zondag 27 december 2009

Kerstgevoel

Zo, we hebben het weer achter de rug. De Kerst.
Ik ben niet zo'n kerstmens, en heb al jaren een hekel aan het kerst gedoe. Opeens aardig zijn tegen mensen die je niet aardig vind, of ineens aardig doen tegen mensen waar je eigenlijk het hele jaar aardig tegen had willen doen maar niet gedaan hebt. Een beetje schuldgevoel aflossen ofzo... Nee, da's niks voor mij.
Elke dag is 'kerst' en binnen mijn selectieve vriendenkring wordt elke dag oprecht aardig tegen elkaar gedaan. We zijn er als we elkaar nodig hebben, en laten elkaar met rust als dat wenselijk is.

Afgelopen weken heb ik maar weer eens mogen ervaren hoe waardevol dit handje vol echte vrienden is. Als er zo plotseling een vriendje wegvalt, is er niets mooiers dan op de juiste momenten de juiste woorden te horen en aandacht te krijgen.
Door de afstand (tja, mijn vrienden wonen door heel Europa en niet in Limburg) gaat dat vaak per telefoon of mail... maar dat maakt niet uit. Afstand speelt geen rol bij echte vrienden.
Ook al die mensen die lieve reacties hebben gestuurd, die de moeite namen om hun eigen gevoel te delen. Want ja, iedereen die weet wat het is om afscheid te nemen van een hond kent ook het verdriet. Het is op zo'n moment fijn om te weten dat ik niet alleen ben met mijn tranen om Coco. Mijn hoofd stond er niet naar, en ik kon het vaak niet opbrengen om te reageren.. maar via deze weg dan toch nog maar een dikke "DANK JE WEL!!" aan iedereen die me de afgelopen weken gesteund heeft op welke manier dan ook.

Idiote dagen... waarbij ik af en toe het gevoel heb dat ik met een kop vol watten op de automatische piloot bezig ben. De pups vragen veel aandacht en tijd. Harstikke leuk, maar ook druk. Buitenspelen was niet mogelijk met de sneeuw en kou, dus heb ik binnen maar onze indoor speeltuin gecreeerd, en ben ik de puppy ren 'tig keer per dag aan het verschonen, en verschonen, en verschonen... 9 pups plassen en poepen wat af, en de kranten vliegen erdoor om ze toch maar steeds een schoon plekje te bieden. Het houd mij lekker bezig.

Dan Bo-Ghy. De oude man van 11,5 jaar :-) Kregen eerst de pups en Pien het darmvirus te verwerken, de oude man deed daar 2 dagen later ook aan mee. Dus, terwijl Pien nog herstellende was, begon Bo-Ghy ook en kon ik snachts mijn bed uit om ze uit te laten, (maar ik was dikwijls toch al te laat) kennels te dweilen en achterwerken te soppen. (hmpf..niet echt leuk om dit in pyjama om 3 uur snachts te doen) Bo-Ghy zijn darmen waren al snel weer onder controle, maar hij bleef heel zielig. Ik merkte dat hij moeilijk opstond en zelfs jankte als hij wilde gaan zitten, of hij zich wilde omdraaien op zijn kussen.
Alle stress en verdriet en het virus bij elkaar hebben zijn rug laten verkrampen en zorgde voor 'hernia verschijnselen'. Ik heb vele uren naast hem gezeten, zijn rug gemasseerd en schietgebedjes gedaan dat hij toch niet nu achter Coco aan zou gaan...
Gelukkig reageerde hij redelijk vlot op de pijnstillers, waardoor hij zich weer kon gaan bewegen en zelfs weer mee door het bos kan hobbelen. pfffff wat een opluchting.

Shanti heeft het de hele dag druk. Waarmee? Met mij te entertainen! Ze laat me geen seconde uit beeld verdwijnen, en voelt feilloos mijn emoties aan. Daarnaast speelt ze met de pups, en ligt ze met hen te rollebollen en te stoeien alsof ze zelf weer pup is. En, aangezien Pien niet snapt wat ik van haar verwacht, helpt Shanti me met de pups te verzamelen en naar buiten of naar binnen te laten lopen. Als een kloek hoedt ze de pups, en neemt ze ze mee naar de puppy ren.
Pien vindt het best, en kijkt tevreden hoe de 'nanny' haar kids verzorgt.

En zo hobbelen we maar door. De dagen zijn gevuld en vliegen voorbij. Nog vaak wel met een 'kop vol watten', maar ook met een 'kerst gevoel'; omgeven door mensen en honden die oprecht zijn, om elkaar geven en er voor elkaar zijn als het nodig is.

zaterdag 19 december 2009

Mood swings

Wat een week....
Onwerkelijk kijk ik terug op het afscheid van Coco. Elk moment van de dag wordt ik geconfronteerd met haar afwezigheid. Als ik werk ligt ze niet aan mijn voeten, als ik naar bed ga hoef ik haar niet de trap op te helpen, als ik wakker wordt kijk ik naar een lege plek. Geen 'Mogge Dootje, kom opstaan..'
Ik weet dat het slijt. Ik heb het al te vaak meegemaakt. Elke vriend heeft een speciaal plekje. Met elke hond heb ik een andere band. Sommige raken gevoeligere snaren dan de andere. Sommige laten diepere wonden na. Coco was er zo een. Net als Balou en Lotte.

Shanti troost en laat me lachen. Mijn clown. Ze is nadrukkelijk aanwezig, en dat doet me goed. Ze gaat mee naar boven, en we geven elkaar een dikke knuffel voor het slapen gaan. Ze neemt het me niet kwalijk als ik zeg 'trusten Doos'... maar duwt haar neus in mijn nek, rolt zich om met 4 voeten in de lucht en maakt het zich gemakkelijk. Ik glimlach door mijn tranen...Tuurlijk, sorrie Pruts.. stom van me.

Coco leeft verder...
Haar kleinkinderen hier zijn nu 3,5 week. Ze hebben een zware week achter de rug met diaree en braken. Pien is nog niet helemaal bekomen van het virus, maar de pups zijn er zo goed als over heen. Ze drinken nu maar 2x per dag bij Pien om hen niet opnieuw te besmetten, en om Pien te beschermen tegen uitdroging en roofbouw op haar lichaam. Gelukkig waren ze al zelf aan het leren eten, dus nu eten ze al 5x per dag vlees en geweekte puppy brokken.
Deze week van emotie, spanning, stress en heel veel hygiene, pups extra wegen (vallen ze niet teveel af?), bijvoeden, schoonmaken, etc hield ons wel van de straat. Maar sinds gisteren groeien alle pups weer, en Pien eet ook weer. Hopelijk hebben we het nu allemaal achter de rug...

Maar we kregen ook leuk nieuws:
Op 15 december zijn er 10 Coco-kleinkinderen in Duitsland geboren. Hoe dicht kunnen leven en dood bij elkaar horen?
Ook Veejee heeft gisteren op de echo haar buik vol pups laten zien, dus over 5 weken hopen we nog meer kleine Coco-kids te verwelkomen op deze wereld! En omstreeks de jaarwisseling mag Vincent nog eens een poging gaan doen om nog meer van die lieve leuke pups te verwekken. Dat zal een knallende dekking worden :-)

Ik realiseer me dat de nakomelingen van Coco inmiddels in grote getale over de hele wereld wonen... Van Noorwegen, tot Hongarije. En van Rusland tot de UK.
Veel van deze bijzondere Coco-kleinkids worden ook ingezet voor fokkerij, en zo zal mijn Coco over de hele wereld op heel veel stambomen terug te vinden zijn.
Dat maakt me trots, en dat geeft me een warm gevoel.
Ondertussen laten de Coco-kids hier thuis me dagelijks lachen. Chanel laat zien dat ze 99,9% op haar mama lijkt, zowel uiterlijk als innerlijk. Vincent is mijn vriendje... onbeschrijfelijk hoe ik 17 jaar na de geboorte van Balou weer zo'n lieve reu om me heen kan hebben.... Babs is zichzelf. Op haar manier doet ze haar eigen ding. Mijn Babs (alias Spekkie) zo dapper, zo lief, zo kwetsbaar.
En Shanti....mijn Prutske. Altijd vrolijk, zo lief en slim.
Ik ben zo blij dat ik Coco elke dag terug zie in deze 4 Coco-kids. Dat troost ook wel een beetje...maar neemt het gemis niet weg.

Coco en Coco-kids

dinsdag 15 december 2009

Afscheid van Coco

Hoe neem je afscheid van je beste vriendin, van je soulmate, van je schaduw?

Uren zit ik bij je levenloze lichaam. 3 neuzen in mijn gezicht en mijn handen kroelen door de vachten van je kinderen. Mijn tranen worden weggepoetst door Vince.

Zondag kwam je nog de aandacht vragen van puppy bezoek, en leek er niets aan de hand. Maar toen we samen weer de rust vonden liet je merken dat het fout ging... heel fout.
Overleg met Walter, de diagnose, de afspraak om 'smiddags je bloed te laten onderzoeken om met zekerheid vast te stellen dat je nieren niet meer werken. Het telefoon gesprek sloeg in als een mokerslag. Nierfalen betekend het einde.

Eindelijk werd je rustig, viel je aan mijn voeten in slaap.
In mijn armen mee naar de auto, en een laatste reactie met intens oog contact toen ik je er bij de kliniek aangekomen er weer uit wilde tillen. Jij gaf aan dat er geen keus meer was, dus hebben we direct ingegrepen. Het is goed zo Coco-doos. Lieve lieve Coco-doos.

Dadelijk ga ik je wegbrengen, en vanmiddag zal je een plekje achter bij Lotte, Balou, Max, Bonny, Emme en Raggles krijgen.
Het speciale plekje in mijn hart zal er altijd voor je zijn. Ik zal je elke dag weer herkennen in je mooie kinderen.
11 jaar zijn voorbij gevlogen. Zoveel mooie herinneringen. Zoveel samen gedaan, samen beleefd, samen gezien. Als een schaduw was je bij me, als een stukje van mezelf. We hadden geen woorden nodig, we begrepen elkaar. Je was er gewoon altijd.
Ik kan nog niet bevatten wat het betekend dat je er niet meer zal zijn.
Dag meissie.

donderdag 10 december 2009

Schuldgevoel

De pups groeien lekker. Ze zijn nu 2 weken en de oogjes zijn open. Ook op geluid beginnen ze al te reageren, en ze stappen/vallen wat in de werpkist rond.
Omdat ze maar matig groeien, ben ik al 3 dagen bezig om ze een beetje bij te voeden met een mix van vlees en puppymelk. Dat bevalt ze prima, en ik zie de weegschaal dagelijks weer positief uitslaan. Ze maken wel een zooitje van dit vreetfestijn, maar mijn pret is er niet minder om!
De zondagen worden weer gevuld met puppy bezoek, en as zondag zal het ook weer een gezellige drukte zijn. Het nadeel van een 'winternest' t.o.v. een 'zomernest' is dat ook alle visite binnenshuis ontvangen moet worden.. 's Zomers is de tuin groot genoeg, kunnen de pups spelen en rennen op het gras... Maar nu zullen we wat moeten inschikken in het 'hondenhuis' of aankomend weekend zelfs nog in de puppy kamer.

Ondertussen gaat het dagelijkse leven ook weer door, en moest ik afgelopen week weer aan het werk. Met heel veel tegenzin, want tja.. ik heb het natuurlijk veel te druk om te werken. :-) Pups of geen pups, ik vermaak me prima thuis met 7 honden! Maar.. ook de boppers weten het: de hondenbrokjes moeten ook betaald worden, dus ging ik met afgelopen maandag ook weer trouw aan het werk voor onze `kost en inwoning`.

Afgelopen weken merkte ik wel dat Coco weer slechter is gaan eten, en dat ze daarmee haar pillen ook makkelijk vergeet op te eten. Dit resulteert natuurlijk in een terugval van haar conditie... Vanmorgen liep ze weer te mutsen met haar eten, en weigerde ze zelfs haar medicatie toen ik het haar alsnog wilde geven. Het werd een strijd, en uiteindelijk dreigde ik mijn zelfbeheersing te verliezen door haar dwarse gedrag, en heb ik haar zonder pardon naar buiten gestuurd.
Dan bekijk je het maar!!
oeps....Ik heb nog nooit een `aanvaring` met Coco gehad... in de 11 jaar dat ze bij me is. (ja, volgende week wordt ze 11!!!)

Vandaag stond ik met een collega even bij te kletsen, en hij vertelde me dat het werk zoveel van hem vergt, dat hij vanmorgen zijn schoenen in een hoek geschopt had... Hij was zelf verbaast, en realiseerde zich dat het mooi is geweest.. Het gaat te ver, het werk en de werkdruk vraagt teveel van ons.
Ik vertelde hem van de aanvaring met Coco vanmorgen... en ja, het werk vraagt teveel van ons. Tot hier en niet verder.

Coco heeft vanavond kippenbouillon over haar brokken gehad. Het was nog niet lekker genoeg, dus uiteindelijk heb ik zelfs wat puppy vleesvoeding voor haar ontdooit. Coco heeft uiteindelijk een halve bak leeggegeten (met haar pillen erbij)
Heb ik een schuldgevoel? Ja, absoluut. En wat hou ik toch veel van mijn Cocodoos! Zij neemt mij blijkbaar mijn ongeduld van vanmorgen niet eens kwalijk, en zonder enig verwijt ligt ze weer trouw aan mijn voeten. Sorry Coco.

De maatregelen zijn inmiddels genomen, er is op het werk de afgelopen week al een verandering in gang gezet. En ja mijn boppers staan op de 1e plaats. Daar horen ze ook.

woensdag 2 december 2009

Puppy fotografie voor gevorderden

1 week zijn ze alweer, wat gaat de tijd snel. De attente site bezoekers hebben al gezien dat er nog maar 9 pups vermeld staan. Na 3 dagen bleek 1 pupje toch niet gezond te zijn. Dierenarts, antibiotica en TLC mochten niet baten. Binnen een paar uur schoot ze onder mijn handen door...
Uithuilen en doorgaan. Focus op het positieve: 9 gezonde pups en een super lieve en zorgzame Pien, die haar kinderen op en top verzorgt.

De puppy aanvragen komen met vliegende vaart per mail en telefoon binnen. Afgelopen dagen zijn de meeste nieuwe eigenaren al geweest, en was er genoeg te kletsen en te luisteren. Altijd weer leuk, en soms ontroerend om de verhalen te horen van de aspirant eigenaren; het wordt voor niemand de 1e Bobtail... dus de herinneringen en foto's zijn leuk om te delen.

Vandaag maar weer eens een poging gewaagd om het grut op de foto te zetten, om de wekelijkse update te verzorgen. Na 126 foto's was ik klaar, en kon ik met enige moeite er van elke pup wel 1 uitzoeken die goed is voor op de site. Het schaapje bleef geduldig liggen, maar de pups waren maar amper in toom te houden!
Ik wilde geen lelijke flits-foto's.. dus met wat extra spotlight toch geprobeert om ze te portretteren. Leuk hoor, als je zo'n fotografie opleiding doet. Maar wel jammer dat ik nog steeds in een frustratie fase zit waarbij ik weet wat ik wil, hoge eisen stel, en dus niet oplever wat ik eigenlijk zou willen opleveren. Tel daarbij op dat ik nu wat meer aan mijn camera klooi dan de gemiddelde Kodak-snapshot-fotograaf, en met mijn stomme kop vergeet instellingen terug te zetten. (ja, dat was les 1 van de gevorderde cursus: 'zorg dat je altijd een ritueel hanteert, en je camera altijd terugzet in de basis instellingen voordat je hem opbergt' ) ahum.... bij het bekijken van de 126 foto's vond ik ze zo korrelig... juist, stond dus nog op 1600 ISO.
Ik doe het de pupjes maar niet aan om nogmaals met schaap te moeten poseren... volgende week zal ik beter opletten.