zondag 21 februari 2010

Bopper Mobiel

We hebben hem... Hij staat op de speelplaats, en ohhhh wat ben ik blij en trots. De Bopper mobiel is nu echt een feit. Hij is van mij.. en er is een wens in vervulling gegaan. Tijdens de zoektocht naar een camper die aan al mijn eisen moest voldoen, stuitte ik -eigenlijk een beetje bij toeval- op dit exemplaar. Bij het binnen komen hadden we een "walk-'n-fridge" effect... whoehaaaaaaa... dit is um!!!
Enfin, na wat voor en tegenspoed, staat hij nu dan echt op mijn speelplaats. Ik krijg de glimlach niet van mijn gezicht, en de boppers vinden hem hélemaal geweldig!
Uiteraard kennen we in de omgeving van buren, vrienden en hondenvolk 2 soorten reacties: de één vindt het geweldig en is blij voor mij. De anderen vragen zich slechts af "waar doet ze het van?". Nu hoop ik dat de laatste groep het antwoord nooit zal raden, zodat ze zich nog lange tijd groen en geel zullen ergeren en zichzelf deze vraag blijven stellen, terwijl ik geniet van mijn Bopper Mobiel.

 Afgelopen dagen heb ik besteed aan het ontdekken van alle snufjes, het overhevelen van de inventaris uit de sleurhut, en het creeren van de mooiste garage (achter ruimte voor de honden) met dubbele bodem inclusief anti-slip vloer. De garage vloer is nu op gelijke hoogte van mijn leefruimte, en ze lopen dus zonder enig obstakel in en uit naar het woongedeelte. Onder hun anti-slip vloertje kan ik de bench, trimtafel en ander campeer gerij opbergen, en boven hun plafond is mijn bedje gespreid. Multi functionele ruimte dus :-)

Nu zijn ze altijd gewend om gewoon in de Laguna te reizen, en als we met sleurhut weg gingen was dat dikke pret. Ze wisten dat we wat leuks gingen doen, en ookal lagen ze dan enkele uren met z'n zevenen als sardientjes samen in de achterbak of op de achterbank.. ze vonden het prima en stapten altijd graag in.
Ik was nou wel erg benieuwd hoe ze het zouden vinden als ze los in de camper zouden liggen... en ons 'huis' plotseling zou gaan bewegen..
Dus dat hebben we gisteren getest. Gisteren een mooi ritje van 20 km naar Arcen gepland, om de camper aan mijn grote broer te laten zien. (2 broers waren al meegeweest met uitzoeken, testen en onderhandelen, maar mijn 3e broer was nog erg nieuwsgierig naar de nieuwste familie aankoop) Voor mij tevens een goede gelegenheid om te checken of mijn kastjes goed waren ingeruimd en of de kopjes, glazen etc niet te veel zouden rammelen en klapperen tijdens het rijden. (in een sleurhut hoor je daar niets van.... nu wel!)

Kleine Pooh heeft voorlopig nog haar eigen stekje in de garage, waar ik voor haar tijdelijk een bench heb geplaatst. Babs vond het zo knus, dat ze graag naast de bench in dit fantastische "hol" ging liggen. Uiteraard heb ik wel een lampje voor de dames aangelaten, en vanuit de bench kon Pooh de camper in kijken en zo hielden we samen af en toe contact.
Bo-Ghy vindt vanaf het eerste moment de cabine wel machtig interessant; hij perst zich onder het dashboard, en ligt graag voor de bij-rijder stoel. Vincent had het zij bankje uitgekozen, waar hij prins heerlijk op ging liggen. Beetje jammer dat hij er in de eerste bocht al vanaf donderde.. en hoogst verontwaardigd is hij vervolgens naast me komen zitten, tussen de 2 stoelen in. Helaas is daardoor de handrem niet meer te bereiken voor mij.. want daar zit 45 kilo Vincent bovenop.
Chanel kroop dicht tegen Vincent aan... dichtbij d'r broertje is het altijd goed. Shanti en Muffin konden niet zo goed besluiten of ze nu in de garage of voorin wilden liggen... en hebben zich ergens in het midden gesettled.
Eenmaal op de snelweg waren ze allemaal al in een diepe slaap... Als ik honden-gedachtes kon lezen, had ik waarschijnlijk de wens gezien om door te rijden naar Zuid Frankrijk.... De familie lag prima, en tijd speelt geen rol. (hun wens gaat over 6 weken wel in vervulling hoor)
In Arcen aangekomen wilde iedereen de camper zien, en tja...  met 7 honden in de camper, wordt het wat vol als daar óók nog 6 mensen bij naar binnen willen. De honden dus even naar buiten, en de mensen naar binnen. Op mijn commando "allemaal binnen komen" kwamen ze één voor één weer via het opstapje binnen hoppen en gingen ergens liggen.
Op de terugweg vond iedereen weer snel zijn eigen plekje, alleen had Muffin nu het zijbankje uitgekozen. Muffin zou Muffin niet zijn, als dat voor haar de ideale ligplaats was... en zelfs op rotondes ligt ze relaxed op haar bankje zonder er vanaf te rollen.
De test is dus gelukt.... en volgende week gaan we echt op pad. Dan gaan we naar de show in Rheinberg, en dan gaan we er ook in slapen...  wat een fun!!! Ik kijk er nu al naar uit... en als ik de honden gedachtes zo een beetje kan volgen.... delen we die fun wel.

