vrijdag 23 december 2011

Harmony

Waarom zitten er maar 24 uur in een etmaal, en waarom maar 7 dagen in week? Mijn leventje is redelijk georganiseerd, en alles verloopt volgens schema waardoor alle werkzaamheden die te maken hebben met honden, werk, huis, tuin en oh ja we hebben ook nog een sociaal leven, conform schema.
Als daar dan plotseling een studie bijkomt, tja dan wordt het ingewikkeld en wordt het improviseren!
Gelukkig is ook die studie weer achter de rug en wacht ik nu geduldig op de uitslag van het examen. (en hoop ik maar dat ik geslaagd ben, anders moeten we nog eens gaan studeren voor een herexamen)

En vandaag kan ik eindelijk ook zeggen dat de kerstkaarten tóch weer op de post zijn... Dacht ik eerst om dit jaar toch maar voorbij te laten gaan omdat mijn hoofd er niet naar staat, de tijd er niet is om het allemaal weer te organiseren, de extra kosten, etc... Na het ontvangen van de eerste kaarten vond ik het dan toch maar wel weer leuk om kaarten te sturen naar al die leuke lieve mensen die een 'pup' van me hebben en al die dierbare vrienden en vriendinnen die er altijd zijn in voor- en tegenspoed. Het is leuk om kaartjes te krijgen, dus doe ik weer vol overtuiging mee om TPG te sponsoren en zijn er weer +/- 100 kaarten geprint, geschreven en gepost.

En dan, zo op die lange avonden na de dagen met regen waarop je eigenlijk liever niet buiten wilt komen door het hondenweer, dan moet ik lachen om 6 gekke lieve honden die zelfs op donkere avonden een zonnetje in huis zijn.

Babs, inmiddels onze "grand dame" heeft het dikke luxe bed van haar papa gekregen. Ik was vergeten dat ik het had, maar kwam het plots tegen bij het opruimen van de zolder. Babs is in haar nopjes met haar 'nieuwe' bed, maar overdag ligt ze liever op de bank want dan heeft ze meer zicht over de huiskamer. En als de openhaard brandt, dan schuift ze wat op (dus náást het kussen) en komt ze dichterbij het vuur liggen omdat dat wel lekker warm en gezellig is.

Shanti, Chanel en Vincent wisselen de bank graag af, maar er zijn momenten - vooral na een drukke dag waarbij ze weinig aandacht hebben gehad- dat ze er geen probleem van maken om de bank te delen. Tijdens spitsuur -dus met Pooh en Dwayne erbij- kunnen we denk ik wel in het Guiness book of records: 5 OES + Inge op de bank, waarbij we het allemaal reuze gezellig en knus hebben.
Pooh heeft patent op het hoekje van de bank en is niet weg te krijgen van haar plek waarbij ze haar koppie graag op mijn voeten legt als we samen lekker bank-hangen. Het liefste neemt ze haar kluif mee naar haar domein, maar oh wee als de kluif van de bank af valt! ..dan ligt ie op Babs haar bed en dat is een risico volle onderneming om de kluif terug te veroveren.... (hetgeen ze na een strategisch overwogen moment in een flits toch weer voor elkaar krijgt)
En Dwayne... ja onze Dwayne, daar kan ik een boek over volschrijven. Ik zou zo maar kunnen geloven dat hij een reïncarnatie is van een hond die hier ooit gewoond heeft. Hij heeft geen uitleg nodig, past zich moeiteloos aan bij de rest, snapt alles wat ik hem vraag en komt graag elke avond een uurtje of wat knuffelen op de bank. De rest van de avond ligt hij liever op een koel plekje op de plavuizen. De vanzelfsprekendheid en het vertrouwen waarmee hij zich tegen Vincent aan nestelt om samen te slapen is zo vertederend...  
Dwayne heeft het inmiddels ook voor elkaar om 'snachts boven te mogen slapen. Tegen alle pedagogische kennis in vind ik het wel zo gezellig om hem mee te laten hobbelen als we naar boven gaan en dus lig ik tegenwoordig tussen 2 snurkende honden in... die kleine kabouter doet niet onder voor Shanti en beiden kunnen snurken als grote kerels. Misschien moet ik de keuze om honden boven te laten slapen toch nog maar eens heroverwegen?

6 gezonde lieve honden, die leven in perfecte harmonie. Wat een rijkdom.
Vrienden, échte vrienden om mee te lachen en elkaar te steunen in zware tijden. Wat een rijkdom.

Ik wens iedereen heel fijne feestdagen.

zaterdag 12 november 2011

Poetsen voor gevorderden

Zo'n enkele keer per jaar krijg ik de neiging om de witte tornado uit te hangen, en moet alles schoon. Gelukkig duurt zo'n bui nooit lang, hooguit enkele dagen, en het gaat het vanzelf weer over... De schade blijft meestal beperkt tot een schoon huis, blinkende camper of 6 tiptop verzorgde honden.
Ik had gisteren wel een beetje spijt dat ik Vincent niet voor de "champions-of-champions show" in Brussel had ingeschreven (slechts enkele Top-OES waren daarvoor uitgenodigd, waaronder Vincent. Ik heb destijds bewust besloten niet te gaan omdat mijn hoofd er toen helemaal niet naar stond) 
Maar,  na vanmorgen lekker uitgeslapen te zijn en de mooie zonnige november dag te zien, had ik helemáál geen spijt meer en was ik blij om op deze zonnige dag wat quality time thuis door te brengen.
Vandaag ga ik poetsen... het huis mag wel eens lekker schoon. Volgens Feng Shui zegt dat heel veel over je gemoedstoestand, en dat geloof ik ook wel. De emmer sop werd gevuld, de tuindeuren gingen wagenwijd open, radio 538 op volume 7 en zo begon het met de luxaflex waar een jaar stof kon worden uitgesopt, ramen zemen, oude magazines en showcatalogie weggedonderen, alle honden bedden in de was... en zo gaat het maar door.
Bij het uitsoppen van de boekenkast en het afstoffen van alle boeken die daar al enige tijd stof staan te happen lag Shanti natuurlijk pontificaal in de weg en werd het voor mij een hink-stap-sprong actie om de boeken van de kast, op de tafel te laten landen. Daar even later af te stoffen en vervolgens via een reversed hink-stap-sprong constructie weer schoon op de juiste plank terug te plaatsen.
Ondertussen vond Dwayne het nodig om de emmer sop van dichtbij te bekijken... Maar helaas houdt met zijn poten op de rand zelfs de Leifheit emmer het niet droog....  Dus met dank aan onze kabouter draaiden we de planning om, en werd de huiskamer éérst gedweild.
Bij het afstoffen gebruik ik een plumeau, die ik blijkbaar in een onbewaakt ogenblik (tijdens het dweilen dus) uit het oog was verloren. Ik zag nog net een kabouter op 4 voeten met de plumeau in zijn bek de kamer uitrennen, en kon (na een sprintje om mijn camera te pakken) de volgende foto in de tuin maken....


Hoeveel plezier kan je hebben als je aan het schoonmaken bent... nou ik verzeker je: heel veel!! Heb zó ontzettend gelachen vandaag... en mijn  huiskamer is weer lekker fris en schoon. Wat wil je nog meer?
Volgens het Feng Shui boek wat ik lang geleden heb gelezen,  geven schone ramen je een 'helder beeld op de buitenwereld', opgeruimde schone kasten geven een 'opgeruimd gevoel' en oude rommel weggooien 'maakt je los van oude ballast'. 
Hoe dan ook, ik had vandaag ook een hele dag op de show in Brussel kunnen zijn geweest met Vince... Nee, ik geloof toch echt dat dit leuker was :-)

maandag 7 november 2011

blije Youandi

Wat een leuk weekend hadden we... daar wordt ik blij van!
Het begon vrijdag met het geweldige nieuws dat Claire zwanger is. Ze is een kleindochter van Bo-Ghy en de papa van dit aankomend nest is onze eigen Vincent. Eigenlijk een zelfde soort combi als met Jodie en Vincent dus... helemaal leuk en we kijken vol verwachting uit naar deze nieuwe wereldwondertjes. (NB de pups worden in de kennel van Mark & Roosmarie geboren)


Dan stonden we zaterdag voor dag en dauw weer te tollen naast het bed... om op tijd in Luxemburg te staan waar Pooh en Pastou waren ingeschreven. Pastou had nog 1 CAC nodig om zijn kampioenstitel af te ronden. En zoals anderen vaak mazzel hebben om alleen in hun klasse te staan, zo heeft Pascalle steeds de 'pech' dat er mooie concurentie staat.. soms wint ze met Pastou en soms ook niet. Nu won ze wel, en mag Pastou zich kampioen noemen. Dat is wel een feestje waard!!
Pooh werd 2e in haar klasse, maar de CACIB overwinning van Pastou over de kampioenen met de 'bekende handlers' maakte alles goed!

Een andere zoon van Vincent maakte zijn debuut in de jeugdklasse in Duitsland. De nu nét 10 maanden oude Bailey won op zijn 1e show zijn eerste JCAC voor de Duitse jeugd titel. Harstikke leuk voor zijn Zwitserse fokker en Duitse eigenaresse en ik geniet met gepaste trots er wel van mee.

En nadat ik onze trotse papa Vincent gisteren dan een paar uur op tafel had liggen om te borstelen, konden we op Facebook allerlei foto's voorbij zien komen van diverse Youandi kids die in Noord - en Zuid Nederland genoten van de wandelingen in bossen en heide. Wat leuk om ze zo te zien genieten en wat heerlijk om die "eigen snoeten" in een groep wolbalen te herkennen. Een foto van Ozzy bezorgde me een rilling, omdat ik direct zijn papa Bo-Ghy in hem herkende!! Ozzy is inmiddels ook al een oude man, en bijna 10 jaar geleden ook bij Mark & Roosmarie geboren. 

