donderdag 21 augustus 2008

Raggles

Raggles heeft al enige maanden een tumor op de binnenkant van haar achterpoot, 'op de binnenkant van haar dij' als het ware. Onderzoek heeft aangetoond dat het kwaadaardig en praktisch in-operabel is, waardoor ik destijds heb besloten haar de lijdensweg te besparen en geen nodeloze operatie te laten ondergaan. We zijn nu enkele maanden verder, en Raggles is gewoon Raggles: vrolijk, dol op eten/knuffels/aandacht, speelt, blaft en slaapt en snurkt...
In niets merk ik aan haar dat ze al 13 jaar is of dat ze pijn, danwel last heeft van de tumor die als een 'bloemkool' aan haar billen groeit. Dagelijkse controle en verzorging leert mij dat de tumor de ene week groeit, dan weer niet, en dan weer ineens super snel. We leven bij de dag.

Afgelopen week gebeurde het onvermijdelijke, wat ons een grote stap in richting van het einde brengt: haar huid gaat kapot. Calendula zalf help niet meer, en de wondjes worden snel groter. Het jeukt en ze blijft eraan likken waardoor de wond geen rust krijgt. Een 'broek aan' tegen het likken blijkt geen effect te hebben want Raggles kan overal bij; ze trekt 'snachts de broek uit.. en likt gewoon door. Dus dan maar een 'lampekap' bij de d'arts gaan halen om haar tegen zichzelf te beschermen. (dit is wegens dieronvriendelijkheid tegen mijn principes, maar dit is het enige redmiddel om haar nu tegen zichzelf te beschermen)

Maar ondertussen doemde een groter probleem op...Ik ga volgende week 3 weken op vakantie, en dan gaan er dus een paar honden uit logeren. Raggles zou lekker vertrouwd naar Nanda& Co gaan... maar zoals ze nu is, kan ze opeens heel snel achteruit gaan en dat kan ik naar zowel Raggles als Nanda niet maken. Dus moesten de plannen gewijzigd worden. Na eeen rondje bellen/mailen boden de oplossingen zich al snel aan. Gelukkig mogen zowel Bo-Ghy, Coco als Babs gaan logeren bij de meest superde luxe eerste klas 4**** hotels (=de vertrouwde 'pleeggezinnen' van mijn honden dus!) waardoor ik Raggles ook mee kan nemen naar France!

pfff...voor mij een ongelovelijke geruststelling, en de vakantie is dus geregeld. Maar dit neemt natuurlijk niet weg dat ze nu moet stoppen met likken en daarmee de wond te vergroten, want als dat gebeurd..... zijn we het einde nabij
Toen ik dit dilemma met Oma (mijn moeder dus) besprak, herinnerde zij zich dat haar buurvrouw voor haar Airdale ooit een 'opblaasbare kraag' had om het bijten/likken tegen te gaan (in plaats van zo'n lampekap). Dus gauw wat telefoontjes gepleegd en -met super dank aan 'buurvrouw Judith' -kon ik 's avonds bij Raggles de opblaasbare kraag omdoen, waardoor ze zichzelf niet meer kan verwonden. Deze is even geleend, maar inmiddels heb ik een internet adres gevonden om er 1 te kopen (altijd makkelijk om zelf te hebben!)
..en Raggles is apetrots op haar "collier" loopt ermee rond alsof ze de koningin is! Ze stoot nergens tegenaan, wordt niet gehinderd in haar dagelijkse doen en laten, maar kan zichzelf niet verder openlikken/bijten.
Ik verzorg de wond enkele malen per dag met jeukstillende creme, bethadine shampoo etc, en hoop dat we het zo weer tot rust kunnen brengen.
Ja, ik weet dat we een (grote)stap dichterbij het onvermijdelijke einde zijn gekomen. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om afscheid van een hond te nemen die zo vrolijk is en nergens 'last' van heeft! Dan maar een zwembandje om... ze is er zo blij mee!

maandag 18 augustus 2008

Coupe teddybear

Na enkele weken twijfel, mislukte pogingen om haar toch uit te borstelen, uitstel, pijn, heb ik vanavond Coco in 'coupe teddybear' geknipt. Tranen.

Ik heb altijd gezegd dat Coco en Muffin nooit kort hoeven, omdat ze makkelijke vachten hebben, en het heerlijk vinden om uren geborsteld te worden. Bo-Ghy en Babs zijn erg kleinzerig en nooit makkelijk geweest op tafel... ookal was het destijds emotioneel een grote stap om hen de eerste keer kort te zetten. Emme en Raggles gingen kort om medische redenen. Dat was anders.

