maandag 13 december 2010

Zembla

Zo... de wereld staat weer op zijn kop :-) De fora op internet staan er bol van, en diverse collega's bellen zelfs geschokt om te vertellen dat ze Zembla hebben gezien... heb je het niet gezien? kijk dan ff op uitzending gemist, het is echt de moeite waard.
Waar gaat dit over? Over rashonden fokkerij. Een jaar of wat geleden is er een behoorlijk ingrijpende uitzending van de BBC geweest, waarvan nu de (mildere) variant in Nederland is uitgezonden. Rashonden fokkerij wordt tegen tegen het licht gehouden, en de gebreken van oa de Bulldog en de Cavelier worden getoond. De schuld wordt toegeschreven aan de fokkers, de shows en de raad van beheer.
Is dit zo vreemd? Nee, vind ik niet. Want het is toch zo dat de meeste fokkers het niet zo nauw nemen met de gezondheid van de honden? Iedereen rent toch naar de poplulaire dekreu die veel wint op shows? (kijk naar onze OES: ik moet steeds meer moeite doen om een Reata-vrije stamboom te vinden.. en de inteelt op deze honden viert hoogtij momenteel... met alle gevolgen van dien) Combinaties waar erfelijke afwijkingen uit geboren zijn worden herhaald omdat de reu zo lekker dichtbij woont, of in eigen bezit is dus geen extra kosten met zich meebrengt!
Vraag aan de gemiddelde fokker waarom hij/zij een combinatie maakt. (waarom kies je deze reu op deze teef?) .. ze weten vaak het antwoord niet! Ik kreeg ooit een aanvraag van een clubfokker voor één van mijn jongens...mijn vraag waarom zijn keus op deze reu viel bleek al moeilijk, en de vraag wat hij wilde fokken (lees nastreef in de rasstandaard) en hoe hij met deze combinatie zijn 'ideaal beeld' dacht te bereiken bleek echt te hoog gegrepen. Maar gelukkig vond hij in de straal van 100km nog diverse andere 'passende' reuen waar zijn teef gedekt kon worden. (da's wel héél bijzonder... dat lukt mij nou nooit.) Antwoorden heb ik dan ook nooit gekregen.

Maar goed, ik dwaal af. De rashonden fokkerij selecteert niet op gezondheid, maar op uiterlijk. Tja, dat is deels wel logisch want we hebben een ras standaard waar een rashond aan moet voldoen. Helaas nemen veel fokkers dit al niet erg serieus (of kennen de rasstandaard niet eens) en anderen slaan er in door. Dat wordt dan op den duur ten koste van de honden doorgevoerd, en zo wordt een 'ideaal beeld' zo overtrokken dat een Bulldog zo'n korte neus krijgt dat hij niet meer kan ademen en een Cavelier zo'n kleine schedel dat zijn hersens in de knel komen. Is dit fout? Ja natuurlijk!! Ik kan hier heel boos om worden, en voor mij is het -net als de programma makers- onbegrijpelijk dat er fokkers willens en wetens doorfokken met dit soort gehandicapte honden. Zelfstandig dekken of bevallen kunnen ze niet meer.. dat gaat allemaal met KI en keizersnedes. Dan te bedenken dat ik al geen KI wil doen als het libido van de dekreu te wensen over laat, want als je dergelijke oer-driften kwijt raakt, moet je afvragen of je zo'n reu überhaupt in je bloedlijnen wil mengen. Daarnaast is het bij dergelijke rassen een feit dat de hond er fysiek er niet toe in staat is om de daad te verrichten. Waar is men in hemelsnaam mee bezig?

Dan wordt er natuurlijk door Zembla naar de Raad van Beheer gewezen, die bij ons als fokkers de naam: Raad van Begeer heeft. 75 euro per pup per stamboom mogen we betalen. Daarvoor krijgen we (steevast te laat als de pups het nest na 8 weken al verlaten hebben) een afstammings bewijs wat verteld dat beide ouders een stamboom hebben. Kan ik me hiermee onderscheiden? Nee. Want elke malloot die een reu en een teef van het zelfde ras op elkaar zet... kan stambomen krijgen voor de pups. De enige voorwaarde is dat de ouders een stamboom hebben. Oh ja, en sinds dit jaar mag je geen vader/dochter of broer/ zus combinatie meer maken. Maar als de ouders agressief zijn, HD hebben, hart afwijkingen, blind zijn en andere ellende hebben of al vererft hebben.... geen nood: de pups krijgen gewoon een stamboom.
Waarom doet de RvB hier niets aan? Omdat, áls er strenge regelgeving komt, dan zullen de 'slechte' fokkers weglopen en geen stambomen meer aanvragen. Zij verkopen hun pups zonder stamboom voor 75 euro minder op marktplaats, vraag genoeg. Daarmee loopt de RvB 2,5 miljoen euro inkomsten per jaar mis.
Dus: elke malloot kan stambomen aanvragen... en een stamboom heeft dus geen enkele waarde. Behalve dat het wat zegt over de afstamming, én we hebben het natuurlijk nodig om deel te mogen nemen aan wedstrijden (shows, IPO, GG). Dat noemen ze een patstelling... toch?

Maar... moeten we nu alleen de fokkers aanwijzen als schuldigen, of moeten we naar de RvB wijzen om hun gebrek aan beleid en winst oogmerk? Of..... begint alles bij de consument?
Waar vraag is, is aanbod. Zolang er mensen zijn die denken ff snel een puppy van marktplaats te halen... die het 'ideaal beeld' van zo'n roggelende snurkende Bulldog najagen... of een "Pim Fortuin hondje" willen, of een Paris Hilton Chihuahua moeten hebben ...en wel nu, op zondag middag!!! ...of onder de kerstboom..
Zolang er vraag is... is er aanbod. Stamboom of geen stamboom, het interesseert de mensen toch niets.

Zolang de RvB de kop in het zand blijft steken en iedereen te vriend wil houden, de rasvereniging geen onderscheid kan maken, maar door belangen verstrengeling het belang van de hond en het belang van het ras in het algemeen niet eens voorop kan stellen... het verenigings bestuur wordt in 99% van de gevallen door eigen ras-hobby-fokkers ingevuld... dus hoezo belangen verstrengeling? Ik ben zelf 5 jaar geleden de rasvereninging uitgedonderd omdat ik de toepassing van het beleid aan de kaak stelde... Dus wat verwachten we nu eigenlijk van zo'n kluppie? Zolang de kynologie bestaat uit hobbyisten die nu niet bepaald geroemd worden door hun management kwaliteiten of lange termijn beleid en -overzicht.... Zal alleen de consument het verschil kunnen maken, door selectief een pup aan te schaffen die verantwoord is gefokt uit gezonde ouders.

Dus Zembla: chapeau... Nederland is wakker geschud!!!! Laat de mensen maar eens vragen aan fokkers waarom deze hond pups moest krijgen, en waarom deze vader erbij is gezocht, en of de ouders wel gezond zijn etc etc
Met het huidige internet is zoveel informatie te verzamelen, waarom doen mensen dat niet?
Ik moet in 20 jaar de eerste pupkoper nog op de koffie krijgen die me vraagt 'waarom heb je deze vader bij deze moeder gezocht'... en dat terwijl je een vriendje in huis gaat halen, die toch een jaar of 12 een deel van je gezin zal worden.

dinsdag 7 december 2010

Nina

Bijna 12 jaar geleden ging ik op vakantie naar Canada. Bo-Ghy ging met me mee, en de andere honden gingen uit logeren. Lotte mocht bij de zus van mijn vriendje logeren, en werd daar met open armen ontvangen. Ze liet daar zo'n goede indruk achter, dat al snel na de 2 weekse logeer partij het verzoek kwam voor een pupje. 
Raggles beviel in 1999 van 11 pups, en een lief teefje ging bij Tania, Henry en de kids wonen. Nina werd een mooie dame en kreeg zelfs 2 nesten bij mij thuis, waarbij het niet allemaal volgens het boekje ging, maar ze bracht 2 geweldige pups op de wereld.
De relatie met het toenmalig vriendje hield geen stand, maar de vriendschap met Tania en Henry bleef. Raggles ging enkele keren bij Nina logeren als ik op vakantie ging, en na de brand in 2004 mocht ze zelfs 6 maanden in het gezin blijven om zo geen last te hebben van onze dakloze situatie en de bijkomende stress. Raggles en Nina, moeder en dochter hadden het prima naar hun zin samen. Nina werd de laatste jaren een wat oudere dame, maar kon nog steeds spelen en gek doen als een jonge hond. Afgelopen voorjaar kwam ze hier nog een weekje logeren. Ik dacht dat ze samen met Bo-Ghy de bejaarden soos zou vertegenwoordigen... maar nee hoor! Met pupje Pooh was het vreselijk leuk om te keten en door de tuin de racen! Forever young :-)

Enige tijd terug stond de wereld opeens op zijn kop toen ik hoorde dat Dennis (15 jarige zoon) een hersentumor blijkt te hebben. Afgelopen week werd hij geopereerd. Zoveel verdriet, spanning en angst. Afwachtend op een verder behandelplan mocht hij gisteren naar huis. De hele familie is nu even thuis, zonder de opnames en bezoeken aan het ziekenhuis.
Tania belde me gisteren avond, dat ze gesprokken was van Nina. Er was gedurende de afgelopen weken steeds goed voor Nina gezorgd, maar de afgelopen week wilde Nina niet meer eten, begon moeilijk op te staan en wilde amper meer mee naar buiten... Wat was ze blij toen Dennis gisteren thuis werd gebracht. Zijn bed staat in de kamer, en haar kussen schoof een stukje op. Maar Nina is Nina niet meer... in enkele dagen was ze afgetakeld en kreeg ze al medicatie van de dierenarts tegen stress en pijn.
We hebben samen gehuild aan de telefoon, en besloten om het nog enkele dagen aan te kijken. Iedereen is nu immers thuis, en misschien geeft deze 'rust' haar weer een oppepper.

Vanmorgen ging de telefoon. Nina is vannacht in haar slaap overleden. Om 2 uur vannacht werd Dennis wakker, en vertelde tegen zijn moeder dat Nina afscheid had genomen en nu bij Raggles is. Toen Dennis weer sliep, bleek dat Nina inderdaad overleden was.... heel rustig lag ze op haar kussen.

Och Nienemien.... wat zal je gemist worden. Dag lieve Nina. 

zondag 5 december 2010

Sinterklaas

Oh kom er eens kijken, wat ik in mijn schoentje vind.... alles gekregen, van onze Chanel!

