dinsdag 20 april 2010

Vrijheid....blijheid....


Onze eerste vakantie in de Boppermobiel zit erop; in 1 woord samengevat: Super! ..Om toch wat meer inside info te verstrekken zal ik dan toch maar een fatsoenlijk blog over onze reis schrijven, da’s wel zo leuk ;-)

De voorbeidingen stonden in het teken van het afscheid van mijn Bo-Ghy.... zo onverwacht. Wat een impact, wat een verdriet... Wat zou hij het leuk hebben gevonden om weer mee te mogen, en wat had ik me erop verheugd dat we –door de aanschaf van de motorhome- voortaan met z’n állen op vakantie zouden gaan. Niemand hoeft meer uit logeren, ze kunnen nu allemaal mee!!! Doordat hij de laatste vakanties meestal al uit logeren ging, was het gemis tijdens de reis niet zo aanwezig en wen nu ik gefaseerd aan ons afscheid met even zoveel tranen...

Met 6 Boppers vertrok ik; de eerste reisbestemming was Limoges in Frankrijk. Na een tussenstop in de Champagne streek -waarbij helaas ‘s avonds bij aankomst én ‘smorgens bij ons vertrek de caves nog gesloten waren- kwamen we vrijdag avond in Limoges aan. Vincent & Chanel waren voor de CACIB show ingeschreven. Chanel had nog 1 CACIB nodig om ’n titel af te ronden en de Limousin is een geweldige omgeving om vakantie te vieren. Vincent werd beste reu met CAC & CACIB, en Chanel won CACIB met Best of Breed, en was ze met deze overwinning tevens internationaal kampioen!
Onze reis vervolgde daags daarna richting Treignac, waar we een camperplaats aan een bergbeekje troffen. Boven onze verwachting.... dit was pas leuk! De boppers konden los rennen er was plaats genoeg. Op een hectare grond stonden 4 campers verspreid: de honden konden pootje baden, rondjes rennen, lekker lui naast mij in de zon -of onder de camper in de schaduw-gaan liggen waar ze wilden.
De dagen stonden in het teken van zon, rust, wandelen, touren, slapen, lezen en samen genieten. De Limousin is zo mooi en de aangrenzende Dordogne gaf nog meer zon dus werd ook bezocht. Muffin, Shanti en ik hebben onze wandeltochten na een (te lange) rust periode hervat, en af en toe heb ik samen met Muffin wat fietsroutes gedaan. (de fiets was niet voor niets meegenomen toch?) Al met al hebben we heel wat kilometertjes en uurtjes gezweet... en zou je denken dat er héél wat caloriëren verbrand zijn. Helaas, m’n broekriem gaat nog steeds geen gaatje minder :-( Ahum, dat zal waarschijnlijk wel komen door de ruime compensatie van ‘Vin et Fromage’ in de middag.... en vlak het heerlijke boeuf d’Limousin niet uit wat er ‘s avonds gegeten werd. Nou ja, we hebben immers vakantie?
...En dan was het Pooh haar eerste echte vakantie. Natuurlijk al eerder met de camper op pad geweest, maar nu voor het eerst écht... het begon met een bench in de garage voor haar. Veilig tijdens het rijden, en als ik op de show was dan kon ze niets slopen als ze ‘alleen’ in de camper was... Na 2 dagen is de bench maar snel opgevouwen en ligt Pooh’tje tijdens het rijden een grote bopper languit op de ‘Bo-Ghy-Bank’ te slapen en 's nachts ligt ze tussen Muffin en Babs in te snurken. De rest van de vakantie was er ook geen reden om haar in een bench te leggen... Gróóóóóote brave bopper!!!
Doen we nog meer rare dingen tijdens onze vakantie?... oh ja.... ik bestelde elke dag 2 baquette’s. Niet dat ík zoveel stokbrood eet!!! Nee, iedereen die ooit met een OES in France is geweest, weet dat er meer brood dan gemiddeld doorheen gaat; Op elke camperplaats waar we waren, oogden we veel bekijks.(???) 5 brave boppers liggen tijdens het ontbijt (niet-aangelijnd) in een straal van 2 meter om mij heen en 1 klein boppertje ligt daartussen (wel vast, dmv een lange lijn). Deze 6 neuzen liggen te wachten totdat ik mijn ontbijt op heb, en het 2e stokbrood in 6 stukken zal verdelen. (Volgens Muffin is dit echt lekkerder dan welk koekje of kluifje dan ook!)
Tja, en Pooh heeft ook hier weer een stukje opvoeding meegenomen.... De eerste ochtend nam ze blij het (overeenkomstig -maatje -puppy -bekje) stukje stokbrood van me aan. Vol wantrouwen ( ja-ik-ben-natuurlijk-wel-een kleinkind-van-Coco-dus-ik-eet-niet-zo-maar-alles) liet ze het even vallen om het rustig te besnuffelen voordat ze zou besluiten om het op te eten of niet. Jammer dan. Hap-slik-weg. (Met dank aan Muffin). Beteuterd zat de kleine meid te kijken... en ik was bijna in staat om haar snel een ander stukje stokbrood te geven. Toch maar niet gedaan, want ook Pooh moet leren in de roedel te leven... en haar ‘prooi’ voor zichzelf te houden! De les was snel geleerd... de 2e dag liet Pooh zich haar stokbroodje niet meer afpakken, en zocht snel een veilig plekje om haar stukje brood op te peuzelen terwijl niemand het van haar kon afpakken.
Nog wat andere educatieve tips die Pooh heeft opgedaan: nooit denken dat alles wat groen is, gras is..... dat kan je een nat vachtje opleveren! Bij de kikkerpoel in Barlieu dacht ze tijdens een spelletje met de grote Boppers een uitwijk manoeuvre te kunnen maken..... PLONS. (gelukkig was het lekker warm, en was ze zo weer opgedroogd) Of wat dacht je na enkele dagen tóch maar eens te durven grommen tegen Muffin, die jouw stokbroodje denkt te kunnen komen stelen?... FOUT! Als pup moet je nooit tegen de alfa bitch grommen....  net als dat Emily dat voorheen deed, laat Muffin nu duidelijk de huisregels gelden, en moet de familie naar haar luisteren. Streng doch rechtvaardig wordt Pooh zo opgenomen in de roedel...
Daarentegen is Vincent is wel leuk om mee te spelen hoor; hij is net zo’n kleuter als Pooh, en samen kunnen ze als konijnen heen en weer hoppen rondom de meegenomen ballen en knuffelbeesten. Ze spelen tikkie-met-verlos en het is dikke pret als Pooh en Vince samen en knuffel uit elkaars bek willen stelen. Ik zit in de zon te lezen, maar leg graag mijn boek neer om naar dit heerlijk tafereel te kijken: het diepe gegrom vanuit Vincent’s 45 kilo wegende torso, en het kleine grommetje vanuit Pooh haar puppy-lijfje wat uit alle macht probeert om Vincent omver te trekken en het geknor vanuit het varken wat ze samen beiden proberen te veroveren! Gevolg; mijn slappe lach en een overwinning voor Pooh, die vervolgens een ererondje om de camper loopt met haar 'trofee' in haar bek... om vervolgens weer ‘aangevallen’ te worden door Vincent die de 2e ronde wint... etc etc..
Nou ja, dan moest Pooh natuurlijk nog mee over de markten en diverse culturele activiteiten om wat onder de mensen te komen. Poeh poeh.... wat een onzin voor Pooh. Mensen zijn pas leuk als ze knuffelen en roepen: ohhhhhhh très chantil!!!! Dan kan je tegen ze opspringen en laten zien hoe leuk je bent.... verder is het maar saai om aan de riem te lopen.
Enfin, tijdens deze vrijheid-blijheid vakantie zijn we er wel achter gekomen, dat we dus écht zonder problemen met alle Boppers met vakantie kunnen. Op de ‘vrije’camperplaatsen in Frankrijk maakt het niemend wat uit hoeveel mensen of honden je meeneemt, en je komt zo ook nog eens op de mooiste plekjes van la Douce France....

Bij thuiskomst zag ik het trieste bericht dat Fleur (Youandi Flibertygibbet) naar de rainbowbridge is gegaan. Fleur was bijna 15 jaar. Wat een gemis in het gezin na zoveel jaar. Eddy, Anita, Britt en Rick.....dank voor zoveel jaar jullie liefde en goede zorgen voor onze "Fleuremuts". Ik hoop dat de talloze mooie herinneringen aan haar snel een glimlach bij jullie zullen terugbrengen.
Het wordt veel te druk daar aan die rainbow brigde...

zondag 4 april 2010

Bo-Ghy

Voorjaar 1998: hiep hiep hoera, Gini was zwanger!! Zwanger ja, maar helaas maar van 1 pupje. Op 28 Mei 1998 werd hij geboren. Een reu van 300gram.

Gini was een super mama, maar toch groeide hij niet. Hij viel af, en na 2 dagen zat ik bij de dierenarts met een bijna-dood-pupje. Gini’s melk bleek niet goed te zijn, en mijn pupje zou de stille hongerdood sterven. Tevreden met een volle buik, maar sterven door gebrek aan voedingstoffen. Sondes, kunstmatige melk en later flesvoedingen lieten hem weer groeien en zo liep er enkele weken later een vrolijke pup door mijn huiskamer te drentelen.

Hij was ver vóór zijn geboorte al beloofd, en belofte maakt schuld. Dus “Beau” ging bij zijn nieuwe familie wonen toen hij 8 weken was. Tranen...veel dikke tranen om dit kleine manneke dat me zo bezig had gehouden, en een speciaal plekje in mijn hart had veroverd. Hij was de kleinzoon van mijn Balou, die een aantal maanden voor zijn geboorte zo plots was overleden.
Na 2 weken kwam het bericht dat hij zich bezeerd had en mank liep. Nog geen week later zag ik hem. Doodmoe, uitgeput, apathisch. Hij ging met me mee naar een dierenarts, en nadat ik daar de diagnose had gehoord.... bleef hij bij mij. Ik noemde hem Bo-Ghy, naar het olifantje in Emmen wat destijds zijn poot brak. Bo-Ghy betekend “grote man” in India. Balou zijn koosnaampje was “mijn grote man”


Röntgenfoto’s lieten zien dat Bo-Ghy zijn hak afgebroken was. (hoe???) zijn achilles-pees had zijn afgebroken stukje bot omhoog getrokken en zo was het (misvormd) alweer aan elkaar aan het groeien. Het was immers al zeker een week geleden dat hij mank was gaan lopen volgens de familie waar hij die tijd was geweest. Enkele dierenartsen hebben de foto’s bekeken en uiteindelijk werd besloten om het bot niet nogmaals te breken, maar ‘in te gipsen’ en dmv het gips in de juiste positie te gaan laten vergroeien. Dit betekende 6 weken gips (= 3 x gips pootje verversen want Bo-Ghy groeide en daardoor werd zijn gips te klein) en daarna een aantal maanden revalideren. Ik vroeg tijdens de diagnose aan de artsen: “is dit eerlijk? Kan hij ooit nog een gezonde hond worden, die rent en speelt? Of loopt hij zo ook nog zijn heupen kapot? Want als hij geen eerlijke toekomst heeft, dan stoppen we nu...” De artsen gaven me genoeg argumenten en hoop om door te gaan. Dus gingen we door.
Bo-Ghy mocht niet spelen, niet rennen, maar werd liefdevol door Max, Emme, Raggles en Lotte opgenomen in de roedel. Na 6 weken gips, enkele maanden samen ploeteren, revalideren en trainen (bv opnieuw leren lopen op 4 poten) ging de kogel door de kerk: Wat mijn gevoel al lang wist, sprak ik eindelijk uit; Bo-Ghy gaat nooit meer weg. Hij blijft bij ons. Ik moest ondertussen natuurlijk wel gewoon gaan werken en had helemaal geen tijd voor een pup, en dus ging hij naar Oma’s dag opvang... ‘s morgens voor mijn werk bracht ik hem bij mijn moeder, en na mijn werk haalde ik hem weer op. Zij leerde hem spelen met Mistral (zijn neefje, de Briard) en socialiseerde hem zo goed als nog mogelijk was. Bo-Ghy was een vrolijke pup, en was helemaal dol met de pups die 6 maanden later geboren werden. Kleine Coco was zijn “zussie” en samen ontdekte ze de wereld.
Toen hij anderhalf was, ging hij met me mee naar Canada. De vakantie was al geboekt, maar wat moest ik in zo’n mooi land gaan doen zonder hond? Het had nogal wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk vloog ‘mijn grote man’ mee naar Toronto. De vlucht ging prima, en wat hebben we samen genoten in al die Provencial parcs!!! We hebben een echte grizzly beer gezien (en zijn er samen voor gevlucht!), hebben vele mijlen afgelegd en we zijn door veel Jappanners op de foto gezet bij de Niagara falls.

Bijna 2 jaar oud, na veel spiertraining dmv fietsen en boswandelingen in de Drunense Duinen was er bijna niets meer van die gebroken poot te zien. Wat wel opviel is dat bij zware belasting er blijkbaar iets knel zat in Bo-Ghy zijn rug. Tijdens een vakantie op Texel merkte ik het voor het eerst, en later kwam het te pas en te onpas terug. Hij kon het plots uitgillen van de pijn, en verkrampt blijven staan. Met wat massage en aanmoediging kon hij zich weer wat bewegen, waarna het langzaam wegtrok. Onderzoek met contrast foto’s leerde ons dat Bo-Ghy’s rug zwaar beschadigd was. Zijn rugwervels vertoonde vreemde misvormingen die slechts door externe invloeden hadden kunnen ontstaan. De gebroken achterpoot was destijds al een raadsel..... (hoeveel geweld was daarvoor nodig?) en dit letsel pastte wel in het plaatje....
Bo-Ghy had in het dagelijks leven nergens last van, en was gewoon mijn Bo-Ghy-man. Ik liet hem toch maar röntgenen op zijn heupen, en dit bleek perfect te zijn. Al de ellende met zijn poot had dus geen nadelig effect te hebben gehad, en ondertussen groeide zijn vacht lekker door en werd hij wel een jonge god om te zien :-)

Dus toch maar eens ingeschreven op een show....en tja, het bloed gaat waar het niet gaan kan; we startte een gigantisch succesvolle showcarriere! Bo-Ghy werd mijn eerste kampioen, en won maar liefst 6 internationale kampioenstitels. Hij werd vader van mijn Babsje (ook een éénling) en daarna bij Mark en Roosmarie (Sweet Expression’s) vader van 2 nesten van 9 pups. (Wat was ik trots!!!!!!! ) Ook hier thuis, en bij andere kennels gaf hij geweldige pups. Na de brand in 2004 besloot ik Coco toch nog maar eens door Bo-Ghy te laten dekken, want om nu midden in de verbouwing weer naar de UK te rijden naar een dek reu ...dat was me net ff te veel. Het ‘Champagne nest’ werd in Maart 2005 geboren, en ohh wat lijken Dom Perignon (Jack), Laurent Perrier (Diesel) en Moët & Chandon (Shanti) toch veel op hun papa... en Shanti brak alle records :-)
Bo-Ghy stopte uiteindelijk met showen en mocht van zijn oude dag genieten; In ons nieuwe huis bleek hij eindelijk te kunnen ontspannen zonder zijn roedel tegen de vervelende buurhonden te moeten verdedigen. Hij kwam steeds lekkerder in zijn vel te zitten, en zeker sinds ik zijn dikke bontjas eraf ging halen was hij helemaal in zijn nopjes. Hij gedroeg zich als een jonge jolige hond. Speelde met de jonge honden, daagde ze uit en rende door de tuin.
“Op vakantie gaan” is het beste uitje; met de auto mee, maakt niet uit hoe lang het duurt. En samen op de camping is altijd dikke pret. Of samen naar een show: genieten van de reis, en in de caravan (en zeker de laatste keren in de motorhome!) is het altijd dikke pret op de Bo-Ghy-Bank!

Bo-Ghy was samen met Coco als een constante factor gewoon altijd bij me. Toen Coco in December plotseling overleed kwamen zijn rugklachten direct terug. Hij kon niet gaan liggen zonder te gillen van de pijn, en alle bewegingen bleken hem vreselijk te kwellen. Met pijnstillers kregen we het snel onder controle maar helemaal de oude werd hij toch niet meer. Was het de leeftijd, of toch zijn rug die hem parten speelde? Soms ging het prima, en zomaar was het weer foute boel. Afgelopen week ging het steeds slechter, en vandaag kon hij helemaal niet meer opstaan. Bo-Ghy heeft pijn...heel veel pijn.
Dierenarts, diagnose en een besluit nemen, Bo-Ghy verdiend alleen het beste. Bo-Ghy verdiend geen pijn. Dag manneke... nooit meer stress, nooit meer pijn. Mijn lieve Bo-Ghy man.