Ik merk dat de pijn in mijn handen niet minder wordt. Na elke inspanning is het mis, en moet ik 'rust nemen'. Niks voor mij! Mijn 'to-do list' is altijd eindeloos, en langer dan mijn vrije tijd me ruimte biedt. Honden, tuin, verbouwing... maar ook mijn lijf wordt blijkbaar ouder met gebreken, en mijn handen weigeren al enige tijd dienst. Misschien voor anderen onbegrijpelijk, maar voor mij mijn 'worst nightmare'.

Afgelopen weken steeds getracht om alle activiteit goed te plannen; geen shows, alle tijd aan mezelf, maar ook dit bracht geen verbetering. Na 2 weken uitstel om Coco te borstelen, prioriteiten stellen (= eerst 'n showhond borstelen en daarna rust moeten nemen) dus vanavond rigoreus het besluit; liever kort dan in de klit.
Tranen, ja veel tranen. Onbegrijpelijk, ook voor mij.

Ik heb een afspraak gemaakt bij de arts. Ik wil nu weten of het alleen overbelasting, reuma of artrose is (zit beiden in mijn familie) Coco is super mooi; Ze ziet eruit als een puppie, hartstikke leuk en ik weet het weer zeker: ze is de mooiste, best gebouwde hond die ik ooit gefokt heb!!(en de liefste) Ze is er zelf volgens mij wel blij mee, al moet ik er vreselijk aan wennen. Mijn Coco-Doos. gelukkig zal het wel weer aangroeien, en is ze voorlopig lekker schoon en uit de klit.

woensdag 13 augustus 2008

Honden weer..

Eigenlijk gaat alles lekker zijn gangetje...en is er weinig te melden. Echter iedereen die ons een beetje kent, weet dat het hier nooit echt rustig is en er altijd wel iets gebeurd.
Zo heeft Bo-Ghy gisteren besloten geen weer-mannetje te willen worden. Onze held op sokken is zich de blubber geschrokken van de hagelbui. Het ging ook wel vreemd hoor... Ik kwam thuis, de zon scheen en ik heb alle boppers naar buiten gelaten. Ik moest nog wat werk afmaken, dus ging ik naar mijn werkkamer (ja, die is nieuw...de oude slaapkamer beneden is verbouwd tot werk/ prijzenkast/ kraamkamer... en is nu eindelijk klaar) terwijl ik zat te werken begon het te waaien. Ik zag de bamboe in de voortuin wapperen, en hoorde de wind door het rookkanaal van de haard gieren. Ik vond het wel bizar, dus liep naar de huiskamer en werd op dat moment bekogeld door hagelstenen! Echt waar, ze vlogen door de tuindeuren wel 4 meter de kamer in. Oh jeetje... alle honden waren buiten! Ik gilde tegen de wind en hagel in dat ze binnen moesten komen, hetgeen ze ook als een tornado direct deden. Maar hoe zie je in zo'n heksenketel nu of ze er allemaal zijn? Ik kan in 1 oogopslag niet zien of er 9 OES binnen zijn. eerst naar de achterdeur van het hondenhuis gelopen, deur open, roepen.. ja hoor; nog 1 hond. Tellen: heb ik er 9? (8 van mij + loge Micky)
Ze waren bekogeld met hagelstenen van 1 a 2 cm.... en ik ook. Dat doet pijn joh!
Na 10 minuten was het over. De wind ging liggen, de zon ging schijnen en de vogeltjes weer fluiten. Onvoorstelbaar, wat een contrast in zo'n korte tijd. De honden waren weer rustig, dus konden weer naar buiten. haha, ammehoela dachten ze... ga zelf maar. Na wat overredingskracht en commando's liepen ze uiteindelijk weer buiten te spelen. Behalve Bo-Ghy. De held. Maar na wat extra aanmoediging slenterde hij met tegenzin dan toch naar buiten, en kon ik de huiskamer aandweilen en daarna mijn werk afmaken. todat...ja hoor, Bo-Ghy met een kracht het hekje forceerde, binnen kwam en linea recta onder mijn bureau kroop. Het begon nu te rommelen en te onweren. Och jeetje, Bo-Ghy had echt een slechte avond hoor! Gelukkig maakt het de anderen niet uit of er nu donder en bliksem voorbij drijft, en hebben we het rustig langs laten drijven, waarna we allemaal weer naar buiten konden.

