vrijdag 24 juni 2011

Girls talk

laten we het eens over de meiden hebben... want de meiden houden me wel bezig de laatste tijd.
Allereerst natuurlijk Muffin, alias MufMuf. We zijn 2 weken verder, en eigenlijk veranderd er niet zoveel aan haar situatie. Mijn geheugen wordt wel steeds meer aangevuld met kleine voorvallen die wellicht toch allemaal met haar uiteindelijke ziektebeeld te maken hebben. Zo herinner ik me dat ze op één van de eerste dagen van de vakantie plotseling piepte toen er een andere hond tegen haar kop/ schouder aanbotste. Nader onderzoek leverder niets op, en Muffin liet verder ook niets meer merken waardoor ik er ook geen aandacht meer aan gaf. Nu denk ik...had dit voorval er al mee te maken?
Of de dag in Oostenrijk dat ze haar staart niet kon bewegen...ze kon niet kwispelen en als ze draafde hing haar staart als een slappe worst naar beneden. Een dag later was alles weer normaal en dacht ik dat er een spiertje of zenuw knel al gezeten. Nu klinkt het allemaal bij elkaar toch wel erg neurologisch, en heeft het misschien toch iets te maken met wat ze nu heeft?
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de klachten niet (alleen) door spondylose veroorzaakt kunnen worden. Het syndroom van Horner is toch nét ff anders dan wat Muf heeft (haar onderste ooglid hangt, niet het bovenste) en het feit dat ze af en toe zwalkt tijdens de eerste stappen en zelfs omvalt als ze lekker relaxed naast me staat om gekroeld te worden.... nee, dat is geen spondylose.
Wat dan wel? Is het toch een hersenbloeding geweest, of is het nog erger...? Ik weet het niet, en er is eigenlijk niet achter te komen zonder dat er een CT scan van haar koppie wordt gemaakt. Het feit dat ze hiervoor onder volledige narcose moet, en er ongeacht de uitslag toch niets gedaan kan worden heeft me doen besluiten om het niet te doen.
Muf en ik leven bij de dag. Soms hebben we een goede dag, en soms slaapt ze alleen maar. Ze schijnt zelf weinig last te hebben, en ze houdt zich koest. We fietsen niet meer samen, maar we maken we dagelijks een wandeling waarbij ze vrolijk mee stapt. Als ze begint te zwalken dan gaat ze zelf al zitten en vervolgens schuift ze dan langzaam haar voorpoten vooruit om rustig te gaan liggen. Ik vraag me soms af of ze hoofdpijn heeft. Ze houdt zich rustig, en afgelopen week piepte ze weer even toen ik met mijn dijbeen tegen haar kop aanduwde omdat ze plotseling in mijn looprichting stond. (hierdoor werd mijn geheugen ook opgefrist en bedacht ik me dat ze dat dus eerder heeft gedaan.
Maar gisteren hadden we ook een hoogtepunt! Na 2 weken rust, waarbij ze toch wel steeds allert is en haar bescheiden vrolijkheid toont heeft ze gisteren uitbundig tegen me staan te blaffen. We liepen samen in de tuin... net als anders als we samen gaan voetballen. Voorheen liep Muffin enthousiast vóór me uit, terwijl ze heel hard áchteruit liep en dan blafte ze naar me dat ik de bal moet schoppen. De afgelopen tijd liep ze wel met mee, en kwispelde naar me.  Nu liep ze wat stuntelig om me heen te dartelen en blafte vrolijk en uitdagend! Hoe blij kan je zijn als je hond blaft? :-) De bal haalt ze niet meer op, maar we hadden samen dikke pret door de bal 5 meter vooruit te schoppen, samen er achteraan te hobbelen en weer verder te schoppen. Zal ze ooit nog een bal achterna rennen en naar me terugbrengen? Niemand weet het antwoord. Het lijkt er op dat Muffin in 1 dag 4 jaar ouder is geworden. Ze leeft nu als een hond van 14 jaar die graag eet, een koekie op zijn tijd wil,  haar bescheiden lolletje heeft en graag aan mijn voeten ligt. Zolang ze plezier heeft en geen pijn heeft, ben ik blij dat ze bij me is, en geniet ik van elke dag die we samen hebben. Maar ik mis  mijn gekkke, altijd aanwezige druktemaker. Mijn mee-ga hond. Het doet me verdriet  om zo'n  grote sterke hond plotseling zo zwak en kwetsbaar te zien zijn.

