dinsdag 31 mei 2011

Hondse vakantie

vanonder mijn luifel, in de schaduw met de honden naast me toch maar eens m'n blog bijwerken. De Italiaanse eigenaar van de camper parking heeft me een fles wijn en de inlog code voor WiFi gegeven, dus nu kunnen we ongelimiteerd surfen. (met de dongel gaat dat ook wel, maar is het toch altijd schrikken als je de MB's voorbij ziet vliegen... aangezien daar hoge kosten aan zitten) Die fles wijn was gister avond al op, waar de eigenaar zelf graag aan meewerkte.
Dus, eerst weer wat foto's naar facebook ge-upload, mail bijgewerkt en nu ook de blog. In 2,5 week is er al zoveel gebeurd, dat ik waarschijnlijk veel dingen alweer vergeet te vermelden.
We startten in Zwitserland op de show in St Gallen. Bij de grens is het altijd wel ff spannend. de meest wilde verhalen gaan rond over weegbruggen en hoge boetes voor campers met overgewicht. Met mijn afgeladen boppermobiel zal ik ongetwijfeld ook boven mijn max. gewicht hebben gezeten, en dan hoop je toch maar dat je zo de grens mag passeren. Dit was not my lucky day... of ik aan de kant wilde gaan en de papieren kon laten zien. No problem... en ze wilde natuurlijk ook de papieren van de honden zien. ahum... met een stalen gezicht gaf ik 4 honden paspoorten. Na een kletspraatje met de beambte die wilde weten waar ik heen ging, wat een  leuke honden, wie gaat er naar de show? ohhh hij is wel mooi... Oh, hij kan kampioen worden? wow... hoe heet hij, mag ik hem aaien... En Vincent hing dus over mijn schoot uit het raam om geknuffeld te worden door de Zwitserse douane.... hiermee was meneer zo onder de indruk, dat ik met de beste wensen weer door mocht rijden. (NB Muffin en Babs worden al jaren niet meer ingeent, dus die zouden eigenlijk het land niet eens in mogen!) Pfffffff wat een stress. Echt weer zo'n verhaal uit de catagorie: "niet leuk om mee te maken, maar wel leuk om na te vertellen!"

In St Gallen stuitte we op het parkeer drama (ik had 40 euro p/dg aan parkeergeld voor de camper betaald) het bleek dat we op een half uur loop afstand van de hal werden gestalt. de straten zijn daar niet bepaald vlak, dus dit zou een drame worden om met de honden, trolly, en alle spulletjes naar de hal te komen. Er was geen water, geen electra... en we hadden met 12 campers een groenstrookje van 3 meter breed tot onze beschikking waar we moesten parkeren. NOT dus...  We bleken voor slechts 25 Franc p/dg op de openbare parkeerplaats recht voor de deur te kunnen staan. 10 meter lopen. Dus zo gezegd zo gedaan, en de Visa card is geblokkeerd voor afschrijvingen van de organisatie mbt de parkeerkosten. Wat een oplichters.
De show was wel leuk, en Malene uit Denemarken was er ook met Kerne (dochter van Shanti en Vincent) en een door haar zelf gefokt teefje. Vincent won de kampioensklasse en werd beste reu en maakte daarmee zijn Zwitserse titel officieel af. Dat was een feestje waard.
Het weer sloeg om in St Gallen, en na 24 uuur regen (en 8 honden in de camper) lieten we ons leiden door de weersverwachting en kwamen we 50 noordelijker, net in Duitsland terecht. Op een leuke boeren camping met 50 melkvee koeien en evenzoveel kalfjes kwamen we tot rust en konden de honden heerlijk rennen spelen en lang uit in het gras rollebollen.

Toen we bijgeslapen waren, en wilde vertrekken bleek dat één achterband van de camper veel te zacht was en het ventiel kapot. Gelukkig is er op een boeren bedrijf van alles beschikbaar... zelfs de hulp van oma die van de gelegenheid gebruik maakte om de knecht een les 'band verwisselen, moment sleutels en bandendruk' bij bracht. Malene en ik mochten niets doen, oma vond het veel te leuk. Ze had me eerder al verteld dat ze vroeger graag een ezel had gehad, maar dat ze in plaats daarvan een tractor van haar man had gekregen! Wat een geweldig mens, en wat een passie voor haar vee. Ze vond het zo jammer dat we weg gingen, of we nog wel eens terug wilden komen. Ja hoor, graag zelfs!

Onze tour ging richting Oostenrijk waar we de Krimmler watervallen bezochten. Tijdens Muffin haar herstel had ik steeds dit doel voor ogen. Samen de berg opklimmen... net als vroeger. Zou ze weer zo sterk en fit worden? En zou ze dat ook al zo snel na de zware operatie weer kunnen? Enkele foto's staan op de frontpage van de site.... het was geweldig! Zo mooi, zo imposant... en we hebben het samen gered! Het was zwaar voor ons allebei, maar wat hebben we genoten. Eénmaal boven gekomen moest ik wel ff slikken, en was het best emotioneel om te beseffen dat we ons 'doel bereikt hadden'.