Ook vandaag (gelukkig weer eens een halve thuiswerk dag) was het regelmatig rennen om ze droog binnen te halen, en konden ze na een half uurtje steeds wel weer droog naar buiten. Bo-Ghy is nog steeds wat achterdochtig, en houdt alle vluchtroutes goed in de gaten....

vrijdag 8 augustus 2008

Dek reuen

Het komt er weer aan... de loopsheden.
Over enkele weken moet Shanti loops worden dus werd het nu tijd om de afspraken met eigenaar van de -zorgvuldig geselecteerde- dekreu te gaan maken. Het heeft me ongeveer een jaar gekost voordat ik wist welke reu ik voor Shanti wilde, want (klink misschien arrogant?) ik heb niet zomaar een teef... nee dit is de breed record holder Champion. Er is geen enkele OES op de wereld die zoveel FCI titels heeft. Ze heeft haar sporen verdient, en de kwaliteit die ze in haar karakter, uiterlijk en gezondheid heeft willen we op zijn minst vast houden, en als het ff kan nog verbeteren. Dus tja, welke reu voldoet aan die eisen?

In Maart zag ik hem. Een dijk van een reu, leuke stamboom, super karakter en personality. Zijn eigenaar was het er ook mee eens, en we zouden het love duo in September koppelen. Alles geregeld dus... totdat ik onlangs de voorbereidingen ging treffen, papieren op ging vragen en ook de commerciele kant wilde aftikken.
Oeps... de eigenaar denkt waarschijnlijk dat de reu gouden testikels heeft, of minimaal pups met gouden vachtjes geeft, want de kosten voor de dekking waren 2x zo hoog als een gemiddeld voor een reu. Tja, dan kan een reu (in combinatie met Shanti) nog zo leuk zijn... maar dit heeft ook grote gevolgen.
Na alle tegenvallers (lees: hoge kosten)van de afgelopen 3 jaar met dekkingen, kleine nesten etc lijkt het me toch in elk geval het streven waard om dit nest kosten neutraal te laten worden. Dat wil zeggen dat met zo'n dure reu de puppy prijs omhoog moet. Ik heb even zitten rekenen; bij 5 pups zou de puppy prijs naar 1750 euro moeten. Ahum... dat worden OES voor elite! NOT dus.
Ik weet dat er fokkers zijn die zonder zich te schamen wel zoveel voor een pup vragen, maar voor mij betekend dat, dat mensen die hier na 13 jaar terugkomen voor hun 2e Youandi 300% meer moeten betalen dan destijds voor hun 1e hond. Da's geen inflatie meer...dat is voor mij onaanvaardbaar.
Maar enfin, dan moeten we dus op zoek naar een andere dekreu, en we hebben nog maar een week of 3 voordat ze loops wordt. Er zijn wel alternatieven, maar we hebben het nog steeds over Shanti...mijn toppertje. Ik weet wat ik wil fokken, dus de keus werd beperkt. Nog even op een zijspoor gedacht aan een alternatief nav een dekking die ik nog tegoed heb van een andere fokker, echter dit bleek niet uitvoerbaar te zijn.
En dan zomaar... stom toevallig dwalen mijn gedachten naar een reu die ik wel eens in mijn handen heb gehad, leuk vond, een heel fijn karakter heeft, en ook nog de zwakke punten van Shanti op een sterke manier kan compenseren!
1 mail, 1 telefoontje en alles is geregeld. De eigenaar is zelfs blij en trots dat de reu mijn Prutske mag dekken! En ik ben blij met de medewerking, de overeenkomst en de combinatie. Uiteraard wordt het afwachten, en hebben we hulp van moeder natuur nodig om (leuke)pups op de wereld te krijgen... maar aan ons zal het niet liggen. Ik ben blij dat er nog 'normale' dekreu eigenaren zijn, die het ook gewoon leuk vinden dat hun reu voor nakomelingen mag zorgen zonder daar de 'hoofdprijs' voor vragen. We weten toch ook allemaal dat titels niet vererven of enige extra garantie geven? (mooie ouders kunnen nog altijd lelijke kinderen krijgen, en vice versa)
Ik ben ook helemaal trots dat Vincent al aanzoeken heeft van leuke meiden ik ben zo benieuwt of zijn kids net zo leuk en lollig als hem zullen worden!! Nu maar hopen dat alle dames snel loops worden en dat moeder natuur mee zal werken...