Dan hebben we ook hele leuke dingen te melden over ons andere meisje... Jody! Onze "kleindochter  is hier geweest om een feestje met Vincent te bouwen. Jody was hier nog nooit geweest. Ik heb haar zondag opgehaald toen ze zover in haar loopsheid was om gedekt te gaan worden.  Ze lag met Shanti samen in de achterbak toen ik naar huis reed. Op een gegeven moment zit een bekend smoeltje me aan te kijken in de achteruitkijk-spiegel, en babbel ik dus terug tegen mijn 'Prutske'. Vervolgens gaat Shanti dus zitten en kijkt me óók aan... haha ik zat dus tegen Jody te babbelen terwijl dacht dat het Shanti was! Die meiden hebben dus dezelfde expressie en dat kan geen toeval zijn...
Eénmaal thuis kreeg Jody even de vrijheid om dit nieuwe huis te ontdekken en rustig kennis te maken met de andere honden. Dat vond ze niet zo belangrijk, ze had alleen maar oog voor die knappe kerel. Enfin, de foto story onder de link "puppy nieuws" zegt genoeg.  Jody is hier 3 dagen geweest; ze verleidde Vincent, speelde tikkie-met-verlos samen met Pooh, rende en keette met Chanel en Shanti, had de juiste respect voor Muffin, en deelde 'snachts de kennel en het vetbed met Babs. Gewoon... alsof ze hier al jaren woonde! Ook mijn honden accepteerde haar als de normaalste zaak van de wereld. Wat een heerlijke meid!! Ik ben zo blij dat ze hier pupjes gaat krijgen, en ik kijk er echt naar uit dat ze hier een paar weken zal komen en dat we haar geweldige-, en zó herkenbare karakter gaan doorgeven aan pups.
Nu vragen veel lezers zich af "wie is Jody dan?" Nou, Jody is een kleindochter van mijn Bo-Ghy en ze is geboren bij Mark en Roosmarie in de Sweet Expression's kennel. Doordat zij wat rustiger aan gaan doen, werd er met Jody geen nest gepland. Hierdoor hebben we met z'n allen, en na akkoord van Linda (de eigenaresse van Jody) besloten om Jody hier pups te gaan laten krijgen samen met onze Vincent. Ik verheug me er enorm op... nu maar aftellen en hopen dat alles gelukt is!

En de laatste girl om wat over te melden ben ik zelf. Na wat weken thuis ivm de operatie aan mijn hand, thuiswerken en daarna de vakantie van 5 weken is het enorm wennen om weer fulltime aan het werk te zijn. Wel leuk hoor! En eigenlijk ook wel heel fijn om weer met mijn hersens te werken, en andere 'praat' dan hondenpraat aan mijn hoofd te hebben. De honden moeten er ook wel aan wennen dat ze nu weer af en toe alleen zijn. Nooit te lang gelukkig. Mijn nieuwe project wordt merendeels in Eindhoven uitgevoerd, dus kan ik veel dagen 50/50 of helemaal thuis werken. Het is lekker om weer in het ritme te zitten, en de leuke reacties van collega's  ("leuk je weer te zien" en "waar heb jij al die tijd uitgehangen?") én de uitdaging van het nieuwe project wat me is toevertrouwd doen me goed.

Aanstaande zondag hebben we de jaarlijkse wandeling cq puppy reunie van het laatste nest. Er komen ongeveer 20 honden, waarvan 5 uit het laatste nest. Altijd jammer als een nest niet compleet is op de reunie... maar toch wel erg leuk dat er 5 van de 7 "Droom Pups" wel zullen zijn! En zeker ook zo leuk als er oudere honden komen. We vieren zondag ook de 7e verjaardag van de Mode Ontwerpers; Giorgio Armani en Laura Ashly (oftewel Diesel en Luna) zullen een mooi feestje vieren met hun familie in het bos!

donderdag 16 juni 2011

Hondse vakantie II

We zijn weer thuis. Bijna 5 weken zijn we 'en route' geweest, en wat hebben we genoten! Ik schrok wel even toen ik op de kilometer teller van de camper keek: in totaal 5400KM gereden. We hebben 7 landen en 5 shows bezocht, ontelbare mooie plekjes gezien, heerlijke wandelingen gemaakt, 6 dikke boeken uitgelezen, veel nieuwe mensen ontmoet en oude vrienden bezocht. Bruingebakken van de zon, en een paar kilo lichter door alle beweging kan ik weer aan het werk nu. Op de zaak, maar ook thuis!

