zaterdag 22 november 2008

Nieuw leven

Het kan niet op... we barsten bijna van trots uit elkaar!

Vincent zijn eerste kinderen zijn gisteren geboren in zuid Limburg bij Marlie en Jos. Lynn is bevallen van een schitterende dochter (340gr) en een bere-grote-mooie zoon(510gr)
Moeder en kids maken het goed, Lynn heeft alles netjes zelf gedaan en ligt trots in de kist voor haar kinderen te zorgen. (foto's staan onder 'nieuws' op de site)

Vanavond mag ik ook nog eens naar de kleinkinderen van Bo-Ghy gaan kijken bij Mark en Roosmarie, waar Riitta 2 zonen en 2 dochters op de wereld heeft gezet. Ben zo benieuwd naar deze 'volgende generatie'! Welke eigenschappen van de voorouders gaan we herkennen in deze jonge wezentjes?

En dan heeft Vincent vanmorgen een lady op bezoek gehad, die morgen nogmaals zal komen voor hem. Nog meer nieuw leven in de planning dus!

vrijdag 14 november 2008

Gewoon weer ff lachen...

Na groot verdriet is het een opluchting als de dagelijkse dingen weer gewoon doorgaan en de kleine dingen -die oh zo belangrijk zijn- weer een glimlach of zelfs een schaterlach kunnen veroorzaken.

Afgelopen week was hectisch. Over 2 weken zal de 'grote transitie' plaatsvinden op mijn werk. Hetgeen veel werk, hectiek en regelwerk met zich meebrengt. De (over-) uren vliegen de pan uit en zelfs de zondagen zijn niet 'veilig' meer. Maar dat geeft niet; Het is tijdelijk, ik kan nog steeds veel van huis uit werken en regelen. Via conference calls vergaderen we -met hijgende/blaffende honden op de achtergrond- met heel Europa. Het reizen gaat nu wat frequenter voorkomen, en waar zouden we zijn zonder Oma? Ja, dat mag best wel eens gezegd worden... zonder Oma geen honden en leuke internationale baan! Afgelopen donderdag sprong ze weer in, en zorgde ze voor de 9 thuisblijvers waardoor ik met een gerust hart 'smorgens heel vroeg op het vliegtuig naar Zurich kon stappen, en 18 uur later thuis volledig verzorgde en tevreden honden aantrof... wat een luxe. Dank je Mam.

9 Honden? Ja, want Doughnut is hier een paar daagjes.... Doughnut, ons Zwitsers familie lid. De Raad van beheer had na 5 maanden, na (te)veel door Inge betaalde Euries, en na 'tig telefoontjes eindelijk begrepen dat hij toch echt in het NHSB moest worden ingeschreven. Pfffff..hoe ingewikkeld kan een standaard procedure zijn? Het lijkt erop dat hij voor de RvB de eerste import hond uit Swiss is! Maar deze week lijkt het dan toch allemaal goed te komen.... zijn chip is gecontroleerd, en hopelijk ontvangen we binnen niet al te lange tijd ook nog een NL stamboom voor hem.
Het is heerlijk om hem in huis te hebben. Hij is zo lollig! Hij is lief en vrolijk. Stabiel, vriendelijk en een grote knuffelbeer. Ik heb geprobeerd om Kim wijs te maken dat hij hier maar moet blijven... maar ze geloofd me niet! hmpf ;-(
..Tja, dan maar hopen dat hij volgend jaar zijn leuke eigenschappen middels zijn genen aan wat pups kan gaan meegeven.

Pientje is ook hier. Minder leuke omstandigheden, maar wel beter zo. Pien heeft na enkele dagen haar draai gevonden, en Doughnut daagt haar continue uit voor een spelletje. Nu haar loopsheid voorbij is laat Vincent zien dat hij, behalve 40 kilo hormonen, ook een leuke broer is om mee te spelen. En Chanel moet nog ff wennen aan het feit ze niet de Benjamin is..

Met het mooie weer speelt de hele meute lekker in de tuin, en vindt zelfs Bo-Ghy het leuk om mee te keten met de ' jeugd'. Ze laten me lachen met hun dagelijkse fratsen; Vincent die - hoe dan ook- elke avondd op schoot wil zitten, Doughnut die met zijn koppie draait als je tegen hem praat, Shanti die als een skippy bal door de tuin heen stuitert, Babs die knort als een grobbebol, Muffin die de aanrecht afspeurt, Chanel die zich samen met mij de warmte van de openhaard laten welgevallen waar ik met een glimlach aan Raggles denk. Maar elke ochtend begint met de glimlach om Coco die niet op wil staan omdat de gordijnen nog niet open zijn en zich asociaal kreunend nog eens uitrekt en omdraait op bed als ik de wekker op snooze druk...

dinsdag 4 november 2008

Afscheid nemen van Raggles

Ze is er niet meer... Raggles heeft rust.
Tijdens haar laatste minuten voelde ik dat ze zich overgaf, en in haar ogen zag ik de rust komen. En -misschien klinkt dit raar- haar dode lichaam straalde een rust uit zoals ik al enige dagen niet meer bij haar had gezien.

Dood gaan en afscheid nemen is voor ons een ritueel. We hebben het al (te) vaak gedaan. En ook voor Raggles geldt dat we middels al onze eigen rituelen afscheid nemen om elkaar los te laten.
Gelukkig reageren de andere honden erg rustig en gelaten op het hele gebeuren. Alleen Vincent was toch even verward na het besnuffelen van het dode lichaam van zijn grote liefde. Terwijl Raggles gisteravond op haar eigen plekje lag, was het voor mij het moment om haar 'memoriam' te schrijven voor de rainbowbridge. Hoe vat je een intensief 13 jarig leven samen in 10 zinnen? Wat ben ik blij dat ik uit de talloze foto's van onze vakantie in Frankrijk een mooie kan kiezen. Wat hebben we daar toch nog samen genoten!
Vanmorgen het zware moment om haar weer in de auto te leggen en naar het crematorium te brengen. Net als Emme, heb ik ook haar tot aan de oven begeleid. Hoe emotioneel kan een afscheid zijn? Hoeveel tranen heeft een mens eigenlijk? Ik heb al de hele dag het beeld van haar geboorte voor me... 13 jaar geleden ving ik haar op; een teefje met 2 zwarte oren van 300 gram, en nu geef ik haar de laatste knuffel voordat haar uitgeputte lichaam vernietigd zal worden.
Nadat de oven sloot, ben ik met Vincent en Shanti langs de maasplassen gaan lopen. Wat een blauwe lucht, en de zon scheen voor mijn Freggle vandaag... 2 uur later konden we haar as mee naar huis nemen.
Ook voor Raggles heb ik volgens mijn ritueel stenen gehaald.. en ja, ook voor Raggles heb ik de perfecte keien gevonden. Spaghetti steen! (alleen die maffe naam?) op het eerste gezicht net lava steen, heel ruw en grof maar als je beter kijkt zie je hoe broos het is. Net mijn Raggles met haar grote mond maar oh zo gevoelig en breekbaar.

Haar as heb ik bij het as van Emily in de urn gedaan, en samen met de stenen op de grafheuvel bij de anderen gelegd. Het wordt veel te vol daar achter in de tuin...

Raggles heeft rust. In mijn hart en in haar kinderen leeft ze voort. Zoveel mooie herinneringen... Mijn lieve Raggle-Freggle. 't is goed zo, maar wat zal ik je missen!

maandag 3 november 2008

Precies 1 jaar later....

Vorig jaar stopte Emily op Donderdag met eten, en op maandag ochtend 5 november gaf ze aan dat ze niet verder wilde... en belde ik Walter. 's middags hebben we haar in laten slapen.

Afgelopen donderdag stopte Raggles met eten... vrolijk, dat nog steeds. Zelfs afgelopen weekend met de caravan mee naar Hannover. Stil genietend op de achterbank. Kleine beetjes eten (veel vlees, weinig brokken) maar toch telkens weer braken. Samen korte stukjes lopen op de parking, de caravan in tillen, en weer lekker slapen. Genieten van de aandacht en ook op de terugweg weer als een koningin op de achterbank liggen slapen.
Vanmorgen ging het niet meer. Ik hielp haar overeind -zoals vaker de afgelopen week- en hielp haar op weg naar buiten. Na enkele stappen vond ze haar stevigheid weer, en liep ze zelf naar het gras. So far so good.
Toen ik de honden enkele minuten later binnen riep om te komen eten, was Raggles nergens te vinden. Roepen heeft geen zin, want als ze 'een slechte dag heeft' is ze ook harstikke doof.. Zoeken dus maar.
Uiteindelijk vond ik haar achter in de tuin, onder de wilg weggekropen, slapend diep onder een struik. Ze wilde niet overeind komen, ze wilde met rust gelaten worden.
Toen ik haar naar binnen gedragen had, en op haar bed leerlegde was het duidelijk; Ze is op. De kanker heeft gewonnen. We gaan niet verder.

Vanmiddag mag ze gaan. Ze ligt naast me op haar kleedje, in alle rust slaapt ze haar laatste uren totdat we eind van de middag naar Walter zullen gaan.