5 weken geleden zagen we 10 pups op de echo, en ik maakte me op voor een flink nest. Het is blijkbaar alles of niets in Villa kakelbont. Of géén pups (denk ff terug aan alle mislukte pogingen om Muffin & Stacey zwanger te krijgen) of we doen in 10-tallen. (Shanti & Pien in 2009) Nu de beurt aan Chanel.... maar Chanel doet alles op haar eigen manier. Relaxed, zelf verzekerd en kalm. Chanel kreeg 7 schitterende pups. Alles onder controle ;-)
Ja, het gebeurt... soms worden pups in de baarmoeder 'geresorbeerd'. Een soort miskraam waarbij het moederlichaam alle 'resten' van niet levensvatbare pups opruimt zonder dat daar sporen zichtbaar van zijn. Zo kunnen hele zwangerschappen 'oplossen in het niets'... het overkomt alle fokkers wel eens. En bij zeer secure echo's (zoals mijn d'arts die maakt) merk je dus dat er meer pups op de echo worden gezien, dan dat er uiteindelijk worden geboren. Dat is wel vreemd bij de bevalling, zeker bij zo'n dikke buik als Chanel dat je denkt dat er ook wel weer 10 pups in kunnen zitten. 
Maar Chanel doet het slim, en ze zet 7 gezonde pups op de wereld. De geboorte gewichten van de pups zijn flink. De kleinste pup weegt 390 gram... dat is net zoveel als de gróótste pup uit het nest van haar zusje in 2009! (Maar ja, die had er ook 4 meer bij zich)  nou, als je het mij vraagt.... dan heb ik liever 7 grote dikke sterke pups, dan 11 kleine kwetsbaardere pups!
Laat Chanel maar schuiven.... ze had een probleemloze bevalling en ze vond het prima dat Annemarie en Marjo erbij waren. Voor mij was het vreemd, maar wel erg gezellig. (Misschien wel iets te gezellig?) Tijdens en na de bevalling viel het gewoon op hoe rustig Chanel was. Ook nu, enkele dagen later merk ik continue hoe leuk ze het vindt en hoe ze geniet van de aandacht. Ze zorgt zo goed voor haar 7 kids, ik heb er geen omkijken naar!
Ik geef geen flesvoedingen, en ik hoef geen extra aandacht te geven aan 'kleine pupjes' die aangelegd moeten worden... alles gaat op rolletjes!  De pups groeien lekker en Chanel voelt zich topfit. Wat een rijkdom!

Het is natuurlijk altijd jammer als er mensen teleurgesteld moeten worden. Er waren zoveel mensen die me de laatste maanden / weken benaderd hadden voor een pupje, dat ik nogal wat gezinnen teleur moet stellen. Zeker de mensen die wachtten op een reu moeten afzien....  met slechts 1 reu was de koek snel verdeeld. Gelukkig was er nog een zoon van Vincent in Zwitserland beschikbaar en als alles goed gaat komt die dan in Nederland wonen! Dat is dan wel weer erg leuk. Ook de teven waren snel verdeeld en alle gezinnen zijn enthousiast dat er over enkele weken een pupje de familie zal komen opvrolijken.

De namen, ja dat was natuurlijk een inkoppertje.... alle bijnamen komen deze keer uit het Sinterklaas gedoe! Wel lekker hoor! Ik kan me de lach van de buurvrouw al vooorstellen als ik over 6 weken "Péééépernooooootje" roep in de tuin.... Maar de stamboom namen worden anders, die komen uit het "droom thema".... het is ook een 'droom nest' elke fokker droomt er toch van om zo'n nest te hebben!  :-)
Ik ben zo trots op Chanel.... én Doughnut natuurlijk!

maandag 22 november 2010

Jubilea

Ik ben niet zo van de data... ik vergeet verjaardagen van vrienden als ik geen reminder in mijn telefoon zet, en er niet op gezette tijden een alarm afgaat waarin staat dat een dierbare vriend/ vriendin jarig is. Honden staan niet in mijn digi calender... dus die verjaardagen worden stelselmatig overgeslagen (oh ja, Babs werd 9 jaar op 14 oktober...) Het leven is één groot feest, dus treuren we niet als er een hondenverjaardag zonder feestje voorbij gaat. Ik ben overigens erfelijk belast met deze minder attente eigenschap... bij ons in de familie gaan alle bijzondere data zonder extra aandacht voorbij en dus ik kan er niets aan doen.

Maar... terwijl ik deze blog website opende om een update te schrijven over mijn aankomend zwangerschapsverlof, zag ik dat dit het 150e Blog is wat ik hier schrijf. Nou, da's best een mijlpaal..toch?
Jaja, en dan natuurlijk het andere jubileum: op 17 November 1990 beviel Bonny (alias Surprise van 't Schokkerland) van 3 reuen en 5 teven... het allereerste Youandi nest. De Fun pups!
20 jaar geleden  zaten mijn moeder en ik samen in/naast de werpkist... we wisten allebei "wel wat" van bevallingen. De co-fokker/ verkoper van Bonny was in geen velden of wegen te bekennen...ik had 1 bevalling eerder meegemaakt waarbij Bonny een jaar daarvoor pups zou krijgen bij haar co-fokker/ voormalig eigenaar. Men ging daar zo nonchalant mee omging dat het resulteerde in een bevalling die starte in mijn huis met: Inge (19 jaar en in paniek) Bonny (nog geen 2 jaar en in paniek) en Marieke 20 km verderop aan de telefoon vertellend dat ze éérst zoontje Hugo van school moest halen en over een uurtje of 2 Bonny & de inmiddels geboren pup & mij wel kon komen ophalen....
Enfin, op 17-11-1990 ging het gelukkig iets anders; Bonny zou bij mij thuis pupjes krijgen, en ik was 'voorbereid'. Mijn moeder was bij me, en samen wisten we best heel veel.
Als er een pup geboren werd wist ik hoe ik deze (samen met Bonny) moest schoonmaken, wegen, noteren en aanleggen. Bij de weeën wist mijn moeder mij te vertellen "dit zijn geen pers weeën Inge"...
Ïk: "Hoe weet jij dat mam?
Mam: "Ik heb 4 kinderen gebaard Inge! Ik weet hoe weeën komen en gaan."
Ja mam..... da's alweer 20 jaar geleden.....
Bonny perste met ons op commando... samen zaten we in die werpkist, en 8 kerngezonde pups werden geboren. Als laatste de reu met zwart aan het hoofd. JIJ BENT BALOU!!

Nog anderhalve week, en dan hoop ik in alle rust, met alle ervaring die ik in 20 jaar heb opgedaan, samen met Chanel het 20e nest op de wereld gaan zetten. (20 & 20...da's echt toeval!!)
Bevallingen zijn bijzonder. Ik kan er elke keer weer van genieten om moeder natuur haar werk te zien doen. Teven die veranderen in gedrag. 'weten' wat ze moeten doen. Ze spelen niet meer, ze 'mutsen'niet meer, ze zijn geen 'bitch' meer: ze zijn moeder. Kleine hulpeloze wezentjes die geboren worden, vechten om lucht te krijgen, nadat ze 9 weken in een baarmoeder zonder zuurstof hebben geleefd willen ze plots ademen. Wilskracht en instinkt zorgt ervoor dat kleine wezentjes gaan ademen en een tepel zoeken om te drinken. Ongelofelijk.
Elke keer weer. Al 20 keer ben ik verwonderd om al dit moois.
Deze keer heb ik beloofd om het 'te delen'. Stond ik 21 jaar geleden in paniek naast een teef met een pasgeboren pup... dat zal (als het aan mij ligt) niemand overkomen. De eigenaren van Kyona (zusje van Pooh) willen in de toekomst ooit een nestje fokken, dus komen ze deze bevalling stage lopen. Ervaren fokkers hebben volgens mij de plicht om de nieuwe garde op te leiden voor zover dat mogelijk is. Dus ja, het zal even wennen zijn voor mij om er iemand bij te hebben aangezien het altijd een 'intiem gebeuren' is tussen de teef, de pups en mij. Nu hebben we hulp, en dat lijkt me eigenlijk ook wel heel erg gezellig en leuk... om mijn enthousiasme te kunnen delen tijdens de nachtelijke uren. (want ja, de dames bevallen altijd 'snachts hier)

Oh ja, dan nog even kort de anecdote waarom ik eigenlijk deze blog opende om te gaan schrijven (onder een andere titel)
Ik loop op mijn werk alweer te roepen dat ik per 1 december met zwangerschaps verlof ga. Collega's die me langer kennen weten wat ik bedoel en vragen hoe het met Chanel gaat. Maar sinds 2 maanden werk ik voor een nieuwe club binnen ons bedrijf, en heb ik afgelopen week diverse mensen geshockeerd en in verwarring gebracht.
Tijdens de laatste team meeting kondigde ik tijdens de rondvraag mijn zwangerschapsverlof aan en daar kwamen diverse reacties op. Zoals: "uhhhh jij gaat over 2 weken met zwangerschaps verlof? uhhhhh ja uuuhhhhhh jeeeeeetje! Mijn vriendin liep er 6 weken voor de bevalling écht héél anders bij...."
Jaja, dat kan... nee, ik heb nergens last van hoor. Ik werk ook door tot het laatst, dat gaat best hoor! De meeting van 2 december ben ik alleen niet in Amsterdam, maar dan bel ik in. Míts ik niet nét midden in de weeën zit. 
De notulist kent me langer, en noteert het zogenaamd keurig in de notulen..... :-)
Vandaag kwam één van de collega's naar me toe, en na een kletspraatje waarbij ik zijn blik al diverse keren had zien afdwalen vroeg hij uiteindelijk - terwijl hij naar mijn buik wees- "heb je daar écht een baby inzitten?"

woensdag 10 november 2010

van Bleiswijk tot Betuwe...

Afgelopen zaterdag was ik met Vincent op de show in Bleiswijk. Dat is op zich best bijzonder, aangezien we meer in het buitenland dan in NL showen om de bekende redenen. Deze show was er een Finse (onbekende) keurmeester en ik had eigenlijk Doughnut ingeschreven. Later toch nog maar even bij een bevriende Finse fokker geinformeerd naar deze keurmeester en toen ik hoorde dat ze van grote grove honden hield... leek het me beter om onze skinny Doughnut nog wat extra tijd te gunnen en dan maar te wisselen met Vincent. Daar waren we dan... ook de zus van Pooh deed mee in de jeugdklasse en allemaal met veel succes. Vincent won het CAC en CACIB... zijn eerste in Nederland :-) Sjaan werd 2e, wat een keurige prestatie is van deze kleine meid.
Ik was natuurlijk met de camper gegaan, zodat ik rustig en niet voor dag en dauw op hoefde te staan, en geen oppas thuis hoef te regelen voor de thuisblijvers. Dus ook geen haast om naar huis te gaan, en de BOB OES aangemoedigd in de erering. Ook wel eens leuk om weer eens te zien hoe dat in ons kikkerlandje gaat.... juist ja, in schril contrast met de meeste buitenlandse show was het ook een koel kikker gebeuren zonder enige flair of "show". (wel met mooie winnaars overigens)
Daarna naar huis... ik reed nog maar 10 km op de A12, toen ik teveel rode achterlichtjes zag per vierkante meter wegdek.... file. Even later hoorde ik op het 6 uur nieuws dat er een auto uit de bocht was gevlogen met explosieven aan boord... hmm jaja, is dit Nederland? De vertaging zou ongeveer een uur zijn.
Om 7 uur was ik ongeveer 500 meter opgeschoven en hoorde ik op het nieuws dat de A12 nog steeds dicht was vanwege een 'verdacht pakketje' in een geschaarde auto. Hmm... dat klinkt toch alweer anders... Niet dat het wat uitmaakt: ik kon niet voor- of achteruit.
Om 8 uur hoorde ik (weer 300 meter verder) dat de andere rijbaan richting Den Haag weer open was... en om half 9 kwam ook onze eindeloze rij weer in beweging.... ik was inmiddels zo gaar als een pakkie boter, en wilde het liefste onderuit zakken en ff niks meer doen. Maar ja, ik moest nog steeds 150 km naar huis rijden.
Geen nood, we zijn met de camper, alles bij ons... dus het boek met camperplaatsen open geslagen op zoek naar een leuke plek waar we konden overnachten. Dat valt tegen in ons kikkerlandje! Heeft elk zichzelf respecterend dorpje in Frankrijk en Duitsland een camper plaats... NL dus niet. De plaatsen die ze hebben zijn onderdelen van campings, en dus na 1-11 gesloten. Gelukkig zijn er uitzonderingen (niet veel) en vond ik een leuk plekkie in de betuwe. Daar kon ik smorgens ook mooi met de boppers wandelen, en zo zou ons weekend nóg leuker worden. Zo gezegd zo gedaan.
De camperplaats bleek bij een oud kasteel te zijn, alleen het kasteel was al 300 jaar geleden verdwenen. Maar het werd in stand gehouden doordat men de slotgrachten bewaard had. Toch wel bijzonder... het lijkt wel Denemarken! (NB: die maken ook van 'niets' iets héél bijzonders door te beweren dat "misschien Hans Chr. Anderson waarschijnlijk in dat huis geboren is... en daarom is het nu een monument...)
Enfin, het was leuk... ik stond onder de bomen, tussen de herfstbladeren en vanaf deze plek startte ook de wandelroute langs de 'gracht'. Ik baalde er voor de zoveelste keer van dat ik mijn camera thuis vergeten was, want het was een leuk en sfeervol herfstplaatje (op de zonnige zondag ochtend)

's Morgens vond Pooh het al nodig om toch wel te grommen en te blaffen naar wat vroege vogels die daar langs wandelden of fietsten. Om 9 uur vond ik het welletjes en zijn we maar opgestaan. Ik trek op zo'n moment mijn jas over mijn pyjama aan, en doe mijn fleurige bloemen-crocs aan (was 'n speciaal kado van mijn Schonnige Zusje) ik open de deur en kijk of 'de kust veilig is'. Als dat zo is, mogen er 6 malloten naar buiten rollebollen... en kom ik daar alias "ma flodder" achteraan. Toen we net allemaal buiten stonden, bleek ik een echtpaar met hond over het hoofd te hebben gezien... die waren zich rotgeschrokken. (nu nog de vraag: van de Bopper invasie, of van mij?)
ik riep de honden terug en de mensen liepen door.
Na het ontbijt en een douche besloot ik maar eens gek te doen, en de grachten route met 6 honden te gaan bewandelen. Ik had geen idee waar we uit zouden komen, want door de bossen en de kronkelige slootjes kon ik dat niet inschatten. Geen nood, alleen te hopen dat we geen lange einden langs een drukke weg moeten gaan lopen... want daar wordt ik niet vrolijk van met 6 honden aan de riem. Maar, het bleek dolle pret en de "grachten" bleken leuke slootjes te zijn met dito wandelpaden er langs. Toch altijd weer spannend om Babs op het pad te houden, en te zorgen dat ze niet de bocht afsnijdt of een onverwachte maneuvre maakt en in de sloot belandt... Na ongeveer een half uur kwamen we de ultieme uitdaging tegen....
de sloot ging rechtdoor naar een soort vennetje en het pad maakte een U-bocht, met behulp van een soort eenden trappetje moesten we over de sloot naar de andere "wal" om daar de tocht te vervolgen. Laat me ff uitleggen hoe dat bruggetje eruitzag: de sloot was 4 meter breed. de brug eroverheen bestond uit planken van 30cm breed, en aan 1 zijde een leuning op ongeveer 60 cm. de planken verschilden van hoogte: dus aan de kant was het een opstap van pad naar plank van 20cm, daarna planken van 1 meter, en weer een opstap van 20cm, daarna nog zo'n opstap... en na 1 meter weer een afstap van 20 cm etc. Het geheel was van hout en door alle nattigheid en alg aanslag was het oppervlak spekglad.
Ja, met 1 OES is dat al een uitdaging om daarover heen te komen, en een normaal mens had dan wellicht ook rechtsomkeert gemaakt. Ik niet dus maar ik heb ook niet maar 1 OES. :-)
Ik heb maar één uitdaging dacht ik... Babs. Pooh is een atleet en de anderen rennen ook over berg richeltjes in de Franse Verdon dus dat is geen probleem. Babs kreeg haar riem vastgeklikt als 'veiligheids gordel' en ik gaf de anderen het commando "loop maar door!!". Ik heb nl liever dat zij al aan de overkant zijn, in plaats van dat er dadelijk één zo gek is om Babs en mij in te willen halen op die 30cm breedte..
Alles goed, en de meute kwam in beweging totdat Chanel halverwege dacht: ff teruglopen naar Inge... Ze liep voorop en duwde Vincent terug en Pooh stuiterde heen en weer over de planken... Ahum, geen succes dus, dadelijk duwen ze elkaar naar beneden met dat ge-jojo. "Plan B" zou hopelijk wel werken: alle 5 zit en blijf. Babs en ik gaan eerst naar de overkant.
Nu weet ik dat Babs ook in de bergen destijds prima op mijn stem vertrouwde, en zelf met de juiste inspanning haar voetjes op de juiste plek neerzette. De laatste maanden gaat haar zicht erg hard achteruit (wat mij zowiezo al erg veel zorgen baart) dus was ik extra allert. Alle -voor haar- bekende commando's kwamen weer te pas: OPletten Babs, OPletten.... bij elke opstap, en afstap... KIJKEN Babs... als ik wil dat ze zich focust.
Helaas, Babs stapte mis!! ..en ik moest mijzelf staande houden op de gladde planken, en ook 30-kilo-Babs vast houden aan de riem, en proberen haar kont te grijpen om haar achterpootjes ook weer op de brug te hijsen. Gelukt! pffffffffffffffffff
Stapje voor stapje.. OPletten Babs, goedzo meisje... KIJKEN waar je loopt Babs... goedzo, grooooote Babsebabs...zo kwamen we aan de overkant terwijl 5 brave Boppers aan de andere kant bleven wachten. Oké jongens, KOM MAAR! Binnen 2 tellen waren Vincent, Chanel en Pooh bij me. Shanti denderde achter Muffin aan, maar oeps... Muffin durft nooit over stijgers of planken bruggen te lopen..... en ook nu realiseerde mijn "die-hard OES", mijn "alfa bitch", ja, die "onoverwinnerlijke stoere tomboy teef" zich plots dat ze geen grond onder haar voeten had, verstijfde midden op de brug. Doordat Muffin vanuit galop opeens plat op haar buik dook en zich niet meer bewoog, knalde Shanti achterop... ze probeerde nog uit te wijken, maar helaas... de leuning zat op 60cm dus te hoog om een hond tegen te houden. Ik zag Shanti wegschuiven, zich met de voorpootjes nog proberen vast te klauwen aan de planken... PLONS. Daar lag Shanti in de sloot. Ze kon meteen staan, en zocht naar een mogelijkheid waar ze de kant op kon klauteren (dat viel nog niet mee) Dus ik stond in dubio: Muffin kan er in haar paniek zo achteraan kukelen... of moet ik eerst Shanti helpen. 
Nu is Shanti een eerste klas waterrat dus dat komt wel goed, en koos ik om Muffin (45 kilo verkrampte OES) van de brug af te helpen. Goedzo Muf, kom maar.... (riem aan haar halsband geklikt, en kordaat verteld dat ze NU mee moet komen) kom maar, ja zo.... dooooooorlopen.... goedzo Mufmuf... kommaar kommaar kommaar... goedzo....dát is braaaaaaf....
Nadat ik Muffin die 2 meter in 10 minuten had laten overbruggen, bleek Shanti ook al weer op de kant te staan. Vol met bagger uit die sloot natuurlijk!!! Maar, ik had al mijn Oesjes op het droge :-) Ik stond te schateren met de boppers om me heen.. die vonden het allemaal wel een lollig avontuur, en ik vroeg me af hoezeer ik de slappe lach had gekregen als ik dit in gezelschap van anderen had mogen aanschouwen...
Daarna nog ongeveer een half uurtje gewandeld tot we weer bij de camper kwamen. Her en der lagen flinke plassen, en was het pad ondergelopen door de regen (blijkbaar lopen er toch niet zoveel mensen over dit gedeelte van de route...) met als gevolg dat Shanti de bagger in de plassen al wat uit haar vacht spoelde, en de anderen er bijna net als Shanti uitzagen. Ook mijn Timberlands werden aan de waterdichtheid test onderworpen... helaas, tijd om nieuwe te kopen (en droge sokken te zoeken bij terugkomst)
Nee, geen foto toestel bij me dus... maar wel een smartphone met camera. Gelukkig hadden de honden voldoende geduld, en is het me zelfs gelukt om met deze 'geavanceerde' techniek toch het moment te kunnen delen: (NB, Shanti zit voor de kijkers rechts...)




  

donderdag 4 november 2010

Zwangerschaps perikelen

Vorige week kwamen ze direct in beeld;  héél veel pups in de buik van Chanel. Ook wist ik het al in het weekend daarvoor.... ik wil ze toch eerst op de echo zien voordat ik een dame zwanger verklaar en het aan de grote klok ga hangen.
Bonny was de eerste. Na de dekking kon ze al zo typisch gaan zetten... haar achterpoot wat naar buiten gedraait, als of haar buik wat ruimte nodig had. Jaja, 3 minuten na de dekking zit die buik echt nog niet in de weg hoor :-) 21 dagen na de dekking stopte ze met eten, en na een week begon ze weer aan haar dagelijkse maaltijd. Echo's waren er niet in 1990. Ik mocht met haar in Utrecht langskomen op de universiteit en 5 co-assistenten voelde aan haar buik en verklaarde haar zwanger.
Toen Emily in 1995 haar eerste nest kreeg, vertoonde ze ongeveer dezelfde verschijnselen. Niet zo sterk als Bonny, maar de hormonen maakte het eten in 4e week wel lastig. Ik had inmiddels de dierenkliniek in Sleeuwijk ontdekt, en daar werd toen 28 dagen na de dekking de 1e echo gemaakt van Youandi-pups-in-de-maak.
Lotte (dochter van Bonny) vertoonde dezelfde extreme symptomen, en ook Coco en Shanti vertelde mij keurig op de 21e dag dat er pups op komst waren. En ook Chanel doet mee aan deze familie gewoonte.
Een half jaar geleden werd ze in de hectiek gedekt en mijn hoofd stond er helemaal niet naar. We waren te laat voor het optimale dek-moment (36 uur na de ovulatie) en toen we na 28 dagen een echo gingen maken zei ik al: Chanel heeft mij niet kunnen overtuigen dat ze zwanger is, misschien dat de echo het tegendeel bewijst...? Maar nee, Chanel en mijn observatie hadden het bij het juiste eind: niet zwanger. Afgelopen week liepen de kliniek binnen met eigenlijk alleen maar de vraag: laat ze maar zien, en vertel maar hoeveel. Nou, dat hebben we geweten! Héél veel dus...

Wat Bonny, Lotte en Coco niet hadden, maar deze generatie wel heeft is het gebrek aan eetlust na de 28e dag. Shanti was de eerste; vanaf de 21e dag tot aan de dag van de bevalling kreeg ze geen hap door haar keel. Ze rende naar haar bak, maar bij de aanblik van eten stond ze te kokhalzen. Ander voer, extra aandacht, boullion... niks hielp. Ze was mager toen ze beviel van 10 pups. In de eerste weken daarna vrat ze als een leeuw, maar gaf ze ook melk waardoor ze geen grammetje bij kwam. Ongelovelijk dat de natuur niet beter voor de moeder dieren zorgt.. pupjes zijn eigenlijk net parasieten: ze nemen wat ze nodig hebben, en groeien ten koste van alles.
Pien had het niet zo erg, maar heeft wel lopen vervelen met eten. Haar lichaam had genoeg reserves, en ze gaf wat minder melk waardoor ik met bijvoeding voor dde pups de perfecte balans kon maken. Pien oke, pups oke!
Nu dan Chanel.... ik was voorbereid door de ervaring met haar zus en half-zus, dus Chanel had in de laatste 2 maanden express wat overgewicht opgebouwd. Die reserves was ze overigens op dag 28 wel weer kwijt na een week niet eten. Maar, ze is in topconditie. Chanel smokkelt overigens wel een beetje... want koekjes eet ze wel.
Inmiddels is ze 33 dagen en ze probeert echt wel te eten, maar smorgens komt ze met veel aanmoediging van mij en jaloerse blikken van de anderen niet verder dan 1/3 bak voer. Aangezien we écht heel veel pups op de echo hebben gezien (minstens 10!) heeft het mijn hoogste prioriteit dat Chanel alle voedingstoffen binnen krijgt; zoveel als wat maar mogelijk is. Want, of haar misselijkheid nu blijft of niet... vanaf 7 weken zal ze al zo zwaar zijn door al die pups die ze draagt, dat haar maag überhaupt geen plaats meer heeft, waardoor eten al moeilijk zal worden. (ja, dmv veel kleine maaltijden per dag... maar dan nog!) Dus hebben we nu al de complete truckendoos opengetrokken: Chanel eet 's avonds Energique. Dat vind ze geweldig en ze staat (soms tegen heug en meug) door te eten. Dit is te lekker om te laten staan, en zo vreet ze binnen enkele minuten 2000KCal naar binnen.
Haar buik groeit nu al... ongelovelijk! Haar ribben staan al uit, en haar taille is verdwenen. Normaal zie ik dit pas rond de 6e week. Bij haar dus al voordat ze 5 weken is.... dat beloofd nog wat!

dinsdag 19 oktober 2010

Hongarije

Na een idiote 40 urige werk week die ik in 3 dagen had weten te proppen, konden we afgelopen donderdag middag richting Hongarije vertrekken. De reis is bijna 1200km, en is met de camper niet in 1 dag te doen. Dus donderdag maar alvast 400km tot in Zuid Duitsland, en vrijdag de rest. Na alle drukte van de afgelopen dagen was ik moe en telde ik de kilometers af naar de camperplaats die me was aanbevolen door mede exposanten. Het zou een prima plek zijn waar ook de honden goed konden worden uitgelaten. (érg belangrijk!) Bij aankomst bleek het een populaire en drukbezochte plaats te zijn, maar we konden op het achterste veld nog wel aansluiten in de rij campers. Het was donker, maar het was duidelijk dat de beste plaatsen vooraan bij het water waren. Het was heerlijk rustig....todat de goederentrein voorbij kwam. Ik was te moe om me er druk om te maken, en nadat we wat gegeten hadden plofte ik bewusteloos in mijn bed. Helaas blééf die trein maar voorbijkomen (voor mijn gevoel elke 3 minuten) en vanaf 6 uur kwam het verkeer op gang en bleken we onder de brug van een drukke toegangs weg te staan. Om half 7 dus maar opgestaan en snel verder gaan rijden. Toen de zon op was zijn we ergens op een zonnige parking rustig gaan ontbijten en waren we wel al lekker wat kilometers opgeschoten. Om 4 uur kwamen we aan in een fort (het Monostori Eröd)... een hystorische plek vol vergane glorie. Er stonden 4 andere campers uit Duitsland, Zweden en Oostenrijk. Zo’n klein gezelschap schept een band en we hadden het erg gezellig samen. Ik was nog steeds moe..nadat ik Shanti had gewassen, gedroogd en deels geborsteld had kroop ik om half 10 alweer onder mijn dubbele dekbed, want erg warm was het buiten niet!

Om 7 uur liep de wekker weer af, honden werden uitgelaten en de catalogus opgehaald. Er bleken maar 3 OES ingeschreven, een gewijzigde keurmeester, en 53 honden vóór ons in de ring. De temparatuur viel mee (het was een buitenshow) en gelukkig was het droog. Alle tijd dus voor een warme douche, een ontbijt en Shanti te borstelen. Na héél lang wachten (waarbij het tóch wel erg frisjes werd..) waren we dan eindelijk om 2 uur smiddags aan de beurt. Shanti zou dit op haar sloffen moeten kunnen winnen, maar je weet het maar nooit... de andere teef had op wonderbaarlijke wijze ook onlangs andere show overwinningen in deze contrijen op haar naam gezet, dus afwachten wat er zou gaan gebeuren. De Hongaren die Corinna (de dochter van Shanti & Vince) hebben, en de bevriende Hongaren met de mooie Bobtails hadden niet ingeschreven vanwege de keurmeesters. Nou, ik snap nu waarom. Shanti kreeg het CAC (omdat ze als enige in de openklas stond) en verloor het CACIB vervolgens van de teef in de kampioensklasse... terwijl zelfs ik als mede exposant zó al 2 gigantische rasfouten van die hond kan noemen... Je hoeft niet van mijn Shanti te houden, om te kunnen weten dat ze geen echte ‘ras fouten’ heeft. Dus hoe kan dit?

De eigenaren van Corinna waren gekomen om te kijken (NB ze waren 160km komen rijden om Shanti & mij te komen supporteren, ondanks het feit dat ze dus zelf niet hadden ingeschreven) en tractereerden mij op een authentieke Hongaarse maaltijd die ze bereidden in mijn camper. Dit maakte de hele dag weer goed! Buiten werd het al weer erg fris, dus zaten we gezellig met 4 personen en 6 honden in de camper. Dit pastte prima... zolang we maar niet wilde opstaan of verplaatsen! Want, zoals we het gewent zijn van Bobtails.... ze lagen allemaal onder de tafel, of waren in het gangpad aangeschoven. :-) Na het heerlijke en gezellige eten gingen de Hongaren weer naar huis  en dook ik weer vroeg mijn bed in.

Zondag ochtend liep de wekker weer om 7 uur af. Opstaan is nog nooit mijn sterktste kant geweest, en ik besloot spontaan dat ik best een uurtje later kon opstaan. Shanti was immers al helemaal klaar, dus als het moest kon ik haar in een half uur kant en klaar in de ring zetten. (de eerste keuringen beginnen om pas 10 uur) Het bleek mistig te zijn, en daardoor was het campeer veld ook erg vochtig. Shanti liep zowiezo al met haar laarzen aan om schoon te blijven, maar de anderen lopen natuurlijk ‘au naturel’. Mijn buren en ik hadden al eerder opgemerkt dat er ‘as’ op het veld lag. (Was hier eerder een soort heide-brand geweest, of campeerden wij hier legaal in de uitstrooi tuin van het locale crematorium?) Eerder maakte het ons niet zoveel uit... het was immers droog. Maar kan je je voorstellen hoe 5 OES er uitzien nadat ze door dit klamme zooitje hadden lopen rennen? Pooh moet smorgens écht even haar energie kwijt... die was dus zwart van tóp tot teen. Muffin, Vince en Chanel waren zwart van neus tot oren, en van tenen tot oksels.... wat was ik blij met Babs die door haar korte vachtje alleen maar zwarte voetjes had en Shanti die aan de riem met laarzen aan had gelopen. Ongeveer 2 minuten nadat de 6 boppers weer binnen waren gekomen zag mijn hele camper er net zo vies uit als de voeten en de smoel van Vincent... Als Shanti nu op de grond zou gaan liggen, zou ze helemaal goor zijn. Dus gauw de (schone-)bench uitgeklapt en Shanti er in. Mijn Duitse buurvrouw met Aussies kon wel janken toen ze haar show honden én haar caravan van binnen zag nadat haar man de honden uit had gelaten...


Uiteindelijk bleek dat vandaag zelfde keurvolgorde als de 1e dag werd gehanteerd, alleen nu met een andere keurmeester die wat meer vaart maakte. In alle rust dus Shanti klaar gemaakt, terwijl de andere honden lagen te drogen in de opkomende zon, in de hoop dat de zwarte as ook uit hun vacht zou vallen. Er was vandaag een andere reu, en nu ook 1 tussenklas teef ingeschreven. Dus ook vandaag maar weer slechts 4 OES op een CACIB show! Ik kende ook deze keurmeester niet en we zouden wel zien wat het vandaag zou worden. Helaas, ook deze keurmeester vond de andere teef de beste en Shanti kreeg weer het CAC voor haar deelname in de openklasse, net als de jonge teef zonder vacht in de tussenklasse. Wat een theater. Zo wordt je dus Hongaars kampioen.... je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. De échte prijzen zijn al vergeven, en zo komt het dus dat er op een centraal gelegen dubbele CACIB show (bijna op ‘t 3 landenpunt van Oostenrijk, Slowakije en Hongarije) maar 3 of 4 OES komen: de mooie honden blijven thuis omdat er toch niks echt te winnen valt.


Ik mocht tijdens deze show ook nog getuige zijn van de selectie van de Eukanuba world challenge award; de top 10 honden van Hongarije waren uitgenodigd om te strijden voor die ene prijs: de Hongaarse kennelclub vertegenwoordigen in de USA. De mooie OES (NB: deed niet mee aan de CACIB show!) de schitterende Beardie, de tóp Tibetaan en nog wel meer écht mooie honden stonden hier opgesteld. Iedereen wist al vooraf wie de winnaar zou zijn.... en jawel, ze kregen allemaal gelijk. De Komondor mag naar de USA. Een vieze, slecht gepresenteerde en stinkende hond, die ook zéker niet de beste vertegenwoordiger van zijn eigen ras, is wordt door de Hongaarse keurmeesters als gedelegeerde naar de USA gestuurd om te strijden voor “topdog of the world”. Jammer, wat een gemiste kans voor Hongarije... waar zoveel écht mooie honden lopen!

We zijn na deze vertoning maar gaan inpakken en zijn naar een camperplaats net over de grens in Oostenrijk gereden. Een heerlijke plek met veel ruimte en alle voorzieningen... met groen gras, netjes gemaaid en de honden konden hier heerlijk rennen en keten. Alle energie die ze eerder vandaag hadden opgehouden kwam er nu ineens uit. Het is frisjes buiten, dus de kachel in camper staat aan...en ik draai een blik erwtensoep open.


Een show in Hongarije: 2400 kilometer gereden...90 Euro inschrijfgeld betaald, 250 Euro aan diesel uitgegeven, 2 CAC’s voor de Hongaarse titel erbij... en weer één illusie armer. Maar wel een paar leuke dagen gehad, in goed gezelschap, een mooie omgeving waarin we lekker gewandeld hebben, en eindelijk weer een boek uitgelezen!

zondag 10 oktober 2010

Time management

pffff... gelukkig is het weer bijna maandag....
Idiote kreet... ja, best wel. Maar als het om hectiek gaat, dan spant de sitiuatie in Villa Kakelbont wel de kroon... en kan ik bijna blij zijn dat ik morgen weer 'rustig aan het werk kan'.

Afgelopen week was Doughnut hier. We hebben besloten dat het toch wel leuk is als Doughnut wat show successen op zijn naam zal zetten. Hij is er zéker mooi genoeg voor, maar zal dan 'anders'geborsteld moeten worden. Dat kan/mag ik van Kim niet verwachten; zij onderhoudt zijn vacht netjes maar niet zodanig dat hij er de show mee zal stelen. Dus zij gaat ervoor zorgen dat onze Skinny minimaal 5 kilo gewicht bij zal komen, en ik ga hem elke 3 weken borstelen. Dat was dus vrijdag middag, nadat ik al een normale werkdag achter de rug had.
Vrijdag avond kwam Pastou. Pascalle onderhoudt hem tot in de puntjes, en volgende week zal ze de eerste keer zonder mij naar een show gaan... harstikke spannend, en Pastou werd dus nog even in model gezet zodat ze samen de sterren van de hemel kunnen gaan lopen in Dortmund. Natuurlijk houdt een bezoekje van P&P een hoop gezeligheid in, en werd het weer laat... :-)
Zaterdag:
s'morgens Doughnut naar huis gebracht, met een kop koffie erbij is de ochtend zo om, en kon ik dus na de boodschappen gehaald te hebben om een uur of 12 aan Pien beginnen.
Pien was woensdag avond na mijn cursus in Eindhoven overgestapt van haar baasjes´ auto in mijn Laguna, en bleef wat daagjes zodat de baasjes thuis konden knutselen zonder haar bemoeienis. Pien zou ook ff gewassen en gemodelleerd moeten worden... Dat doen we zaterdag wel ff tussendoor...
Vincent was aan zijn reguliere was & borstel beurt toe, en lag zaterdag middag dus conform planning een paar uur op de trimtafel, afgewisseld met wat uurtjes gras maaien.. want dat moet ook nog steeds gebeuren.
's Avonds lag ik uitgeteld op de bank, en de uitnodiging van vrienden voor ´t etentje maar afgeslagen.
Zondag:
's morgens weer op tijd op, want er was nog genoeg te doen. Het huis moet wekelijks toch wat bijgehouden worden, en bij gebrek aan tijd was dat vandaag dus ook maar weer wat oppervlakkig. De badkamer komt volgende keer wel weer, maar  de toilet, de vloeren, de keuken, stof wat afnemen in de huiskamer en het hondenhuis zal toch wekelijks moeten gebeuren. Eind van de ochtend lag Shanti op tafel want die moet komende week weer mee naar de show in Hongarije. De rest van de week zit vol dus alles wat ik vandaag al kan doen, scheelt veel tijd op de show komende week.
Om 2 uur kwamen er mensen kennis maken die graag in de toekomst een pupje willen hebben, en om 4 uur kwam Sjaan (de zus van Pooh) om wat uitleg en ´n show model te krijgen aangezien ze over 2 weken voor het eerst met haar vrouwtje mee naar een show gaat. Pien werd eind van de dag opgehaald en toen was de zondag weer voorbij.
Morgen weer werken.... om 5 uur een info sessie voor Project managers, dinsdag ochtend naar Utrecht en 's avonds een sessie van onze practice in Eindhoven, woensdag ochtend naar Groningen en smiddags thuis mijn examen leren. Om 5 uur weer naar de cursus met om 8 uur het examen en donderdag ochtend werken, en dan ben om 12 uur vrij... Dan gaan we naar Hongarije!
Heerlijk... dan heb ik weer rust... een heel weekend met de honden op pad, en ff niets 'moeten'...;-)

zondag 3 oktober 2010

Oostenrijk

oh jeetje... ik krijg inmiddels serieus commentaar over het feit dat mijn BLOG niet geupdate wordt.... afgelopen week zelfs verontrustte telefoontjes of het wel goed met me gaat.. want het is zo stil!
Nou, dat valt allemaal reuze mee hoor! De dagen vliegen voorbij, en soms heb ik het gevoel dat ik met mijn ogen knipper en dan is er alweer een week vervlogen!
Tja, en een blog schrijven... daar moet je wel wat voor te melden hebben. Niet dat er nou niks gebeurd hier in Villa kakelbond.... maar het lijkt me niet zo interessant om in herhaling te vallen en steeds over Pooh haar streken te schrijven, of over de show successen te blijven rapporteren. Daar is deze blog niet voor, dat doe ik dan wel weer op de show-nieuws pagina van mijn website.
Maar goed, wat houd mij bezig op dit moment....?
Tja, dan toch de shows... Pooh heeft haar eerste stapjes in de show ring gezet en dat gaat niet onopgemerkt! Ze begon voor de fun in Luxemburg. Er waren 5 teven in haar klasse, en ik hoopte op een uitmuntend en dan zou ze wel 5e worden. Ze is nog zo'n baby! Ze is klein van stuk (exact 56 cm) en haar vacht wisselt er snel naar de harde structuur, waardoor het wat korter is dan die van leeftijds genootjes. Op het oog zo je haar dus op 7 maanden leeftijd schatten! De kleine aap won de 3e plaats, en verbaasde me daar nogal mee.
Vorige week hebben we een leuke trip naar Oostenrijk gemaakt. Op ons gemakje zijn we een paar dagen eerder al vertrokken. Geen haast, en relaxed van het mooie weer genieten. Ik ging voor de CAC's voor Shanti (ze is immers nog geen Oostenrijks kampioen...) en voor de fun en oefening zou Pooh op de clubshow in de jeugdklasse meedoen. In de showring pakte ze de keurmeester volledig in, en kreeg een keurrapport waarin staat: "everything is excellent about this girl. The only I thing don't like is that she isn't mine. Would like to take her home with me"
Wow..... daar was ik ff stil van! Corinna (dochter van Shanti & Vincent) won deze klasse, Pooh werd 2e... wat een feest!
Shanti won  het CAC onze dag kon niet meer stuk. Het gezelschap was erg gezellig, dat is wat ik zo leuk vind aan de buitenlandse shows! Russische, Duitse, Oostenrijkse, Hongaarse deelnemers... allemaal gezellig samen eten, drinken, lachen en elkaar helpen met elkaars honden als dat ff nodig is, elkaar feliciteren, foto's maken/ uitwisselen etc etc. Daar zou menig NL exposant nog wat van kunnen leren!
De 2e dag was de Bundes Sieger show... ook deze keurmeester was ondersteboven van mijn Poohpoehh.. ze won nu haar klasse, mag zich Bundes Jugend Sieger noemen en wordt met spanning nu op Crufts verwacht :-)
De keurmeester viel niet voor Shanti haar type, maar koos een andere teef die zoveel op zijn eigen hond leek. (...) dat was nieuw voor mij... volgens mij wordt er doorgaans volgens de rasstandaard gekeurd, en is het geen look-a-like competitie om op de hond van de keurmeester te lijken?
Enfin, ons weekend was geslaagd, we hebben een CAC voor Pruts, een overwinning én een jeugd titel voor Pooh, en gewoon een erg leuke trip in goed gezelschap gehad!

Dat gezelschap bestond in de camper uit mijn 6 honden, en door een samenloop van omstandigheden was  Doughnut er nu ook bij. Dat was toch wat minder geslaagd, aangezien niet alle honden aangeboren camper manieren blijken te hebben. Niets ten nadele van Doughnut hoor! Maar vond ik het steeds zo vanzelfsprekend dat mijn honden zich netjes gedragen in de camper... dat moet toch iets in Youandi genen zijn. :-) (immers, met Pastou en Cheyenne merken we amper dat er méér honden mee reizen)
Nee, Doughnut vond het leuk... en vond de garage wel een mooi plekje. helaas, dat is de plek van Babs. En dat kleine Spekkie weet dat ook duidelijk te maken ook! Zo heeft zelfs Muffin respect voor Babs, en komt slechts in de garage als Babs dat 'toestaat' (of als ik zeg dat het zo moet) Doughnut niet; stoïceins nam hij een plek in beslag, en kon ik de halve nacht luisteren naar het protest geknor van Babs. (ik slaap er immers recht boven) Toch was ik blij met zijn plek in de garage, want de eerste nacht vertoonde Doughnut zijn Houdini trucje: Hij lag op de Bo-Ghy-bank, en ik heb altijd het kleine schuifraampje daarboven openstaan. De muggenhor zit ervoor en zo hebben we voldoende ventilatie in combinatie met het open dak luik. Doughnut lag regelmatig wat te grommen als hij mensen over de camperplaats hoorde lopen, of bij de buren iets dacht te horen.
Halverwege de nacht hoor ik gestommel en schrok ik wakker. Ik zag nog net 2 achterpoten door het kleine raampje wegschieten! Ik schrok me wild, merkte dat Doughnut weg was (mijn eigen honden zaten ook stomverbaast van mij naar 't raampje te kijken en vice versa) Ik stortte mezelf van de ladder af, en in mijn pyjama op blote voeten (geen tijd om slippers te zoeken) naar buiten. Tussen de campers door... Doughnut zoeken.
Meneer liep 3 campers verderop te snuffelen, en had het prima naar zijn zin.  tssss pokkehond... -en er zijn nog wel andere minder aardige zaken naar zijn hoofd gefluisterd- en in zijn nekvel naar binnen gesleurd. Toen zag ik dat mijn raam-hor dus helemaal gesloopt was... en was het maar goed dat ik stil moest zijn voor de buren, anders had hij nog een tirade naar zijn hoofd gekregen.   Daarna dus verplicht in de garage en in 'n bench slapen voor Doughnut... en dat vond hij prima. (Babs niet, maar dat was dan pech) Nee, Doughnut blijkt geen camperhond te zijn. Oke, niets mis mee... maar dan nemen we hem dus ook maar niet meer mee. Dat scheelt een hoop stress voor mij (en de andere honden)
Over 2 weken gaan we weer... dan staat Hongarije op de agenda. met 6 honden, en geen logé deze trip! :-)

maandag 23 augustus 2010

Eten

Eten... dat is één van de dingen die we echt moeten in het leven. Immers, we moeten niets; behalve eten, drinken en slapen.
Eten is lekker, eten is gezellig. Eten kan ook heel wat aandacht vragen...
Eten was voor Pooh een drama toen ze klein was; in het nest at ze al slecht en toen ze 'alleen' achterbleef werd het alleen maar erger. Ze had gewoon téveel te doen, téveel te zien en dus té weinig tijd om te eten. Honger had ze niet. Ze groeide maar langzaam, en werd door de bekende boze tongen al snel 'scharminkel' genoemd. Lekker belangrijk ;-)
Maar Pooh moest toch wat beter gaan eten, dus overgestapt naar vers vlees voeding. In april gingen we op vakantie, en de diepvries in de camper zat vol met 7 kilo Energique vleesvoeding voor Pooh.
Tijdens vakantie is eten altijd een spektakel, want we eten door de hele camper heen; Babs achterin (háár domein!) Shanti voor de koelkast, Vincent voor de aanrecht, Muffin tussen de stoelen, Chanel op het bankje en Pooh... op het andere bankje.
Zo konden de dames goed 'op hoogte' naar elkaars bak gluren: wat Chanel at was lekkerder volgens Pooh, en vice versa. Gevolg: Pooh at brokken, en Chanel at vlees. Prima, ook goed!
Bij thuiskomst bleef Pooh brokken eten, en Chanel (helaas voor haar) ook. In het hondenhuis is tijdens het eten zoveel te zien en te horen, dat het eten weer geen succes was... dus Pooh at in de keuken: Rust tijdens het eten.
Na onze zomer vakantie is de kleine meid op diverse fronten gepromoveerd tot volwaardig roedel lid, en ook mbt het eten weet ze nu dat ze haar bak moet leeg(vr)eten. (Anders heb je niks... want Muffin loopt toevallig ook rond!)
Bij thuiskomst hebben we een lang uitgesteld besluit genomen... Vincent en Chanel slapen niet meer bij elkaar in één kennel. Eten deden ze al een tijdje niet meer in dezelfde kennel, dus was het logische gevolg dat Vincent de kennel van Pooh zou krijgen, en Pooh is bij Chanel ingetrokken. Ook haar etensbak is verhuist vanuit de keuken en hangt nu op beperkte hoogte voor ons kleine Guppie aan de kennel. Dit was voor mij ff slikken, want dit was het moment om Bo-Ghy z'n voerstandaard van de kennel af te schroeven en voor Pooh beschikbaar te stellen. Het zijn gewoon van die dingen die je steeds uitsteld.... maar toch een keer moet doen. :-(
Toen ook maar meteen de volgende emotionele knoop doorgehakt en Babs verteld dat ik haar voerbak niet meer op de grond blijf zetten, maar dat ze nu de standaard van Coco (in dezelfde kennel, alleen aan de andere zijde) mag gebruiken. Na 3 weken aanwijzen, herhalen en nog eens aanwijzen, heeft Babs 'm nu door.... en eet nu smakelijk vanuit de standaard, en hoef ik met mijn stramme rug 's morgens niet meer te bukken.