Wat fijn om te zien dat Youandi Boppers en hun kids het zo goed hebben. Dáár doen we het voor, dáár wordt ik blij van! 

woensdag 19 oktober 2011

Turbulente tijden

De dagen vliegen weer voorbij, maar laten we toch even proberen gepaste aandacht te geven wat bijzondere momenten.
De pups hebben allemaal een geweldig gezin gevonden. Wat voor mij anders was dan wat ik de laatste jaren gewent ben, is dat de de pups niet meteen allemaal bij de geboorte besproken waren. 2 heel wijze gezinnen besloten een jaartje te wachten omdat ze 100% klaar willen zijn als de pup komt, en daar nu de situatie niet naar was. Ik ben alleen maar blij als mensen zo bewust en wel overwogen de keus maken. Maar dit betekende voor mij redelijk rustige zondagen, waarbij geen 7 gezinnen de deur plat liepen. Om me heen zie ik fokkers die hun pups van 4 en 5 maanden oud nog proberen te plaatsen, maar ik kan me gelukkig prijzen met alweer 7x een 'perfect match' tussen pups en gezinnen.
Alles valt op zijn plaats, en zelfs het 'laatste' pupje blijkt qua karakter exact de juiste pup te zijn voor de familie waar ze de zon hopelijk weer kan gaan laten schijnen na een heel zwaar jaar.

Dan vierden we afgelopen week ook de 10e verjaardag van Babs. Het is bijna niet meer voor te stellen dat het al bijna 10 jaar geleden is dat haar leven aan een zijden draadje hing nadat de buurhonden haar gebeten hadden. Wie had in die zware weken na het ongeluk, met operaties, intense zorg en doorzettingsvermogen durven hopen dat ze ooit haar 10e verjaardag zou vieren?  Vandaag de dag is ze een vrolijke oude dame, steelt ze ieders hart met haar 'bear-looks' en haar 'três volumineus' uiterlijk.. :-)
Tevens beangstigd haar 10e verjaardag me ook; Coco werd 10, maar net geen 11 jaar. Afgelopen maart werd Muffin 10...
Nu de pups weg zijn keert ons normale leven terug en loop ik weer (of nog steeds?) hard tegen de leegte op die Muffin heeft achtergelaten. Nu Jodie weer naar huis is lopen er 'slechts' 5 volwassen Boppers rond. Het is leeg en stil in huis. Ik kan me voorstellen dat dit voor buitenstaanders vreemd klinkt; hoe kan het stil en leeg zijn in een huis met zoveel honden? Nou, toch wel dus.
Afgelopen week zijn we dan na meer dan 3 maanden ook weer eens naar een show geweest. Ik had er geen bal zin in, en vroeg me echt af waarom ik het deed. Waarom ga ik op mijn ene vrije dag na een drukke werkweek naar een happening waar ik mensen tegenkom die ik helemaal niet aardig vind en/of mensen die er totaal andere meningen op na houden dan ik? Waarom zoek ik die haat en nijd op, geef ik 150 euro uit aan inschrijfgeld terwijl ik weet dat de keurmeesters in veel gevallen niet geleid worden door de rasstandaard maar door politiek?
Enfin, ik had ingeschreven dus toch maar gegaan. Om 5 uur liep de wekker af, om 6 uur zat ik in de auto, en om 7 uur stond ik op de parkeerplaats van de Westfalen hallen in Dortmund. Pooh won beide dagen haar klasse. Dat maakt het dan toch wel weer erg leuk :-) Maar als ik in Vincent zijn keurrapport lees dat de keurmeester hem een 'quality dog of smaller type' vindt..... dan vraag ik me af wie ze voor ogen had toen ze dit schreef?
De roddels vliegen in de rondte op zo'n show, en je ziet & hoort weer wat er her en der gebeurd in OES Nederland. nahhhhh... dan weet ik het weer zeker: ik wil daar niets mee te maken hebben. Dus ik schrijf slechts heel selectief in voor shows want ja; ik vind het wel belangrijk dat mijn honden zich (blijven) meten aan de raspopulatie. We fokken immers conform de rasstandaard, en een OES moet er uit zien als een OES. Nu en over 10 jaar. De enige plaats waar je kan 'meten' of je nog op de goede weg zit, zijn de shows.
Dus blijft het een kunst om de keurmeesters te vinden die geen 'handlers' keuren, of de 'best geknipte hond' selecteren... maar keurmeesters die de rasstandaard kennen en een gezonde, compacte & goed gebouwde OES (die ook nog eens moeiteloos kan bewegen) kunnen herkennen.
En voor de echte lol en gezelligheid... zijn we nu een trip met 3 meiden en 8 honden naar de Deense clubshow aan het voorbereiden. Eind November gaan we lekker een lang weekend nar Copenhagen voor een écht gezellige show, met fantastische Denen, leuke honden,  Christmas shoppen en héél véél lol!!!
Skol! :-)

zondag 18 september 2011

Gebakjes

...En zo zitten we op een zondag middag lekker buiten. De visite heeft gebak meegebracht... lekker hoor!
Niet echt in lijn met ons idee om wat kilo's kwijt te raken, maar 'nee zeggen' is zo onaardig, dus een prima excuus om lekker mee te smikkelen.
Dan, na enige tijd puppy knuffen, foto's maken, bijkletsen en andere 'socializing activities' etc nemen we afscheid en zwaai ik de visite uit en sluit ik de poort weer af. Ik kom terug bij de tuintafel, en ik zwéér toch dat daar nog 1 appelgebakje lag toen ik net wegliep.... Nu niet meer dus.
De "Sherlock Holmes" in mij laat me de situatie snel reconstrueren:
Shanti was daar, Pooh ook. Nah...brutaal als beide meiden zijn, denk ik toch niet dat zij op de tuintafel zijn geklommen om het gebakje te jatten.
De puppies lagen buiten, juist vlak náást de tafel. Maar nuh.... die kunnen dat toch niet doen met hun krappe 4 weken leeftijd.
Vincent en Chanel waren daar ook. Tja, die twee staan erom bekend dat ze alles jatten wat los en vast zit! .. en die waren er vanmorgen ook wel érrug dichtbij toen de kaas plotseling van mijn broodje verdwenen was!
Vincent blijft volhouden dat het de puppies waren. (Yeah right) Chanel steunt hem overigens volledig in deze visie en geeft hem zelfs een alibi!
Nou ja... Ik ben weer beschermd voor de toename van 500 extra calorieen= 1 kilo= "mijnbroekzitweertestrak", en de dader van de gebakjes diefstal zullen we waarschijnlijk nooit meer achterhalen.

maandag 5 september 2011

Tussen de bedrijven door...

Oh ja, ook nog ff een blog schrijven.....
Vannacht heb ik na -zoals het voelt- eeuwen weer eens in mijn eigen bed geslapen. Wat een luxe! Ik heb een prima matras naast de werpkist liggen, maar het comfort van lekker slapen ontbreekt toch echt van de avond voor de bevalling tot een week of 2 daarna.
Ik vind het altijd dood eng, maar uiteindelijk neem ik na 16 dagen dan toch het besluit dat mama het zelf redt met de kinders gedurende de nacht. En dat klopt ook.. alles gaat goed.
Ik ren me een slag in de rondte en probeer pups, mama, de andere honden, het huis, de tuin én alle visite goed te verzorgen. Volgens mij doe ik dat nog allemaal met redelijk resultaat ook, en oh ja... er is ook nog zoiets als 'werk'. Daar moet ook nog 40 uur in de week aan besteed worden, toch?
Maar... ik klaag niet! Ik zweef op een roze wolk met mijn kroost. Ze doen het allemaal prima, groeien lekker en Jodie is een lieve mama. Af en toe een beetje onhandig, maar dat vergeef ik haar direct als ze me hulpeloos aankijkt met haar bruine ogen. Het is ook niet niks om 7 van die dwergjes te voeden en te verzorgen! Samen klaren we de klus, en kunnen we tevreden genieten als de dwergjes lekker drinken of tevreden liggen uit te buiken.
Ze eten sinds zaterdag ook 1 per dag zelf... lekker vers vlees gemixed met speciale puppymelk... lekkurrrrrr! En zo help ik Jodie een beetje om ze groot en sterk te laten worden.
En dan, zo tussen de bedrijven door bedenk ik me dat ik ook nog eens een blog moet schrijven...
Bij deze dan. Mission accomplished :-)

zondag 14 augustus 2011

Op een bewolkte dag...

Volgens de kalender is het zomer, maar als we naar buiten kijken geloven we daar maar weinig van. Wat kan je nou doen om toch een beetje vrolijk te worden.... laten we maar eens een lang gekoesterde wens uit laten komen. Ik wil al jaren een 'speelhuis' voor mijn boppers. Ik had al eens op Marktplaats gekeken, maar die prijzen zijn niet lollig. Tevens denk ik niet dat mijn malloten veel met een schommel zullen doen of stijle laddertjes kunnen waarderen. Dus, uiteindelijk maar bedacht dat ik zelf een maatwerk speelhuis zou gaan maken voor ze.
Dat plan bestond dus al een tijdje, maar zeker ook door de pijn in mijn handen werd het idee op de lange baan geschoven. Mede door het huidige weer en de rust die ik mijn handen de laatste tijd gaf, kon ik vol goede moed afgelopen donderdag maar eens serieus ben gaan schetsen.
Vervolgens met Shanti naar de Gamma. Tja, madam moest zonodig mee en zat daarna dus klem op de achterbank in de nieuwe Megane tussen de palen en de planken.
Thuisgekomen werd de aankoop geïnspecteerd door de anderen, en al snel waren we 4 gaten aan het boren midden in het gras om de palen 60cm diep de grond in te kunnen verankeren. Met enkele zwarte dropneuzen vol zand -die van dichtbij mee keken of het wel goed ging- stonden de palen al snel en kon het zagen beginnen.
Nu dan toch maar wat meer afstand gevraagd aan de supervisor's aangezien ik geen neuzen bij de decoupeerzaag wil hebben. Elke balk en plank werd uitvoerig geinspecteerd en onder grote belangstelling vastgeschroefd. Alles wat te testen was, werd getest door Pooh.
Het eerste niveau wat ik op 1 meter monteerde werd dan ook direct door Pooh in gebruik genomen. Hup erop, lekker zitten en rond kijken. Hup eraf, rondje rennen en hopla er weer bovenop. Ik weet niet wie van ons 2 de grootste glimlach had... Pooh of ik.
Het 2e niveau kon gemonteerd worden en was direct een mooie plek voor Vincent. Bij het vastzetten van de extra planken moest ik hem meermaals vragen of ik er even bij mocht.... of dat hij zijn staart ook vast geschroefd wilde hebben?
Tussen de bedrijven door moest ik mijn handen regelmatig wat rust gunnen. Dus surfde ik over marktplaats om een glijbaan te zoeken terwijl Vincent, Chanel en Pooh al niet meer bij hun kasteel weg te krijgen waren.
Het zagen en schroeven werd ergonomisch verantwoord door wat schilderwerk afgewisseld. Pooh vond dat maar saai, maar lag wel steeds aan mijn voeten terwijl ik de dakplaten keurig rood schilderde...met alle risico's vandien, en het gevolg dat Pooh nu wat rode lokken heeft.
Elke extra fase werd getest, en zelfs het bereiken van het hoogste punt van ons bouwsel konden we vieren met de vlag in de top. En Pooh was erbij. Uiteraard.
De dakplaten lagen te drogen, het bod van 10 euro op de glijbaan werd geaccepteerd, de laatste planken vast gezet, de glijbaan 2 dorpen verderop opgehaald (nee, nu maar geen dames mee laten rijden) en vanmorgen konden we ons kasteel dan officieel openen.
Ik lach de hele dag... ik schater het uit om Pooh die maar geen genoeg kan krijgen van het op- en afspringen, via de glijbaan naar beneden stormt en weer omhaag klautert. Vincent die wat minder behendig is, maar zeker niet onder doet in zijn gekke streken en Chanel die probeert om Pooh te snel af te zijn door de zij ingang te nemen en onderlangs toch omhoog klimt....
Hoeveel lol kan je hebben met een klimtoren. Ons kasteel.

