woensdag 11 februari 2015

De groetjes van Max

Ik ben het beu. De winter duurt alweer veel te lang en ik snak naar het voorjaar. De griep doet momenteel een serieuze aanval op mijn weerstand, maar ik geef me niet gewonnen. Hoestend en brak sleep ik me door de dag. Al enkele dagen vroeg naar bed, thuiswerken en niet teveel praten. De laatste online meeting op 'mute' deelgenomen om maar niet overal doorheen te hoesten.
Voordat ik me voor een nietszeggend TV programma op de bank ga nestelen met een pot thee en wat comfort food, besluit ik eerst ff met Babs een rondje door de tuin te wandelen. Samen een frisse neus halen en een poging om een zonnestraal op te vangen. Ondertussen geniet ik van het nieuwe aangezicht van mijn huis, waar nu de veranda schittert. De stratenmakers komen over een paar dagen en dan kan ik alles gaan afronden. Als het weer het tenminste toelaat en niet weer gaat vriezen!
En dan, plotseling zie ik ze staan... daar in een groepje midden in het gras. Mijn hart maakt een klein sprongetje. Ze zijn er en ze geven me een grote glimlach: De eerste sneeuwklokjes in de tuin!
 
In mijn oude huis stond jaarlijks het hele grasveld vol met wilde sneeuwklokjes. Grote bossen, met dikke witte hangende knoppen. Het hele veld was ermee bezaaid. Schitterend!!
En elk jaar had Max ook zo'n last van de winter... My good old Max. De laatste jaren dacht ik elke winter wel eens 'die haalt het voorjaar niet'.... Maar dan kwamen de sneeuwklokjes, de dagen werden weer langer, het voorjaar brak door én Max kwam weer uit zijn dalletje. Hij leefde op en genoot van zijn oude dag van het voorjaar en de zomer.
 
Max en sneeuwklokjes zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoe wrang was het dat hij vlák voordat de sneeuwklokjes kwamen, op 13 februari 2000 overleed. Enkele dagen daarna kwamen ze, terwijl ik nog vol in mijn verdriet zat. Ze lieten me glimlachen en aan Max denken... Ik noemde ze "de groetjes van Max".
 
In mijn huidige tuin zijn geen mooie wilde sneeuwklokjes, wel een paar van die "gecultiveerde wannabee's". Ik zie ze ook zelden meer in het wild, die grote weelderige exemplaren. Maar dat mag de pret niet drukken.
Ze zijn er weer: klein maar fijn, ook nu, -op 2 dagen na- exact 15 jaar na zijn afscheid. De groetjes van Max! :-)