Daarna weer door naar Salzburg, waar Shanti meedeed om zo haar Oostenrijkse titel bij elkaar te krijgen. Helaas waren er maar 7 Bobtails ingeschreven. Later hoorde ik dat dit nog best veel was voor Salzburgse begrippen. Shanti won Best of Breed, en toen we bij de erering aankwamen voor de groepskeuring bleek dat de voorselectie al gedaan was. Zonder mijn jasje, en Shanti niet opgeborsteld rende ik de grote ring in en vertelde ik dat we net klaar waren met de ras keuringen... en dat ik toch mee wilde doen. De keurmeester zag Shanti en zei dat ze akkoord ging. Ik mocht nog meedoen. Shanti presenteerde zich als een diva, en stal de show door in haar uppie in 'nature look' door de grote ring te draven.... en ze werd reserve Best in Group! wow.... wat een spectakel!

Malene ging naar huis na deze week, en wij trokken door naar het zuiden. Op de camperplaats bij Villach werden we met open armen ontvangen. De eigenaresse riep "aaaaaahhhhh POOH ist wieder da!!!" Haar kleinzoon werd naar buiten geroepen en de voetbal werd gehaald. De volgende dag vertelde ze dat haar man voor ons de berg weide zou maaien, dan konden de honden daar lekker rennen. Jammer voor Pooh, want die vond dat 40cm hoge gras juist het einde!

Donderdag kwamen we aan in San Marino waar de show zou zijn. De camperplaats is op de showground zelf, en van alle gemakken voorzien. De president van de kennelclub is van origine Nederlands, en ze kwam direct naar me toe met de waarschuwing dat ik de honden goed in de gaten moest houden aangezien er de afgelopen weken honden waren vergiftigd met rattengif verstopt in stukjes vlees en op straat verspreid.
Dood eng... dus de honden bleven binnen de afscheiding van de camper en uitlaten alleen 2 aan 2 aan de riem, zodat ik exact kon zien wat ze deden en of ze niks zouden opeten van de grond.
Vrijdag de 2 meiden gewassen en geborsteld en zaterdag ochtend om 7 uur begon de parking vol te stromen. Alle voorbereidingen waren klaar, de catalogus liet zien dat Shanti alleen in haar klasse stond en Pooh had 1 concurrent. Shanti zou dus zeker haaar San Marino titel afronden... Titel nr 15 was in de pocket :-)
Maar om 10 uur werd plots bekend werd gemaakt dat de show werd gecancelled. Er was die ochtend weer een hond overleden en de organisatie vond het nu onverantwoord om de show door te laten gaan....
Tja, enerzijds wel te begrijpen. Anderzijds stond ik (en velen met mij) vreselijk te balen. Duizend kilometers reizen, en dan dit. De kans dat Shanti de titel nog ooit kan halen is nihil, ivm timing, haar leeftijd en gelegenheid met werk etc om naar San Marino te kunnen reizen.
Na afloop werd ik uitgenodigd om bij bevriende OES eigenaren vlakbij Ravenna thuis te komen eten. Heerlijk!! En super gezellig. Ze hadden nog wat andere fokkers van Akita's en Shiba Inu's uitgenodidg en zo hadden we een leuk gezelschap met genoeg te kletsen over van alles en nog wat. Zondag werd ik door hen meegenomen voor een tour door Ravenna... schitterend! Die Italianen weten wel wat cultuur is, en hoe ze het moeten behouden. Mooie mosaiek vloeren, schitterende capellen met bewerkte koepels... echt geweldig.

En nu... nu trek ik langzaam langs de Adriatische kust richting Venetie. Of ik echt de stad ga bezichtigen weet ik nog niet... we leven bij de dag, en plannen alleen korte termijn. 
De camping eigenaar kwam zojuist vragen of hij vanavond weer met een fles wijn mocht komen buurten. Ja hoor, gezellig. Leuke kerel, spreekt zijn talen heeft een leuke babbel én het is een echte Italiaanse Don Juan... Dus wie weet! ..en ja, hij ziet er best goed uit voor zijn 78 jaar! :-)


zaterdag 7 mei 2011

Dennis

...en dan zomaar heb ik vanmorgen Tania aan de telefoon....
We huilen samen, en ze verteld me dat ze ervan overtuigd is dat Dennis nu met Nina knuffelt. Ze weet dat Nina haar dikke dropneus nu tegen hem aandrukt. Nina is bij hem, en ze zal hem nooit meer loslaten.
Samen bij de rainbow bridge.

Dennis is gisteren overleden. 15 jaar oud, en mag niet ouder worden. Een jonge knul, aan de start van zijn leven. Hij zou nog zo'n mooie toekomst moeten hebben.

Dag kerel. Ja, Nina zal er voor je zijn. Dat geloof ik ook.