maandag 25 juli 2011

Life goes on...

Voor de buitenwereld is alles weer gewoon. Althans, voor het merendeel van de mensen is het 'not done' om te lang te blijven hangen in ellende. Kwetsende voorbeelden te over, maar ik leg ze maar naast me neer. Ik ga ervan uit dat men niet beter weet, en het niet slecht bedoeld.
Slechts een enkeling kent me goed genoeg om te weten wat er werkelijk afspeeld. Zij luisteren en troosten.
Muffin laat een leegte achter. Zo'n enorme leegte.
De voetballen liggen al 3 weken stil op het gras. De enige beweging die ze maken is wanneer ik het gras maai en ze opzij rol.... met tranen.
'smorgens gaan de honden naar buiten en Vincent loopt een beetje verdwaast te blaffen. Geen Muffin die hem loopt uit te dagen met een bal in haar bek. Niemand om tegen te blaffen... maar de gewoonte is moeilijk te doorbreken dus blaft mijn vriendje... zonder reden.
Hij is uit zijn doen, hij mist de alfa bitch die hem als kerel ff op z'n nummer zette. Ze hadden een vreemde relatie samen... gek met- en op elkaar, maar vooral niet te klef. Zij had allang in de gaten dat er ergens een doos koekjes stond, en hij had respect voor haar... dus kwam er niet dichterbij.
Nu jat Vincent de koekie pot zelfs uit de kast, of "vind" hij de lege verpakking plotseling op de leuning van de bank. Hij laat me zo hard lachen met zijn nieuwe fratsen.... mijn vriendje, mijn malloot.
Chanel en Pooh zijn samen aan het beslissen wie de hoogste in rang mag zijn. Leuk spelletje waar ze uren zoet mee zijn door met hun koppie in elkaars nek te hangen, of zelfs elkaar bespringen als ervaren dekreuen :-) Shanti maakt duidelijk dat er geen sprake is van discussie... en loopt met opgeheven hoofd als de "Queen herself" voorbij.
Babs distancieert zich van alles, en heeft afgelopen week weer haar zomer outfit gekregen. Lekker kort en fris ligt ze op de bank. Háár domein.
Ik realiseer me dat ik met Muffin door heel Europa heb gereisd,  en dat er eigenlijk geen plek is waar we niet samen gelopen hebben. Slechts 1 keer is ze niet meegeweest op vakantie (destijds een héle foute keuze van mij) Maar we liepen samen in Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Monaco, Zwitserland, Italie, Slovenie, Hongarije, Oostenrijk.... ze liep áltijd naast me. Samen op pad, op zoek naar mooie natuur. Spannende ruige paden waar we soms na veel zweet en blaren (en dorst) tot ons doel kwamen. Nu.... nu zie ik op tegen de volgende vakantie waarbij ik mijn wandelschoenen zal aantrekkken, en Muf niet als een malloot zal staan te blaffen en zingen... Mijn maatje is er niet meer.
Langzaam kwam het besef in de afgelopen weken dat we zóveel samen hebben gedaan, dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Nu heb ik daar weinig behoefte aan, maar het idee vormde zich verder tot een foto boek. Digitale foto's blijven vaak maar op de laptop staan.... behalve natuurlijk de enkele, die speciale die worden uitvergroot voor aan de muur. Ik ben nu dus bezig om een foto album te maken van Muffin haar leven. Natuurlijk loop ik er tegen aan dat de foto's uit haar puppy tijd niet digitaal waren, en dus in 2004 verbrand zijn. Toch lukt het me aardig om haar leven over de 10 jaren in beeld te brengen.
Er gaat veel tijd in zitten. Bij het zien van de foto's komen zoveel herinneringen terug, en dan moet er uiteraard een selectie plaatsvinden.... al met al kost dat veel tijd en tranen. Het heeft geen haast, en ik neem er ook de tijd voor. Perfectionist als ik ben, moet het mooi worden. Dus worstel ik met het Albelli programma om eruit te halen wat erin zit en het wórdt mooi. Misschien is het wel een stukje verwerking, of afsluiting. Who knows...
En dan, zo lijnrecht op alle emoties, komt dan het geweldige nieuws dat er pups komen.... Best even moeilijk om een plaatsje te geven... het is zo dubbel.  Maar zoals een vriend het zo treffend zei "It's the circle of life"...
Het is soms net alsof de geschiedenis zich herhaald; Toen ik met Raggles in 2001 een echo ging maken, zagen we 1 pupje. Tijdens het zelfde consult werd bij Lotte de diagnose botkanker vast gesteld.
5 weken later liet ik Lotte inslapen omdat we haar met pijnstilling niet meer konden helpen, en 36 uur later werd Muffin geboren....... dáárom kreeg ze de stamboom naam "live life to the Max". Ik realiseerde me toen al (nog vóór de geboorte) dat ik ook van dit pupje zoveel zou gaan houden, dat ik over 'tig jaar wéér zoveel verdriet zou gaan hebben... maar dat is de consequentie when you Live Life to the Max...
(je hebt het grootste verdriet door het verlies van hetgeen je het meeste vreugde gaf.... hoge pieken in het leven geven vanzelfsprekend ook  diepe dalen)
Nu, anno 2011 zitten er gelukkig enkele weken tussen het afscheid en het nieuwe leven. Ik ga van de pups genieten, dat weet ik zeker. Ze gaan me laten lachen, net zoals Vincent me kan laten schateren.
Life goes on. Maar soms doet dat wel heel veel pijn. Soms, als je een hond verliest...raak je een stukje van jezelf kwijt. Muffin was zo'n hond.









woensdag 6 juli 2011

Muffin

Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door. Maar ik wil even stil blijven staan. 
Ik sta op, doe wat ik moet doen, en ga naar bed. Kan de wereld even stil staan? Nee dus.
90% van de mensen begrijpen niet wat het is om een vriend te verliezen. Niet als we een hondse vriend bedoelen. Lang geleden heb ik al geleerd dat het vaak niet begrepen wordt, dus heb ik me afgelopen maandag maar afgemeld op de zaak met de opmerking "family omstandigheden". Slechts enkele collega's begrijpen waarom ik rode ogen heb en niet naar de feestelijke bijeenkomst van ons nieuwe bedrijf kom, en de borrel met de klant af sla.
Kan de wereld écht niet even stil staan en wachten totdat ik weer bij mijn positieven ben? 

Muffin is niet meer bij me..... ongeloof, onwerkelijkheid en verdriet. Heel veel verdriet. 
Liepen we 6 weken geleden nog samen naar de top van de berg langs de Krimmler watervallen, en voelden we ons 'Lance Amstrong'. Het was ons doel, samen op vakantie en langs de hoogste waterval van Europa klimmen. Ons doel was bereikt en ik heb met tranen in mijn ogen Muffin een knuffel en een kus op haar dikke neus gegeven. "we did it Muf". Malene maakte de foto van ons.... misschien wel de foto die me nu het dierbaarste is van al die duizenden die ik in 10 jaar van Muffin heb gemaakt.

3 weken geleden onderzoek, en de diagnose spondylose. Al snel bleek dat deze symptomen nooit alleen van spondylose kon komen. En afgleopen donderdag tijdens het onderzoek bij de neuroloog kwam de klap midden in mijn gezicht..... tumoren uitgezaaid in Muffin's buik.... overal. Lymfen, lever, milt, nieren... dus onnodig om naar de ruggewervel te gaan kijken om te zien waar haar zenuwen knel zaten. Onnodig om verder te zoeken naar de reden waarom de reflexen in de achterpoten weg waren.....het waren tumoren. De kanker was dus toch al uitgezaaid.

Muffin heeft een flinke shot prednison gekregen, om zeker geen pijn te hebben en zich wat beter te voelen terwijl ik moest omschakelen van de gedachte dat er ergens een ontsteking zat die haar zo onvast op haar poten liet staan. Extra tijd om mij zsm de beslissing te laten nemen om een einde aan haar leven te gaan maken. De prednison deed z'n werk, en Muffin rende 's morgens weer door de tuin heen. Niks aan de hand voor Muffin....
Wat nu? Ik had een show ingeschreven in Wirges. De leukste show in Duitsland, doordat het een luxe camperplaats en ruimte biedt voor de honden. Eigenlijk dus een weekend kamperen met toevallig ook een show erbij. Ik kan Muf geen groter plezier doen dan een camper trip. Na wat wikken en wegen  ben ik voorzichtig de camper gaan inpakken, hetgeen niet aan Muf haar aandacht ontglipte. Ze hielp me door als vanouds in de weg te lopen, blafte vrolijk als ze dacht dat we bijna in konden stappen en wist uiteindelijk niet hoe snel ze als eerste in de camper kon gaan zitten om vooral niets te missen.
Ok Muf.... jouw laatste trip wordt leuk... Jouw camper trip. Ik wist dat de opleving door de prednison kwam, en maakte met Walter alvast de afspraak om haar maandag in te laten slapen.
Muffin genoot van elke minuut (as usual) en rende over het grasveld van de Rastätte waar we onderweg stopten, en verkende nieuwsgierig de camperplaats bij aankomst. Ze was blij met haar eigen bed onder de luifel, en genoot van alle aandacht die ze kreeg.  's avonds bij de BBQ had ze al snel door dat er 2 soorten stokbrood waren: 1 mét kaas, en 1 zonder. Zonder er veel woorden aan vuil te maken wist ze het halve kaas stokbrood toe te eigenen en liet ze zich heerlijk in de watten leggen.

