.. doe daar ook nog ff een hectische tijd met werk bij en een hoop bezoek en dan krijg je zelfs mij gek!
Een van de preventie maatregelen die mij moet helpen te overleven is dat we puppymiddagen hebben ingelast. In plaats van de hele week door bezoek, komt iedereen gewoon tegelijk op zondag middag. Afgelopen maandag was de eerste puppy middag. Wat een succes! Het is leuk om iedereen ervaringen en verhalen uit te zien wisselen. De pupjes werden door iedereen geknuffeld en opgepakt, en ik zorgde voor de natjes en droogjes. Om 5 uur was iedereen weer weg, en kon de rust hier wederkeren.
Na een drukke werkweek heb ik ook vandaag de tijd voor mezelf genomen, en zijn Coco Shanti en Chanel lekker geborsteld. Tijd voor mezelf om gewoon eens een uur tussen de pups te zitten, te knuffelen, te genieten. Schitterende foto's gemaakt... (wat ben ik blij met mijn nieuwe zoom objectief!) Morgen ochtend Muffin nog badderen, en dan liggen we weer op schema voordat morgen middag het hek weer open gaat voor bezoekers :-)

dinsdag 2 juni 2009

Opgroeien

kleine pupjes worden groot... althans, zo hoort het te gaan. Vanaf de geboorte heb ik eerst 1, en na enkele dagen nog 2 andere pupjes bijvoedingen gegeven om ze maar te laten groeien. Elke 3 uur kregen ze een voeding, een knuffel en een 'peptalk'... ze groeiden langzaam, en telkens als ik mijn hulp af bouwde, vielen ze terug. Dus bleef ik bijvoeden en de extra zorg verlenen. In de natuur zouden ze de eerste dagen niet overleeft hebben, maar duh.. we leven niet in de wildernis, en ieder wezentje dat een kans heeft... zal een kans krijgen.
Toch doet de natuur soms wrede dingen...en moet je daar als fokker toch naar luisteren. Na 3 weken bleken Ieniemienie, Stippel en PJ niet in staat om te groeien, en zouden ze nooit een grote sterke Bobtail worden. Ik heb na 3 weken knokken de besloten om ze naar de rainbowbridge te laten gaan.
Wat een drama, wat een verdriet. Voor mij, om afscheid te nemen van 3 hummels waar ik 3 weken heel intensief mee bezig ben geweest... maar zeker voor 3 gezinneen die nadat ze de blij waren gemaakt met de geboorte, pups hadden gezien en geknuffeld te horen kregen dat er toch geen pupje voor hun zou zijn...
jeetje wat een verdriet... maar toch is het beter zo, en ondanks al mijn tranen afgelopen week, kan ik nu van mijn nest genieten zonder telkens uitsluitend aandacht voor de 3 achterblijvers te hebben. Nee, nu heb ik eindelijk tijd een oog voor 7 pups die beginnen te lopen, te ontdekken, zelf eten en ook knuffels nodig hebben.

7 pups die al 3x per dag zelf vlees eten, en inmiddels verhuist zijn naar het honden huis. Nieuw voor mij, om pups niet in de huiskamer te hebben... maar erg leuk voor hun, want ze hebben nu alle ruimte! Ze 'wonen' naast papa en tante Chanel, die hun 7 buurtjes reuze leuk vinden. Op mooie dagen zoals gisteren en vandaag zijn ze buiten, in een puppyren onder de parasol. Ze ontdekken elke dag wat nieuws, en nemen elke extra meter die ze krijgen graag in gebruik! Vandaag was de eerste kennismaking met gras... eerst wat raar, daarna erg leuk!
Hun speelgoed wordt intensief gebruikt, maar hun lieveling is nog steeds het 'schaap-kussen' waar ze aan kluiven, trekken, overheen klimmen, veroveren en bovenop slapen.
Dus tegenwoordig zeggen we 's avonds dus ook maar 'Schaap lekker'