zondag 14 oktober 2012

11 jaar

11 jaar geleden moest Coco bevallen. Ondanks een eerste echo waarop geen pupje te zien was, wist ik na 7 weken dracht zeker dat mijn Coco-Kadootje wel degelijk zwanger was. Ik had gelijk, ze droeg 1 pupje. Toen ze moest gaan bevallen ging het allemaal niet zo vlot, en bezochten we 's avonds laat de dierenarts en na een injectie om de weeën te versterken reden we snel naar huis. Bij thuiskomst deed Coco wel raar en kon ik geen pupje meer voelen in het geboortekanaal... Na een lichte paniek aanval volgde ik ons spoor terug van voordeur naar auto (tussen de herfstbalderen door) om mijn puppy te zoeken. Daar lag ze... op de achterbank van de auto, alive & kicking. :-)
Er was eigenlijk een andere bestemming voor Babs; ze zou in een gezin gaan wonen en speciaal opgeleid worden als hulphond voor de moeder in het gezin die snel achteruit ging in gezondheid. Na verloop van weken kreeg ik er steeds meer vraagtekens bij, en na contact met het 'opleiding centrum' was voor mij duidelijk dat dit nooit een succes zou kunnen worden. De potentiele eigenaresse liet haar ware aard zien toen ik het bespreekbaar wilde maken, en daarmee was mijn keuze definitief. Mijn puppy gaat daar niet heen, ze blijft hier... en ik noem haar Babs :-) 
Toen Babs 6 weken was en als vrolijke eigenwijze en verschrikkelijk verwende pup tussen de honden in leefde gebeurde het verschrikkelijke ongeluk. De buurhonden kwamen weer op ons terrein om te knokken. Bo-Ghy, Emme en Raggles reageerden daar altijd fel op om hun eigen terrein te beschermen tegen die monsters. Babs kreeg de klappen, en ik vond haar in coma.. stuiptrekkend en kwijlend...
De eerste dierenarts behandeling bestond uitsluitend uit stabiliseren en dexametason om zwellingen tegen te gaan. We konden weinig uitwendig letsel ontdekken, dus ze moest bijkomen om verdere diagnose te kunnen stellen. Babs knapte snel op, en elke dag ging ze een beetje vooruit. Ze at, reageerde op mijn stem, ze kon weer gaan staan en een dag later ook weer lopen. Allemaal positief, dus we gaan door. Ze zat nog steeds op zware medicatie tegen zwellingen en pijnstillers
Enkele dagen later zag ik dat haar ogen niet normaal reageerden; haar pupillen bewogen onafhankelijk van elkaar en ze liep overal tegenaan. Babs was blind.
 
De dierenarts verwees me door naar een orthopedisch specialist om verder onderzoek te doen. Er werd al een MRI scan voor haar gepland, en de oogspecialist onderzocht haar. Haar ogen bleken prima, dus het moest in haar hersens of oogzenuw fout zitten. De MRI was niet nodig, want met geavanceerde röntgen apparatuur kwam de specialist met het shocking bericht dat Babs haar schedel gebroken bleek te zijn. De bovenkant van haar koppie was gebroken en de diverse 'scherven' lagen over elkaar geschoven en zouden zo gaan vergroeien. Met de wetenschap dat Babs hard zou gaan groeien was het duidelijk dat dit tot verschrikkelijke problemen zou leiden als dit niet goed gereconstrueerd zou worden. Ik had geen keus.... en nadat er een speciale anasthesist geregeld was (want ivm de hoge druk op haar hersenen, zou een normale narcose extra risico's geven) lag Babs 4 uur op de operatie tafel.
Tijdens de operatie zag de arts dat er een abces in haar hersenholte zat, wat meteen is verwijderd en dmv een drain daarna nog lang met antibiotica behandeld is. Haar schedeldak is gerepareerd en verstevigd... en we konden gaan revalideren. Doordat de druk van de oogzenuw en hersenen verdween kwam haar gezichtsvermogen ook weer terug.
Na weken van extra zorg, en dagelijks uitspoelen van de drain knapte Babs op en groeide ze langzaam op tot een fantastische hond. Ze is wat kleiner gebleven, doordat ze als puppy haar energie heeft gebruikt voor haar herstel ipv te groeien. Ze heeft nog steeds een deuk in haar koppie en ze heeft ze een visuele handicap; Babs ziet geen diepte. Hierdoor kan ze dus moeilijk trap lopen en ook stoepranden zijn voor haar een werkelijk struikelblok. Maar, mét deze handicap heeft Babs vele wandelingen met mij en de andere honden gemaakt waarbij we ook in de Verdon (Fr) wel eens over spannende riggeltjes zijn gelopen, of in Luxemburg geklauterd hebben omhoog en omlaag... samen met wat extra commando's (ópletten Babs = afstapje) en het vertrouwen van Babs dat ze veilig kan meewandelen, zo loopt ze mee en hebben we samen pret.
Babs zal ook altijd eerst op haar gehoor reageren; ze draait met haar koppie om geluid op te vangen, voordat ze visueel contact maakt. Soms lijkt ze daardoor een beetje op Stevie Wonder :-) maar ze redt zich prima en alle andere honden hebben respect voor Babs.
 
Tja, en als ik zo het verhaal weer opschrijf.... realiseer ik me hoe bijzonder het is dat we vandaag haar 11e verjaardag vieren. Wie had dat ooit durven hopen?
Dat het niet vanzelfsprekend is dat elke OES 11 jaar wordt besef ik me maar al te goed. Muffin had 11 jaar moeten worden afgelopen jaar, en ook Coco heeft haar 11e verjaardag nooit mogen vieren.
Kleine gekke Babs... mijn Spekkie. Proficiat Babs!!
 
 
 

dinsdag 2 oktober 2012

Thuis

We zijn weer thuis, en ik probeer alles weer in het normale schema te laten landen...
Dat valt niet mee na 3 weken zon & rust.

3 weken lang lol-trappen in water, bossen en een beetje onderweg zijn met de camper zorgt er natuurlijk wel voor dat 6 honden er dan uitzien als voddebalen, mijn camper een grote zand/haarbal is en de zak met vuile was goed gevuld is.
Afgelopen weekend stond dan ook in het teken van honden wassen, camper uitsoppen en de wasmachine laten draaien. Niks mis mee, en zo kon ik gisteren ook weer opgeruimd aan het werk gaan voor de baas.

Onze vakantie was heerlijk en we hebben genoten. Er staan al wat foto's op de frontpage, en die geven een goed beeld van onze dagelijkse beslommeringen: zon, water, bergen en ontspanning.
Ik had maar 1 show gepland in deze vakantie , en daarbij ook bewust maar 1 hond ingeschreven: Dwayne die zijn debuut zou maken... Als kers op de taart van deze vakantie won Dwayne op de Italiaanse specialty zijn klasse (Classe di Giovane) en vervolgens ook nog eens "Best Junior in Show" oftewel "Migliore di Giovane". wow....
Ik kon mijn geluk niet op, en was enorm blij met deze overwinning.

Toch is het ook altijd weer fijn om thuis te zijn, al is het wel koud hier in Holland!