Muffin was in haar element. Ze genoot in en om de camper, en maandag ochtend hobbelde ze rond in de tuin. Soms draaide ze wat te snel waardoor ze haar evenwicht niet kon bewaren maar zelf weer snel op kon staan om Pooh op haar nummer te zetten.
Continue twijfels... moeten we écht vandaag al afscheid nemen???? Maar ik zag ook dat ze niet meer wilde eten (behalve stokbrood, en koekjes) en ik wist dat uitstel in slechts enkele dagen extra aftakeling zouden betekenen.
Muffin verdiende beter. Mijn sterke stoere trotse MufMuf hoeft niet af te takelen totdat ze niet meer zou kunnen  lopen.

Muffin, Shanti en ik zijn nog naar het bos geweest, waar ze als een oude dame heeft gewandeld, zelfs even achter Shanti aan heeft gerend... en zelf de auto weer ingestapt om vervolgens door te rijden naar Sleeuwijk.
Walter bood zelf aan om Muffin op haar meest dierbare plaats in te laten slapen....  dus ze is niet eens meer uitgestapt en lag als een prinses op de achterbank terwijl ze de handelingen volgde totdat haar koppie in mijn handen zakte en haar ogen sloten.

Dag Muf... Dag lieve MufMuf. Ik zal je zo missen. Ik hou van je, en ik ben zo blij dat ik 10 jaar lang zo intens van je heb genoten. We lived life to the Max.

Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door.
Maar ik wil even stil blijven staan.
Even stilstaan bij het verlies van mijn dierbare Muffin.


vrijdag 24 juni 2011

Girls talk

laten we het eens over de meiden hebben... want de meiden houden me wel bezig de laatste tijd.
Allereerst natuurlijk Muffin, alias MufMuf. We zijn 2 weken verder, en eigenlijk veranderd er niet zoveel aan haar situatie. Mijn geheugen wordt wel steeds meer aangevuld met kleine voorvallen die wellicht toch allemaal met haar uiteindelijke ziektebeeld te maken hebben. Zo herinner ik me dat ze op één van de eerste dagen van de vakantie plotseling piepte toen er een andere hond tegen haar kop/ schouder aanbotste. Nader onderzoek leverder niets op, en Muffin liet verder ook niets meer merken waardoor ik er ook geen aandacht meer aan gaf. Nu denk ik...had dit voorval er al mee te maken?
Of de dag in Oostenrijk dat ze haar staart niet kon bewegen...ze kon niet kwispelen en als ze draafde hing haar staart als een slappe worst naar beneden. Een dag later was alles weer normaal en dacht ik dat er een spiertje of zenuw knel al gezeten. Nu klinkt het allemaal bij elkaar toch wel erg neurologisch, en heeft het misschien toch iets te maken met wat ze nu heeft?
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de klachten niet (alleen) door spondylose veroorzaakt kunnen worden. Het syndroom van Horner is toch nét ff anders dan wat Muf heeft (haar onderste ooglid hangt, niet het bovenste) en het feit dat ze af en toe zwalkt tijdens de eerste stappen en zelfs omvalt als ze lekker relaxed naast me staat om gekroeld te worden.... nee, dat is geen spondylose.
Wat dan wel? Is het toch een hersenbloeding geweest, of is het nog erger...? Ik weet het niet, en er is eigenlijk niet achter te komen zonder dat er een CT scan van haar koppie wordt gemaakt. Het feit dat ze hiervoor onder volledige narcose moet, en er ongeacht de uitslag toch niets gedaan kan worden heeft me doen besluiten om het niet te doen.
Muf en ik leven bij de dag. Soms hebben we een goede dag, en soms slaapt ze alleen maar. Ze schijnt zelf weinig last te hebben, en ze houdt zich koest. We fietsen niet meer samen, maar we maken we dagelijks een wandeling waarbij ze vrolijk mee stapt. Als ze begint te zwalken dan gaat ze zelf al zitten en vervolgens schuift ze dan langzaam haar voorpoten vooruit om rustig te gaan liggen. Ik vraag me soms af of ze hoofdpijn heeft. Ze houdt zich rustig, en afgelopen week piepte ze weer even toen ik met mijn dijbeen tegen haar kop aanduwde omdat ze plotseling in mijn looprichting stond. (hierdoor werd mijn geheugen ook opgefrist en bedacht ik me dat ze dat dus eerder heeft gedaan.
Maar gisteren hadden we ook een hoogtepunt! Na 2 weken rust, waarbij ze toch wel steeds allert is en haar bescheiden vrolijkheid toont heeft ze gisteren uitbundig tegen me staan te blaffen. We liepen samen in de tuin... net als anders als we samen gaan voetballen. Voorheen liep Muffin enthousiast vóór me uit, terwijl ze heel hard áchteruit liep en dan blafte ze naar me dat ik de bal moet schoppen. De afgelopen tijd liep ze wel met mee, en kwispelde naar me.  Nu liep ze wat stuntelig om me heen te dartelen en blafte vrolijk en uitdagend! Hoe blij kan je zijn als je hond blaft? :-) De bal haalt ze niet meer op, maar we hadden samen dikke pret door de bal 5 meter vooruit te schoppen, samen er achteraan te hobbelen en weer verder te schoppen. Zal ze ooit nog een bal achterna rennen en naar me terugbrengen? Niemand weet het antwoord. Het lijkt er op dat Muffin in 1 dag 4 jaar ouder is geworden. Ze leeft nu als een hond van 14 jaar die graag eet, een koekie op zijn tijd wil,  haar bescheiden lolletje heeft en graag aan mijn voeten ligt. Zolang ze plezier heeft en geen pijn heeft, ben ik blij dat ze bij me is, en geniet ik van elke dag die we samen hebben. Maar ik mis  mijn gekkke, altijd aanwezige druktemaker. Mijn mee-ga hond. Het doet me verdriet  om zo'n  grote sterke hond plotseling zo zwak en kwetsbaar te zien zijn.

Dan hebben we ook hele leuke dingen te melden over ons andere meisje... Jody! Onze "kleindochter  is hier geweest om een feestje met Vincent te bouwen. Jody was hier nog nooit geweest. Ik heb haar zondag opgehaald toen ze zover in haar loopsheid was om gedekt te gaan worden.  Ze lag met Shanti samen in de achterbak toen ik naar huis reed. Op een gegeven moment zit een bekend smoeltje me aan te kijken in de achteruitkijk-spiegel, en babbel ik dus terug tegen mijn 'Prutske'. Vervolgens gaat Shanti dus zitten en kijkt me óók aan... haha ik zat dus tegen Jody te babbelen terwijl dacht dat het Shanti was! Die meiden hebben dus dezelfde expressie en dat kan geen toeval zijn...
Eénmaal thuis kreeg Jody even de vrijheid om dit nieuwe huis te ontdekken en rustig kennis te maken met de andere honden. Dat vond ze niet zo belangrijk, ze had alleen maar oog voor die knappe kerel. Enfin, de foto story onder de link "puppy nieuws" zegt genoeg.  Jody is hier 3 dagen geweest; ze verleidde Vincent, speelde tikkie-met-verlos samen met Pooh, rende en keette met Chanel en Shanti, had de juiste respect voor Muffin, en deelde 'snachts de kennel en het vetbed met Babs. Gewoon... alsof ze hier al jaren woonde! Ook mijn honden accepteerde haar als de normaalste zaak van de wereld. Wat een heerlijke meid!! Ik ben zo blij dat ze hier pupjes gaat krijgen, en ik kijk er echt naar uit dat ze hier een paar weken zal komen en dat we haar geweldige-, en zó herkenbare karakter gaan doorgeven aan pups.
Nu vragen veel lezers zich af "wie is Jody dan?" Nou, Jody is een kleindochter van mijn Bo-Ghy en ze is geboren bij Mark en Roosmarie in de Sweet Expression's kennel. Doordat zij wat rustiger aan gaan doen, werd er met Jody geen nest gepland. Hierdoor hebben we met z'n allen, en na akkoord van Linda (de eigenaresse van Jody) besloten om Jody hier pups te gaan laten krijgen samen met onze Vincent. Ik verheug me er enorm op... nu maar aftellen en hopen dat alles gelukt is!

En de laatste girl om wat over te melden ben ik zelf. Na wat weken thuis ivm de operatie aan mijn hand, thuiswerken en daarna de vakantie van 5 weken is het enorm wennen om weer fulltime aan het werk te zijn. Wel leuk hoor! En eigenlijk ook wel heel fijn om weer met mijn hersens te werken, en andere 'praat' dan hondenpraat aan mijn hoofd te hebben. De honden moeten er ook wel aan wennen dat ze nu weer af en toe alleen zijn. Nooit te lang gelukkig. Mijn nieuwe project wordt merendeels in Eindhoven uitgevoerd, dus kan ik veel dagen 50/50 of helemaal thuis werken. Het is lekker om weer in het ritme te zitten, en de leuke reacties van collega's  ("leuk je weer te zien" en "waar heb jij al die tijd uitgehangen?") én de uitdaging van het nieuwe project wat me is toevertrouwd doen me goed.

Aanstaande zondag hebben we de jaarlijkse wandeling cq puppy reunie van het laatste nest. Er komen ongeveer 20 honden, waarvan 5 uit het laatste nest. Altijd jammer als een nest niet compleet is op de reunie... maar toch wel erg leuk dat er 5 van de 7 "Droom Pups" wel zullen zijn! En zeker ook zo leuk als er oudere honden komen. We vieren zondag ook de 7e verjaardag van de Mode Ontwerpers; Giorgio Armani en Laura Ashly (oftewel Diesel en Luna) zullen een mooi feestje vieren met hun familie in het bos!

donderdag 16 juni 2011

Hondse vakantie II

We zijn weer thuis. Bijna 5 weken zijn we 'en route' geweest, en wat hebben we genoten! Ik schrok wel even toen ik op de kilometer teller van de camper keek: in totaal 5400KM gereden. We hebben 7 landen en 5 shows bezocht, ontelbare mooie plekjes gezien, heerlijke wandelingen gemaakt, 6 dikke boeken uitgelezen, veel nieuwe mensen ontmoet en oude vrienden bezocht. Bruingebakken van de zon, en een paar kilo lichter door alle beweging kan ik weer aan het werk nu. Op de zaak, maar ook thuis!

Pooh heeft deze vakantie laten zien dat ze een grote meid is geworden. Zelfs de eigenaresse van de camping in Villach gaf haar het compliment dat ze zich al zo netjes gedroeg. Ze spring niet meer over de omheining heen, blaft niet uhh minder naar honden die langs lopen. Ze heeft nu ook bijna begrepen dat je andere hondjes die aan de riem lopen niet mag laten schrikken, door er als een stuiterbal blaffend op af te jumpen, ookal bedoel je daar niks mee. Ja, 4 weken optimaal aandacht werpt wel haar vruchten af!

Het is altijd leuk om te zien hoe honden zich gedragen, en dat ieder zijn eigen rol in de roedel heeft. Mijn 6 boppers weten precies wat ze aan elkaar hebben, en wie welke plaats in de roedel heeft. Ik vind het dan ook altijd wel leerzaam en interessant om te zien wat er gebeurd als er andere honden bijkomen. De eerste week was mijn Deense vriendin Malene erbij, met 2 meiden. Kerne is bij ons geboren, en als pupje van 8 weken naar Denemarken verhuist. Ik vond het heerlijk om haar nu een volle week mee te maken. Wat een leuke hond! Ze heeft de rust van Vincent, en het uiterlijk en de humor van Shanti. Ik vond het ook wel erg grappig hoe ze zich direct aanpaste aan de familie, en haar plekje in de roedel innam (en kreeg).  Ze nam direct de Bo-Ghy-Bank in beslag, en vond dat ze daar prima lag. Zelfs als we gingen verkassen, dan keek ze Malene aan met een blik "jij denkt toch niet dat ik in jouw Toyotaatje ga liggen, als ik me hier riant op de sofa kan laten vervoeren hè... duhhh." Dus Kerne reed met ons mee als we 100km verderop wilden gaan. En het viel amper op dat er een 7e OES in de camper lag.
Echter, Malene had ook een ander teefje bij zich. Op zich een aardige Bobtail, maar toch van een heel ander type. Ze komt uit heel andere bloedlijnen, waarvan ik weet dat het karakter ook anders is. Dit bleek dus ook in deze week. Natuurlijk verklaren diverse mensen me voor gek als ik zeg dat ik gewoon 8 honden op 10 vierkante meter bij elkaar laat zijn. Voor mijn honden is dit gelukkig nooit een probleem. Maar.... we hebben wel regels. En als honden zich niet aan de regels houden, dan zal Alfa-Muffin wel even vertellen dat er niet gegilt wordt, en dat debiel angsthazen gedrag wordt niet geaccepteerd.
Helaas speelde Gaya ook niet leuk, waardoor zelfs Pooh het na een aantal pogingen niet meer leuk vond om alleen maardoor een bulldozer omver gelopen te worden of onder het gras gemoffeld te worden door een paar tanden in haar nek. Dus was er  voor Gaya al snel niemand meer om mee te spelen en viel ze buiten de roedel. 
Ik vraag me nu nog steeds af waarom Kerne zo direct geaccepteerd werd, en Gaya niet. Is er nog een herkenning vanuit het nest waardoor Kerne zich makkelijk aanpast, en wordt geaccepteerd? Of is het écht alleen het gedrag van de hond... Kerne zo sociaal, zelfverzekerd maar wel flexibibel terwijl haar reisgenootje door angst, vluchtgedrag en onnodig gillen direct op de zenuwen van mijn honden (en mijzelf) werkte?

De andere weken waren we met ons eigen roedeltje, wat in paîs en vree samen van de warme dagen en het luie leventje genoot. De laatste week viel het me wel op dat Muffin 'ns een avond had dat ze erg lag te hijgen, en dat ze moe was. Maar dat is na haar operatie met herstel periode + de vakantie wandelingen ook helemaal niet zo vreemd. Totdat ze afgelopen zondag echt heel raar ging doen. Tijdens de Euro show in Tsjechie lag ze rustig in de camper te slapen, en vond ik haar hijgend, kwijlend en met een heel scheef gezicht. Haar rechter oog was helemaal uitgezakt, ze had een harde buik en ze liep als een dronken mannetje. Ik heb direct een bevriende fokker gehaald, die ook dierenarts is, en zij heeft Muffin direct onderzocht. We dachten dat ze een hersenbloeding had gehad.... maar ze was stabiel (voor zover dat zo te beoordelen is) en we besloten haar  na het grondige onderzoek rustig en koel te laten slapen.
De zorg om Muffin drukte voor mij zeker een stempel op de Euro OES show, wat anders zo'n onbezorgd feest weekend zou kunnen zijn. Ik ben maandag ochtend vroeg direct vertrokken, en in één ruk naar huis gereden. Muffin sliep languit en ik wilde naar huis!!!
Thuis bleek Muffin ook erg blij te zijn om op haar eigen plekje te kunnen gaan liggen, en sliep vast en diep. Ze kwijlde iets minder, haar rechter oog nog steeds uitgezakt, en af en toe stond ze wat onvast op haar poten. Het hijgen was zorgelijk, maar dat nam wel wat af. Rust, rust en nog eens rust.
Dinsdag met Walter gebeld, en besloten om haar woensdag door de medische molen te laten gaan. Muffin sliep gedurende de dag nog steeds veel, en het hijgen werd wat minder. De andere symptomen bleven. Röntgenfoto's, echo onderzoek en bloed onderzoek hebben inmiddels wat duidelijkheid gebracht;
Muffin heeft veel spondylose in haar ruggewervels, hetgeen vreselijke pijn en uitval-verschijnselen kan geven. Zeker bij de (over-)belasting tijdens de wandelingen en de vermoeidheid na 4 weken rond touren kan dit een deel van de symptomen verklaren. Mijn angst, dat de mamma carcinomen uitgezaaid waren naar essentiele organen werd wat gesust. Haar longen zijn schoon, haar buik is schoon, haar maag, lever en nieren zijn schoon. Haar milt laat een plekje zien, maar dat zegt nog niet alles. Het bloedonderzoek liet zien dat alle organen prima werken en dat haar rode en witte bloedcellen in balans zijn. Dus over 3 weken gaan we weer een echo maken om te zien hoe die plek op haar milt zich ontwikkelt.
Haar scheve koppie blijkt door het 'syndroom van Horner' te komen. (verlamming van een aangezichts-zenuw) Dit kan diverse oorzaken hebben, maar het meest waarschijnlijke is dat dit ook door de spondylose vanuit haar rug komt. Muf heeft nu dus hele zware pijnstillers en rust.
Ik merk nu al dat de pijnstillers aanslaan en dat ze beter loopt. Ze is vrolijker, en ze lijkt alweer wat fitter te worden. Of haar koppie ooit nog recht wordt, weet niemand. Maar dat is ook helemaal niet belangrijk, daar kan ze immers prima mee leven. (ze eet goed, en ik heb het idee dat ze met haar rechteroog ook nog wel wat kan zien)
pffff was een stress.... dat was dan de afsluiting van een fantastische vakantie. Nu foto's uitzoeken, en stukje bij beetje gaan proberen om de rimboe (dat stuk grond wat ooit mijn tuin was) te gaan snoeien. Valt niet mee, want mijn linker hand wil nog niet echt functioneren, maar de grasmaaier kan alvast over uren gaan maken! 
Ondertussen heb ik het koud... terwijl iedereen maar volhoudt dat het zo'n lekker weer is. Nou, not dus. Na 4 weken boven de 25 graden (meestal zelfs meer dan de 30) vind ik het hier dus koud!!! Ik zat net even te kijken wat voor weer het nu in Oostenrijk is; ja hoor, gewoon 25+...... misschien moest ik toch maar eens een emigratie overwegen ;-)

dinsdag 31 mei 2011

Hondse vakantie

vanonder mijn luifel, in de schaduw met de honden naast me toch maar eens m'n blog bijwerken. De Italiaanse eigenaar van de camper parking heeft me een fles wijn en de inlog code voor WiFi gegeven, dus nu kunnen we ongelimiteerd surfen. (met de dongel gaat dat ook wel, maar is het toch altijd schrikken als je de MB's voorbij ziet vliegen... aangezien daar hoge kosten aan zitten) Die fles wijn was gister avond al op, waar de eigenaar zelf graag aan meewerkte.
Dus, eerst weer wat foto's naar facebook ge-upload, mail bijgewerkt en nu ook de blog. In 2,5 week is er al zoveel gebeurd, dat ik waarschijnlijk veel dingen alweer vergeet te vermelden.
We startten in Zwitserland op de show in St Gallen. Bij de grens is het altijd wel ff spannend. de meest wilde verhalen gaan rond over weegbruggen en hoge boetes voor campers met overgewicht. Met mijn afgeladen boppermobiel zal ik ongetwijfeld ook boven mijn max. gewicht hebben gezeten, en dan hoop je toch maar dat je zo de grens mag passeren. Dit was not my lucky day... of ik aan de kant wilde gaan en de papieren kon laten zien. No problem... en ze wilde natuurlijk ook de papieren van de honden zien. ahum... met een stalen gezicht gaf ik 4 honden paspoorten. Na een kletspraatje met de beambte die wilde weten waar ik heen ging, wat een  leuke honden, wie gaat er naar de show? ohhh hij is wel mooi... Oh, hij kan kampioen worden? wow... hoe heet hij, mag ik hem aaien... En Vincent hing dus over mijn schoot uit het raam om geknuffeld te worden door de Zwitserse douane.... hiermee was meneer zo onder de indruk, dat ik met de beste wensen weer door mocht rijden. (NB Muffin en Babs worden al jaren niet meer ingeent, dus die zouden eigenlijk het land niet eens in mogen!) Pfffffff wat een stress. Echt weer zo'n verhaal uit de catagorie: "niet leuk om mee te maken, maar wel leuk om na te vertellen!"

