dinsdag 17 november 2015

25 jaar geleden...

Jaja, alweer 25 jaar geleden zat ik vol spanning met Bonny in de werpkist, samen te puffen en 'mee te persen'... Het eerste Youandi nest werd geboren. 8 pups... het zou het begin zijn van een 'carrière als fokker'.
Fokken was spannend, en als ik zo terugkijk toen ook wel simpel. Ik vroeg aan Marieke (voormalig eigenaar van Bonny, en eigenaar van de kennel waar ik werkte als kennelhulp) welke reu ik moest gebruiken. Zij raadde Watson aan. Dus ik ging naar Watson kijken, werd spontaan verliefd op deze reu, en bezocht hem later met Bonny om haar te laten dekken. Hoppa, 8 pups.
Hoe langer ik meeloop, hoe meer ik weet, en hoe kritischer ik ben geworden. Daardoor maak ik het mezelf ook steeds moeilijker, door naar buitenlandse reuen te reizen, noodzakelijke KI te doen, etc... De Engelsen noemen dat zo mooi "pushing the bounderies'  Dat maakt het er niet makkelijker op. De populatie is véél kleiner dan in 1990, het aantal fokdieren is beperkt en door mijn opgedane kennis weet ik óók vooral wat ik niet wil.
Gelukkig weet ik ook heel goed wat ik wél wil (sommige mensen noemen dat eigenwijs) en als ik dan om me heen kijk en zie wat ik heb bereikt, dan ben ik trots.
Zomaar ff wat cijfers...

  • In 25 jaar, zijn er 23 nesten geboren
  • Die 23 nesten hadden in totaal 128 pups
  • 15 verschillende dames hebben een nest gehad, waarvan alleen Coco en Raggles 3x en de andere dames max. 2 of maar 1x.
  • Voor deze 23 nesten is slechts 6x een Nederlandse reu gebruikt (waarvan de 5x voor de eerste 5 nesten)
  • Er is slechts 1x een combinatie herhaald
  • De 23 nesten hadden een nest gemiddelde van 6 pups (afgerond)
  • Van die 128 pups, zijn er 10 als pup hier blijven wonen & 2 kwamen later om verschillende redenen terug en bleven (Lotte en Bo-Ghy)
  • Van die 128 werden er 16 kampioen (FCI regels) en alle 128 zijn "familie kampioen" :-)
  • Die 16 kampioenen, haalden titels in 18 verschillende Europese landen...
  • Die 128 pups wonen in 8 verschillende landen. Dit is vooral beperkt door het feit dat ik altijd geweigerd heb om pups op het vliegtuig te zetten en/of naar onbekende mensen te verkopen.

Het begon in 1988 met Max, daarna kwam Bonny... en in 1990 met Balou erbij had ik 3 OES. Nadat ik van het rijtjeshuis in Rosmalen naar het boerderijtje in Veen verhuisde had ik plaats om dit aantal naar 6 te laten groeien...In Sevenum ging dit aantal al snel naar 7 en tijdelijk zelfs naar 9 toen Vincent en Chanel samen bleven, terwijl Emily nog van  haar (stok)oude dag genoot. Alle honden bleven gewoon in huis wonen en geen enkele keer heeft een hond 'plaats moeten maken'.  
Mijn hele leven bestaat uit hele mooie hoogtepunten, en daarentegen ook heel moeilijke en verdrietige diepte punten. Mijn leven is verweven met de honden en zo ook de vreugde en het verdriet.
Dieptepunten waren zeker. Het afscheid van elke hond maakt diepe wonden. Maar het auto ongeluk waardoor Bonny een dwarslaesie had en ik haar moest laten inslapen op 5 jarige leeftijd, of de fatale maagtorsie van Balou toen hij pas 6 jaar was, en het afscheid van Muffin hakten er hard in.
Of de dag dat "Karel" terugkwam ergens in 1996: hij werd over het hek gesmeten! Amper 1 jaar oud. Verwaarloosd, onder de klitten, ongedierte, wonden en ontstekingen. Bang en onzeker. Ik had me zo vergist in deze puppy kopers! Na 3 maanden 'revalidatie' bij mij in de roedel, mocht hij onder zijn nieuwe naam "Charlie" een lang en liefdevol leven als "God in Frankrijk" leven, bij Rien & Riecky. (niet in Frankrijk, maar in Zaltbommel) :-)
Ik heb me daarna voorgenomen om altijd mijn gevoel te volgen bij het plaatsen van pups. Dat werd me niet altijd in dank afgenomen...

Hoogtepunten waren er nog veel meer!
De geboorte van ieder nest, het spannende moment van de echo tot het aftellen naar de 63e dag... telkens weer. Blije puppy eigenaren, gezellige mensen, nieuwe vriendschappen, veel leuke honden!
De jaarlijkse "reünie", soms een boswandeling, één keer een spelletjes dag en afgelopen Oktober lekker uitwaaien met 20 honden op het strand. Ik geniet nog meer dan alle honden denk ik... Dan ben ik zo trots!
De geboorte van Dwayne is wel een "special highlight"... Mijn speciale lieve Shanti... gedekt door topper 'Rumour' uit Australie... dmv frozen semen. 2 jaar in de diepvries, en uiteindelijk zo'n bijzondere hond, die alle verwachtingen overtreft... wow, soms is het nog steeds moeilijk te bevatten als ik Dwayne knuffel!
De kampioenen... uiteraard! In de begin jaren showde ik maar af en toe, en vooral kleine (regionale) shows. Ik had geen hulp, niemand die me vertelde wat ik moest doen om een hond op showvacht te krijgen. Vallen en opstaan, en door schade en schande wijs geworden. Maar uiteindelijk zó enorm trots op Bo-Ghy... mijn eerste zelfgefokte kampioen! En nu, amper 15 jaar later is zijn kleinzoon Dwayne zelfs Engels kampioen!
En dan de eigenaren die hélemaal zelf hun kampioen in de showring maken, zoals Pascalle, Ursula en Marjo -die het niet altijd gemakkelijk hebben met mij als perfectionist langs de ring- en Nikoletta, Rikke en Orla die in hun uppie in het buitenland de sterren van de hemel lopen met hun Youandi kanjers...
Maar, als ik dan weer relativeer dan vind ik mijn echte hoogtepunten tijdens de boswandelingen, de vakantie trips in de Franse bergen of het Engelse Cornwall, en bij de knuffels op de bank 's avonds met de honden...
En als ik het bekijk vanuit mijn rol als fokker, dan is zo waardevol dat "mijn pups" de belangrijke plaats in familielevens hebben. En één hondje in het bijzonder: Deni, onze zonnestraal pup die in de moeilijkste tijd die een gezin kan doormaken, na het overlijden van zoon Dennis weer vrolijkheid en afleiding in huis bracht voor Tania, Henri en Lisa. We rouwen samen, en ik ben blij dat ik mijn steentje kon bijdragen om Deni wat afleiding te laten brengen en  weer een glimlach in huis te laten ontwaken.

Daar fok ik voor... wow, al 25 jaar! Familie honden, vriendjes, mooie lieve kameraden. Ja, ik ben trots.