Iedereen eet dus normaal... nou ja, normaal.....
Was ik al enige tijd op mijn eetgewoontes aan het letten om te proberen wat kilo's kwijt te raken.... Na de vakantie merkte ik dat Muffin opeens wel een erg brede rug begon te krijgen. In januari is ze gesteriliseerd, en daarna nog eens die hardnekkige melk klier ontsteking. Ze werd zelfs mager in het voorjaar, waardoor ze meer eten van me kreeg. Muffin en ik lopen en fietsen bijna dagelijks, dus ze verbruikte ook genoeg energie. Maar nu....oeps, Muffin moest op dieet. Dat is ongeveer het ergste wat ik haar aan kan doen...
Toch moet ik zeggen dat ik bijna jaloers op haar ben, zo snel als zij terug op haar streef gewicht is! Binnen 4 weken met normaal rantsoen en dagelijks 5 km naast de fiets ziet ze er weer uit als een jonge deerne. (psst, ze is wel al 9 jaar!) 
Nu is het wel weer even oppassen, want Shanti heeft last van haar hormonen... dus laat haar bak regelmatig staan. Muffin wéét dat, en loopt lang genoeg te treuzelen om in het voorbijgaan stiekem nog wat brokjes mee te kunnen pikken uit de verlaten bak van Shanti.
Tja, en als we het dan toch nog over eten hebben.... Pooh heeft een zeer variabel menu voor zichzelf gecreëerd; na de gaskabel van de camper en de key-card van de Laguna is nu mijn handtas op de kaart gezet. Ook de arm leuning van mijn stoel in de camper was lekker, én..... de haren op de kop van Chanel mogen het nu ontgelden.
Nadat ze Shanti d'r kop had kort gevreten is ze nu aan Chanel begonnen. Chanel leeft helemaal op, en ze vindt het gewéldig om de hele dag met Pooh te lopen rommelen. Ik moet 3x per dag opnieuw een elastiek bij Chanel in doen want die wordt er dus á la minute weer uitgevreten. Nou ja, Chanel  is toch klaar met showen, en is al wat korter gezet waardoor het zo snel niet zal opvallen.
Dus lang leve de lol, en eet smakelijk!

vrijdag 6 augustus 2010

Gelukt!!!!

het is me eindelijk gelukt......
-wat?
Nou, lees ff een blog of 3 terug, en je ziet dat ik probeerde om een foto te maken van Pooh die naar de wilde konijnen in onze tuin kijkt. Ze kan dit úren volhouden, maar als ik dan mijn camera pak..... is zij weg (net als de konijnen....)
Maar vandaag- terwijl ik aan de telefoon was- zag ik het gebeuren. Marlie (aan de telefoon) moest even wachten, mijn Nikon lag al enige uren in de aanslag omdat de konijnen al de hele middag brutaal over het recentelijk gemaaide gras aan het rennen waren....


Dank je voor je geduld Marlie! xxx

dinsdag 3 augustus 2010

Zwemles, Croatische kampioenen en nog veel meer...

Brrrr wat is het koud! De thermometer wijst 23 graden aan... maar de grijze lucht en mijn kippevel zeggen me dat het koud is. Na die zonnige weken met 30+ voelt dit koud aan. Voor mij dan, de boppers vinden het wel lekker zo.
Na de lekker warme weken hier thuis zijn we half juli richting zuid Duitsland gereden. Eerst een show met Vincent en Chanel waar we weer met het nodige 'blik en klatergoud' vandaan kwamen. Allebei het CAC en Chanel beste van het ras! Daarna door naar wat leuke plekjes in Beieren waar het ook fantastisch weer was. Camperplaatsen midden in de bossen en aan leuke meertjes zorgden voor veel pret, wandelplezier en... zwemles voor Pooh! 
Babs zwemt überhaupt niet; dat is beneden haar stand. Ze poedelt wat met haar pootjes in het koele water en blaft wat om haar heen. Vincent zwemt ook niet... ja tot zijn buik wil hij wel het water in. Maar zolang er nog familie aan de kant staat, is er voor hem geen reden om achter me aan te zwemmen. (heeft hij slechts 1x gedaan in Frankrijk, toen hij erachter kwam dat hij als enige achterbleef... toen kon hij plots wél zwemmen!) Muffin is een waterrat 1e klas, net als Shanti. Chanel staat op het strandje een beetje nuffig te keffen en blijft veilig bij haar broer. Maar dan Pooh.... die duikt achter me aan.. zinkt dan eerst bijna, totdat ik haar een beetje onder haar buik 'lift' zodat ze haar balans vindt en vervolgens zwemt ze achter Muffin en mij aan. Als we te ver gaan, dan klimt ze op Muffin haar rug of laat ze zich door mij opvangen... Op een gegeven moment dreef ze zo op mijn arm op haar zij met 4 voetjes horizontaal in het water,  volledig vertrouwend dat ik haar wel vast hield. Na een minuutje was ze weer op adem en zwom ze weer van Muffin, naar Shanti en weer terug naar mij. Volgende keer nog wat trainen met een bal, en ze kan zo in het dolfinarium op gaan treden!

Na wat rustige dagen in Duitsland zijn we doorgetrokken via Oostenrijk naar Croatie. Het werd warm, en warmer. Geen airco in de motorhome, dus met alle zonneschermen dicht en de ventilator op volle toeren bleef het achterin onder de 25 graden. De hittte kwam door de voorruit, en ik kon redelijk koel blijven de ramen regelmatig te openen en het een beetje door te laten waaien. Liggen normaal 5 boppers vóórin, en vechten ze om een plekje bij mij; Nu zat ik eenzaam in de hitte, en lagen de schatjes koel(er) achterin! Gezellig hoor :-(
Op alle camperplaatsen waren de honden méér dan welkom, en vond iedereen het fantastisch hoe braaf ze waren. Camping eigenaren wilden met de honden op de foto, en in Oostenrijk werd gevraagd wanneer ik toch weer terug kwam! Pooh  steelde natuurlijk overal de show met haar apengedrag.... en hoezeer ik ook probeerde om haar op te voeden (niet springen Pooh, niet blaffen, zo ben je braaf. Niet tegen het hekwerk opstaan, óp de grond! zo jaa....) stonden de italianen maar "bélla, béllisima!!!" te roepen... waardoor Pooh steeds werd aangemoedigd om haar capriolen nog eens te vertonen.... tot groot vermaak van de camping gasten.
In Croatie was het echt hot... de show was bij een voetbal stadion en we konden op de parking staan, waar we met +/- 20 nationaliteiten binnen de kortste keren een mooi honden camp bouwden. Er was voldoende schaduw, en de ventilator hield de camper koel genoeg om het voor de honden dragelijk te houden.  Wij hielden ons overdag rustig.... veel te heet om ons druk te maken!
We zouden 4 shows doen, in 4 dagen. Normaal begint eeen show om 10 uur 'smorgens (en voorbereidingen om 8 uur) maar hier was het anders: de shows starten om 20.00hr 's avonds, en zodoende werd de best in show tussen 2 en 3 uur 's nachts gekozen. Wat een beleving, wat een spectakel!! De organisatie bleek een goed team te zijn, en zelden heb ik zo'n goed georganiseerde show, met zoveel glitter en glamour gezien.
Vincent won elke dag het CAC maar het was voor hem te warm om zichzelf optimaal te presenteren. Alleen de laatste show was het eeen stuk koeler en stond er een koude wind; dit was perfect voor mijn manneke, en nu werd hij ook nog eens beste reu met het CACIB. Dit samen resulteerde in de Croatische kampioens titel voor Vincent!
Shanti was ook ingeschreven; wat was het héérlijk om weer samen in de ring te staan. Op het moment dat ik haar opborstelde was er meteen weer die klik.... Alsof we nooit gestopt zijn. We voelen elkaar feilloos aan, en het voelde of we samen door de ring zweefden! Shanti presenteerde zichzelf weer super, en we genoten er samen van om weer in de ring te staan. Ze won 4 dagen het CAC, waarvan 1 x ook BOS en 2 x Beste van het Ras!! Ook in de erering liet ze zien dat ze het niet verleerd is, en als ik de foto's terug zie dan glim ik nog van trots. Shanti mag zich nu ook Croatisch kampioen noemen. Dat is haar 14e titel, terwijl ze afgelopen jaar ook haar pups heeft grootgebracht.
De laatstse avond dat Vincent en Shanti hun titels binnensleepte, werd hun dochter Corinna (uit Hongarije) beste junior. Daar stonden we dan voor de BOB met 3 Youandi's...
Trots... ja beretrots.

Nu weer thuis dus... nagenietend van 2 super leuke weken. Veel gelachen met goed gezelschap, genoten met de 6 honden, op mooie plekjes geweest, leuke mensen leren kennen en.. en .. en nog veel meer...

dinsdag 6 juli 2010

....op je gezondheid!

Ik fok nu bijna 20 jaar Bobtails.. oke, Old English Sheepdogs. In het eerste nest in 1990 werd Youandi Funny Wiggle Waggle (alias Ploes) al met staart 'afgeleverd' aan haar trotse eigenaressen. Dus ja echt al 20 jaar Old English Sheepdogs. In 20 jaar probeer ik eerlijk, open en met integriteit OES te fokken. Karakter staat samen met gezondheid boven aan ons prioriteiten lijstje. Dat zeggen natuurlijk alle fokkers... dûhhhh.


In 1998 werd alles op de proef gesteld; Balou was eind 1997 plotseling overleden, Bo-Ghy bleef die zomer ivm zijn revalidatie en Lotte kwam terug op 7,5 jarige leeftijd wegens herplaatsing. Ivm haar karakteristieke eigenschappen vond ik het nodig Lotte in te zetten voor mijn fokprogramma. Ik liet haar alle 'noodzakelijke'onderzoeken ondergaan, en ondanks haar HD-C uitslag (een uitslag die geen rekening hield met slijtage welke normaal was voor haar leeftijd) heb ik in tegenstelling tot mijn principes om "niet met C-Heupen te fokken" toch besloten om haar te laten dekken op 7 jarige leeftijd.
Gevolg: de hele Nederlandse OES wereld veroordeelde me; de OESCN pastte zelfs het fokbeleid aan zodat 'dit nooit meer kon gebeuren' en ...er werden 4 kern gezonde pups geboren: Youandi Collectors Item, Youandi Limited Edition, Youandi Last Minute en Youandi Look a Lot Like Lady Lot. (later allemaal beoordeeld met HD TC....omgerekend naar de FCI norm: HD A!)
Lotte was de beste mama, en van deze 4 pups hebben zowel Coco als Demi later ook weer voor nageslacht gezorgt. Inmiddels zijn we alweer enkele generaties verder, en lopen er al (achter-)kleinkinderen van deze speciale dames rond die vele gezinnen voorzien van knuffels, vreugde en onvoorwaardelijke liefde... want ja, ál deze nakomelingen blinken uit in hun speciale zachte lieve karakter eigenschappen. Mensen die al eerder een OES hadden, bevestigen ongevraagd dat déze vriend(in) toch wel héél speciaal en 'anders' is.
Voor mij telkens weer een bevestiging dat de sprong in het diepe in 1998 de juiste keus was, waar niet ik alleen, maar vele gezinnen met mij nog dagelijks blij mee zijn.

In deze blog ben ik openhartig (that's me) en deel ik vóór- en tegenspoed. Voor mij geeft dat als voordeel dat ik niet alles 10x hoef te vertellen aan de telefoon :-) en dat iedereen op de hoogte is van de belangrijke zaken die in Villa Kakelbond spelen. Denk hierbij aan geboortes, overwinningen of het afscheid nemen van dierbare honden...
Zo deelde ik hier vorig jaar het afscheid van Raggles, Coco en Bo-Ghy. De zwangerschap (en later de geboorte van de pups) van Shanti & Vincent, en het behalen van diverse kampioens titels. Lief en leed, alles mag bekend zijn. Er gebeurd hier in Villa Kakelbond maar weinig wat niet gedeeld wordt....
Ik weet dat nogal ongebruikelijk is in de OES wereld, want goed nieuws wordt graag gedeeld...en slecht nieuws wordt veelal weggemoffeld. Zo hoorde ik onlangs van een eigenaar dat de slechte heup-uitslag van haar OES niet bekend mocht worden gemaakt(??) dat had de eigenaar van de vader van haar hond toch duidelijk verteld(!!) Dit werd wel zo opmerkelijk gevonden, dat de eigenaresse nader onderzoek heeft gedaan. Toen bleek dat er héél veel half-broertjes en -zusjes óók slechte heupen blijken te hebben. Jammer dat de papa wel als 'top reu' voor de 'hoofdprijs' wordt aangeprezen voor dekkingen....

Nahhh... Laat mij dan maar open en eerlijk zijn.
Ook al doet het soms wel erg veel pijn. Het is écht niet leuk als mensen -zonder de "ins en outs" te weten- mij veroordelen over bepaalde combinaties.... of vreselijke roddels laten rondgaan over het overlijden van mijn honden en leugens vertellen omdat ze de tekst van mijn blogs verdraaien... of beweren dat mijn website "fouten en leugens bevat" omdat records zojuist die dag verbroken zijn....
Het doet soms heel erg veel pijn ja. Zéker als het om mijn verdriet gaat. Ach toe maar, roddel maar. Get a life.

Nou ja, aangezien ik vóór- én tegenspoed in mijn blog deel: daar komt dan de laatste roddel:
van de 7 pups van Vincent en Shanti, zijn er inmiddels 4 af gerontgend. Allemaal hebben ze HD-A. NB; deze pups zijn dus middels strakke 'lijnteelt' teruggefokt op Lotte en Balou!) Ook 2 pups uit 2 andere combinaties van Vince hebben een HD-A beoordeling gekregen!
Verder zijn er (nog) geen honden beoordeeld. Ik ben trots op alle  'pups' die ervoor zorgen dat eigenaren blij zijn met een gezonde hond. Ik hoor van 'ervaren' mensen dat ze nog nooit zo'n slímme OES met de 'will to please" hebben gehad; dat maakt me trots.
Want een OES is een herders-hond: Een werkhond die kan dénken en úren lang met energie én kracht kan wérken met de 'will to please' voor zijn eigenaar.  Dat kan hij alleen als hij gezond is in body en mind.

Ik besluit deze blog maar met het Franse gezegde: á Votre Santé!! (Op uw gezondheid!)

donderdag 1 juli 2010

Poohpooh.... waterpret, en andere pret

Tja, het lijkt soms wel alsof het alleen maar Pooh vóór en Pooh ná is.... maar mijn kleine meiske zet zichzelf dan ook wel enorm in de picture op het moment. Ze is nu net 7 maanden, en ik geniet elke dag van haar. Ze is zo'n enorm leuke pup.... Shanti was ook zo'n lief dol dwaas puppy... Maar in 2005 was ik mega druk met de verbouwing trokken Diesel (die hier toen tijdelijk was) en zij veel samen op. Vincent en Chanel hadden elkaar, en ik was gierend druk met mijn werk. Ze waren groot voordat ik er erg in had. En nu....ik geniet van Pooh! Lief, ondeugend, bijdehand en enorm foto geniek. 

Ze is een klein spookje, en vreet enorm veel kattekwaad uit. Eerder kon ik al melden dat ze de gaskabel van de camper had doorgevreten, dat al mijn meubilair enigzins verfraaid is, of schreef ik over haar voorliefde om karton in de huiskamer te verscheuren... Daarmee stopt het nog niet. Het papier en karton is inmiddels al bijna normaal, en ik kijk er niet eens meer van op als ze weer een folder te grazen neemt.
De afgelopen dagen werk ik veel van huis uit, en gisteren was zij sneller bij de post dan ik. Even later kwam ze keurig met een blauwe enveloppe in haar bek aanlopen.... de helft was al op. Gelukkig doe ik mijn aangifte digitaal en vraag ik me af waarom de belastingdienst nog steeds bomen om laten hakken voor dergelijke dubbel-op-rommel. Pooh was het blijkbaar met me eens.

In de camper is ze altijd super braaf en lief. Tijdens het rijden zit ze graag uit het raampje te kijken, en kan uren naar windmolens en ander verkeer zitten kijken. Als ze het beu is, zit ze gewoon aan tafel.

Als ze moe is gaat ze slapen, en dan ligt ze lang uit op een bankje. Afgelopen reis vanuit Denemarken lag ze ook zo lief.... maar blijkbaar was de key card van de Laguna uit mijn handtas gevallen, en haar tanden stonden in het hoesje toen ik het later thuis bij het opruimen van de camper vond. Niets aan de hand.... totdat ik een dag later, 100 km verderop naast de Laguna stond, en de sleutel werkt niet meer. Ik haalde hem uit het hoesje.... oeps... er was meer beschadigd dan alleen het hoesje. Met wat gefröbel lukte het toch om de deur open te maken en de card werkte wel op het contact, dus kon ik toch naar huis rijden en heb ik nu de reserve sleutel in gebruik...

Pooh is ook de wereld aan het ontdekken. Onlangs had ze grote bewondering voor de motor grasmaaier... Tja, als winterpupje krijg je dat niet mee in je socialisatie natuurlijk. Als snel vond ze het een uitvinding waar ze achteraan kan jagen, haar speelgoed voor kan leggen en met mij mee kan wandelen.
Een ander leuke uitvinding is met droog weer de planten wat extra water verzorgen. Tuurlijk is het leuk om met het water te spelen, maar het is nog leuker om daarna door het zand te rollen...

Met het warme weer gaan we graag naar de Maasduinen, waarvan de foto's ook op mijn nieuws site staan. Maar sinds enkele jaren zet ik ook graag overdag een kleuterbadje neer voor de boppers zodat ze in de tuin kunnen afkoelen. In oude blogs kan je terugzien en lezen hoe Bo-Ghy ervan genoot om zijn poten te koelen, en zijn neus onder water te steken. Shanti doet hetzelfde, en Muffin vind het heerlijk om te spetteren. Vincent, Chanel en Babs vinden er niks aan. Net als hun moeder Coco, die bleef er ook altijd wijs bij uit de buurt.  Maar Pooh vond het vanmiddag gewéldig... wat een nieuwe uitvinding, wat een lol!


Ik was aan het werk en zat in een conference call met diverse collega's, toen ik plotseling Pooh met het bad in haar bek door de tuin zag marcheren! ....hoe krijgt ze dat nou voor elkaar?
Na afloop van de call kon ik gaan kijken wat er was gebeurd..... juist 2 grote gaten op de bodem, en 2 bandjes lek. Bedankt Pooh!

Vanavond dan toch maar weer de spoeier aangezet... camera in de aanslag...

Ik blijf lachen....ze blijft foto geniek.  het enige wat me nog niet gelukt is, is om haar op de foto te zetten als ze naar haar konijnen vriendjes zit te staren. We hebben wilde konijnen achter in de tuin. Reuze leuk!!! een stuk of 4 jonge beestjes, die nergens bang voor zijn en hun spelletje vertonen voor ons. Pooh weet dat ze niet achter ze aan moet rennen, en kan uren naar ze kijken.



maandag 28 juni 2010

Wandelen & World Dogshow

Vorige week was het weer zover; we gingen weer met de hele familie wandelen. Vorige keer waren we in Limburg, en deze keer zouden we wat noordelijker afspreken. Helen wist een leuke locatie vlakbij Apeldoorn, en de enige datum die een beetje in te passen was.. bleek vaderdag te zijn. Voor sommige mensen een probleempje wegens familie verplichtingen, voor anderen een mooi excuus om wat leuks te gaan doen :-)
Er waren 16 honden met hun gezinnen en wat was het leuk om 5 pups uit het toetjes nest weer bij elkaar te zien! Ze zochten elkaar ook direct op, en renden in kolonne door de heide. Geweldig, wat een feest!
Van het Fransozen nest was alleen Mumble van de partij. Tja, als 3 pups in een ver buitenland wonen, 3 anderen door ziekte of vakantie verhinderd zijn.... Maar het hele Coco Chanel nest was compleet. Leuk om deze 4 weer bij elkaar te hebben! We hadden visite van onze ingeburgerde allochtoon Nanu (witte herder) en natuurlijk waren Doughnut en Bubbles ook van de partij ookal zijn ze hier niet geboren. Diesel liet zien dat hij de weg wel weet in het hondenbos, en met de invasie achter hem aan was "het bos van ons" ;-)
Pooh liet meteen zien dat ze wel gewent is aan wat meer honden bij elkaar en was in tegenstelling tot haar broertjes en zusjes niet onder de indruk van zoveel gekheid bij elkaar. Overigens wende het erg snel voor al het kleine grut, en was ook dit verschil snel verdwenen. Toen we ergens midden op de heide een picknick tafel zagen, stond Pooh er natuurlijk direct bovenop... zonder zich iets aan te trekken van de mensen die er aan zaten te picknicken! vrolijk stond ze met haar staart te wapperen.... de mensen waren stomverbaast en snapten niet zo goed wat hen overkwam. Voordat ik uitgelachen was en haar kon corrigeren -of dat die mensen aan de tafel haar weg konden duwen- was ons klein spook alweer van de tafel af om achter de rest aan te rennen. Hilariteit alom.
Naderhand op het terras nog samen wat gedronken, en voor mij nog een extra kans om wat bij te kletsen met de diverse mensen. Het nadeel van zo'n grote groep is dat ik nu nog het gevoel heb niet iedereen gesproken te hebben... Jakob heeft een filmpje van de wandeling gemaakt, wat te zien is bij de 'nieuws site'.

Op dinsdag was het dan tijd om Vincent en Pooh te wassen, de camper in te pakken en ons klaar te maken voor de World Dogshow in Denemarken. De zaterdag ervoor was er iemand vol in de achterkant van de camper gereden terwijl ik voor het stoplicht stond... maar na een spoedreparatie bij de dealer met voldoende ducktape en nieuwe verlichting konden we er toch mee rijden. (Pfffff...dat was een opluchting, maar nu nog afwachten hoe de verdere schade afhandeling gaat verlopen...)
We stonden in Denemarken op het zg "dog camp". Dit was een speciaal gecreëerde camping voor 1200(!!!) campers, voorzien van keurig sanitair en zelfs een kleine supermarkt. We stonden met diverse OES eigenaren bij elkaar, en de Deense overbuurvrouw met Duitse Doggen bleek zo gezellig dat we woensdag avond 6 nationaliteiten aan tafel hadden tijdens het asperge/zalm diner. De champagne vloeide rijkelijk... want we hebben altijd wel wat te vieren! (..)
Donderdag was het de showdag, en het was prima georganiseerd. Van de 55 ingeschreven OES werden mooie winaars gekozen. Vincent zette zijn beste beentje voor, maar stond in zijn klasse helaas niet bij de eerste 4. Zijn dochter Cheyenne stond in de open klas en werd met haar 19 maanden 2e achter een mooie teef van 4 jaar oud; een hele mooie prestatie! Vincent's dochter Poppy won de jeugdklasse, en mag zich Junior World Winner 2010 noemen!!! Helaas liep Kerne mank (had zich smorgens verstapt) en kreeg daardoor een ZG.  Pooh mag zich beste puppy noemen, en moest smiddags nog de main ring in.
Voor mij was het pure fun om haar in de puppy klas te showen, en kon ze mooi wat ervaring opdoen. Onze raskeurmeester vond het super leuk om haar te keuren en we genoten er allemaal van (zie ook foto bij shownieuws) In de main ring ging het wat anders.... wat ik als leuke ervaring zag, zien anderen toch wat serieuzer.... ik zag handlers die tijdens de voorkeuring pups zeker 20 tot 30 minuten dwongen om in stand te blijven staan... NB we hebben het hier over hondjes tussen de 6 en 9 maanden oud!
Pooh deed haar uiterste best en liet zich van haar beste kant zien. Als ik haar liet ontspannen, en wat met haar knuffelde tijdens het lange wachten moest ik opletten want de Mudi-pup die voor ons stond hapte naar haar. De Anatolische berghond (een 50-kilo pupje..) achter ons stond continue te grommen... de Shelti iets verderop wilde even komen snuffelen maar werd direct gecorrigeerd door zijn handler....
Uiteindelijk mochten we met veel muziek, spotlights en applaus één voor één de grote ring over het knalrode tapijt lopen. Mijn Pooh deed het als een echte kampioen en ze genoot van al dit spectakel!!! Ze liep netjes en liet zich niet van de wijs brengen van de spotlights, de muziek en het gejoel van onze fans die op de tribune zaten. Wat ben ik trots op mijn ukkepuk!!! Van de 50 pups werden we niet uitgeselecteerd bij de beste 3, maar dat geeft niks. Ze is mijn kleine kanjer.
We hebben tot laat in de avond alle successen gevierd. Alle exposanten hadden iets te eten of te drinken vanuit hun land meegenomen. Zo hebben we ons multi cultureel tapas buffet gemaakt en gefeest totdat het licht uit werd gedaan door de huismeester van de hal :-)
De volgende ochtend nog geshopt bij alle stands:  een groot speelgoed beest voor Pooh gekocht, en een nieuwe lichtgewicht bench in hippe kleurtjes. Vrijdag avond héél laat waren we weer thuis. Moe, voldaan en terugkijkend naar één van de leukste shows dit jaar. Nu aftellen naar de vakantie. Over 3 weken gaan we met alle boppers naar Croatie, en zal Shanti weer de ring in mogen. Ik kijk er nu al naar uit!! 

woensdag 9 juni 2010

Om op te vreten...

ik kreeg laatst een leuke mail van Anita, trotse eigenaar van Joe. Joe is nu 12 maanden oud, en een kind van Vincent en Shanti... ze schreef me; "Joe is een geweldige hond, lijkt zo op zijn vader... Echt een stuk! Net als de salon tafel..... ook stuk"


Tja, die lieve schattige pups hebben af en toe van die buien.... dat niks meer veilig is. Ik vond nog steeds dat mijn Pooh het zo voorbeeldig doet. Ze is leuk stout en ondeugend. Ja, als ze samen met Vincent aan een knuffelbeest gaat hangen.... dan leeft het knuffelbeest over het algemeen niet zo lang meer. Maar verder? Verder is zooooo lief.... jaja. Het begon al met die gaskabel....


Inmiddels is het een sport wie er het snelste bij de brievenbus is, want folders en weekblaadjes zijn erg leuk, en kunnen in duizend snippers door het hele huis verspreid worden. (de post is geen issue, die raap ik meteen op als ik thuis kom, nog voordat Pooh in de gang is geweest) Laatst had ze ook een kartonnen doos  gevonden; wat een lol! de héle kamer lag vol met stukjes karton. Allemaal nog niet zo erg, maar als je je bedenkt dat ik alles weer op mag ruimen, dan wordt het opeens een stuk minder grappig. Ik ben natuurlijk te lui om 1000 keer te bukken, dus met de wekelijkse schoonmaak pak ik gewoon de stofzuiger. Dat kreng slikt natuurlijk geen karton, en gevolg is dat ik een kwartier sta te klooien om de stofzuiger te ontstoppen..
Pooh mocht afgelopen week even meerijden met de auto (vind ze helemaal niks aan, de camper is leuk maar de auto helemaal niet) oh wat was ze lief achterin.... bij het uitstappen bleek er een folder in te hebben gelegen. "hebben gelegen" ja, voltooid verleden tijd.. De folder 'was niet meer'.... in plaats daarvan is de hele achterbak nu bekleed met witte snippers. Ook dat moet eerdaags dus maar weer opgeruimd worden.


Gelukkig liggen mijn honden bij mijn afwezigheid veilig in een kennel, dus mijn huisraad is veilig. Toch?
Na 5 jaar intensief Bopper gebruik heeft mijn Ikea bank het toch wel redelijk begeven en is hij echt aan vervanging toe. Op zo'n avond dat ik me dat realiseer en de kamer eens rondkijk (tja, alles is nu vijf en een half jaar oud...) bedenk ik me wat ik dan nog meer zou willen vervangen. Die vraag is snel beantwoord; ik wil niet van alles vervangen... nee ik moet waarschijnlijk eerdaags van alles gaan vervangen.
In mijn bijzijn (wanneer? hoe heeft ze dat gedaan?) heeft Pooh bijna alle rieten stoelen aangevreten! De fauteuil is aan de achterkant 2 cm ingekort. En alle eetkamer stoelen hebben kartelrandjes gekregen.
Tja, kan ik daar boos om worden? Ik vraag me alleen maar af wannéér ze dat dan gedaan heeft? Ze is immers nooit in huis als ik er zelf niet bij ben. En laten we eerlijk zijn.... Shanti, Vincent en Chanel zijn eerder al opgegoeid in dit huis... maar nooit wat gesloopt. Oke, op wat kleinigheidjes na. Ik herinner me Vincent nog wel met de gestolen flessen body lotion, de 100 wattenstaafjes op het gras, en de volle coca cola flessen die door een klein bijtgaatje een cola-spuit-fontein veroorzaakten...  Of Chanel die mijn crocs eeen creatief uiterlijk gaf. Maar sinds Balou anno 1990 mijn leaderlook bank verscheurde heb ik weing vandalistjes meer in huis gehad.
Nou ja, we gaan dus wat sneller op zoek naar een ander interieur, maar laat het kleine spook eerst nog maar even opgroeien. Dan hebben we een vers interieur voor de volgende family pup in de toekomst.
Pooh is lief, en ik ben blij dat ze sinds een paar weken eindelijk fatsoenlijk eet. We zitten nu helemaal in ons ritme, en we kennen elkaars gebruiksaanwijzing. Pooh eet in de keuken (niet in de kennel) terwijl ik koffie zet en loop te rommelen. Ze groeit lekker en is een droom van een hondje. Een pup om op te vreten :-)

donderdag 3 juni 2010

Fluffy Puppies

We zijn onlangs naar de Euro OES geweest. Elk jaar wordt dit groots evenement in een ander land georganiseerd, en dan treffen +/- 150 OES en baasjes elkaar voor de show en een hoop gezelligheid. Ik ga er graag naartoe om al mijn internationale vrienden weer te zien en bij te kletsen, en natuurlijk honden zien en te laten zien! Winnen zou leuk zijn, maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat Vincent door zijn jonge leeftijd en de -overwonnen- vachtmijt die een grote aanslag op zijn vacht heeft gemaakt, nu écht niet de 'toppers' van Europa aankan. 
Er waren ook 4 kinderen van Shanti en Vincent ingeschreven, en nog eens 2 kinderen van Vincent uit andere combinaties. Pooh mocht haar show debuut maken, ook met een kaalgevreten koppie door de -inmiddels overwonnen- vachtmijt. Voor haar is het meer een training, en over haar constructie  & gangwerk valt niet te twisten.
De hele show werd een klein 'drama'... ik kan prima tegen mijn verlies als er mooie honden staan. Maar...
Vincent kreeg een ZG. De eerste in zijn leven! Je kan je afvragen: ligt dit aan de hond, hadden ál andere keurmeesters die hem met kampioenschappen beoordeelden het zo mis, of heeft deze ene keurmeester gelijk?
De jonge honden werden door een andere keurmeester gekeurd;
Pooh werd amper bekeken, en de "fluffy puppies" mochten plaatsnemen achter de bordjes. Gelukkig weet ik dat de bouw niet meer veranderd, en dat mijn Poohtje die vacht over enkele maanden ook heeft... (we'll be back) ;-) 
De jeugdklasse (daar stonden dus 4 Youandi boppers in) werd een slagveld. Van de 17 honden, slechts 4 een uitmuntund. Bij de jeugd-teven regende het zelfs G resulaten. Ook voor 2 van mijn meiden. Ook hier, werden slechts de 'fluffy youngsters' eruitgepikt. Honden die nog aan het vachtwisselen waren, kregen een ZG met de opmerking 'coat needs to clear'.... zou deze keurmeester niet begrijpen dat dit een normaal stadium is voor een hond van 12 maanden? Moet dit echt een ZG waard zijn?
Wanneer een jonge dame niet netjes liep, werd het beoordeeld met een G "not steady on the move"...
Oke, het is allemaal de subjectieve mening van deze keurmeester.... Maar voor mij reden om weer een keurmeester op mijn 'zwarte lijst' te plaatsen. Ookal keurt ze nog ooit zo'n groot evenement... nee, mijn honden hoeft ze niet meer aan te raken.
Wat ik zo jammer vind, is dat er mensen 1600km hebben gereden, en vervolgens met een grote desillusie naar huis gaan. Winnen ze normaal de JCAC's en zelfs "Best Junior in Show" over grote concurentie.... nee, nu moeten ze met een G weer 1600 km naar huis rijden. Komen deze mensen nog ooit weer zover gereden om deel te nemen aan dit spectaculaire evenement?

Het mocht de pret niet drukken het weekend was super gezellig onderling. En Marlie won met Cheyenne (dochter van Vincent) de inermediate klasse en versloeg vervolgens bijna alle open- en kampioen klasse teven... met haar amper 18 maanden werd ze 4e beste teef van de hele show. Wow.... wat een prestatie!! Cheyenne laat hiermee ook zien dat je geen 'fluffy puppy' hoeft te zijn om een schitterende dame te worden. Stonden vorig jaar nog diverse mensen met een frons naar Cheyenne in de puppyklas te kijken... nu was iedereen sprakeloos toen ze deze mooie meid weer zagen!
Het gaat om bouw en gangwerk. Dat heb je of dat heb je niet... sommige pups (zoals de meeste Youandi kids) zijn nou eenmaal net lelijke eendjes...maar dat worden de mooiste zwanen!

Cheynenne, we zijn super trots op je! En ik weet zeker dat Corinna, Mumble, Pastou, Kerne, Kyona en Pooh volgend jaar ook iedereen gaan verbazen. Time is on our side ;-)