Pooh heeft deze vakantie laten zien dat ze een grote meid is geworden. Zelfs de eigenaresse van de camping in Villach gaf haar het compliment dat ze zich al zo netjes gedroeg. Ze spring niet meer over de omheining heen, blaft niet uhh minder naar honden die langs lopen. Ze heeft nu ook bijna begrepen dat je andere hondjes die aan de riem lopen niet mag laten schrikken, door er als een stuiterbal blaffend op af te jumpen, ookal bedoel je daar niks mee. Ja, 4 weken optimaal aandacht werpt wel haar vruchten af!

Het is altijd leuk om te zien hoe honden zich gedragen, en dat ieder zijn eigen rol in de roedel heeft. Mijn 6 boppers weten precies wat ze aan elkaar hebben, en wie welke plaats in de roedel heeft. Ik vind het dan ook altijd wel leerzaam en interessant om te zien wat er gebeurd als er andere honden bijkomen. De eerste week was mijn Deense vriendin Malene erbij, met 2 meiden. Kerne is bij ons geboren, en als pupje van 8 weken naar Denemarken verhuist. Ik vond het heerlijk om haar nu een volle week mee te maken. Wat een leuke hond! Ze heeft de rust van Vincent, en het uiterlijk en de humor van Shanti. Ik vond het ook wel erg grappig hoe ze zich direct aanpaste aan de familie, en haar plekje in de roedel innam (en kreeg).  Ze nam direct de Bo-Ghy-Bank in beslag, en vond dat ze daar prima lag. Zelfs als we gingen verkassen, dan keek ze Malene aan met een blik "jij denkt toch niet dat ik in jouw Toyotaatje ga liggen, als ik me hier riant op de sofa kan laten vervoeren hè... duhhh." Dus Kerne reed met ons mee als we 100km verderop wilden gaan. En het viel amper op dat er een 7e OES in de camper lag.
Echter, Malene had ook een ander teefje bij zich. Op zich een aardige Bobtail, maar toch van een heel ander type. Ze komt uit heel andere bloedlijnen, waarvan ik weet dat het karakter ook anders is. Dit bleek dus ook in deze week. Natuurlijk verklaren diverse mensen me voor gek als ik zeg dat ik gewoon 8 honden op 10 vierkante meter bij elkaar laat zijn. Voor mijn honden is dit gelukkig nooit een probleem. Maar.... we hebben wel regels. En als honden zich niet aan de regels houden, dan zal Alfa-Muffin wel even vertellen dat er niet gegilt wordt, en dat debiel angsthazen gedrag wordt niet geaccepteerd.
Helaas speelde Gaya ook niet leuk, waardoor zelfs Pooh het na een aantal pogingen niet meer leuk vond om alleen maardoor een bulldozer omver gelopen te worden of onder het gras gemoffeld te worden door een paar tanden in haar nek. Dus was er  voor Gaya al snel niemand meer om mee te spelen en viel ze buiten de roedel. 
Ik vraag me nu nog steeds af waarom Kerne zo direct geaccepteerd werd, en Gaya niet. Is er nog een herkenning vanuit het nest waardoor Kerne zich makkelijk aanpast, en wordt geaccepteerd? Of is het écht alleen het gedrag van de hond... Kerne zo sociaal, zelfverzekerd maar wel flexibibel terwijl haar reisgenootje door angst, vluchtgedrag en onnodig gillen direct op de zenuwen van mijn honden (en mijzelf) werkte?

De andere weken waren we met ons eigen roedeltje, wat in paîs en vree samen van de warme dagen en het luie leventje genoot. De laatste week viel het me wel op dat Muffin 'ns een avond had dat ze erg lag te hijgen, en dat ze moe was. Maar dat is na haar operatie met herstel periode + de vakantie wandelingen ook helemaal niet zo vreemd. Totdat ze afgelopen zondag echt heel raar ging doen. Tijdens de Euro show in Tsjechie lag ze rustig in de camper te slapen, en vond ik haar hijgend, kwijlend en met een heel scheef gezicht. Haar rechter oog was helemaal uitgezakt, ze had een harde buik en ze liep als een dronken mannetje. Ik heb direct een bevriende fokker gehaald, die ook dierenarts is, en zij heeft Muffin direct onderzocht. We dachten dat ze een hersenbloeding had gehad.... maar ze was stabiel (voor zover dat zo te beoordelen is) en we besloten haar  na het grondige onderzoek rustig en koel te laten slapen.
De zorg om Muffin drukte voor mij zeker een stempel op de Euro OES show, wat anders zo'n onbezorgd feest weekend zou kunnen zijn. Ik ben maandag ochtend vroeg direct vertrokken, en in één ruk naar huis gereden. Muffin sliep languit en ik wilde naar huis!!!
Thuis bleek Muffin ook erg blij te zijn om op haar eigen plekje te kunnen gaan liggen, en sliep vast en diep. Ze kwijlde iets minder, haar rechter oog nog steeds uitgezakt, en af en toe stond ze wat onvast op haar poten. Het hijgen was zorgelijk, maar dat nam wel wat af. Rust, rust en nog eens rust.
Dinsdag met Walter gebeld, en besloten om haar woensdag door de medische molen te laten gaan. Muffin sliep gedurende de dag nog steeds veel, en het hijgen werd wat minder. De andere symptomen bleven. Röntgenfoto's, echo onderzoek en bloed onderzoek hebben inmiddels wat duidelijkheid gebracht;
Muffin heeft veel spondylose in haar ruggewervels, hetgeen vreselijke pijn en uitval-verschijnselen kan geven. Zeker bij de (over-)belasting tijdens de wandelingen en de vermoeidheid na 4 weken rond touren kan dit een deel van de symptomen verklaren. Mijn angst, dat de mamma carcinomen uitgezaaid waren naar essentiele organen werd wat gesust. Haar longen zijn schoon, haar buik is schoon, haar maag, lever en nieren zijn schoon. Haar milt laat een plekje zien, maar dat zegt nog niet alles. Het bloedonderzoek liet zien dat alle organen prima werken en dat haar rode en witte bloedcellen in balans zijn. Dus over 3 weken gaan we weer een echo maken om te zien hoe die plek op haar milt zich ontwikkelt.
Haar scheve koppie blijkt door het 'syndroom van Horner' te komen. (verlamming van een aangezichts-zenuw) Dit kan diverse oorzaken hebben, maar het meest waarschijnlijke is dat dit ook door de spondylose vanuit haar rug komt. Muf heeft nu dus hele zware pijnstillers en rust.
Ik merk nu al dat de pijnstillers aanslaan en dat ze beter loopt. Ze is vrolijker, en ze lijkt alweer wat fitter te worden. Of haar koppie ooit nog recht wordt, weet niemand. Maar dat is ook helemaal niet belangrijk, daar kan ze immers prima mee leven. (ze eet goed, en ik heb het idee dat ze met haar rechteroog ook nog wel wat kan zien)
pffff was een stress.... dat was dan de afsluiting van een fantastische vakantie. Nu foto's uitzoeken, en stukje bij beetje gaan proberen om de rimboe (dat stuk grond wat ooit mijn tuin was) te gaan snoeien. Valt niet mee, want mijn linker hand wil nog niet echt functioneren, maar de grasmaaier kan alvast over uren gaan maken! 
Ondertussen heb ik het koud... terwijl iedereen maar volhoudt dat het zo'n lekker weer is. Nou, not dus. Na 4 weken boven de 25 graden (meestal zelfs meer dan de 30) vind ik het hier dus koud!!! Ik zat net even te kijken wat voor weer het nu in Oostenrijk is; ja hoor, gewoon 25+...... misschien moest ik toch maar eens een emigratie overwegen ;-)