maandag 14 maart 2011

ode aan de Youandi eigenaren

als fokker van Bobtails heb je wel een aantal zorgen. Zowiezo natuurlijk de zorg voor eigen honden, hun welzijn en verzorging. (Net als elke eigenaar.) Behalve dat, komt daar dan de zorg voor verantwoorde keuzes in ouderdieren bij. Je wil immers gezonde lieve pups afleveren, die een lang onbezorgd leven kunnen leiden met families waar ze wonen. En daar hebben we dan meteen nog een zorg; hoe vind je als fokker nou die leuke mensen waar je puppy een fijn leven zal krijgen? Eigenlijk gaat het natuurlijk anders om: de mensen vinden mij, en ik doe mijn best om gevonden te kunnen worden middels de website, en contacten die ik op de shows op doe. Door de jaren heen maak je als fokker van  alles mee. Vraag het een willekeurige fokker, en de verhalen over de gezinnen die langs zouden komen en nooit kwamen opdraven, de mensen die zó enthousiast waren.. totdat puntje bij paaltje kwam, de mensen die in de kraamtijd de mooiste verhalen over 'huis met tuin' en/of moeders is de hele dag thuis (maar bleek achteraf 3 hoog achter te wonen en hele dagen van huis te zijn, waardoor pupje 13 uur p/dg alleen was) We kennen ze allemaal. De horror verhalen.
Maar we kennen ook de succes verhalen van mensen die een pupje kwamen uitzoeken en er al snel een leuke vriendschap uitgroeide, mensen die uiteindelijk zelf bevlogen fokkers worden en families die al snel laten weten dat er maar een 2e of zelfs 3e geweldig leuke bopper bij mag komen.
Het is de kunst om het kaf van het koren te scheiden als er aanvragen komen om een pupje uit te komen zoeken. Dat valt niet altijd mee. Ik heb door de jaren geleerd om mijn gevoel te volgen. Dat is niet altijd makkelijk, en dat is zeker niet de weg van de minste weerstand. Het meest bizarre verhaal is nog wel dat er een pupje gereserveerd was voor een familie, maar dat er in de eerste 6 levensweken van de pup nauwelijks interesse werd getoond. Ik besloot dat de pup niet in dat gezin geplaatst zou worden.  Vervolgens ben ik bedreigd, kreeg ik brieven van een advocaat en tevens wilde het TV programma "Ook dat nog" er wel een item aan wijden. "Want hoe durfde ik het kerstkado voor dochter Sophie van 4 jaar zomaar te cancelen...."
Toch ben ik blij dat ik mijn huidig beleid hanthaaf, en dat ik met enige trots kan zeggen dat alle Youandi Boppers een fijn plekje hebben. Ik probeer me te herinneren wanneer er voor het laatst een hond -door omstandigheden- herplaatst moest worden.... Dat was Diesel, en dat is alweer 6 jaar geleden. Zijn eigenaren gingen ivm zware heimwee terug naar Australie, en ze kozen ervoor om Diesel de quarantaine van 3 maanden te besparen. Dus Diesel kwam terug, en heeft hier een maand of wat rondgehobbeld en woont sindsdien als God in Frankrijk in geweldig leuk gezin.
Misschien is niet iedereen blij met mijn 'pre-selectie' van eigenaren.. zoals bv die mevrouw die me onlangs mailde dat ik moest reageren op haar 17 pogingen in één weekend om mij te bellen, ze mij die dag nog wenste te spreken (mijn reply met de toezegging dat ik haar zou informeren na de bevalling was niet afdoende) en ze verweet me vervolgens dat ik haar voorpret bedierf. Tja... ik vraag me af of ik aan deze mevrouw haar wensen kan voldoen in de toekomst, en of dit wel de 'klik' gaat geven die zo prettig is om te hebben met de nieuwe eigenaren. Ik heb haar dan ook maar geadviseerd om een andere fokker te zoeken die wel aan haar wensen kan voldoen.
Ik denk dat ik maar mijn huidige werkwijze blijf hanteren... Een dikke pluim voor al die mensen die mij ooit hebben gevonden, en die zo ontzettend goed voor "mijn pups" zorgen. In voor en tegenspoed.

dinsdag 1 maart 2011

Voorbereiden en aftellen..

elke zwangerschap is weer anders, en ik hoop dat ik er nooit aan wen. Het is spannend, ik kijk ernaar uit als een klein kind naar Sinterklaas. Behalve mijn ongeduldig aftellen en rijkhalzend uitkijken naar de bevalling die gepland is rond 17 maart, moet ik natuurlijk ook heel veel dingen regelen en plannen zodat het allemaal soepel zal verlopen rondom de bevalling. Sommige zaken moeten klaar zijn, andere dingen moeten uitgesteld worden. Er zit een redelijk draaiboek in mijn hoofd, en toch ben ik altijd weer bang dat er zaken over het hoofd worden gezien.
Op mijn werk loopt mijn huidig project nu af, en rond ik de komende 10 dagen nog wat zaken af en ga ik - ja écht waar!- 3 volle weken vrij nemen deze keer. Ik kijk er enorm naar uit, want ik kan het me niet heugen dat ik zo'n luxe kraamtijd heb meegemaakt. (ik denk dat dat toen met Lotte was..1998)
Ook de shows zijn nu nog even heel druk. Want tijdens het nest van Chanel lag alles stil, en dadelijk ook weer. Dus daarom nu maar even elk weekend hér en der op shows ingeschreven... en dan wordt het na aankomend weekend stil tot eind mei.
Ik heb me voorgenomen om een poging te gaan doen om Shanti op volle vacht te gaan houden. Normaal kam ik de aanstaande moeder helemaal uit, en ligt ze dus wel met lang haar, maar zonder onnderwol in de kist. Hierdoor klit de vacht minder en is het allemaal goed te onderhouden. Uiteraard worden de dames dagelijks gewassen om ze schoon en hygienisch te houden. Maar nu ga ik dit dus met de volle vacht proberen. Dit betekend dus ook dat de buik niet kort geschoren wordt. Maar de pups moeten natuurlijk wel zonder beperkingen een tepel kunnen vinden.. dus heb ik de afgelopen weken wat extra research en training gedaan... Ik zal Shanti haar buik beharing 'op gaan binden' dmv papilotten. :-) Dit zal extra werk met zich meebrengen, maar het is het proberen waard. (afknippen kan altijd nog) Ik heb wikkels en elastieken in de kleuren van de Australische vlag gekocht, en we zijn deze week begonnen met de training om de plukken vacht in de wikkels te draaien. Ik krijg er wel de slappe lach van... en Shanti vindt al dat gekriebel aan het buik hélemaal het einde... dus hebben we sámen dikke voorpret.

Ondertussen groeit Shanti haar buik gestaag door.. en merk ik nu dat ze soms wat moeite heeft met haar ademhaling als ze gaat liggen. Ze draagt haar pups heel hoog onder haar ribben, en dat moet allemaal effe op z'n plaats zakken als ze gaat liggen. Ik probeer sinds gisteren leven te ontdekken, wat meestal zo vanaf 7 weken wel mogelijk is. Maar dan moet ik dus toch nog 2 a 3 dagen wachten... :-(
Ook het eten gaat moeilijker, en de bak brokken gaat zelfs met vers vlees niet altijd leeg. Gewoon geen plek. Dus nu krijgt ze elke middag maar een 3e maaltijd en dat gaat er redelijk in.
Gezien het beperkt aantal pups wat we op de echo zagen, versus haar nu stevige toenemende buikomvang gaan we steeds nieuwsgieriger worden wát ze in haar buik heeft... Tja, met zo'n inseminatie kunnen ze mij alles wijsmaken... en voor het zelfde geldt is ze bevrucht met het Australische zaad van een kangaroe, of een Koala beer! :-) 
(NB; dit is maar een geintje!!! Gelukkig staat het hele proces onder strenge controle, en is het practisch onmogelijk dat er namen of eigenaren verwisseld worden)
Om onze voorbereiding wat meer body te geven, heb ik na wéken zoeken mijn tocht op shows en in speelgoed winkels gestaakt, en nu via internet de eerste knuffels voor mijn puppies besteld. Ze kwamen vandaag met de post... (niet van down under overigens) Tja, de pups moeten toch meteen weten waar hun roots ligt... en hoe kan dat beter dan met dit duo: