maandag 25 juli 2011

Life goes on...

Voor de buitenwereld is alles weer gewoon. Althans, voor het merendeel van de mensen is het 'not done' om te lang te blijven hangen in ellende. Kwetsende voorbeelden te over, maar ik leg ze maar naast me neer. Ik ga ervan uit dat men niet beter weet, en het niet slecht bedoeld.
Slechts een enkeling kent me goed genoeg om te weten wat er werkelijk afspeeld. Zij luisteren en troosten.
Muffin laat een leegte achter. Zo'n enorme leegte.
De voetballen liggen al 3 weken stil op het gras. De enige beweging die ze maken is wanneer ik het gras maai en ze opzij rol.... met tranen.
'smorgens gaan de honden naar buiten en Vincent loopt een beetje verdwaast te blaffen. Geen Muffin die hem loopt uit te dagen met een bal in haar bek. Niemand om tegen te blaffen... maar de gewoonte is moeilijk te doorbreken dus blaft mijn vriendje... zonder reden.
Hij is uit zijn doen, hij mist de alfa bitch die hem als kerel ff op z'n nummer zette. Ze hadden een vreemde relatie samen... gek met- en op elkaar, maar vooral niet te klef. Zij had allang in de gaten dat er ergens een doos koekjes stond, en hij had respect voor haar... dus kwam er niet dichterbij.
Nu jat Vincent de koekie pot zelfs uit de kast, of "vind" hij de lege verpakking plotseling op de leuning van de bank. Hij laat me zo hard lachen met zijn nieuwe fratsen.... mijn vriendje, mijn malloot.
Chanel en Pooh zijn samen aan het beslissen wie de hoogste in rang mag zijn. Leuk spelletje waar ze uren zoet mee zijn door met hun koppie in elkaars nek te hangen, of zelfs elkaar bespringen als ervaren dekreuen :-) Shanti maakt duidelijk dat er geen sprake is van discussie... en loopt met opgeheven hoofd als de "Queen herself" voorbij.
Babs distancieert zich van alles, en heeft afgelopen week weer haar zomer outfit gekregen. Lekker kort en fris ligt ze op de bank. Háár domein.
Ik realiseer me dat ik met Muffin door heel Europa heb gereisd,  en dat er eigenlijk geen plek is waar we niet samen gelopen hebben. Slechts 1 keer is ze niet meegeweest op vakantie (destijds een héle foute keuze van mij) Maar we liepen samen in Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Monaco, Zwitserland, Italie, Slovenie, Hongarije, Oostenrijk.... ze liep áltijd naast me. Samen op pad, op zoek naar mooie natuur. Spannende ruige paden waar we soms na veel zweet en blaren (en dorst) tot ons doel kwamen. Nu.... nu zie ik op tegen de volgende vakantie waarbij ik mijn wandelschoenen zal aantrekkken, en Muf niet als een malloot zal staan te blaffen en zingen... Mijn maatje is er niet meer.
Langzaam kwam het besef in de afgelopen weken dat we zóveel samen hebben gedaan, dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Nu heb ik daar weinig behoefte aan, maar het idee vormde zich verder tot een foto boek. Digitale foto's blijven vaak maar op de laptop staan.... behalve natuurlijk de enkele, die speciale die worden uitvergroot voor aan de muur. Ik ben nu dus bezig om een foto album te maken van Muffin haar leven. Natuurlijk loop ik er tegen aan dat de foto's uit haar puppy tijd niet digitaal waren, en dus in 2004 verbrand zijn. Toch lukt het me aardig om haar leven over de 10 jaren in beeld te brengen.
Er gaat veel tijd in zitten. Bij het zien van de foto's komen zoveel herinneringen terug, en dan moet er uiteraard een selectie plaatsvinden.... al met al kost dat veel tijd en tranen. Het heeft geen haast, en ik neem er ook de tijd voor. Perfectionist als ik ben, moet het mooi worden. Dus worstel ik met het Albelli programma om eruit te halen wat erin zit en het wórdt mooi. Misschien is het wel een stukje verwerking, of afsluiting. Who knows...
En dan, zo lijnrecht op alle emoties, komt dan het geweldige nieuws dat er pups komen.... Best even moeilijk om een plaatsje te geven... het is zo dubbel.  Maar zoals een vriend het zo treffend zei "It's the circle of life"...
Het is soms net alsof de geschiedenis zich herhaald; Toen ik met Raggles in 2001 een echo ging maken, zagen we 1 pupje. Tijdens het zelfde consult werd bij Lotte de diagnose botkanker vast gesteld.
5 weken later liet ik Lotte inslapen omdat we haar met pijnstilling niet meer konden helpen, en 36 uur later werd Muffin geboren....... dáárom kreeg ze de stamboom naam "live life to the Max". Ik realiseerde me toen al (nog vóór de geboorte) dat ik ook van dit pupje zoveel zou gaan houden, dat ik over 'tig jaar wéér zoveel verdriet zou gaan hebben... maar dat is de consequentie when you Live Life to the Max...
(je hebt het grootste verdriet door het verlies van hetgeen je het meeste vreugde gaf.... hoge pieken in het leven geven vanzelfsprekend ook  diepe dalen)
Nu, anno 2011 zitten er gelukkig enkele weken tussen het afscheid en het nieuwe leven. Ik ga van de pups genieten, dat weet ik zeker. Ze gaan me laten lachen, net zoals Vincent me kan laten schateren.
Life goes on. Maar soms doet dat wel heel veel pijn. Soms, als je een hond verliest...raak je een stukje van jezelf kwijt. Muffin was zo'n hond.









woensdag 6 juli 2011

Muffin

Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door. Maar ik wil even stil blijven staan. 
Ik sta op, doe wat ik moet doen, en ga naar bed. Kan de wereld even stil staan? Nee dus.
90% van de mensen begrijpen niet wat het is om een vriend te verliezen. Niet als we een hondse vriend bedoelen. Lang geleden heb ik al geleerd dat het vaak niet begrepen wordt, dus heb ik me afgelopen maandag maar afgemeld op de zaak met de opmerking "family omstandigheden". Slechts enkele collega's begrijpen waarom ik rode ogen heb en niet naar de feestelijke bijeenkomst van ons nieuwe bedrijf kom, en de borrel met de klant af sla.
Kan de wereld écht niet even stil staan en wachten totdat ik weer bij mijn positieven ben? 

Muffin is niet meer bij me..... ongeloof, onwerkelijkheid en verdriet. Heel veel verdriet. 
Liepen we 6 weken geleden nog samen naar de top van de berg langs de Krimmler watervallen, en voelden we ons 'Lance Amstrong'. Het was ons doel, samen op vakantie en langs de hoogste waterval van Europa klimmen. Ons doel was bereikt en ik heb met tranen in mijn ogen Muffin een knuffel en een kus op haar dikke neus gegeven. "we did it Muf". Malene maakte de foto van ons.... misschien wel de foto die me nu het dierbaarste is van al die duizenden die ik in 10 jaar van Muffin heb gemaakt.

3 weken geleden onderzoek, en de diagnose spondylose. Al snel bleek dat deze symptomen nooit alleen van spondylose kon komen. En afgleopen donderdag tijdens het onderzoek bij de neuroloog kwam de klap midden in mijn gezicht..... tumoren uitgezaaid in Muffin's buik.... overal. Lymfen, lever, milt, nieren... dus onnodig om naar de ruggewervel te gaan kijken om te zien waar haar zenuwen knel zaten. Onnodig om verder te zoeken naar de reden waarom de reflexen in de achterpoten weg waren.....het waren tumoren. De kanker was dus toch al uitgezaaid.

Muffin heeft een flinke shot prednison gekregen, om zeker geen pijn te hebben en zich wat beter te voelen terwijl ik moest omschakelen van de gedachte dat er ergens een ontsteking zat die haar zo onvast op haar poten liet staan. Extra tijd om mij zsm de beslissing te laten nemen om een einde aan haar leven te gaan maken. De prednison deed z'n werk, en Muffin rende 's morgens weer door de tuin heen. Niks aan de hand voor Muffin....
Wat nu? Ik had een show ingeschreven in Wirges. De leukste show in Duitsland, doordat het een luxe camperplaats en ruimte biedt voor de honden. Eigenlijk dus een weekend kamperen met toevallig ook een show erbij. Ik kan Muf geen groter plezier doen dan een camper trip. Na wat wikken en wegen  ben ik voorzichtig de camper gaan inpakken, hetgeen niet aan Muf haar aandacht ontglipte. Ze hielp me door als vanouds in de weg te lopen, blafte vrolijk als ze dacht dat we bijna in konden stappen en wist uiteindelijk niet hoe snel ze als eerste in de camper kon gaan zitten om vooral niets te missen.
Ok Muf.... jouw laatste trip wordt leuk... Jouw camper trip. Ik wist dat de opleving door de prednison kwam, en maakte met Walter alvast de afspraak om haar maandag in te laten slapen.
Muffin genoot van elke minuut (as usual) en rende over het grasveld van de Rastätte waar we onderweg stopten, en verkende nieuwsgierig de camperplaats bij aankomst. Ze was blij met haar eigen bed onder de luifel, en genoot van alle aandacht die ze kreeg.  's avonds bij de BBQ had ze al snel door dat er 2 soorten stokbrood waren: 1 mét kaas, en 1 zonder. Zonder er veel woorden aan vuil te maken wist ze het halve kaas stokbrood toe te eigenen en liet ze zich heerlijk in de watten leggen.

Muffin was in haar element. Ze genoot in en om de camper, en maandag ochtend hobbelde ze rond in de tuin. Soms draaide ze wat te snel waardoor ze haar evenwicht niet kon bewaren maar zelf weer snel op kon staan om Pooh op haar nummer te zetten.
Continue twijfels... moeten we écht vandaag al afscheid nemen???? Maar ik zag ook dat ze niet meer wilde eten (behalve stokbrood, en koekjes) en ik wist dat uitstel in slechts enkele dagen extra aftakeling zouden betekenen.
Muffin verdiende beter. Mijn sterke stoere trotse MufMuf hoeft niet af te takelen totdat ze niet meer zou kunnen  lopen.

Muffin, Shanti en ik zijn nog naar het bos geweest, waar ze als een oude dame heeft gewandeld, zelfs even achter Shanti aan heeft gerend... en zelf de auto weer ingestapt om vervolgens door te rijden naar Sleeuwijk.
Walter bood zelf aan om Muffin op haar meest dierbare plaats in te laten slapen....  dus ze is niet eens meer uitgestapt en lag als een prinses op de achterbank terwijl ze de handelingen volgde totdat haar koppie in mijn handen zakte en haar ogen sloten.

Dag Muf... Dag lieve MufMuf. Ik zal je zo missen. Ik hou van je, en ik ben zo blij dat ik 10 jaar lang zo intens van je heb genoten. We lived life to the Max.

Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door.
Maar ik wil even stil blijven staan.
Even stilstaan bij het verlies van mijn dierbare Muffin.