zaterdag 13 februari 2010

Jonge pups.. oude pups...

Alle pups uit het laatste nest hebben hun draai gevonden. Ik vind regelmatig de meest leuke foto's en enthousiaste verhalen in mijn mailbox. Diverse eigenaren laten zelfs weten dat ze ervan overtuigd zijn echt de leukste pup uit het nest te hebben. Dat kan natuurlijk helemaal niet.... want die heb ik!! :-)
Pooh draait inmiddels lekker mee in het ritme, en weet precies wat ze wel of niet kan doen. Veel respect voor Bo-Ghy, en de oude man vooral niet wakker maken. Muffin is nog een twijfel geval, want die is wel erg lollig en kan hard lopen.... maar als je net zo gek doet, wordt je toch even op de plaats gewezen. Shanti is om in te bijten, en in de vacht te hangen. Vincent is om kluiven en speeltjes mee te delen en te keten (vooral met veel lawaai). Chanel is leuk om mee te spelen, maar zonder speelgoed want dan wordt ze een kattekop. Babs knort en moet je met rust laten. Alhoewel... dat knorren is wel lollig, en meer gebeurd er toch niet.
Een puppy ren is om uit te klimmen, en inmiddels kan Pooh ook achteruit naar beneden als ik haar zie klauteren en "NEE" zeg. Het ziet er niet uit... maar het is wel lollig. Ook de trap is geen probleem voor de kleine aap; gisteren stond ze opeens achter me op de 9e tree toen ik naar boven liep.
haar bijnaam is dus al "Apie-Aap" (nu gaat mijn moeder heel hard lachen, want zo heette mijn knuffel aap, die ik als kind had)

Tja, pups.... met al die leuke verhalen, komen er na 13 jaar ook de trieste verhalen. Afgelopen week kwam het bericht dat Boris op 13,5 jarige leeftijd thuis is ingeslapen. Boris is 7 jaar geleden herplaatst (zie blog 24-6-2009) en is de laatste van 7 reuen uit het nest van Emily en Fred. 5 van de 7 jongens hebben de leeftijd van 12 jaar gehaald, waarvan 2 zelfs 13 jaar. Als ik zo eens op internet kijk, schijnt dat helaas niet bij alle fokkers normaal te zijn. Ook van puppy kopers hoor ik regelmatig dat hun vorige hond niet ouder dan 9 of 10 is geworden. Ik vraag me dan toch af wat er mis is met ons ras... Als we de uitschieters naar boven en naar beneden niet mee tellen (zoals dat hoort bij correcte statistieken) is 12 jaar toch een normale leeftijd, waar ik bij mijn honden nog steeds van uit ga.
Maar als we dan toch even over de uitschieters willen spreken.... Onze Fleur (Youandi Flibbertygibbet) heeft inmiddels de leeftijd van haar mama Emily overtroffen. Hopelijk kunnen we in mei haar 15e verjaardag vieren!

maandag 1 februari 2010

Dagboek van Muffin

Ja hoor, daar gaat ie weer... 3 keer in de rondte en nog maar een keer! Die achtbaan gaat maar door. Afgelopen week heeft Muffin de gemoederen goed bezig gehouden. Iedereen die dit blog al wat langer volgt, kan zich de tekst 'uit het dagboek van Muffin' nog wel herinneren... afgelopen week dacht ik serieus dat we een nieuw hoofdstuk konden gaan schrijven;
Na diverse pogingen om Muffin zwanger te laten worden, hebben we vorig jaar de moed opgegeven. Moeder natuur werkte niet mee. Muffin moest nog steeds gesteriliseerd worden (oh ja, dat moest ook nog) maar telkens werd ze dan of te vroeg loops, of ze was te laat, en dan ivm schijndracht ook niet te opereren. Afgelopen week wilde Muf niet eten. Nu kan dat in geval van Muffin maar 2 dingen betekenen: ze is zwanger, of ze gaat dood. Nah... dat laatste daar was ik niet zo bang voor, aangezien ze in de tuin speelde, lekker op de bank lag te knorren en verder niets aan de hand. Ik ging natellen wanneer ze loops was geweest. Dat was dus inderdaad 3 weken.... zij en Vincent... tja, alles is mogelijk. Ik hield haar extra in de gaten, en ondertussen vlogen de emoties van sky high, tot below level. Ze wordt over 2 maanden 9 jaar.. Oh jeetje, hoe doen we dat dan? Keizersnee? Gaat dat goed? Kan ze het lichamelijk aan? Nou ja, daar hoef ik geen twijfels over te hebben. Mijn Muffin pupjes? wow... geweldig!!! Maar ik heb nu net Pooh... hoe doe ik dat dan? Want als Muffin pups krijgt.....
Enfin, vragen, dilemma's en uitdagingen genoeg. Ik zou toch naar Walter gaan met Pooh voor haar enting, en dan moest Muf maar mee... want ik wil haar eerst van top tot teen onderzocht hebben. Misschien heeft ze toch wat anders onder de leden.
2 dagen nadat dit allemaal begon werd Muf ziek. Het ging heel snel. Binnen enkele uurtjes van 'niets aan de hand' tot doodziek in de kamer liggen met uitvloeiing en koorts. Geen twijfel, en direct naar de dierenarts. Daar aangekomen lag ze binnen 15 minuten op de operatie tafel. Er was geen tijd meer te verliezen, haar baarmoeder stond op springen. Na een zeer vakkundige operatie is haar baarmoeder godzijdank in zijn geheel verwijderd zonder te breken of te bloeden. Ik heb nog nooit zoiets gezien... de baarmoeder vol met pus woog meer dan 3,5 kilo.
Muffin heeft de operatie goed doorstaan maar heeft wel wat tijd nodig om te herstellen. De narcose was heftig, mede omdat ze zo'n hoge koorts had.
Haar eetlust kwam al snel weer terug, en ze vind het leuk om weer buiten te spelen. Wel alles met mate, want ze is nog snel moe.
Er komt dus geen nieuw hoofdstuk in het dagboek van Muffin, en is is nu permanent gesloten.


Nadat ik zeker wist dat Muffin sterk genoeg was, en ik voor haar een lekkere plek lang uit op de achterbank had gemaakt waar ze lang uit kon liggen, ben ik zaterdag middag naar Fredericia (Denemarken) gereden. Er was wel sneeuw voorspeld, maar als we dat telkens moeten geloven en ons moeten aanpassen, dan komen we de deur nooit meer uit deze winter.
Het viel allemaal mee, en er lag niet meer sneeuw dan hier. Het was wel koud daar... bere koud! De caravan was een grote diepvries. De voorraad water voor de honden was bevroren. Ook de bench die op de grond lag tijdens het rijden zat vastgevroren aan het vetbed. Maar, na wat ploeteren en foeteren deed de kachel het uiteindelijk prima, en zaten we er warmpjes bij.



Pooh had zich op de heenweg keurig gedragen. Ze was lekker moe toen we vertrokken, dus sliep ze honderden kilometers aan een stuk op mijn schoot. Af en toe een pens-staafje om te kluiven. Af toe stoppen om te plassen en te spelen.. en zo heeft ze haar globetrotter certificaat met glans verdiend :-)
Op de show had ze haar eigen bench waardoor ze lekker naar iedereen kan gluren. Af en toe spelen, veel geknuffeld worden door alle OES mensen. Gespeeld met de Puli van Jesper (die vond ze wel erg leuk, met al die wapperende dreadlocks!) en natuurlijk ook weer veel geslapen.
Vincent en Chanel wonnen allebei het CAC waardoor ze zich nu Deens kampioen mogen noemen.. dat was natuurlijk wel de kers op de taart!


De terugreis was minder prettig; 200km voor Hamburg begon de sneeuw en ijzel... en we zijn rustig aan naar het zuiden gereden. Gelukkig werd het na Hamburg wel wat beter, en zo konden we om 1 uur vannacht hier weer het hek achter ons sluiten.
Allemaal blij om weer thuis te zijn. Nou ja... de auto met caravan staat nog op de speelplaats, en vanmorgen stonden er 6 grote, en een klein boppertje naast de auto en keken me aan.... Of ik ff de deuren wilde openen, zodat ze in konden stappen!