In St Gallen stuitte we op het parkeer drama (ik had 40 euro p/dg aan parkeergeld voor de camper betaald) het bleek dat we op een half uur loop afstand van de hal werden gestalt. de straten zijn daar niet bepaald vlak, dus dit zou een drame worden om met de honden, trolly, en alle spulletjes naar de hal te komen. Er was geen water, geen electra... en we hadden met 12 campers een groenstrookje van 3 meter breed tot onze beschikking waar we moesten parkeren. NOT dus...  We bleken voor slechts 25 Franc p/dg op de openbare parkeerplaats recht voor de deur te kunnen staan. 10 meter lopen. Dus zo gezegd zo gedaan, en de Visa card is geblokkeerd voor afschrijvingen van de organisatie mbt de parkeerkosten. Wat een oplichters.
De show was wel leuk, en Malene uit Denemarken was er ook met Kerne (dochter van Shanti en Vincent) en een door haar zelf gefokt teefje. Vincent won de kampioensklasse en werd beste reu en maakte daarmee zijn Zwitserse titel officieel af. Dat was een feestje waard.
Het weer sloeg om in St Gallen, en na 24 uuur regen (en 8 honden in de camper) lieten we ons leiden door de weersverwachting en kwamen we 50 noordelijker, net in Duitsland terecht. Op een leuke boeren camping met 50 melkvee koeien en evenzoveel kalfjes kwamen we tot rust en konden de honden heerlijk rennen spelen en lang uit in het gras rollebollen.

Toen we bijgeslapen waren, en wilde vertrekken bleek dat één achterband van de camper veel te zacht was en het ventiel kapot. Gelukkig is er op een boeren bedrijf van alles beschikbaar... zelfs de hulp van oma die van de gelegenheid gebruik maakte om de knecht een les 'band verwisselen, moment sleutels en bandendruk' bij bracht. Malene en ik mochten niets doen, oma vond het veel te leuk. Ze had me eerder al verteld dat ze vroeger graag een ezel had gehad, maar dat ze in plaats daarvan een tractor van haar man had gekregen! Wat een geweldig mens, en wat een passie voor haar vee. Ze vond het zo jammer dat we weg gingen, of we nog wel eens terug wilden komen. Ja hoor, graag zelfs!

Onze tour ging richting Oostenrijk waar we de Krimmler watervallen bezochten. Tijdens Muffin haar herstel had ik steeds dit doel voor ogen. Samen de berg opklimmen... net als vroeger. Zou ze weer zo sterk en fit worden? En zou ze dat ook al zo snel na de zware operatie weer kunnen? Enkele foto's staan op de frontpage van de site.... het was geweldig! Zo mooi, zo imposant... en we hebben het samen gered! Het was zwaar voor ons allebei, maar wat hebben we genoten. Eénmaal boven gekomen moest ik wel ff slikken, en was het best emotioneel om te beseffen dat we ons 'doel bereikt hadden'.

Daarna weer door naar Salzburg, waar Shanti meedeed om zo haar Oostenrijkse titel bij elkaar te krijgen. Helaas waren er maar 7 Bobtails ingeschreven. Later hoorde ik dat dit nog best veel was voor Salzburgse begrippen. Shanti won Best of Breed, en toen we bij de erering aankwamen voor de groepskeuring bleek dat de voorselectie al gedaan was. Zonder mijn jasje, en Shanti niet opgeborsteld rende ik de grote ring in en vertelde ik dat we net klaar waren met de ras keuringen... en dat ik toch mee wilde doen. De keurmeester zag Shanti en zei dat ze akkoord ging. Ik mocht nog meedoen. Shanti presenteerde zich als een diva, en stal de show door in haar uppie in 'nature look' door de grote ring te draven.... en ze werd reserve Best in Group! wow.... wat een spectakel!

Malene ging naar huis na deze week, en wij trokken door naar het zuiden. Op de camperplaats bij Villach werden we met open armen ontvangen. De eigenaresse riep "aaaaaahhhhh POOH ist wieder da!!!" Haar kleinzoon werd naar buiten geroepen en de voetbal werd gehaald. De volgende dag vertelde ze dat haar man voor ons de berg weide zou maaien, dan konden de honden daar lekker rennen. Jammer voor Pooh, want die vond dat 40cm hoge gras juist het einde!

Donderdag kwamen we aan in San Marino waar de show zou zijn. De camperplaats is op de showground zelf, en van alle gemakken voorzien. De president van de kennelclub is van origine Nederlands, en ze kwam direct naar me toe met de waarschuwing dat ik de honden goed in de gaten moest houden aangezien er de afgelopen weken honden waren vergiftigd met rattengif verstopt in stukjes vlees en op straat verspreid.
Dood eng... dus de honden bleven binnen de afscheiding van de camper en uitlaten alleen 2 aan 2 aan de riem, zodat ik exact kon zien wat ze deden en of ze niks zouden opeten van de grond.
Vrijdag de 2 meiden gewassen en geborsteld en zaterdag ochtend om 7 uur begon de parking vol te stromen. Alle voorbereidingen waren klaar, de catalogus liet zien dat Shanti alleen in haar klasse stond en Pooh had 1 concurrent. Shanti zou dus zeker haaar San Marino titel afronden... Titel nr 15 was in de pocket :-)
Maar om 10 uur werd plots bekend werd gemaakt dat de show werd gecancelled. Er was die ochtend weer een hond overleden en de organisatie vond het nu onverantwoord om de show door te laten gaan....
Tja, enerzijds wel te begrijpen. Anderzijds stond ik (en velen met mij) vreselijk te balen. Duizend kilometers reizen, en dan dit. De kans dat Shanti de titel nog ooit kan halen is nihil, ivm timing, haar leeftijd en gelegenheid met werk etc om naar San Marino te kunnen reizen.
Na afloop werd ik uitgenodigd om bij bevriende OES eigenaren vlakbij Ravenna thuis te komen eten. Heerlijk!! En super gezellig. Ze hadden nog wat andere fokkers van Akita's en Shiba Inu's uitgenodidg en zo hadden we een leuk gezelschap met genoeg te kletsen over van alles en nog wat. Zondag werd ik door hen meegenomen voor een tour door Ravenna... schitterend! Die Italianen weten wel wat cultuur is, en hoe ze het moeten behouden. Mooie mosaiek vloeren, schitterende capellen met bewerkte koepels... echt geweldig.

En nu... nu trek ik langzaam langs de Adriatische kust richting Venetie. Of ik echt de stad ga bezichtigen weet ik nog niet... we leven bij de dag, en plannen alleen korte termijn. 
De camping eigenaar kwam zojuist vragen of hij vanavond weer met een fles wijn mocht komen buurten. Ja hoor, gezellig. Leuke kerel, spreekt zijn talen heeft een leuke babbel én het is een echte Italiaanse Don Juan... Dus wie weet! ..en ja, hij ziet er best goed uit voor zijn 78 jaar! :-)


zaterdag 7 mei 2011

Dennis

...en dan zomaar heb ik vanmorgen Tania aan de telefoon....
We huilen samen, en ze verteld me dat ze ervan overtuigd is dat Dennis nu met Nina knuffelt. Ze weet dat Nina haar dikke dropneus nu tegen hem aandrukt. Nina is bij hem, en ze zal hem nooit meer loslaten.
Samen bij de rainbow bridge.

Dennis is gisteren overleden. 15 jaar oud, en mag niet ouder worden. Een jonge knul, aan de start van zijn leven. Hij zou nog zo'n mooie toekomst moeten hebben.

Dag kerel. Ja, Nina zal er voor je zijn. Dat geloof ik ook.


vrijdag 29 april 2011

De H is van Honden pootjes en van Honing

Ik ben altijd wel te porren voor wat gekkigheid. Je moet toch wat te lachen hebben! En mijn motto is nog altijd 'life is what you make it'... oftewel, het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Vandaag was weer zo'n moment dat iemand me vertelde 'jij bent écht gek'. Nou ja, ahum.. ik prefereer de term 'prettig gestoord'. 
Toen ik een puber was heb ik mijn moeder tot wanhoop gedreven als ik wéér een paar gaten in mijn oor had laten schieten en de meest extravagante oorbellen droeg tot hoog in de oorschelp. (jaja, in deze eeuw zie je dat al wat vaker... maar geloof me, voor mijn moeder was dit destijds shocking) Ik leek wel een kerstboom vertelde ze me, en 'hoe moet dat nu als je later moet gaan solliciteren?'
Enfin, mijn moeder wende aan mijn ontelbare oorbellen en met dat solliciteren is het uiteindelijk dus ook wel goed gekomen. De oorbellen verdwenen na verloop van tijd en de 'kerstboom' veranderde daarmee volgens mijn broers in een 'vergiet'. Nu, meer dan 25 jaar later moet ik daar weer aan denken als ik aan mijn manicure vraag... 'kan jij ook honden pootjes op mijn nagels schilderen?"
Na een flinke lach stuip en wat geschets zijn we het samen eens en zullen er op mijn lange nagels honden pootjes geschilderd worden. Ik ben apetrots op mijn nagels. Na 35 jaar nagelbijten heb ik een manier gevonden om van deze vreselijke gewoonte af te komen, en ik heb nu dus geen afgevreten vingers meer. Nee, Inge heeft keurige lange nagels... maar wel mét hondenpootjes!



Tja, en dan hield Muffin me de afgelopen week zo ongeveer 24 uur per dag wel bezig. Het lymfe oedeem hield maar aan, maar kwam gelukkig steeds wel de wond uitgelopen. Soms lag er zo'n plas op de grond waar ze had geslapen, dat ik rook of het toch geen urine was. Zo veel vocht verloor ze. Angst, wanhoop en overleg met de dierenarts. Doorgaan, schoon houden en vólhouden. 
Door al het vocht verweekte haar huid en zijn er meer hechtingen los gegaan. Ze heeft inmiddels een open wond van +/- 4 cm in haar buik. Als ze gaat zitten hoor ik de lucht uit haar buik puffen... Volhouden, en schoon houden.
Mijn mega-rots-in-de-branding is Muffin; ze is vrolijk, levendig en nog steeds boos dat ze niet mag voetballen of naar het bos gaat. Ze gaat keurig voor me liggen als ik zeg; 'kom MufMuf, effe schoonmaken' en laat mij vervolgens zonder stress haar wond verzorgen.
Waar zouden we zijn zonder google? Hoe deden we dat vroeger? Nu blijf ik op internet maar zoeken en lezen over het verloop van dergelijke complicaties en mogelijke behandelingen en oplossingen. Uiteraard praat ik ook met vrienden en collega- fokkers en iedereen denkt mee en duimt mee.
Muffin staat nu op vers vlees voeding (ze vreet 1,5 kilo vlees per dag!) om haar vochtbalans te verbeteren en ze krijgt de beste zalm olie in overdosis om mbv omega-3 vetten haar bloed- en lymfe vaten beter/sneller te laten herstellen.
Zo kreeg ik al de tip  over honing zalf, en onlangs zelfs het advies om pure honing op de wond te smeren. Dus, ook dit eerst gegoogled en mijn mond viel open over wat ik las (ik ben altijd al een enthousiasteling op gebied van homeopathie geweest, maar dit gaat nog verder..)  Na enige aarzeling heb ik het 2e paasdag dan toch gedaan. De pot zelfgemaakte honing van Ada uit de kast gepakt, en ik heb Muffin haar open wond er mee volgesmeerd. De gevolgen zijn niet te beschrijven... 4 uur later zag ik al duidelijk verbetering van de huid en minder vocht! Dinsdag meteen de 50% honing zalf met aloe vera gehaald (is wat verzachtender dan de pure honing) en daar smeer ik haar wond nu 4x daags mee in.
Haar lymfen worden nu wat rustiger, dus er komt al veel minder vocht uit de wond. De huid rondom de wond is niet meer verweekt (door de honing) en de resterende hechtingen houden het dus prima. De hechtingen op haar dijbeen heb ik afgelopen maandag verwijderd en dit is mooi genezen. Morgen ga ik de hechtingen in haar lies eruit halen. De buik hechtingen zullen nog wat langer blijven zitten.
De wond ziet er nu rustig uit en morgen zal zelfs -op advies van de dierenarts- de antibiotica gestopt worden. Inmiddels heb ik een mega voorraad honing zalf ingeslagen, want zolang de huid nog open  is moet ik door blijven zalven.
Doordat de lymfen nu rustiger worden, zijn we ook weer rustig aan gaan wandelen. Ik merk dat Muffin weinig conditie meer heeft, dus we wandelen elke dag een blokje om van 20 minuten. Ze geniet ervan om weer mee te mogen (en ik ook) en we gaan proberen snel wat op te bouwen want de vakantie komt eraan!
Over 2 weken vertrekken we richting het zuiden en ik heb al geweldige bergwandelingen door almen, langs beekjes en watervallen voor ons uitgestippeld :-)

vrijdag 22 april 2011

Solidariteit

Op  mijn vorige blog heb ik diverse hartverwarmende reacties gekregen, die me hebben overtuigd dat ik dit blog moet laten bestaan. Of dit in de huidige vorm zal zijn weet ik nog niet. De tijd zal het leren.

Ondertussen ben ik met Muffin aan het tobben. Haar operatie en herstel verliep goed, totdat haar lymfeklieren gingen opspelen. Net als bij vrouwen na een borst operatie, heeft ze vreselijk veel last van lymfevocht. Het vocht komt er sinds afgelopen zondag wel uitgelopen, en dus deppen, drogen en desinfecteren we enkele keren per dag de buikwond. Het heeft tijd nodig, maar het is spannend en inspannend om het zo te laten genezen. De wonden in haar lies en op haar dij zijn wel mooi aan het genezen. Aanstaande maandag mag ik beginnen met de hechtingen in haar dij te verwijderen.
Inmiddels heb ik haar hele achterpoten kort geknipt ivm hygiene. Het lymfevocht druipt bij tijd en wijlen langs haar achterpoten, dus haar vacht is daar ook meerdere malen per dag doordrenkt. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om de rest van haar vacht ook kort te zetten. Ze loopt dus eigenlijk wel straal voor schut, maar aangezien ze toch alleen binnen huis en tuin blijft maakt ons dat niks uit. De andere honden lachen haar ook niet uit, en voor mij is ze net zo knap als altijd. Met of zonder een 'Portugees waterhond kapsel'.
Door deze ontwikkelingen betekend het dus ook dat ze absolute rust moet houden. Voor haar is dit redelijk vol te houden, mits er in haar nabije omgeving niet teveel prikkels zijn die uitdagen tot actie. Dus... we zijn solidair. Allemaal!
Hoe rustiger ik blijf, des te makkelijker blijft zij naast me liggen. De hele dag als het moet. Ik zit dus achter de PC -met Muf onder tafel- te werken (ben weer halve dagen aan de slag) of zit in de tuin een boek te lezen en Muf ligt in de schaduw onder het bankje te slapen. Ik merk aan mijn broekriem dat deze rust niet bevorderlijk is voor mijn lijn... toch maar ff wat op gaan verzinnen. Maar eerst Muffin laten genezen.
Dan hebben we natuurlijk de andere honden. Ze vermaken zich prima in de tuin, en ik ben blij met de lap grond waar ze heerlijk kunnen rennen en ravotten met elkaar. Maar ze missen duidelijk de boswandelingen en de avond fietstochtjes. Echter, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de fiets te pakken en tegen Muffin te zeggen dat zij niet mee mag. Nee, we zijn solidair. We houden ons allemaal koest. (met het warme weer is dat nu niet eens zo'n probleem)
Toch merk ik natuurlijk dat met name Pooh haar energie niet kwijt kan, en ze wordt 'vervelend'. Ze loopt te stelen en te slopen... te klieren en te blaffen naar alles wat op het fietspad langs onze tuin komt. Ze begint ook praatjes te krijgen. Ze is nu bijna 1,5 jaar en vindt zichzelf een volwaardig roedel lid. Alles bij elkaar resulteerde dit afgelopen week tussen een 'bitch fight' tussen Pooh en Chanel, waar ik volledig door verrast werd. (ik kan me niet heugen dat hier geknokt werd...) Ik heb direct Muffin afgezonderd, aangezien zij als Alfa teef waarschijnlijk de boel wel zou willen 'regelen', maar dat zou funest zijn voor haar genezing. Gelukkig taalde ze er ook niet naar, en wonder boven wonder werden de 2 kattenkoppen direct de mond gesnoerd door... Vincent! Mijn menneke, mijn teddy bear... die altijd alleen maar lief en gezellig is en nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Hij sprong er tussen, gromde, blafte, gooide Chanel op haar rug en ging toen over haar heen staan. Gromde nog een keer naar Pooh dat ze moest wegwezen, en daarmee was de rust weer terug. Ik was sprakeloos, en ben trots op mijn roedeltje.
Ondertussen is alles weer bij het oude. Iedereen rommelt in de tuin, Pooh zoekt haar afleiding in de tuin en haar kop is inmiddels half kaalgevreten door de onderlinge spelletjes.
Nou ja, als je maar lol hebt... Chanel staat al korter ivm mijn hand operatie, Babs is al jaren kort, Muffin dus eerdaags ook... en Pooh schijnt ook hiermee solidair te willen zijn.

zaterdag 16 april 2011

Anders

De Dalai Lama zei ooit "waarom zou je je leven plannen, het loopt toch anders..." Wat een wijze woorden, en hoe toepasselijk voor mij.
Schreef ik een maand geleden nog hoe ik 3 weken van zorg verlof zou gaan genieten... die roze wolk dreef snel over en het werd een stuk minder leuk dan verwacht.

De dikke buik van Shanti had me mooi misleid, en de echo bleek toch juist te zijn geweest... er werd 1 pup geboren. Maar wat voor ééntje!!! Wat was ik blij, wat was ik trots. Ook al had ik liever een 'werpkist vol gehad'... MIJN droom is uitgekomen . MIJN reu is geboren, dat is toch alles waar ik het voor had gedaan!
Fokkers over de hele wereld waren blij voor me, en geloof het of niet... Dwayne was 2 dagen oud en hij werd al voor dekkingen over 2 jaar gereserveerd :-)
Natuurlijk is de Nederlandse Bobtailwereld niet blij voor me. Het gros hield zich stil en kreeg ik van een enkele Hollander via Facebook een bescheiden 'vind ik leuk' aantekening. Toppunt -en de bekende druppel- was de mail waarin een NL fokker mij laat weten de geboorte van Dwayne 'een ramp' te vinden.
Dit is dus het niveau van de Nederlandse fokker(s).... succes mensen. Ik had me al gedistancieerd van dat groepje amateurs, en dit is slechts weer een bevestiging dat dat een goede keuze was.
Nu vraagt iedereen hoe het met Dwayne is, en waar de foto's blijven. Ik weet dat mensen om 2 redenen kunnen informeren; nieuwsgierigheid of interesse. Ik heb geen zin meer om de nieuwsgierigen te voorzien van informatie. Ze zijn slechts op zoek naar roddels en slecht nieuws, kunnen toch nooit blij zijn voor een ander. Ze zoeken slechts sensatie omdat ze zelf geen leven hebben. Dus kunnen ze beter gewoon een roddelblad kopen, en heb ik geen zin meer om in die behoefte te voorzien.
Mede hierdoor heb ik besloten voorlopig niks nieuws over Dwayne in de publiciteit te brengen. Het voortbestaan van dit blog ben ik nog serieus aan het overwegen.
Voor de échte geïnteresseerden onder de lezers, vooralsnog dan de volgende updates; Ik ben inmiddels aan mijn linkerhand geopereerd. Een operatie die ik al meer dan een jaar uit had gesteld, maar door de aanhoudende pijn nu toch heb laten uitvoeren. Mijn pezen in mijn vingers hebben meer ruimte gekregen, dit zou de pijn bij belasting moeten gaan voorkomen in de toekomst. Inmiddels gaat het al zo goed dat ik mijn hand alweer wat kan gebruiken, en ik van de ergotherapeut zelfs 15 minuten aanééngesloten mag borstelen. Vincent vindt het maar raar dat hij na een kwartiertje alweer van tafel mag... maar Vince zou Vince niet zijn als hij alles best vindt.
Tja.. en als je dan toch thuis bent, geen volle werpkist en een hand in verband... dan wordt het tijd om maar eens een boek over Joomla te kopen en een nieuwe website te bouwen! Bloed zweet en tranen... héél veel uren.... maar ik ben best een beetje trots op het resultaat. Dmv de nieuwe opzet kan ik veel makkelijker foto's publiceren en toch ook het overzicht bewaren.
En dan zette Muffin afgelopen week nog even alle emoties op zijn kop.... Ze is vorig jaar geopereerd aan een ontstoken melk klier die niet met antibiotica te kalmeren was. Na haar baarmoeder ontsteking was dit een behoorlijke ingreep, en zijn er 3 melk klieren verwijderd. Nu, een jaar later voelde ik tussen al die buikspieren van haar, toch knobbels die steeds groter werden.... Na controle hebben we meteen besloten om zsm een operatie uit te voeren. Er is een flinke tumor verwijderd en doordat er ook veel huid moest worden weggesneden werd het een zeer complexe operatie om huid vanuit haar lies te gebruiken om haar buik te kunnen afdekken. 1,5 uur zwaar werk voor Walter waarna haar buik, poot en lies ontelbare hechtingen bevatten... en daarna het herstel voor Muffin wat ons niet in de koude kleren is gaan zitten.
Nu is Muffin ondanks haar 10 jaar in top conditie (ze loopt Chanel en Pooh er nog steeds uit als we gaan fietsen!) en heeft ze iedereen verbaast door de ochtend na de operatie alweer met haar voetbal aan te komen dragen. Ze snapt er niets van...maar tot op heden moet ze zich echt rustig houden ivm de hechtingen. Dus helaas géén boswandelingen, niet fietsen, niet voetballen. Muffin is het er helemaal niet mee eens.
Gèrem onze Muf...

maandag 14 maart 2011

ode aan de Youandi eigenaren

als fokker van Bobtails heb je wel een aantal zorgen. Zowiezo natuurlijk de zorg voor eigen honden, hun welzijn en verzorging. (Net als elke eigenaar.) Behalve dat, komt daar dan de zorg voor verantwoorde keuzes in ouderdieren bij. Je wil immers gezonde lieve pups afleveren, die een lang onbezorgd leven kunnen leiden met families waar ze wonen. En daar hebben we dan meteen nog een zorg; hoe vind je als fokker nou die leuke mensen waar je puppy een fijn leven zal krijgen? Eigenlijk gaat het natuurlijk anders om: de mensen vinden mij, en ik doe mijn best om gevonden te kunnen worden middels de website, en contacten die ik op de shows op doe. Door de jaren heen maak je als fokker van  alles mee. Vraag het een willekeurige fokker, en de verhalen over de gezinnen die langs zouden komen en nooit kwamen opdraven, de mensen die zó enthousiast waren.. totdat puntje bij paaltje kwam, de mensen die in de kraamtijd de mooiste verhalen over 'huis met tuin' en/of moeders is de hele dag thuis (maar bleek achteraf 3 hoog achter te wonen en hele dagen van huis te zijn, waardoor pupje 13 uur p/dg alleen was) We kennen ze allemaal. De horror verhalen.
Maar we kennen ook de succes verhalen van mensen die een pupje kwamen uitzoeken en er al snel een leuke vriendschap uitgroeide, mensen die uiteindelijk zelf bevlogen fokkers worden en families die al snel laten weten dat er maar een 2e of zelfs 3e geweldig leuke bopper bij mag komen.
Het is de kunst om het kaf van het koren te scheiden als er aanvragen komen om een pupje uit te komen zoeken. Dat valt niet altijd mee. Ik heb door de jaren geleerd om mijn gevoel te volgen. Dat is niet altijd makkelijk, en dat is zeker niet de weg van de minste weerstand. Het meest bizarre verhaal is nog wel dat er een pupje gereserveerd was voor een familie, maar dat er in de eerste 6 levensweken van de pup nauwelijks interesse werd getoond. Ik besloot dat de pup niet in dat gezin geplaatst zou worden.  Vervolgens ben ik bedreigd, kreeg ik brieven van een advocaat en tevens wilde het TV programma "Ook dat nog" er wel een item aan wijden. "Want hoe durfde ik het kerstkado voor dochter Sophie van 4 jaar zomaar te cancelen...."
Toch ben ik blij dat ik mijn huidig beleid hanthaaf, en dat ik met enige trots kan zeggen dat alle Youandi Boppers een fijn plekje hebben. Ik probeer me te herinneren wanneer er voor het laatst een hond -door omstandigheden- herplaatst moest worden.... Dat was Diesel, en dat is alweer 6 jaar geleden. Zijn eigenaren gingen ivm zware heimwee terug naar Australie, en ze kozen ervoor om Diesel de quarantaine van 3 maanden te besparen. Dus Diesel kwam terug, en heeft hier een maand of wat rondgehobbeld en woont sindsdien als God in Frankrijk in geweldig leuk gezin.
Misschien is niet iedereen blij met mijn 'pre-selectie' van eigenaren.. zoals bv die mevrouw die me onlangs mailde dat ik moest reageren op haar 17 pogingen in één weekend om mij te bellen, ze mij die dag nog wenste te spreken (mijn reply met de toezegging dat ik haar zou informeren na de bevalling was niet afdoende) en ze verweet me vervolgens dat ik haar voorpret bedierf. Tja... ik vraag me af of ik aan deze mevrouw haar wensen kan voldoen in de toekomst, en of dit wel de 'klik' gaat geven die zo prettig is om te hebben met de nieuwe eigenaren. Ik heb haar dan ook maar geadviseerd om een andere fokker te zoeken die wel aan haar wensen kan voldoen.
Ik denk dat ik maar mijn huidige werkwijze blijf hanteren... Een dikke pluim voor al die mensen die mij ooit hebben gevonden, en die zo ontzettend goed voor "mijn pups" zorgen. In voor en tegenspoed.

dinsdag 1 maart 2011

Voorbereiden en aftellen..

elke zwangerschap is weer anders, en ik hoop dat ik er nooit aan wen. Het is spannend, ik kijk ernaar uit als een klein kind naar Sinterklaas. Behalve mijn ongeduldig aftellen en rijkhalzend uitkijken naar de bevalling die gepland is rond 17 maart, moet ik natuurlijk ook heel veel dingen regelen en plannen zodat het allemaal soepel zal verlopen rondom de bevalling. Sommige zaken moeten klaar zijn, andere dingen moeten uitgesteld worden. Er zit een redelijk draaiboek in mijn hoofd, en toch ben ik altijd weer bang dat er zaken over het hoofd worden gezien.
Op mijn werk loopt mijn huidig project nu af, en rond ik de komende 10 dagen nog wat zaken af en ga ik - ja écht waar!- 3 volle weken vrij nemen deze keer. Ik kijk er enorm naar uit, want ik kan het me niet heugen dat ik zo'n luxe kraamtijd heb meegemaakt. (ik denk dat dat toen met Lotte was..1998)
Ook de shows zijn nu nog even heel druk. Want tijdens het nest van Chanel lag alles stil, en dadelijk ook weer. Dus daarom nu maar even elk weekend hér en der op shows ingeschreven... en dan wordt het na aankomend weekend stil tot eind mei.
Ik heb me voorgenomen om een poging te gaan doen om Shanti op volle vacht te gaan houden. Normaal kam ik de aanstaande moeder helemaal uit, en ligt ze dus wel met lang haar, maar zonder onnderwol in de kist. Hierdoor klit de vacht minder en is het allemaal goed te onderhouden. Uiteraard worden de dames dagelijks gewassen om ze schoon en hygienisch te houden. Maar nu ga ik dit dus met de volle vacht proberen. Dit betekend dus ook dat de buik niet kort geschoren wordt. Maar de pups moeten natuurlijk wel zonder beperkingen een tepel kunnen vinden.. dus heb ik de afgelopen weken wat extra research en training gedaan... Ik zal Shanti haar buik beharing 'op gaan binden' dmv papilotten. :-) Dit zal extra werk met zich meebrengen, maar het is het proberen waard. (afknippen kan altijd nog) Ik heb wikkels en elastieken in de kleuren van de Australische vlag gekocht, en we zijn deze week begonnen met de training om de plukken vacht in de wikkels te draaien. Ik krijg er wel de slappe lach van... en Shanti vindt al dat gekriebel aan het buik hélemaal het einde... dus hebben we sámen dikke voorpret.

Ondertussen groeit Shanti haar buik gestaag door.. en merk ik nu dat ze soms wat moeite heeft met haar ademhaling als ze gaat liggen. Ze draagt haar pups heel hoog onder haar ribben, en dat moet allemaal effe op z'n plaats zakken als ze gaat liggen. Ik probeer sinds gisteren leven te ontdekken, wat meestal zo vanaf 7 weken wel mogelijk is. Maar dan moet ik dus toch nog 2 a 3 dagen wachten... :-(
Ook het eten gaat moeilijker, en de bak brokken gaat zelfs met vers vlees niet altijd leeg. Gewoon geen plek. Dus nu krijgt ze elke middag maar een 3e maaltijd en dat gaat er redelijk in.
Gezien het beperkt aantal pups wat we op de echo zagen, versus haar nu stevige toenemende buikomvang gaan we steeds nieuwsgieriger worden wát ze in haar buik heeft... Tja, met zo'n inseminatie kunnen ze mij alles wijsmaken... en voor het zelfde geldt is ze bevrucht met het Australische zaad van een kangaroe, of een Koala beer! :-) 
(NB; dit is maar een geintje!!! Gelukkig staat het hele proces onder strenge controle, en is het practisch onmogelijk dat er namen of eigenaren verwisseld worden)
Om onze voorbereiding wat meer body te geven, heb ik na wéken zoeken mijn tocht op shows en in speelgoed winkels gestaakt, en nu via internet de eerste knuffels voor mijn puppies besteld. Ze kwamen vandaag met de post... (niet van down under overigens) Tja, de pups moeten toch meteen weten waar hun roots ligt... en hoe kan dat beter dan met dit duo: