zondag 27 december 2009

Kerstgevoel

Zo, we hebben het weer achter de rug. De Kerst.
Ik ben niet zo'n kerstmens, en heb al jaren een hekel aan het kerst gedoe. Opeens aardig zijn tegen mensen die je niet aardig vind, of ineens aardig doen tegen mensen waar je eigenlijk het hele jaar aardig tegen had willen doen maar niet gedaan hebt. Een beetje schuldgevoel aflossen ofzo... Nee, da's niks voor mij.
Elke dag is 'kerst' en binnen mijn selectieve vriendenkring wordt elke dag oprecht aardig tegen elkaar gedaan. We zijn er als we elkaar nodig hebben, en laten elkaar met rust als dat wenselijk is.

Afgelopen weken heb ik maar weer eens mogen ervaren hoe waardevol dit handje vol echte vrienden is. Als er zo plotseling een vriendje wegvalt, is er niets mooiers dan op de juiste momenten de juiste woorden te horen en aandacht te krijgen.
Door de afstand (tja, mijn vrienden wonen door heel Europa en niet in Limburg) gaat dat vaak per telefoon of mail... maar dat maakt niet uit. Afstand speelt geen rol bij echte vrienden.
Ook al die mensen die lieve reacties hebben gestuurd, die de moeite namen om hun eigen gevoel te delen. Want ja, iedereen die weet wat het is om afscheid te nemen van een hond kent ook het verdriet. Het is op zo'n moment fijn om te weten dat ik niet alleen ben met mijn tranen om Coco. Mijn hoofd stond er niet naar, en ik kon het vaak niet opbrengen om te reageren.. maar via deze weg dan toch nog maar een dikke "DANK JE WEL!!" aan iedereen die me de afgelopen weken gesteund heeft op welke manier dan ook.

Idiote dagen... waarbij ik af en toe het gevoel heb dat ik met een kop vol watten op de automatische piloot bezig ben. De pups vragen veel aandacht en tijd. Harstikke leuk, maar ook druk. Buitenspelen was niet mogelijk met de sneeuw en kou, dus heb ik binnen maar onze indoor speeltuin gecreeerd, en ben ik de puppy ren 'tig keer per dag aan het verschonen, en verschonen, en verschonen... 9 pups plassen en poepen wat af, en de kranten vliegen erdoor om ze toch maar steeds een schoon plekje te bieden. Het houd mij lekker bezig.

Dan Bo-Ghy. De oude man van 11,5 jaar :-) Kregen eerst de pups en Pien het darmvirus te verwerken, de oude man deed daar 2 dagen later ook aan mee. Dus, terwijl Pien nog herstellende was, begon Bo-Ghy ook en kon ik snachts mijn bed uit om ze uit te laten, (maar ik was dikwijls toch al te laat) kennels te dweilen en achterwerken te soppen. (hmpf..niet echt leuk om dit in pyjama om 3 uur snachts te doen) Bo-Ghy zijn darmen waren al snel weer onder controle, maar hij bleef heel zielig. Ik merkte dat hij moeilijk opstond en zelfs jankte als hij wilde gaan zitten, of hij zich wilde omdraaien op zijn kussen.
Alle stress en verdriet en het virus bij elkaar hebben zijn rug laten verkrampen en zorgde voor 'hernia verschijnselen'. Ik heb vele uren naast hem gezeten, zijn rug gemasseerd en schietgebedjes gedaan dat hij toch niet nu achter Coco aan zou gaan...
Gelukkig reageerde hij redelijk vlot op de pijnstillers, waardoor hij zich weer kon gaan bewegen en zelfs weer mee door het bos kan hobbelen. pfffff wat een opluchting.

Shanti heeft het de hele dag druk. Waarmee? Met mij te entertainen! Ze laat me geen seconde uit beeld verdwijnen, en voelt feilloos mijn emoties aan. Daarnaast speelt ze met de pups, en ligt ze met hen te rollebollen en te stoeien alsof ze zelf weer pup is. En, aangezien Pien niet snapt wat ik van haar verwacht, helpt Shanti me met de pups te verzamelen en naar buiten of naar binnen te laten lopen. Als een kloek hoedt ze de pups, en neemt ze ze mee naar de puppy ren.
Pien vindt het best, en kijkt tevreden hoe de 'nanny' haar kids verzorgt.

En zo hobbelen we maar door. De dagen zijn gevuld en vliegen voorbij. Nog vaak wel met een 'kop vol watten', maar ook met een 'kerst gevoel'; omgeven door mensen en honden die oprecht zijn, om elkaar geven en er voor elkaar zijn als het nodig is.

zaterdag 19 december 2009

Mood swings

Wat een week....
Onwerkelijk kijk ik terug op het afscheid van Coco. Elk moment van de dag wordt ik geconfronteerd met haar afwezigheid. Als ik werk ligt ze niet aan mijn voeten, als ik naar bed ga hoef ik haar niet de trap op te helpen, als ik wakker wordt kijk ik naar een lege plek. Geen 'Mogge Dootje, kom opstaan..'
Ik weet dat het slijt. Ik heb het al te vaak meegemaakt. Elke vriend heeft een speciaal plekje. Met elke hond heb ik een andere band. Sommige raken gevoeligere snaren dan de andere. Sommige laten diepere wonden na. Coco was er zo een. Net als Balou en Lotte.

Shanti troost en laat me lachen. Mijn clown. Ze is nadrukkelijk aanwezig, en dat doet me goed. Ze gaat mee naar boven, en we geven elkaar een dikke knuffel voor het slapen gaan. Ze neemt het me niet kwalijk als ik zeg 'trusten Doos'... maar duwt haar neus in mijn nek, rolt zich om met 4 voeten in de lucht en maakt het zich gemakkelijk. Ik glimlach door mijn tranen...Tuurlijk, sorrie Pruts.. stom van me.

Coco leeft verder...
Haar kleinkinderen hier zijn nu 3,5 week. Ze hebben een zware week achter de rug met diaree en braken. Pien is nog niet helemaal bekomen van het virus, maar de pups zijn er zo goed als over heen. Ze drinken nu maar 2x per dag bij Pien om hen niet opnieuw te besmetten, en om Pien te beschermen tegen uitdroging en roofbouw op haar lichaam. Gelukkig waren ze al zelf aan het leren eten, dus nu eten ze al 5x per dag vlees en geweekte puppy brokken.
Deze week van emotie, spanning, stress en heel veel hygiene, pups extra wegen (vallen ze niet teveel af?), bijvoeden, schoonmaken, etc hield ons wel van de straat. Maar sinds gisteren groeien alle pups weer, en Pien eet ook weer. Hopelijk hebben we het nu allemaal achter de rug...

Maar we kregen ook leuk nieuws:
Op 15 december zijn er 10 Coco-kleinkinderen in Duitsland geboren. Hoe dicht kunnen leven en dood bij elkaar horen?
Ook Veejee heeft gisteren op de echo haar buik vol pups laten zien, dus over 5 weken hopen we nog meer kleine Coco-kids te verwelkomen op deze wereld! En omstreeks de jaarwisseling mag Vincent nog eens een poging gaan doen om nog meer van die lieve leuke pups te verwekken. Dat zal een knallende dekking worden :-)

Ik realiseer me dat de nakomelingen van Coco inmiddels in grote getale over de hele wereld wonen... Van Noorwegen, tot Hongarije. En van Rusland tot de UK.
Veel van deze bijzondere Coco-kleinkids worden ook ingezet voor fokkerij, en zo zal mijn Coco over de hele wereld op heel veel stambomen terug te vinden zijn.
Dat maakt me trots, en dat geeft me een warm gevoel.
Ondertussen laten de Coco-kids hier thuis me dagelijks lachen. Chanel laat zien dat ze 99,9% op haar mama lijkt, zowel uiterlijk als innerlijk. Vincent is mijn vriendje... onbeschrijfelijk hoe ik 17 jaar na de geboorte van Balou weer zo'n lieve reu om me heen kan hebben.... Babs is zichzelf. Op haar manier doet ze haar eigen ding. Mijn Babs (alias Spekkie) zo dapper, zo lief, zo kwetsbaar.
En Shanti....mijn Prutske. Altijd vrolijk, zo lief en slim.
Ik ben zo blij dat ik Coco elke dag terug zie in deze 4 Coco-kids. Dat troost ook wel een beetje...maar neemt het gemis niet weg.

Coco en Coco-kids

dinsdag 15 december 2009

Afscheid van Coco

Hoe neem je afscheid van je beste vriendin, van je soulmate, van je schaduw?

Uren zit ik bij je levenloze lichaam. 3 neuzen in mijn gezicht en mijn handen kroelen door de vachten van je kinderen. Mijn tranen worden weggepoetst door Vince.

Zondag kwam je nog de aandacht vragen van puppy bezoek, en leek er niets aan de hand. Maar toen we samen weer de rust vonden liet je merken dat het fout ging... heel fout.
Overleg met Walter, de diagnose, de afspraak om 'smiddags je bloed te laten onderzoeken om met zekerheid vast te stellen dat je nieren niet meer werken. Het telefoon gesprek sloeg in als een mokerslag. Nierfalen betekend het einde.

Eindelijk werd je rustig, viel je aan mijn voeten in slaap.
In mijn armen mee naar de auto, en een laatste reactie met intens oog contact toen ik je er bij de kliniek aangekomen er weer uit wilde tillen. Jij gaf aan dat er geen keus meer was, dus hebben we direct ingegrepen. Het is goed zo Coco-doos. Lieve lieve Coco-doos.

Dadelijk ga ik je wegbrengen, en vanmiddag zal je een plekje achter bij Lotte, Balou, Max, Bonny, Emme en Raggles krijgen.
Het speciale plekje in mijn hart zal er altijd voor je zijn. Ik zal je elke dag weer herkennen in je mooie kinderen.
11 jaar zijn voorbij gevlogen. Zoveel mooie herinneringen. Zoveel samen gedaan, samen beleefd, samen gezien. Als een schaduw was je bij me, als een stukje van mezelf. We hadden geen woorden nodig, we begrepen elkaar. Je was er gewoon altijd.
Ik kan nog niet bevatten wat het betekend dat je er niet meer zal zijn.
Dag meissie.

donderdag 10 december 2009

Schuldgevoel

De pups groeien lekker. Ze zijn nu 2 weken en de oogjes zijn open. Ook op geluid beginnen ze al te reageren, en ze stappen/vallen wat in de werpkist rond.
Omdat ze maar matig groeien, ben ik al 3 dagen bezig om ze een beetje bij te voeden met een mix van vlees en puppymelk. Dat bevalt ze prima, en ik zie de weegschaal dagelijks weer positief uitslaan. Ze maken wel een zooitje van dit vreetfestijn, maar mijn pret is er niet minder om!
De zondagen worden weer gevuld met puppy bezoek, en as zondag zal het ook weer een gezellige drukte zijn. Het nadeel van een 'winternest' t.o.v. een 'zomernest' is dat ook alle visite binnenshuis ontvangen moet worden.. 's Zomers is de tuin groot genoeg, kunnen de pups spelen en rennen op het gras... Maar nu zullen we wat moeten inschikken in het 'hondenhuis' of aankomend weekend zelfs nog in de puppy kamer.

Ondertussen gaat het dagelijkse leven ook weer door, en moest ik afgelopen week weer aan het werk. Met heel veel tegenzin, want tja.. ik heb het natuurlijk veel te druk om te werken. :-) Pups of geen pups, ik vermaak me prima thuis met 7 honden! Maar.. ook de boppers weten het: de hondenbrokjes moeten ook betaald worden, dus ging ik met afgelopen maandag ook weer trouw aan het werk voor onze `kost en inwoning`.

Afgelopen weken merkte ik wel dat Coco weer slechter is gaan eten, en dat ze daarmee haar pillen ook makkelijk vergeet op te eten. Dit resulteert natuurlijk in een terugval van haar conditie... Vanmorgen liep ze weer te mutsen met haar eten, en weigerde ze zelfs haar medicatie toen ik het haar alsnog wilde geven. Het werd een strijd, en uiteindelijk dreigde ik mijn zelfbeheersing te verliezen door haar dwarse gedrag, en heb ik haar zonder pardon naar buiten gestuurd.
Dan bekijk je het maar!!
oeps....Ik heb nog nooit een `aanvaring` met Coco gehad... in de 11 jaar dat ze bij me is. (ja, volgende week wordt ze 11!!!)

Vandaag stond ik met een collega even bij te kletsen, en hij vertelde me dat het werk zoveel van hem vergt, dat hij vanmorgen zijn schoenen in een hoek geschopt had... Hij was zelf verbaast, en realiseerde zich dat het mooi is geweest.. Het gaat te ver, het werk en de werkdruk vraagt teveel van ons.
Ik vertelde hem van de aanvaring met Coco vanmorgen... en ja, het werk vraagt teveel van ons. Tot hier en niet verder.

Coco heeft vanavond kippenbouillon over haar brokken gehad. Het was nog niet lekker genoeg, dus uiteindelijk heb ik zelfs wat puppy vleesvoeding voor haar ontdooit. Coco heeft uiteindelijk een halve bak leeggegeten (met haar pillen erbij)
Heb ik een schuldgevoel? Ja, absoluut. En wat hou ik toch veel van mijn Cocodoos! Zij neemt mij blijkbaar mijn ongeduld van vanmorgen niet eens kwalijk, en zonder enig verwijt ligt ze weer trouw aan mijn voeten. Sorry Coco.

De maatregelen zijn inmiddels genomen, er is op het werk de afgelopen week al een verandering in gang gezet. En ja mijn boppers staan op de 1e plaats. Daar horen ze ook.

woensdag 2 december 2009

Puppy fotografie voor gevorderden

1 week zijn ze alweer, wat gaat de tijd snel. De attente site bezoekers hebben al gezien dat er nog maar 9 pups vermeld staan. Na 3 dagen bleek 1 pupje toch niet gezond te zijn. Dierenarts, antibiotica en TLC mochten niet baten. Binnen een paar uur schoot ze onder mijn handen door...
Uithuilen en doorgaan. Focus op het positieve: 9 gezonde pups en een super lieve en zorgzame Pien, die haar kinderen op en top verzorgt.

De puppy aanvragen komen met vliegende vaart per mail en telefoon binnen. Afgelopen dagen zijn de meeste nieuwe eigenaren al geweest, en was er genoeg te kletsen en te luisteren. Altijd weer leuk, en soms ontroerend om de verhalen te horen van de aspirant eigenaren; het wordt voor niemand de 1e Bobtail... dus de herinneringen en foto's zijn leuk om te delen.

Vandaag maar weer eens een poging gewaagd om het grut op de foto te zetten, om de wekelijkse update te verzorgen. Na 126 foto's was ik klaar, en kon ik met enige moeite er van elke pup wel 1 uitzoeken die goed is voor op de site. Het schaapje bleef geduldig liggen, maar de pups waren maar amper in toom te houden!
Ik wilde geen lelijke flits-foto's.. dus met wat extra spotlight toch geprobeert om ze te portretteren. Leuk hoor, als je zo'n fotografie opleiding doet. Maar wel jammer dat ik nog steeds in een frustratie fase zit waarbij ik weet wat ik wil, hoge eisen stel, en dus niet oplever wat ik eigenlijk zou willen opleveren. Tel daarbij op dat ik nu wat meer aan mijn camera klooi dan de gemiddelde Kodak-snapshot-fotograaf, en met mijn stomme kop vergeet instellingen terug te zetten. (ja, dat was les 1 van de gevorderde cursus: 'zorg dat je altijd een ritueel hanteert, en je camera altijd terugzet in de basis instellingen voordat je hem opbergt' ) ahum.... bij het bekijken van de 126 foto's vond ik ze zo korrelig... juist, stond dus nog op 1600 ISO.
Ik doe het de pupjes maar niet aan om nogmaals met schaap te moeten poseren... volgende week zal ik beter opletten.

donderdag 26 november 2009

De 10 van Pien

Ze zijn er!!
Die dikke buik van Pien verborg 10 mooie pups die op de 24e november -natuurlijk 's nachts- geboren zijn.
Pien toonde vanaf het eerste moment haar schitterende moeder instinct en was helemaal blij maar haar eerst geboren zoon: 'Pino'. Na een uurtje kwam haar 2e pup, dochter 'Mona'. Uiteindelijk, na een probleemloze bevalling, waren er om 8 uur 's morgens 10 pups en lag Pien apetrots haar kroost te voeden en te poetsen. Wat een rijkdom!

Het thema voor de stambomen wordt "toetjes" en daarvoor heb ik al heel leuke en mooie namen. De roepnamen in het nest liggen ook alweer vast... Als we haar eerste zoon dan toch Pino noemen, dan heten de broertjes als snel Bert en Ernie. Voor de dames waren we wat beperkt in de Sesamstraat namen, en bleef het bij Zoe, Cute en Cookie. Maar Winnie en Pooh kunnen natuurlijk ook wel meedoen, en dan hebben we in het kader van de toetjes uiteraard Mona en het als laatst geboren pupje: ons Toetje!

Alle pups wegen tussen de 350 en 450 gram en groeien allemaal al keurig 10% per dag. Alleen kleine Winnie heeft een inhaal race te lopen. Ze kwam op de wereld met slechts 220gram. Ze is wel een sterk en levenslustig pupje, en met wat extra hulp heeft ze in 36 uur al 25% bij haar geboorte gewicht weten te groeien.

De andere honden vinden het ook wel weer machtig mooi; Chanel reageert net als bij de pups van Shanti... ze blijft maar vanachter het hekje gluren, en als ze haar kans schoon ziet glipt ze naar binnen om de kids te bewonderen.
Shanti vindt het maar raar... ze wil wel overal bij zijn, en kan uren naar Pien kijken en geeft af en toe een wijze zucht als de pups onrustig zijn en Pien even wat hulp van mij nodig heeft. Oma Coco doet de marketing bij de visitie, het zijn haar kleinkinderen, en ja ze worden allemaal net zo leuk en lief en mooi als zij.
Vincent kwam wel even kijken, maar nah... da's te klein, niks voor hem.
Babs en Bo-Ghy blijven op veilige afstand in de huiskamer; de bank en het Bo-Ghy-Bed laat je immers niet onbemand achter. En wat gaat er nou boven een zachte slaapplaats met een lekkere kluif?
Muffin vindt het allemaal maar niks. Wie gaat er mee buitenspelen?

zaterdag 21 november 2009

de laatste loodjes

We zijn vol spanning aan het aftellen tot Pien haar pups op de wereld zal gaan zetten. Dit is de 18e keer dat er pups geboren gaan worden in huize Youandi, en ik blijf het elke keer weer leuk en spannend vinden. Voor Pien is het de eerste keer, en doordat Pien natuurlijk in het dagelijks leven niet bij mij in de roedel woont, zal het voor mij ook een beetje anders zijn dan dat het bv de laatste keer met Shanti was.
Voor mij is een bevalling iets bijzonders, spannend en 'heel intiems' wat ik samen met de teef intens beleef. Meestal bevallen de dames snachts, en is het dus alleen zij en ik in de werpkist. Samen zuchten, aanmoedigen, belonen, steunen, vertrouwen, helpen.
De rest van de wereld bestaat voor ons dan gewoon even niet.

Pien haar buik is tonnetje rond, en in omvang al 2cm meer dan dat Shanti op het laatst was. Overal voel ik pupjes bewegen en draaien... hoeveel zouden eruit komen?

Vandaag ben ik Pien in etappes aan het uitkammen (ze heeft zoveel vacht, en een beetje minder ondervacht is wel fijn de komende weken) en later vandaag nog even lekker in bad zodat ze straks schoon en fris haar in haar kraambed ligt.
Ze geniet enorm van alle aandacht en laat trots haar buik zien en voelen. Ze waggelt als een eend door de tuin, maar was vanmorgen niet te flauw om toch even de bal af te willen pakken van Muffin! Verder ligt ze het liefst aan mijn voeten (waar ik ook ben) en zoekt graag de lekkerste botjes uit om er vervolgens onder tafel luidruchtig op te gaan liggen kluiven.
Heel relaxed allemaal. Dus we wachten de komende dagen maar gewoon rustig af totdat Pien aangeeft dat de weeen beginnen...

zondag 15 november 2009

Wandelen

zomaar... in een opwelling kwam het idee naar boven. Ja, eerlijk is eerlijk.. het begon bij de eigenaren van het laatste nest (de Fransozen) die samen gingen wandelen. Al snel borrelde het idee bij mij op om dan ook maar wat andere Youandi boppers uit te nodigen. Maar, met het idee dat ik ivm het aankomende nest over 10 dagen weer aan huis gebonden ben, was het wel kort dag. Dus eind oktober ging de mail eruit, en afgelopen week hadden we de locatie en deelnemers in beeld. Dus vandaag gingen we met 13 Youandi honden wandelen. Helaas moesten enkele baasjes last minute afbellen door de griep, of zware regen (bij hen in de regio.. niet hier in het zonnige zuiden!)

Ik was vorige week al eens in de Maasduinen geweest als verkennings tocht, en vandaag was het dan wel wat minder zonnig, maar daardoor ook minder bezoekers. Hierdoor hadden onze harige modder en zandmonsters minder publiek, en dat is op zo'n moment wel prettig!
De groep bestond uit allemaal familie, en dat was af en toe wel herkenbaar (mama, kijk deze lijkt op onze Kyda... Ja klopt, dat is de dochter van Kyda!)
En ook de ervaringen (lees: streken) van de half broertjes en zusjes konden zo eens mooi worden uitgewisseld :-)

Ik heb genoten! Dit is leuker dan welke kampioens titel dan ook.... Al die pups, nu inmiddels (half-)volwassen honden.... gezinnen waar mijn pups deel van uitmaken, en elke dag plezier ervaren van mijn boppers. Ik ben trots. Ja ik ben heel trots op alle Youandi Honden die hier ooit geboren zijn.

Volgende keer zal ik eerder starten met de planning, en dan zullen er hopelijk nog meer mensen en honden kunnen deelnemen. Dank aan iedereen die er bij was vandaag: ik vond het geweldig dat jullie er waren!

ps, op de nieuws-pagina kan je door-klikken naar het foto album

donderdag 12 november 2009

Uit(ge)laten

Tot mijn schrik is het alweer weken stil op mijn blog, terwijl er toch wel van alles gebeurd. Ik heb het gevoel dat ik een beetje wordt geleeft door mijn werk, en probeer dan in de avonden toch wat quality time met de honden te hebben. Dus wat minder tijd achter de laptop (als het werk het toelaat) en als ik de fut nog heb mag er 's avonds nog een hond op de borstel tafel. Maar als we erg moe en suf gepraat/ gemaild zijn belanden we gewoon samen op de bank. Tja, je moet wat op de lange donkere winter avonden..

We hebben ons ook maar eens voorgenomen om ons leven te beteren als 'buurtjes'. Ik heb schatten van buren, die het allemaal geweldig vinden wat er hier afspeeld.. en toch is het best wel genant als je af en toe hoort hoeveel herrie de Boppers maken als ze smorgens met z'n zevenen naar buiten stormen. Tel mijn brul daarbij op (Vincent, KOP DICHT!!!! Muffin, DOE NORMAAL!!! Shanti, STIL!!! Chanel, SCHEI UIT!)en heel Sevenum weet weer dat Villa Kakelbond weer wakker is. Ook goedemorgen :-)

Tegenwoordig gaan we dus gefaseerd naar buiten, en maken we elkaar niet gek;
In plaats van: wekker loopt af, 3x snooze, pffff toch maar opstaan, honden beginnen beneden al te jengelen omdat ze mij boven hun hoofd horen stommelen, Shanti sjeest naar beneden, ik kom er langzaam met Coco -heel voorzichtig van de trap af- achteraan, Shanti staat al tegen het traphekje aan te rammelen en te piepen, Vincent en Chanel blaffen vrolijk vanachter de deur terug en stuiteren als skippyballen in de kennel, ik doe de deur naar het hondenhuis open, Shanti daagt broer en zus door de tralies uit, ik maak achterdeur open, Shanti en Coco wachten buiten blaffend de 5 anderen op. Ik maak 1 voor 1 de kennels open en als we allemaal buiten zijn rent Muffin voorop met bal in de bek en 'tig andere boppers rennen er met veel kabaal blaffend achteraan... Vincent loopt Bo-Ghy ondersteboven... Bo-Ghy niet blij en gillen, Vincent springt er als een malloot omheen. Dolle boel, dikke pret. Goedemorgen Sevenum.

Nee, de laatste weken doen we het (iets) rustiger:
wekker loopt af, 3x snooze, pffff toch maar opstaan, honden beginnen beneden al te jengelen omdat ze mij boven hun hoofd horen stommelen, Shanti moet op mij wachten en loopt rustig naar beneden, en ik kom er langzaam met Coco -heel voorzichtig van de trap af- achteraan, Shanti mag niet meer tegen het traphekje aan staan rammelen en piept ook niet, dus in de kennel blijft het ook rustig. Ik doe de tuindeur open, Shanti en Coco gaan via de huiskamer naar buiten en blijven op het gras achter het hek. Inge gaat naar het hondenhuis, doet de achterdeur open, en laat Vincent en Chanel op de speelplaats. Wel met een extra-dikke-goedemorgen-knuffel en 300x vertellen hoe braaaaaaaaaaf ze zijn... want ze zijn stil. Daarna mag Babs uit de kennel, en bij Coco en Shanti op het veld. Shanti krijgt 25 waarschuwingen dat ze stil moet zijn, en Vincent en Chanel horen 37 keer dat ze braaaaaaaaf zijn aan de andere kant van het hek. Muffin en Bo-Ghy komen als laatste naar buiten: Bo-Ghy mag op het veld, en Muffin blijft voor het hek. Binnen 2 minuten is ze tussen de bamboe en het hek doorgewurmd en loopt ze bij Vincent en Chanel, maar dat gaat zonder herrie en er liggen geen voetballen waarmee ze kan gaan uitdagen, dus blijft het rustig. Dolle boel, dikke pret. Hey, psssst... wakker worden Sevenum, Villa Kakelbond is ook al buiten hoor! ;-)

Na mijn douche krijgen ze eten, en kunnen ze weer rustig 1 voor 1 naar buiten. Alle hekjes en poortjes staan open. Zonder kabaal loopt het hele spul de rest van de ochtend buiten terwijl ik rustig met een kop koffie achter mijn laptop kruip.. de dag is weer begonnen. Ik kan weer aan het werk.

vrijdag 23 oktober 2009

Bank-hangen in sofa-coma voor gevorderden

Afgelopen week liep wat anders dan gepland. Mijn time-out kwam net te laat, of toch op tijd en heeft me behoedt van totale ramp spoed.. wie zal het zeggen? In elk geval vlogen zondag avond de mexicaanse bacillen me naar de strot, en lag ik gedrogeerd met een dosis hoestdrank plat op de bank. De honden vonden dit erg gezellig, en had ik een dekbed op de bank gelegd om mijn koorts rillingen te beperken... Jammer dan, er lagen 3 of 4 honden boven op, en ik lag ernaast. Wat hadden ze het goed zo, en wat hadden ze het naar hun zin. Helaas werd naar mijn mening niet gevraagd.
Maandag dus maar wat collega's ingeseind dat ik niet naar Eindhoven en Den Bosch zou komen, maar dat ik smiddag's wel wat mail weg zou werken. Dit lukte ook wel, tot een uur of 3 waarna ik maar weer op de bank ben neergestort.. met de honden.
Ook loge-hond Riitta (dochter van Bo-Ghy) toonde al haar Youandi genen, en vond het nu toch echt haar beurt om een prominente plaats op de bank in te nemen bij mij.
Even later maakte ze wel plaats voor half-zusje Shanti, die op identieke wijze op de bank stapt, positie bepaald, zich om laat vallen en vier voeten in de lucht uitstrekt onder begeleiding van een diepe zucht. Hoezo aangeleerd gedrag....? ..dit zijn genetisch bepaalde idote gedragingen... en dat is allemaal papa Bo-Ghy zijn schuld. :-)
Vincent doet het minder subtiel; ook al lig ik al op de bank, ookal ligt Shanti daarnaast, voor hem is dit geen belemmering om op de bank te stappen, en zich met zijn volle 45 kilo om te laten vallen en zo in een innige knuffel met mij te belanden. 'Typisch geval van jammer' dat Shanti daar al lag.... die wurmt zich daar maar onderuit en kiest inderdaad eieren voor haar geld.
En ik lag daar -met bonkend hoofd, hoestend en proestend van de lach en de mexicaanse bacillen- ook nog ergens tussen...
Na anderhave dag was het wel weer gedaan met de rust en was ik voldoende bijgetankt om weer op locatie aan het werk te gaan. Tot grote spijt van de honden die het zo gezellig vonden met mij thuis en op de bank.

Aangezien ik nog steeds mijn rotzooi niet opruim, slingerde na deze 2 dagen thuis in pyjama, fleece-trui en pantoffels nog wel het een en ander rond. Terwijl ik gisteravond wat achterstallig werk zag weg te werken achter de laptop, hoorde ik een hond kauwen/kluiven...
"who the ff... is daar aan het kluiven?
Vince, wat heb je daar? Laat eens los.... NU los! Oh, dank je... dat is mijn pantoffel. Waar is dan de andere?"

een meter verderop ligt Chanel mij met haar meest onweerstaanbare blik aan te kijken, en lijkt het liefste en onschuldigste meisje van de hele wereld... yeah, right. Niet te vertrouwen dus.
"Chanel, wat heb jij daar... wat ligt er onder jouw poten?.. sta eens op... jaja... geef die maar hier. Dank je, groooote meid!"
Dat was dus de andere pantoffel. Gelukkig heb ik weer een symetrisch paar... want ze zijn synchroon aangevreten door broer en zus.

Dan kan ik hier natuurlijk nog melden dat onze Pien afgelopen week voor de echo is geweest, en helemaal vol met puppies zit!!! Het liefdespel tussen haar en Doughnut was al een sprookje, maar dat we nu een buik vol pups zien is natuurlijk helemaal te gek. Eind November zal het kroost geboren worden en hopen we op net zo'n leuk nest als eerder dit jaar. Met zulke ouders, moet dat vast wel gaan lukken. Ik doe nog wel ff rustig aan de komende weken, en dan kunnen we over 5 weken er weer vollop tegenaan in de kraamtijd!

zaterdag 17 oktober 2009

Time out

Gisteravond kwam onvermijdelijk de man met de hamer voorbij... Ik zal eraan moeten geloven, ik neem ff een time out.

De vakantie, die weer veel te veel kilometers in beslag had genomen, was nog maar net voorbij of ik scheurde alweer door Nederland om hondjes bij de beste van de beste logeer adressen te mogen brengen. Met name de oudjes verdienen wat extra zorg en aandacht, en dan is alleen het beste goed genoeg! Vervolgens op reis naar de World Dogshow 2009 in Bratislava (Slowakije). De trip was beregezellig, maar helaas zonder successen voor zowel Chanel als voor onze reisgenootjes Monique met Whisper de sheltie. We hebben idiote dingen meegemaakt, die in de categorie "niet leuk om mee te maken, wel leuk om na te vertellen" vallen. Wat dacht je van een 60% uplift op de hotelkamer, omdat je voor de hondenshow komt? Dat er hele andere bedragen op de reservering staan maakt niets uit; "take it, or leave it" was het excuus. Tja, daar sta je dan in verweggistan... 21.000 honden/bezoekers in 1 stad, en natuurlijk geen enkele kans om een ander hotel te vinden. Dus er zit niets anders op. Of wat dacht je van het restaurant waar ze maar niet snappen dat als er 2 mensen soep bestellen, er ook 2 kommen soep gebracht moeten worden? En als er dan na 2 uur wachten uiteindelijk 1 steak wordt geserveerd, en er geen 2e meer nageleverd kan worden "omdat de kok al naar huis is".... tja, dan is na een lange hectische dag de maat vol voor ons.
De show was zo'n chaos, daar raakt men niet over uitgepraat. Toppunt (of dieptepunt) was wel het feit dat de 'tent' waar we de 2e dag de national show hadden, nog niet af was, en dus geen zijwanden bevatte. resultaat: in harde wind en binnen waaiende regen staan te rillen van de kou en proberen de spullen en de honden droog te houden... Nee, Bratislava kan mij in de toekomst gestolen worden... dergelijke shows horen niet in mijn fun programma. Want ja, het moet nog altijd wel leuk zijn om te doen. Het is en blijft een hobby.
Tijdens de afgelopen werkweek moest ik mijn 2 dagen afwezigheid natuurlijk 3 dubbel inhalen, en zou ik vrijdag ook nog op de show in Dortmund aanwezig zijn.. Hectiek in het kwadraat dus. De show in Dortmund was wel gezellig, maar geen echte successen voor Vincent en Chanel. Ze zitten nu echt in zo'n leeftijd van vachtwisselen, en dat zie ik terug in de resultaten. Vandaag zouden we in een tent moeten showen; er werd al warme kleding aanbevolen. hmmm... klinkt niet echt lollig, en toen ik gisteravond uitgeput op de bank neerviel besloot ik maar eens een weekend time out te nemen.
Dit betekende dat ik vanmorgen dus toch naar mijn fotografie cursus kon, het dames bezoek voor Vincent vanmiddag kon komen (ipv 's avonds als we moe zijn na de show) en de rest van het weekend lekker rustig aan kan doen. Ook wel eens lekker.
Nu maar hopen dat die opkomende verkoudheid niet dooorzet, en dat de komende weken het werk wat rustiger wordt. Ook de shows gaan weer op een laag pitje. Laat de jongelui eerst maar eens wat verder op vacht komen. En ik hoef me echt niet te vervelen, want er komen nog genoeg leuke dingen aan om me mee te vermaken. Maar daarover hopelijk volgende week meer nieuws...

vrijdag 2 oktober 2009

mijn to-do lijstje

Gisteren realiseerde ik me dat het stilte voor de storm was...
Want vandaag moest ik werken, en dacht ik nog vroeg te kunnen stoppen na een meervoudig-fulltime werk week... het liep weer anders. Druk druk druk, en zojuist, nu net na de laatste meeting beloofde ik nog aan mijn manager dat ik op maandag 12 oktober weer fris-en-fruitig aanwezig zou zijn....
Nu ga ik dus Chanel wassen, en vanavond borstelen. Auto inpakken brood smeren, en ondertussen komt er nog bezoek om ff voer op te halen.
Morgen staan we op de show in Zwolle, dus om 5 uur loopt de wekker af.
Zondag alles voorbereiden, route plannen, hotel reserveringen uitprinten, en de auto nog ff schoonmaken voor volgende week. Om een uur of 4 hier vertrekken naar Apeldoorn om Muffin en Bo-Ghy weg te brengen, en daarna direct dooor naar Coevorden om Coco en Shanti weg te brengen.
Maandag werken, al afspraken en vergaderingen in de agenda van 9 uur tot half 7... en daar tussendoor natuurlijk nog wat mail en telefoon wegwerken.
Dinsdag wilde ik vrij nemen, maar mijn collega uit Zwitserland komt over, dus om 11 uur zal ik hem van utrecht CS afhalen... en om een uur of 5 kan ik Vincent en Babs in Oss brengen (uiteraard eerst langs huis om ze op te halen)
Eigenlijk heb ik 's avonds mijn cursus Frans, maar ik vrees dat ik die toch echt moet cancelen, want Chanel moet dan wel weer in bad en mijn koffertje moet worden ingepakt.
Woensdag ochtend samen met Monique en Shetlie Whisper naar Bratislava (1200km) waar we donderdag deelnemen aan de World Dogshow.
Vrijdag doen we ook mee aan de CAC show in Bratislava. We overnachten daarna 100km richting huis in Oostenrijk waarna we dus zaterdag avond thuiskomen.
Zondag alle honden (Oss, Apeldoorn, Coevorden) weer ophalen, en dus ja... hopelijk kan ik dan maandag weer fris en fruitig aan het werk.
Of dat gaat lukken??????

Soms denk ik wel eens dat 7 honden, een actieve show carriere voor de honden en een leuke job voor mij wel eens wat veel is.... of is het gewoon leuk?
Ja! Het is leuk, en ik verheug me op de komende week!!!

maandag 28 september 2009

Vakantie en vrouwelijke hormonen...

Oh ja, ik moest nog ff verslag uitbrengen van onze vakantie... niet iets om zomaar te vergeten of om over het hoofd te zien. Even in vogelvlucht de highlights:
We begonnen met een show in Luxemburg, waar Vincent het CAC en RCACIB won, en daarmee is ook zijn 1e officiele kampioenstitel een feit. Joepie!!!! Hij is mijn 6e zelfgefokte kampioen :-)
Daarna zijn we lekker in Luxemburg gebleven en hebben we heerlijke bos- en bergwandelingen gemaakt. Wat ik het fijnste vond, is dat Coco al bij de aanblik van de camping en bos helemaal opleefde. Ze heeft tegen elke verwachting in veel gelopen, en zelfs mee bergwandelingen van bijna een uur gemaakt!! Ze zat toen we aankwamen op een lage dosis pijnstillers, maar ter plaatse heb ik de dosis toch weer wat opgevoerd... om de spierpijn voor haar te beperken!!

Na enkele dagen zijn we verder getrokken naar Tjechie, waar ik voor 2 clubshows had ingeschreven. Diverse bekenden uit de UK, Denemarken en NL zouden er ook zijn dus het zou een fun weekend worden. Nou, dat werd het zeker: met een BEST OF BREED overwinning over 31 Bobtails voor Chanel. Helaas, ik wacht nog steeds op foto's van deze glorieuze overwinning... maar hopelijk komen ze ooit nog zodat ik ze zelf ook kan zien (en publiceren) :-)
Na het leuke en zonnige weekend werd het weer slechter, en ben ik zuidwaards naar de zon in Croatie gereden. Op zich wel leuk, en warm... maar het feit dat alles daar per 1 september al op 'non seizoen' was aangepast, en het feit dat ik binnen een dag 5 knalrode boppers had van het rode zand en de klei, liet mijn plezier snel verdwijnen. Met mooi weer in Nederland in het verschiet, zijn we dus na 2 weken rondtouren lekker naar huis gegaan. Ja, onze vakantie was heerlijk, relaxed en ook nog eens succesvol!

De afgelopen week is het huis alweer vol gierende vrouwelijke hormonen van de loopse dames. De mannen hebben het er af en toe maar moeilijk mee en zitten gebroedelijk naar de meiden te gluren... Pien was hier de hele week, en samen met haar zusjes Chanel en Shanti lieten ze duidelijk merken dat er allerlei driften en emoties getemd moesten worden. De 3 meiden liepen elkaar afgelopen weekend harder achterna dan een reu ooit zou doen :-) De rollenspellen wisselden zich af en je vraagt je af waar 3 meiden de energie vandaan halen om elkaar de hele dag afwisselend te bespringen, te besnuffelen, achterna te zitten, af te katten en vervolgens weer overnieuw te beginnen.
Muffin is voor de gelegenheid maar even naar het 'jongens groepje' verbannen...ze is zo jaloers dat zij niet loops is.... En met de jongens kan ze gewoon voetballen en keten zonder onzin.

zaterdag 19 september 2009

Doelstellingen

we zijn weer terug van vakantie. Alle honden zijn weer thuis, en de vakantie boppers zijn weer schoon. Maar daarover later meer.
Als je terugkomt van vakantie ligt er een stapel post en een berg email te wachten. En wat je daarin tegenkomt...

Op 30 augustus werd Chanel "BEST IN SHOW' in Bergheim (Duitsland) Dit zijn niet alledaagse overwinningen als je over meer dan 200 honden wint! Ook de redactie van de OESCN hoorde het nieuws en zag mijn foto's waarna ze mij vroeg om een stukje voor in het OESCN blad te schrijven. Nu ben ik al een jaar of 4 geen lid meer van de rasvereniging, aangezien ik mij niet kon vinden in de handel en wandel van het bestuur.
Maar, de dame die nu de redactie doet heeft daar natuurlijk niets mee van doen en wil gewoon een leuk blad maken voor de leden. Vanuit dat oogpunt heb ik eerder dit jaar ook toegestemd in publicatie van mijn foto's (honden in de sneeuw, en van de Euro OES) En nu dus ook geen probleem om de redactie te helpen en het volgende stukje ingestuurd:

Youandi Mademoiselle Chanel Best In Show
Soms moeten we keuzes maken... en met alle shows in Europa, zal je zien dat er ook leuke shows op dezelfde dagen worden gepland in de diverse landen om ons heen. Ik vind het een sport om mijn honden in verschillende landen te showen, en kampioen te maken. Hierdoor moeten ze het steeds tegen andere honden opnemen, en ontmoet ik telkens nieuwe mensen.
Na een wat rustige tijd (mbt showen) omdat er thuis pups geboren waren, ben ik eind augustus weer eens wat shows gaan bezoeken; In Hillerod (Denemarken) waar Vincent en Chanel beiden een 2e plaats wonnen. 2 weken later bleven we maar eens wat dichterbij: De Britse Herdershonden show in Bergheim, net over de grens in Duitsland. Op dezelfde dag was de CACIB show in Rotterdam, maar ik koos nu voor een wat kleinere show lekker in de buitenlucht. Mijn verwachtingen waren niet zo hoog, aangezien zowel Vincent als Chanel net 2 jaar zijn geworden en in de beruchte 'vacht wissel periode' zitten.
De keurmeester was John Wauben uit Nederland, die best heel kritisch is. Er waren heel mooie honden ingeschreven, en hoewel er niet veel bobtails waren.. de kwaliteit was er zeker wel! Tot mijn grote verbazing won Chanel haar klasse, en daarna werd ze aangewezen als Beste van het Ras!
Later op de dag moesten alle Britse Herders die beste van het ras waren geworden tegen elkaar strijden voor de titel Best in Show. De keurmeester Mw Heidi Muller uit Duitsland zou de mooiste aanwijzen. Zij heeft zelf ook altijd Bobtails gefokt, en was zeer stellig in haar keuze: Chanel was de mooiste van de dag, en werd dus Best in Show!
Poeh he.... wat ben ik trots op mijn meiske! Chanel vond het wel leuk om zo in het middelpunt te staan, maar vond het ook net zo leuk om thuis met haar broer door de tuin te rennen en daarna moe en voldaan bij mij op de bank in slaap te vallen.

Met vriendelijke groet,

Inge van Engelen
Youandi Old English Sheepdogs
The Netherlands
www.youandi.eu


Oke, wie het weet mag het nu zeggen.... wat was er mis mmet deze tekst? (neem gerust de tijd om het nogmaals door te lezen!)
Tja, ik zou me diep moeten schamen, dat ik zo goedkoop reclame wil maken! Althans, dat vindt het bestuur. Het stuk is gecensureerd, want ik mag niet schrijven dat ik Na een wat rustige tijd (mbt showen) omdat er thuis pups geboren waren, ik eind augustus weer eens wat shows ben gaan bezoeken

Nee FOEI! Ik mag natuurlijk niet zeggen dat ik pups heb gehad! (...??)
Foei foei foei toch. Als ik zoiets wil schrijven, moet ik daarvoor betalen.(!) Tja, wat stom van me! Ook mijn kennelnaam mag niet genoemd worden. ...Maar helaas draagt Chanel toch echt mijn kennelnaam, en wordt het wel erg vreemd als ik een stuk zonder mijn naam, of naam van mijn hond moet schrijven. Schei toch uit....
Met 1000 excuses aan de redactie (die staat hier echt buiten, en maakt een mooi clubblad) heb ik vandaag dus de volgende reactie aan het hele bestuur gestuurd:

Beste redactie en bestuur,

Onlangs werd ik door de redactie gevraagd om wat te schrijven over het succes wat mijn hond(en) in het buitenland behalen. Aangezien ik weet hoe moeilijk het voor een redactie is om een clubblad telkens weer te vullen, en het leuk is om mee te werken aan het feit dat Nederlandse successen in het buitenland eens onder de aandacht worden gebracht, heb ik toegestemd.

Ik heb een heel normaal kort stukje geschreven, en foto's beschikbaar gesteld. Nu krijg ik de terugkoppeling dat het bestuur censuur uitoefent omdat ik schrijf dat ik "Na een wat rustige tijd (mbt showen) omdat er thuis pups geboren waren, ben ik eind augustus weer eens wat shows gaan bezoeken."

Het feit dat het bestuur blijkbaar zo paranoide is dat hier iets verkeerds in wordt gelezen, waardoor deze tekst én de melding van mijn kennelnaam verwijderd moet worden uit de tekst, heeft mij doen besluiten niet in te stemmen met enige publicatie van dit of andere artikelen en/of foto's.
Ik weet dat ook mijn foto's van de Euro Show en 'sneeuwpret' gebruikt zijn in eerdere clubbladen: ook dit zal in de toekomst niet meer gebeuren.

Jammer.
Zo jammer dat het bestuur zich niet beseft dat het maken van een clubblad niet eenvoudig is, en men blij is met inzendingen. Jammer, dat leden van de OESCN informatie over Nederlandse successen in het buitenland en alllerlei leuke foto's onthouden wordt.
Jammer, dat het bestuur zich niet realiseert dat de leden hier de dupe van zijn. En waarom??
Er is in al die jaren dus nog steeds niets veranderd....

Met vriendelijke groet/ Kind regards,

Inge van Engelen
Youandi Old English Sheepdogs
The Netherlands
www.youandi.eu



Ik vraag me toch nog steeds af... en misschien kan iemand mij helpen en me vertellen wat het doel van de OESCN is? En wat het bestuur doet om bij te dragen aan die doelstellingen?

oh ja, afgelopen week werd Chanel BEST in Show op de Clubspecialty in Tsjechie!!! Ik heb leuke verhalen en fantastische foto's van de boppers in het oude kasteel en onze overwinningen.... ze zullen asap hier op de website, op Hyves, Facebook en in het Internationale OES magazine te zien zijn.... zonder censuur :-)

woensdag 2 september 2009

Coco-Cadeautje-Update

Ik heb er altijd een hekel aan als mensen alleen maar contact opnemen als het niet goed gaat met honden, en vergeten te melden als het weer goed gaat. Ja geloof me... elke fokker kent de drama-verhalen van honden aan zware diaree, ongelukken, doodziek en koorts. We worden bij nacht en ontij uit ons bed gebeld, staan onze 'puppy' eigenaren bij met raad (en daad..voor zover als mogelijk) Maar vervolgens vergeet men vaak een dag later te melden dat het weer beter gaat, en zit de fokker vaak onterecht nog onverdiend lang in de rats.
oeps, nu merk dat ik dat ik ook zelf bijna doe... Ik meldde een tijdje terug over mijn zorgen en de behandeling van Coco. Ik gaf laatst wel een korte update, maar ik moet nu toch hoognodig wel weer het goede nieuws brengen!

Coco begint weer steeds meer haar 'oude ik' te laten zien. Joepie!
Ze begon op 4 pijnstillers en therapeutische wandelingetjes. Dat gaf snel verbetering. Daarna ging ik de pillen afbouwen naar 3. So far so good. Helaas kreeg ze een terugval toen ze op 2 pijnstillers per dag moest leven.
Dat was een tegenslag, en voor mij weer een zorg erbij. Ik weet nl ook wat de bijwerkingen zijn van dit medicijn... :-(
2 a 3 weken terug ging het zo slecht, dat ik haar telkens eten gaf met vlees erbij, en zo at ze een paar happen. Anders at ze helemaal niets. Nu is Coco altijd wel een beetje 'een doos' geweest, en naar mate honden ouder worden, versterken al dat soort karakter eigenschappen van nature. (heb ik ook bij Emme en Raggles meegemaakt.

Tijdens de trip naar Hillerod at ze ook slecht, maar bleek ze de bak van Chanel wel interessant te vinden. (Vincent en Chanel eten lam-rijst brokken, itt de anderen)
Thuis aangekomen voelde ik er weinig voor om Coco dagelijks met het kunst en vliegwerk aan het eten te houden; met bv blikvoer, en andere lekker-maak-extra's door de brokken. Elke dag verwachtte ze wat anders in haar bak! Coco weigerde haar kale brokken stellig, en heb ik haar maar weer eens de lam/rijst brokken gegeven. Dat had ik al eerder geprobeerd (afwisseling wil nog wel eens helpen) maar dat had toen geen effect op haar eetlust. Deze keer bleek het wel tot hare majesteit haar genoegen, want sindsdien eet ze weer! Soms haar bak schoon leeg, en soms voor 80%. Maar dat is prima, en het is nog altijd beter dan niets of met alle lekkere/ omkoop/ slijm/ push methodes!

Ik merk sinds een week ook weer dat ze levendiger wordt. Ze komt weer schooien om een koekje of probeert mijn boterham tijdens de lunch te jatten, kruipt 's avonds weer zelf bij me op de bank, en vanmorgen bereikten we weer een mijlpaal: ze blafte weer uitdagend naar de anderen toen ze als eerste buiten stond en de anderen zo kon 'opwachten'..
Hoe blij kan je met zo'n irritante gewoonte zijn? :-)

Volgende week gaat ze lekker mee op vakantie, en kan ze nog meer gaan wandelen en meer bespiering opbouwen. De spiraal is weer positief!

zaterdag 22 augustus 2009

Braaf

oh ja.. in alle drukte moet ik af en toe een moment van rust nemen, en dan kan ik meteen mijn Blog weer eens bijwerken. Mooie combi en goed voorbeeld voor multi-functionele-tijd-besteding. Mijn handen moeten rust krijgen na een drukke zaterdag met huishoudelijke klusjes, en zo rond een uur of 6 en 23 graden is het tijd om met een glas rose achter de laptop tot rust te komen. De boppers zijn net allemaal binnen gaan liggen, lekker koel en diepe rust.
Wat hebben we zoal te melden? Nou ja... eigenlijk niet zoveel bijzonders... (vind ik)
Doordat we toch blijkbaar in een financiele crisis verkeren, zijn ook bij mijn werkgever wat maatregelen getroffen.. wat mij het meest raakt is de 'travel restriction'. Oftewel, de reizen naar de klant of vestiging in het buitenland liggen aan banden. Dit betekend dat alle contacten nu per mail en telefoon gaan... en waar kan ik dat beter doen dan THUIS! Momenteel werk ik dus ongeveer 90% van mij tijd van huis uit, hetgeen de boppers prima bevalt. (en mij ook)

Oh ja, ik krijg veel vragen over Coco; Coco staat nog steeds onder een behoorlijke dosis pijnstillers, en haar verplichte wandelingetjes gaan ook door. Ze is stabiel, maar maakt weinig vorderingen. Ze gedraagt zich als een zeer oude dame (wat ze in mijn ogen echt nog niet is) en geniet van alle aandacht. Maakt ze misbruik van de situatie, of is haar lichaam echt niet meer dan wat het oogt...? Ik vraag het me maar niet meer af, geef haar de aandacht en medicatie waar ze het best mee functioneert en hoop dat ze zo nog een paar jaar mee kan hobbelen. Ze slaapt weer boven, want met wat hulp kan ze de trap weer op en af lopen, en we genieten elke dag. Ze mag volgende maand ook weer mee op vakantie, want ze valt inmiddels wel in de categorie 'niet meer uit logeren'.

Vorige week zijn we met z'n allen naar Denemarken geweest. Ik vind het nog steeds een geweldig leuk land met leuke mensen (maar het klimaat mocht wel wat beter zijn) Ik had een show ingeschreven met Vincent en Chanel bij een Brasiliaanse keurmeester. (zo eentje van 'nobody never heard of..') Bij het inschrijven had ik er geen rekening mee gehouden dat Hugo hier in die periode zou logeren. En na wat puzzelen, wikken en wegen kwam ik tot de conlcusie dat ik met maar 8 OES in de Laguna naar DK zou rijden.
Met wat extra stops, goede auto-indeling en 8 brave boppers zou dat moeten lukken.
Stel je voor; de achterbak gevuld met Muffin, Vincent en Hugo. De achterbank (aangepast met extra lig-oppervlak tot aan de voorstoelen) vol met Shanti, Coco, Babs en Chanel. De voorstoel bezet door Bo-Ghy... en de sleurhut volgestopt met eten, drinken, show spullen (bench, tafel,etc) hondenvoer en wat al niet meer.
Ik zou in etappes rijden, dus na 300 km (bij Bremen) zijn we gaan slapen. De boppers vonden het allemaal prima, alleen Hugo had even wat moeite met de kleine volle ruimte in de sleurhut. Hij heeft me zeker een paar minuten verdwaast aan staan te kijken, en probeerde mij duidelijk te maken dat er echt geen plaats voor hem was... maar jawel Hugo... iedereen gaat liggen (jij ook) en dan past het allemaal precies. Een paar boppers op het bed, en paar onder het bed, Bo-Ghy op zijn eigen bankje, Vincent voor de koelkast, en jij daarnaast. Oh.... Hugo vond het vreemd, maar ok. Hij is lekker gaan liggen en vond het verder prima.
De volgende dag verder naar Denemarken. Lekker even rennen onder de brug (onze vaste stop plaats) en foto's maken. Hugo vond het steeds leuker worden, heeft (net als mijn honden) geen riem gezien tijdens de hele trip en hobbelde lekker mee.
Onvoorstelbaar... 8 volwassen honden als sardientjes in een laguna... en ze vonden het nog steeds leuk.
De show was minder leuk. Zaterdag ochtend regende het... en het bleef regenen. Dus alle honden 2 aan 2 snel laten plassen, afdrogen, en terug de sleurhut in. De luifel uitgedraaid, en Chanel en Vincent klaargemaakt voor de show. De weg van de parking waar we stonden, naar het veld waar de ring was bleek een grote modderpoel te zijn geworden. Gelukkig wilde mijn Deense vrienden komen helpen, want een trolly + Bench + Vincent+ Chanel (in de bench op de trolly) kan ik niet in mijn uppie door de modder duwen. Godzijdank werd het later op de ochtend droog en toen we aan de beurt waren stonden we al bijna in de zon! Helaas wilde de Brasiliaanse keurmeester alleen maar vacht zien; Vacht, vacht en nog eens vacht. Tja, en daar stond dus ik met 2 jonge honden midden in hun vachtwisseling... Nada succes dus, en weer weer eeen keurmeester voor op de zwarte lijst. Maar niet getreurd; ik was in Denemarken... waar na de keuring zoals altijd het feestje losbrak. Flessen champagne, kaas, salades, brood etc kwam op tafel en we hebben in de zon erg gelachen en met alle exposanten lekker bijgekletst terwijl alle honden lekker konden spelen en rennen (of eten stelen)

Na de show ben ik naar Kerne en haar familie gegaan. Kerne woont vlakbij Kopenhagen en is een dochter van Shanti en Vincent. Mijn kleine meisje is wat groter geworden, maar groeit in keurige proporties en is al zo goed opgevoed! wow... wat een voorbeeldig en lief hondje :-)
Na veel knuffels en lekker eten en bijkletsen reden we (de 8 boppers en ik) weer terug naar de camperplaats bij de brug. Waar we overnacht hebben, zondag ochtend ontbijt en lekker spelen en daarna weer richting huis.

Een geweldig leuk weekend, zonder show succes, maar wel met zoveel plezier! Als ik nu terugkijk, dan is het meest bijzondere nog wel dat ik 8 honden bij me had, waarvan 3 reuen en 5 teven, die zonder 1 snauw of grom 2000km in de auto hebben doorgebracht. Ze lagen er toch echt niet riant, maar ze waren zo braaf allemaal! En stel je toch voor... Hugo wordt zomaar als loge hond gebracht, en gaat gewoon mee! Hij luistert goed, hoeft geen riem aan, stapt bij Vincent in de achterbak en slaapt hutje-mutje tussen Vince en Bo-Ghy in de sleurhut. Ook bij het uitlaten waren ze allemaal gehoorzaam, en snapten ze dat ze dat ze moesten luisteren naar mijn aanwijzingen.
Ik heb ze onderweg verschillende keren verteld hoe braaf ze waren. Allemaal.
Ik ben heel trots op mijn Boppers. Niet alleen die bij me thuis wonen, maar ook al die Boppers die hier ooit geboren zijn en zo'n leuke grote honden zijn (of worden) bij hun baasjes. Zo braaf....Echte Youandi's!!!!

woensdag 5 augustus 2009

Beetje ouder

We hebben het overleeft, en ik mag me nu bij de club van 40ers scharen... poeh wat een lol ;-) Ik geloof dat de hele wereld er meer gedoe van maakt dan ik, maar dat heb ik dan wel weer kunnen misbruiken om in gepaste dronkenschap in de Franse Morvan het decenium te wisselen. Dat was een succes, en voor herhaling vatbaar!
Het begon met wat strubbels tijdens de reis; Oma zou de nichtjes meenemen naar Belgie, en daar zouden we nichtjes voor honden wisselen zodat we allemaal in France aan konden komen. Helaas kreeg Oma auto pech, en moesten we improviseren: Oma is met sleurhut door mijn broer opgehaald en teruggekeerd, auto werd afgesleept door de ANWB, en mijn auto puilde daarna dus uit met 7 boppers, 2 nichtjes en mijzelf... Beetje krap, en na een uur of 3 niet meer leuk voor de boppers achterin. Stoppen dus en slapen op een aire bij Reims. Helaas kon dit niet met z'n allen in de trekchalet; dus nichtjes met 4 boppers in de hut, Inge met 3 honden in de auto. Ook niet echt relaxed, dus na 2 uur 'slaap' gauw verder naar de Morvan waar de vakantie begon.
Een volle week fun, zon, geweldige camping, leuke omgeving, veel wijn en heerlijk eten. Echt vakantie voor iedereen!

Op mijn verjaardag waren er 18 boppers, met hun aanhang. Ik heb me nog nooit zo jarig gevoeld!!! Een versierde caravan met balonnen en slingers, kaarten, zingend publiek, kadootjes en champagne (net na) het ontbijt, lekker eten en natuurlijk nog meer champagne!
Zaterdags zou er een muziek festival op dde camping zijn, waarvan we al dagen van te voren konden meegenieten, aangezien de camping volstroomde met muziekanten en toehoorders. Met 'jam-sessions' en vrolijk getokkel voor tentjes fleurde de hele camping op... helaas ging het zaterdag avond vreselijk onweren, waardoor het spectakel om veiligheidsredenen na enkele uren moest worden stopgezet. Wat een teleurstelling voor publiek, maar zeker voor al die mensen die al maanden aan de voorbereiding hadden gewerkt!
Dus, volgend jaar moeten we gewoon weer terug om Morvan Stock 2010 mee te maken!

Het was voor het eerst dat ik met 7 honden in het hoogseizoen heb gecampeerd. Ennnuhhh de 'overburen' hadden natuurlijk ook de honden bij zich, waardoor we de hele week met 16 honden op het veldje stonden. De grote hamvraag voor ons was natuurlijk hoe de camping eigenaar dit nu in de praktijk had gevonden? Dus op de vraag of we nog ooit terug mogen komen, werd er verontwaardigd gereageerd; 'hoe kan je zo'n stomme vraag stellen? TUUUUURLIJK, Graag zelfs!' Of we nu niet gewoon wat langer konden blijven, want we waren zo gezellig...
Nou, dus gaan we maar terug volgend jaar. Dan wordt ik wel geen 40, maar dan vieren we de "Anniversaire Brocante" van Nelleke! ;-)
Sante!

woensdag 22 juli 2009

Update

Nadat Coco met de medicatie is gestart, gaat ze met kleine sprongetjes vooruit. Eerst ging het lopen beter, ze struikelde niet meer, ging sneller lopen, ik zie zelfs weer een regelmatige draf, ze kan zelf weer opstaan zonder hulp of anti slip ondergrond en sinds afgelopen week lijkt zelfs haar eetlust weer terug te komen! We hebben goede moed, en Coco gedraagt zich nu weer als een normale 10 jaar oude dame. pfffffffffffff dat geeft hoop. Uiteraard moet ik niet vergeten dat ze nog wel zwaar onder de pijnstillers zit, maar het feit dat zij zich al zoveel beter voelt laat voor mij de zon weer schijnen.

Ik heb het idee dat Shanti het er toch niet helemaal mee eens is dat al haar kinderen zijn vertrokken; ze speelde veel met Monty en Corinna de laatste week, gaf zelfs voer over om hen te voeden en was op een speelse manier gestart met de opvoeding. Inmiddels is ze wel aan het idee gewent dat er geen pups meer zijn, echter haar hormonen gieren door haar lijf en ze heeft kriebel, krabt haar flanken kaal en heeft tot overmaat van ramp afgelopen dagen een maag/darm probleempje gehad waardoor ik om half 5 s nachts de rommel op stond te dweilen... geeft niks, alleen dat ik met zo'n onderbroken nacht een beetje 'n zombie was toen ik smorgen weer fris en fruitig bij de klant aan de vergadertafel mocht aanschuiven...

Jack is hier te logeren, onze eigen Dom Perignon. Na het drama wat zich afgelopen jaar in zijn familie afspeelde, is het fijn om hem als stabiele vrolijke hond hier weer te kunnen knuffelen. Het plotseling overlijden van zijn vrouwtje heeft uiteraard een enorme impact op de achtergebleven gezinsleden, en op Jack zijn vacht. Maar ach... die kon er vlot afgeschoren worden; Jack lijkt redelijk ongeschonden door deze moeilijke periode te rollen, en vindt het wel gezellig hier om te keten met zusje Shanti en de rest van de family.

Aanstaande vrijdag gaan we naar Frankrijk... ja, ook ik ga eraan geloven en de 40 grens over! Dat doen we dus in France, met veel champagne! Iedereen is uitgenodigd, en voor de mensen die de mail gemist hebben: ik zit op camping L'Ardan en wie langs wil komen is welkom voor de BBQ en Champagne. Er zijn zowaar een man of 10 die echt zo gek zijn om mee te gaan... en dat wordt dus beregezellig en dikke pret. 'Helaas' zitten bij deze gasten ook de meeste oppas adressen van de honden, waardoor ik dus genoodzaakt ben om (tijdens hoogseizoen) met 7 honden te gaan camperen. sterker nog... als je alle honden van mijn verjaardagsgasten bij elkaar optelt, komen we boven de 20! (ik ben niet de enige met 7 hoor...)
De camping eigenaren vinden het een super leuk idee... nu ben ik benieuwd of ze dat na deze week ook nog steeds zo vinden :-)
Het voordeel van 40 worden is dat het leven nu zal beginnen (ik ben benieuwd..) en dat ik nu eindelijk op zoek kan gaan naar een huwelijks kandidaat...
Cheers! ;-)

zaterdag 11 juli 2009

Coco-Cadeautje

Ik schreef op hyves dat ik me zorgen om Coco maak, dus nu stromen uiteraard van alle kanten de vragen binnen: wat is er mis met Coco?
Om het mezelf maar makkelijk te maken, zet ik het antwoord hier op mijn Blog;
Coco, of beter bekend als Coco-Cadeautje, alias de Cocodoos is 'opeens' een oude hond... Wat is er mis met Coco? Ja, wist ik het maar wat er met haar aan de hand is...
Het begon tijdens mijn vakantie in april. Ze at slecht en J&L vonden haar zo oud geworden sinds de vorige logeerpartij (september '08)
Coco kwam weer thuis en kon de trap niet eens meer oplopen. (Coco is de enige met priveleges om naast -ahum OP- bed te slapen) Nu was dat euvel gauw vergeten, want daags daarna beviel Shanti, en heb ik 4 weken beneden geslapen. Coco sukkelde mee, at soms goed maar meestal slecht en erg traag. In de hectiek van alle pups, bezoek, werk en de dagelijkse dingen zijn er bij mij nog geen alarm bellen gaan rinkelen.

3 weken geleden merkte ik dat haar volledige bespiering weg is en het eten is een ramp. Ik zet nu egelmatig Muffin naast haar neer, zodat ze toch (uit pure nijd) haar bak maar -deels- leeg eet.
Wat is er mer Coco aan de hand? Vorige week al eeen afspaak bij Walter gemaakt, maar ivm vakantie konden we daar gisteren pas terecht.

Ik was al dagelijks met haar gaan wandelen zodat haar bespiering weer opgebouwd zou gaan worden. Dit leek wel aardig te gaan, maar zodra ik een iets te grote ronde liep was het foute boel. In plaats van op te bouwen, werd het eigenlijk met de dag slechter. De warmte hielp ook niet mee, dus na 11 uur 'savonds, of om 7 uur 'smorgen lopen Coco en ik een rondje.
Nog steeds geen succes; regelmatig struikelt ze en stort ze als 'Bambi' plat op de stoep neer, waarna ik haar naar huis moet dragen. Coco kan nog maar net de straat uitlopen, en weer terug. Als ik verder ga dan valt ze. Ze loopt uitsluitend in moeizame telgang; een drafje is onmogelijk.
Overigens is ze thuis wel allert, ligt ze altijd aan mijn voeten en is ze graag bij de pups.

Gisteren bij Walter geweest; We denken dat ze pijn heeft en daarom niet beweegt, slecht eet etc. De extra beweging helpt niet als ze niet eet en dus geen voedingstoffen binnen krijgt om bespiering op te bouwen... en zonder bespiering zullen de klachten toenemen. De negatieve spiraal speelt ons parten.

We weten (nav een rontgenfoto uit het verleden) dat ze behoorlijke spondylose heeft, dus waarschijnlijk is dit de boosdoener in haar rug wat zo’n pijn doet. Ze krijgt al enkele dagen carpodyl als pijnstiller, maar dat werkt daar in dit stadium niet afdoende tegen.
Als het de spondylose is, dan is het dus beter om maar 2 weken een flinke dosis cortaphen te geven (is met prednison) en kunnen we de pijn beter bestrijden, waardoor ze weer zal gaan eten, bewegen etc.. De spiraal moet weer positief worden..
Bloedondezoek wees uit dat haar nieren niet best werken, maar dat kan ook wel een moment opname zijn ivm het gevolg van het slechte eten/ drinken.
Nu dus gaan we eerst maar 2 weken starten de zware medicatie, en dan verder kijken...

Ondertussen lijkt ze erg veel op Emily... toen ze 14 was. Coco is pas 10 jaar. Ik kan mezelf er nu nog niet bij neerleggen dat ze zich al in een dergelijk stadium zou bevinden.... mijn Cadeautje...

donderdag 9 juli 2009

Puppy's gaan hun toekomst tegemoed

De plicht roept, de blog moet weer eens worden geupdate...
Is er zoveel te melden dan? nee... uhh ja, eigenlijk is er altijd wel wat te melden natuurlijk. In Villa kakelbond gebeurd altijd wel wat.
5 pups zijn naar hun nieuwe baasjes. Een zucht door het huis ;-) vrolijke gezinnen, enthousiaste emails en foto's stromen binnen. Dat doet me goed, dat maakt me blij. En als ik lees dat Chester tijdens de puppy cursus door de tunnel rent, alles leuk vindt, en zelfs gebruikt wordt om bange medecursisthondjes op hun gemak te stellen... dan groei ik van trots. Dan knuffel ik Vincent en Chanel, en dan denk ik dat we een mooi resultaat hebben van ons 'project' :-)

Aankomend weekend wordt mijn huis bevolkt door een compleet familie uit Slowakije; Monty wordt opgehaald en zal ver weg gaan wonen. Ook Dotty (alias Corinna) wordt zondag opgehaald en heeft een reis naar Hongarije voor de boeg. Ik slik nog maar eeen keer, en weet dat ze het goed gaan krijgen. Maar nadat ze nu saampjes hier rondhuppelen en 'as we type' aan mijn voeten onder tafel liggen te slapen... zie ik er wel tegenop. Het zijn de eerste pups die ik meegeef aan mensen die ik slechts via email ken. Voorwaarde was dat ze de pup zouden ophalen, aangezien ik ze niet op bestelling op het vliegtuig zou zetten. Gelukkig waren ze het daar mee eens, en tellen ze nu al 9 weken af naar aankomend weekend...

We hebben ook weer shows bezocht. Alleen met Chanel, aangezien ik geen zin had om in alle puppy hectiek 2 honden showklaar te maken en uit te brengen. Vincent is wel beide keren mee geweest als supporter. Volgens mij vond hij dat wel lollig.
Chanel, net 24 maanden oud en ik de kampioensklasse ingeschreven, haalde 1 CAC en 2x RCAC op deze Duitse shows. In Wirges waren we het hele weekend, en had ik dus alle boppers meegenomen, en dus ook Monty en Dotty. 2 uur in de auto, in een bench slapen, aan een riempje wandelen.. ze deden het allemaal prima.
uiteraard was de eerste nacht een beetje eng; Het was erg warm, dus lagen ze onder de luifel in de bench. Om 3 uur moesten ze toch echt even piepen, en heb ik ze uitgelaten. Om 5 uur waren ze ook wakker, want het was licht buiten en dat moesten ze wel even vertellen. Niks aan de hand, ik lag 50 cm van ze vandaan dus kon ze makkelijk weer in slaap babbelen.
Wat me verbaasde was dat een andere campeer gast die zelf nota bene al jaren OES fokt, liepte klagen over mijn pups die hem uit zijn slaap hadden gehouden. Iedereen die de 'relatie' tussen deze persoon en mij kent, begrijpt meteen dat ik de pups heb geprezen toen ze de volgende ochtend om half 6 wakker werden en kabaal maakten... in de hoop dat de 'buurman'nu ook wakker zou worden, en een nog grotere hekel aan mij en mijn honden zou krijgen. Wat een malloot! dat moemt zich fokker en liefhebber... jaja.
enfin, wij hadden een heerlijk weekend, de pups hadden een mooie ervaring die ze een leuke start geeft naar hun toekomst.


Chanel, Monty, Dotty, Shanti, Coco in de schaduw

woensdag 24 juni 2009

Boris

Hiep hiep hoeraaaaaa!!! Boris wordt vandaag 13 jaar :-)

Ja, vandaag geen blog over een hond die hier woont, maar nu eens even onze Boris in het voetlicht. Boris heet officieel Youandi Piece of Cake, en is 13 jaar geleden met 6 broertjes in onze huiskamer in Veen geboren. Mama Emily verrastte ons allemaal door geen meiden in haar nest te laten zien, en papa Freddy was tevens de opa van deze 7 mannen. Triest maar waar, in de afgelopen 3 maanden zijn Mucho en Junior (2 broertjes van Boris) overleden en de anderen al eerder. Al met al hebben de meeste jongens een respectabele leeftijd behaald en hebben ze allemaal vele jaren veel liefde en plezier met hun eigenaren gedeeld.

Boris heeft toch wel een speciaal verleden, wat een blogje waard is....
Als pup werd hij uitgezocht door Dick en Leo, 2 leuke knullen uit Zoetermeer, die dolblij waren met hun pup. Na veel ellende met een asiel bobtail verheugden ze zich er nu op om een 'ongecompliceerde Bobtail' te krijgen. Vanaf de geboorte waren ze regelmatig aan de werpkist te vinden. Zelfs toen ik door mijn rug ging en dus 'plat' naast de werpkist lag, kwamen ze koffie drinken en deden ze meteen de nodige huishoudelijke klusjes voor me. Bij het ophalen van Boris ontving ik een videoband met opnames van de eerste weken van Boris bij mij thuis, en ook alvast wat opnames van de wereld waar Boris zou gaan wonen: Een geweldig warm thuis!
We hielden wel contact, maar zoals dat gaat... niet zo regelmatig als we eigenlijk zouden willen. Maar ach, geen nieuws goed nieuws en tijdens bezoekjes over en weer, telefoongesprekken en de jaarlijkse kerstkaart lieten ze me weten dat Boris was uitgegroeid tot de gewenste 'bere-grote-reu met een hart van goud'. Na 7 jaar kreeg ik een brief, en bij het lezen heb ik zo vreselijk gehuild...

Dick was tijdens zijn werk plotseling overleden. Leo was ten einde raad, en Boris kwijnde weg van verdriet. Hij lag bij de voordeur, te wachten op zijn baas. Daar lag hij al weken. Hij wilde daar niet weg, hij werd onhandelbaar en kon niet meer met Leo door 1 deur. Leo en hij zaten in een vicieuze cirkel van verdriet, en kwamen daar samen niet uit. Er was nog maar 1 oplossing; Boris kon niet langer blijven. Ik heb Leo direct gebeld, en een afspraak gemaakt om Boris te komen ophalen.

Boris was 7 jaar. Wie wil er nu in hemelsnaam een hond van 7 jaar oud in huis nemen?Ik nam me voor om hem bij de OESCN herplaatsing op te geven, maar als dit niet zou lukken dan zou hij bij mij oud mogen worden. Tot mijn verbazing werd ik binnen enkele dagen gebeld, door iemand waar ik kort daarvoor ook al contact mee had gehad, maar toen vanuit het oogpunt van een toekomstige pup maar ze hadden zich ook bij de herplaatsing opgegeven, want die optie stond ook open.
Het eerste telefoongesprek was al leuk toen het nog over een eventuele pup ging, en het telefoongesprek over Boris was ook al zo positief!
Maar... ik had een tumor op Boris zijn voorpoot gevonden, zo groot als een golfbal. In overleg met de dierenkliniek hebben we besloten deze tumor zo snel mogelijk te laten opereren, aangezien we de groei zsm moesten stoppen. Jacob en Diana zijn in de tussentijd wel al kennis komen maken, en de klik met Boris was er direct!
Boris ging eerst onder het mes, en toen hij redelijk hersteld was is hij verhuist. Dit ging allemaal niet zonder slag of stoot. De 'bere-grote-reu met een hart van goud' bleek toch wel een behoorlijke deuk van de gebuertenissen in de afgelopen maanden opgelopen te hebben, die wel de nodige gebruiksaanwijzing eistte.... Gelukkig prikte Jacob en Diana door deze houding heen, wisten ze het vertrouwen van Boris te winnen en bouwden ze samen vriendschap en een vertrouwensband op.

Het is nu al 6 jaar geleden dat ik Boris ophaalde in Zoetermeer... en wat heeft hij in de tussentijd al veel gedaan! Hij gaat jaarlijks mee op wintersport, ligt graag aan baasjes voeten als er gewerkt wordt, hij is een graag geziene gast op het terras van het dorpscafé, hij stond ooit op de site van de telegraaf met een foto in de sneeuw (Boris zat op de slee) en tegenwoordig.... ja, voor zijn 13e verjaardag heeft hij een bolderkar gekregen, omdat zijn oude pootjes het wat minder doen. En zo in de bolderkar, kan hij toch nog mee naar alle leuke dingen die hij samen met zijn baasjes graag doet.

Fijne verjaardag Boris, dikke kus van ons allemaal.
xxx

vrijdag 19 juni 2009

Ballenbak

Als pups nu altijd zo leuk zijn als dit nest nu... dan zou ik zou ik wel 3 nesten per jaar willen hebben. Nu zijn ze 6 weken, en zoooo leuk. Ze zijn nu zo makkelijk, ze gillen niet, maken geen ruzie. Ze keffen niet (alleen even als ze in enthousiasme naar buiten rennen) ze houden van een knuffel, maar kunnen zichzelf ook erg goed vermaken. Zelfs 's avonds bij het slapen gaan, roep ik 'schaap lekker', het licht gaat uit en zijn ze ook direct stil. 's morgens om half 8 ga ik ze wakker maken, en rennen ze (blaffend dus) achter me aan naar buiten.
Geloof me, dit is geen standaard nest! Ik heb het ook wel eens heel anders meegemaakt. Ik geniet ervan.. wat zijn ze leuk nu!



Gisteravond hebben ze de ballenbak gekregen. Na wat weken speuren op marktplaats is het me gelukt om een plastic zandbak en 160 gekleurde ballen voor een prikkie op de kop te tikken. Het kost wat tijd, en je wilt niet weten in wat voor huishoudens je terechtkomt om de zooi op te halen... maar een desinfecterend soppie erover en klaar.
Ik heb de bak met ballen neergezet, en kreeg de slappe lach! 7 comedianten ontdekten -ieder op zijn eigen manier- dit nieuwe speledingetje. Na een half uur hadden ze er allemaal wel minimaal 1 keer ingedoken, door gesjeesd, een bal gepikt, liggen rollebollen of... (iets later op de avond)er zelfs een tukkie in gedaan.

Ook het speelhuis is nu helemaal door ze in gebruik genomen, en stappen ze vlot het trapje op, en het trapje af. Gaan ze erop liggen, vallen ze ervan af, of gebruiken het om van boven op een broer of zus te duiken. Ze slapen onder het afdakje, en kijken door de kijkgaatjes naar buiten. Een mooi plekje om schaduw te vinden, te slapen of... een broer/zusje te besluipen en in de kladden te grijpen!

Onze zondag middag bezoek uurtjes bevallen prima. Het is wel ff druk op zo'n middag, en de regen maakt het niet elke zondag even makkelijk. Maar ook afgelopen week konden we het merendeel lekker buiten toeven en in de zon van de pups en het gezelschap genieten. De keuzes zijn gemaakt, en ja... het is weer gelukt om iedereen zijn/haar 1e nestkeus te geven. Hoe dat zit? ..simpel: ik wil altijd een 100% match maken tussen familie en hond, waardoor iedereen de beste keus krijgt. Vandaar ook pas een keus met 6 weken en niet eerder. De namen liggen nu vast, met gepaste trots vind ik dat we mooie Franse beroemdheden hebben uitgekozen: Napoleon Bonaparte, Pompidou, Inspector Clouseau, Claude Monet, Jeanne D'Arc, Madame de Pompadour en Brigitte Bardot. De chip is afgelopen dinsdag geplaatst. Bij het zien van de kwispelende puppystaarten terwijl dit gebeurde, moest ik weer terugdenken aan mijn eerste nest -bijna 20 jaar geleden- waarbij de pups gillend en krijsend de tataouage in hun oor geperst kregen... nee, doe mij maar de chip.

Ook de trip naar de Dierenarts is goed doorstaan. Auto rijden is wel spannend, maar na 10 minuten volgden ze mama's voorbeeld, en gingen ze lekker liggen. De enting en de 'health-check' ondergingen ze kwispelend, en ook Walter was aangenaam verrast door hun stabiele gedrag, hun open karakter en bovenal hun blakende gezondheid. Ze mogen dus allemaal als gezonde pup eind volgende week de deur uit.
Oeps...ik krijg nu al een brok in mijn keel, als ik aan dat moment denk...

ach nu zijn ze zo leuk.. maar eind volgende week zullen ze aan meer en nieuwe uitdagingen toe zijn, waardoor je kan zien dat het tijd wordt dat ze het nest moeten verlaten. Ook de eerste weken zorg en slaapgebrek laat mij goed beseffen dat dit gewoon het leukste moment is van pups in het nest.... en dat ik dus echt geen 3 nesten per jaar wil! ;-)

donderdag 11 juni 2009

Beweging

Ik ben bang dat ik te weinig beweeg; mijn werk laat mij veel stilzitten tijdens vergaderingen, stilzitten achter de pc en sstilzitten in de auto... Oke, thuis is er vanalles te doen, maar ook dan zit ik (te)veel achter de pc, of sta ik stil honden te borstelen. De boswandelingen, het grasmaaien, de heg snoeien, mijn huis poetsen, (puppy-)kennel soppen vergeten we maar even voor het gemak.
Toch moet ik zeggen dat ik de laatste dagen best veel beweeg. Met dit verschrikkelijk herfst weer, waar ik op zich al stik chagarijnig van wordt, loop ik de benen uit mijn gat. Zit ik net te werken, moet ik weer naar de deur rennen om de honden binnen te halen en ze op deze manier te redden van een natuurlijke douche omdat er weer eens een plensbui naar beneden valt. Dit valt wel allemaal nog wel mee... dit is routine en alle 7 boppers staan in een rijtje strategisch opgesteld om zo snel mogelijk samen door 1 deur naar binnen te stormen en te schuilen.

Nee, dan de uitdaging: 7 pups van 5 weken naar binnen dirigeren...
Eerst alle grote honden aan de kant, want ik wil in de hectiek niet dat Bo-Ghy getergt wordt door vervelende pups. Dan ren ik naar buiten om de puppy ren te openen en als een malloot 'puppie-puppie-puppieeeeee!!!! roepen, waarna de 7 dwergjes achter me aan komen hobbelen.
De eerste keren was dit een hele onderneming aangezien ze niet alle 7 even hard lopen, onderweg nog even moeten plassen, en we toch wel 3 hele bochtjes om moeten. En tja, wat doet een pup die een bochtje mist...? die gaat: of zitten gillen... of gaat gewoon terug.
Om een lang verhaal kort te maken; ik liep de afstand dus 7 keer, was kletsnat inmiddels en had de pups uiteindelijk allemaal op het droge. Gelukkig zijn het slimme pups en regent het dagelijks zo vaak wel, en dan weer niet, dat we het riueel zovaak per dag herhalen dat het nu vlekkeloos gaat, en ik met slechts 3x de afstand lopen alle 7 pups binnen heb. pfffff uiteraard gelden dezelfde rituelen als de zon weer doorbreekt, en we buiten gaan spelen... alleen dan vice versa. Ik moet zeggen dat de bespiering van de pups ook in enkele dagen met sprongen vooruit is gegaan!

Daarnaast heeft Vincent ook nog een activiteit voor me in petto; grote kerel, en papa of geen papa, hij blijft een kleuter. Dacht ik dat hij zijn schoenen-opvreten-en-in-de-tuin-verstoppen gedrag nu wel afgeleerd zou hebben... mooi niet dus. Afgelopen week heb ik ongeveer een half uur naar mijn crocs lopen zoeken. (Ja, sorrie die dingen zitten nu eenmaal lekker, zijn ideaal in huis en bij de pups, en ik kan er zelfs mee in de regen door het gras lopen om pups binnen te loodsen)
Enfin, ik ruim natuurlijk niks op waardoor mijn schoenen (crocs in dit geval) dus voor de bank blijven slingeren. Als ik ze dan weer aan wil doen, zouden ze daar toch moeten staan. Niet dus. Boven gaan kijken, ook niet. Het hele huis doorzocht, geen crocs. 3x naar boven (trap op, trap af) om toch te verzekeren dat ik goed gekeken heb... geen crocs. Nog een keer het hele huis doorgelopen... niemand kan ze toch weggehaald hebben, ik woon immers 'alleen'!
Op blote voeten de pups maar binnen gehaald, en wat zie ik daar achter op het gras liggen? hmmm, daar lag Vincent vanmiddag ook.... juist, met mijn crocs dus. Bedankt Vince.
Ook puppy speelgoed is machtig interessant; Muffin is alleen maar jaloers op al dat eten wat ze 5x per dag aan haar neus voorbij ziet gaan, maar Vincent jat gewoon speelgoed uit de puppy kennel. Zo kom ik af en toe een verwaald eendje of varken tegen in de tuin of in de keuken(?), wat toch echt eerst bij de pups in de kennel lag. En ik ben de flosstoy al 2 dagen 'kwijt'. Vandaag had Vincent weer dikke pret, want hij had de petfles met korrels erin gevonden (gewoon een leuk rammel-speeltje voor de pups) nadat hij eerst het Bo-Ghy-bed bezet had, lag hij prinsheerlijk de dop van de fles af te knagen, en was hij helemaal in zijn nopjes met zijn verovering. Ach ja.... mannen; ze worden toch nooit echt volwassen? :-)

zaterdag 6 juni 2009

Ritme

Bijna 5 weken zijn ze alweer, de 7 ukkepukken. Ze rennen, spelen en ontdekken elke dag wat nieuws. Afgelopen week heb ik een super ruime kennel voor ze gebouwd op het gras. Het speelhuis staat weer opgesteld, en van tante Nelleke hebben ze een speeltunneltje gekregen. Wat een lol! Bij droog weer liggen ze lekker de hele dag buiten, vallen ze in slaap in de tunnel of onder de glijbaan, eten ze buiten en rennen ze lekker door het gras. Ik zie dat de beweging ze goed doet; ze gaan elke dag beter lopen, en de dikke bolle buiken nemen af tot normale puppy vorm.

Na alle hectiek van de laatste weken, (de zorg in de eerste kraamtijd, de Euro OES, alle visite, buitenlandse vrienden die het Euro OES bezoek combineerden met een puppybezoek + borrel in villa kakelbond, werk etc etc) lijkt het erop dat ik de laatste dagen weer een beetje in mijn eigen ritme ga komen.
Het is natuurlijk al een idioot idee om in je uppie 7 honden, een nest en een huis + tuin(tje) bij te houden.. doe daar ook nog ff een hectische tijd met werk bij en een hoop bezoek en dan krijg je zelfs mij gek!
Een van de preventie maatregelen die mij moet helpen te overleven is dat we puppymiddagen hebben ingelast. In plaats van de hele week door bezoek, komt iedereen gewoon tegelijk op zondag middag. Afgelopen maandag was de eerste puppy middag. Wat een succes! Het is leuk om iedereen ervaringen en verhalen uit te zien wisselen. De pupjes werden door iedereen geknuffeld en opgepakt, en ik zorgde voor de natjes en droogjes. Om 5 uur was iedereen weer weg, en kon de rust hier wederkeren.
Na een drukke werkweek heb ik ook vandaag de tijd voor mezelf genomen, en zijn Coco Shanti en Chanel lekker geborsteld. Tijd voor mezelf om gewoon eens een uur tussen de pups te zitten, te knuffelen, te genieten. Schitterende foto's gemaakt... (wat ben ik blij met mijn nieuwe zoom objectief!) Morgen ochtend Muffin nog badderen, en dan liggen we weer op schema voordat morgen middag het hek weer open gaat voor bezoekers :-)

dinsdag 2 juni 2009

Opgroeien

kleine pupjes worden groot... althans, zo hoort het te gaan. Vanaf de geboorte heb ik eerst 1, en na enkele dagen nog 2 andere pupjes bijvoedingen gegeven om ze maar te laten groeien. Elke 3 uur kregen ze een voeding, een knuffel en een 'peptalk'... ze groeiden langzaam, en telkens als ik mijn hulp af bouwde, vielen ze terug. Dus bleef ik bijvoeden en de extra zorg verlenen. In de natuur zouden ze de eerste dagen niet overleeft hebben, maar duh.. we leven niet in de wildernis, en ieder wezentje dat een kans heeft... zal een kans krijgen.
Toch doet de natuur soms wrede dingen...en moet je daar als fokker toch naar luisteren. Na 3 weken bleken Ieniemienie, Stippel en PJ niet in staat om te groeien, en zouden ze nooit een grote sterke Bobtail worden. Ik heb na 3 weken knokken de besloten om ze naar de rainbowbridge te laten gaan.
Wat een drama, wat een verdriet. Voor mij, om afscheid te nemen van 3 hummels waar ik 3 weken heel intensief mee bezig ben geweest... maar zeker voor 3 gezinneen die nadat ze de blij waren gemaakt met de geboorte, pups hadden gezien en geknuffeld te horen kregen dat er toch geen pupje voor hun zou zijn...
jeetje wat een verdriet... maar toch is het beter zo, en ondanks al mijn tranen afgelopen week, kan ik nu van mijn nest genieten zonder telkens uitsluitend aandacht voor de 3 achterblijvers te hebben. Nee, nu heb ik eindelijk tijd een oog voor 7 pups die beginnen te lopen, te ontdekken, zelf eten en ook knuffels nodig hebben.

7 pups die al 3x per dag zelf vlees eten, en inmiddels verhuist zijn naar het honden huis. Nieuw voor mij, om pups niet in de huiskamer te hebben... maar erg leuk voor hun, want ze hebben nu alle ruimte! Ze 'wonen' naast papa en tante Chanel, die hun 7 buurtjes reuze leuk vinden. Op mooie dagen zoals gisteren en vandaag zijn ze buiten, in een puppyren onder de parasol. Ze ontdekken elke dag wat nieuws, en nemen elke extra meter die ze krijgen graag in gebruik! Vandaag was de eerste kennismaking met gras... eerst wat raar, daarna erg leuk!
Hun speelgoed wordt intensief gebruikt, maar hun lieveling is nog steeds het 'schaap-kussen' waar ze aan kluiven, trekken, overheen klimmen, veroveren en bovenop slapen.
Dus tegenwoordig zeggen we 's avonds dus ook maar 'Schaap lekker'

dinsdag 19 mei 2009

Alles draait om eten

Wat doe ik zoal de hele dag?
pups aanleggen, Shanti helpen om te gaan liggen zonder op zwervende pups te drukken. Kist schoonmaken, werken, pups aanleggen, werken, pups laten drinken, pups wegen, puppy visite ontvangen, huis schoonmaken, pups laten drinken, andere honden verzorgen, pups voeden, pups wegen, 2 uurtjes slapen, pups voeden, 2 uurtjes slapen etc etc

Nee, het is geen klaagzang! Het is nog steeds erg leuk, maar alles blijft spannend rondom de 3 kleintjes. Ze groeien wel, maar erg traag. En er hoeft maar iets kleins te gebeuren, of ze staan weer stil, of vallen zelfs weer 10 gram af. 2 stapjes naar voren, 1 stapje terug. Elke weeg-beurt is spannend, en vergt wat stress bij mij. Ze lijken zo tevreden, en hebben volop energie.... toch blijven ze ver achter bij de dikkerts.

Shanti doet het perfect. Afgelopen weekend heb ik haar lekker van top tot teen in bad gestopt en geborsteld. Wat genoot ze ervan! Even gewoon aandacht voor haar..
Ze eet inmiddels 3x zoveel als normaal, en dan ook nog eens speciaal voer met extra voedingstoffen voor haar zodat ze geen roofbouw op haar eigen lichaam hoeft te plegen. De pups nemen wel... dat zijn eigenlijk net parasietjes ;-)

Als ik zo een dag in ogenschouw neem, staat alles in het teken van eten. Eten voor Shanti, eten voor de pups.
Eerder al probeerde ik flesvoedingen bij te geven, echter kleine eigenwijze pupjes die een prima mama hebben willen geen fles! Zodoende zorgde Shanti voor de groten, en de 3 kleinsten kregen van mij sonde voedingen erbij. Helaas worden ze daar nu weer net te groot voor (Stippel werkte alles er gewoon weer uit!) dus deed Shanti alles alleen. Gelukkig is het vandaag eindelijk bij de hele familie doorgedrongen hoe lekker een fles voeding is, en de een na de ander lurkte enkele cc's naar binnen. Jubel jubel! Godzijdank! Nu kan ik weer gaan helpen, en kan ik hopelijk de kleintjes weer verder op weg helpen om achter hun grote broertjes en zusjes aan te groeien!
En als ze dan wat groter zijn... dan kan ik ook de nachtvoedingen terug gaan brengen... en misschien wel weer in mijn eigen bed gaan slapen! ohh.... dat zou luxe zijn? haha

Ach ja, dus alles draait om eten...
Ondertussen worden ze steeds leuker; de oogjes zijn aan het kieren, zojuist reageerden er al enkele pups op geluid, en ze stappen al wat klungelig door de kist heen. Nog een weekje en dan rennen ze waarschijnlijk al!

dinsdag 12 mei 2009

Trots en moe

Ik leef op adrealine... het is ongelovelijk, maar echt waar. Ik slaap amper, elke 2 of nu 2,5 uur voed ik de 3 kleintjes bij. dag en nacht, 7 x 24... Het gaat goed met alle pups, nu wel. De grote spanning of Ieniemienie het zou gaan redden begint af te nemen. Ze groeien nu elke dag mooi 10% van hun gewicht, en dat is keurig. De verhoudingen tussen de groten en de kleintjes zijn ver te zoeken, dus de ukkies liggen in een beschermde omgeving in de kist. Zo hoeven ze niet tegen de dikke broers en zusjes op te boksen en verliezen ze geen energie die ze zo nodig hebben om te groeien.

Ik loop nog steeds naast mijn schoenen van trots. Het voelt alsof ik de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen! Ben ik kennelblind aan het worden, of zijn ze echt zo mooi? Wat maakt het uit... ik ben er blij mee, en de mensen die deze pups in hun gezinnen gaan opnemen ook. Wat willen we nog meer?

Nou ja, een beetje nachtrust zou wel fijn zijn...

woensdag 6 mei 2009

Daar zijn ze dan...

Mijn broer zei; 'wow, als je het doet.. doe je het wel meteen goed!'
Shanti ligt tevreden in de kist naast me, met haar 10 tevreden pups aan haar buik. Het kleinste teefje (Ieniemienie) was bij de geboorte al 200gr minder dan haar dikste broer, en heeft een zware nacht achter de rug. Ik knok om haar er doorheen te krijgen, en zij knokt zeker zo hard mee. Dat geeft hoop.
Slaaptekort speelt me parten.. 1 nacht onrustig geslapen, 1 nacht helemaal niet geslapen en afgelopen nacht met wat hazeslaapjes bij elkaar opgeteld misschien 3 uur kunnen doen?
Maar, de adrealine stroomt door mijn lijf en rusten doen we later wel.
De bijnamen komen alweer spontaan voorbij. Voor mij geen pup 1 t/m 10. Nee, een hond heeft een naam, en een pup in het nest dus ook. We hebben dus Ienieminie, de kleinste. PJ voor de reu die zoveel zwart heeft dat hij net een Pyjama aan heeft. Piraatje voor de kleine meid met het zwarte oog etc..

Vandaag maar toch wat proberen te werken, met een schuin oog op de werpkist. Wat een euforie!

vrijdag 1 mei 2009

Aftellen

De laatste week is ingegaan en het aftellen is begonnen. Bij alle zwangerschappen van mijn meiden in het verleden, vond ik de laatste week altijd het langst duren. En nu ervaar ik dat weer exact hetzelfde. Daarbij komt nog eens dat ik -doordat Vincent haar 3 dagen achtereen gedekt heeft- niet precies weet wanneer we dus op de 63e dag uitkomen. Volgens de echo zou het donderdag zijn... maar ja, diezelfde echo liet maar 4 pups zien. Als we nu naar Shanti's bolle buik kijken krioelt het daar vanbinnen en staat haar huid strak als een ballon. Uhhh dat zouden wel 4 dikke mega pups moeten zijn, en veel (heel veel!) vruchtwater. Ja alles is mogelijk, maar aan de omvang en de beweging in haar buik te zien en te voelen reken ik stiekem toch op een flink nest. Ach, we zullen zien. Ik ben alleen ongeduldig en nieuwsgierig en ik wil het weten en ik wil ze zien en, en, en... nou ja het duurt zo lang! ;-)


Vandaag ga ik de werpkist neerzetten. Voor het eerst niet in de huiskamer, maar in mijn werkkamer. Zo zal ik de hele dag bij Shanti en haar pups zijn, ook als ik werk. Ze kan er lekker rustig voor haar pups zorgen, zonder dat de andere honden met hun nieuwsgierigheid onrust kunnen veroorzaken. Logeerbed staat ernaast, dus ik zal de komende weken beneden bij haar kunnen zijn.
De werpkist kan weer van zolder worden gehaald, de vetbedden en handdoeken wassen, spulletjes voor (tijdens en na) de geboorte afstoffen en de nieuwe bodem voor de kist op maat maken. Ik heb een warmte plaat aangeschaft. Een soort sudderplaat voor puppies zeg maar :-) Uit allerlei onderzoeken is gebleken dat dmv vloerverwarming de warmte beter en constant op peil gehouden kan worden, en dat warmte van onderaf aangenamer is dan via een lamp bovenaf, en pups minder snel uitdrogen. De plaat beslaat maar de helft van de kist dus Shanti kan ernaast gaan liggen zonder de warmte. Ik ben erg benieuwd hoe ons dit gaat bevallen.
Ondertussen zijn we natuurlijk ook alweer druk bezig met de namen voor pups. Moeilijk hoor.... ik weet dus niet hoeveel het er worden, maar de stamboomnamen moeten wel binnen 10 dagen bij de kennelclub binnen zijn. Ik heb er nu 5 voor reuen, en 5 voor teven. Het thema? Ja, wat kan het anders worden dan wanneer je de meest heerlijke Franse Parfum en de absolute top Franse Champagne combineert... dat worden dus Fransozen!
Nog 3, 4 of 5 dagen wachten... laat ze nou maar geboren worden dan kan mijn onrust weer bedaren.

donderdag 23 april 2009

Thuis

Zoals het klokje thuis klikt....
lekker oudbollig, maar wel waar. We hebben heerlijke dagen in Zuid Frankrijk gehad; mooi weer, mooie omgeving, lekker 'niks moeten'.. en toch is het altijd heerlijk om weer thuis te komen, en alle boppers weer om me heen te hebben.
Na de heenreis en 2 dagen in regenachtig Barelona aan het werk te zijn geweest zijn we snel de zon in Frankrijk op gaan zoeken. In Monaco aangekomen zagen we direct bekenden voor de show, en met alle campers/caravans op de boulevard van Fontveille geparkeeerd. Op de show werd zwangere Shanti beste teef en daarmee is haar 13e titel een feit. Breed record holder... geen andere OES op de wereld haalde eerder 13 kampioens titels! Haar hormonen speelde ons parten bij de strijd om het BOB; ze wilde niet meer lopen, en gaf de overwinning daarmee aan de reu. Prima, wij hadden waar we voor kwamen! Vincent werd door Romy (onze Belgische tophandler en vriendin!) geshowd maar kon het CAC net niet in de wacht slepen en werd reserve Beste reu met CAC/ RCACIB.
Ook de show in Frejus werd door de boppers met goed succes (CAC's en CACIB's)afgerond, net als de show in San Remo. Al met al dus prima show successen en veel gezelligheid op onze route de Mediterranee.

Ondertussen is Shanti haar buik aan het groeien, en zijn we ook weer aan het 'opmeten'. Haar buikomvang is in 13 dagen met 13cm gegroeid! oeps... dat gaat wel hard! Sinds de 21e dag van de dracht wil ze slecht eten, en tot op de dag van vandaag doe ik veel moeite om alleen al een standaard portie voeding naar binnen te krijgen bij haar; vlees, blikvoer en de laatste dagen is 'zalm uit blik' het magische middel om Shanti haar hormonen te kunnen overtuigen, en haar te vertellen dat ze echt wat moet eten. Ondertussen groeit haar buik maar door...
Afgelopen dagen zijn ook Bo-Ghy, Babs, Muffin en Coco weer opgehaald, en gisteravond hadden we de reunie compleet! Na de vakantie en na 8 weken afwezigheid van Muffin zijn we weer compleet. Ik voel me als een tevreden moederkloek, met alle kinders weer thuis om zich heen. Wat een rijkdom.

De oudjes (Coco en Bo-Ghy) maken een vermoeide indruk. Ze zijn knorrig, en willen slapen, wat ze dus ook doen. Muffin heeft de eerste nacht thuis zo hard gesnurkt dat ik er boven wakker van werd! Babs is (altijd) gewoon Babs, Vincent is stapelverliefd op de 'net-weer-thuis-en-oh-zo-loopse-Muffin', Chanel vond het wel lekker rustig op vakantie, en moet even wennen aan alle roedel regels. En Shanti....pffffffffff uhhh, pfffffffffff oh ja, Shanti haar buik moet nog 2 weken groeien, maar nu slaapt ze het liefst, pffffffffffffff en zucht en puft ze omdat het allemaal wel 'in de weg zit'.

Als mooie afsluiting op onze vakantie hebben we gisteren Doughnut zijn heupen offieel laten röntgenen; grote opluchting en super blijdschap bij zowel Kim als mijzelf; de foto's zien er prima uit, nu alleen nog wachten op de officiele beoordeling van de NL Kennelclub. Dat kan alttijd wel even duren, maar de stress is nu wat beperkt omdat we weten dat het wel goed zit :-)

vrijdag 3 april 2009

Roze wolk

Je hebt soms van die dagen, dat het allemaal niet beter en mooier kan. Ik heb nu zelfs een hele week dat ik al met mijn hoofd in de wolken loop!
Afgelopen weekend hadden we een gezellig weekend gepland in Luxemburg. Vincent en Chanel waren ingeschreven op de CACIB show, en er zouden ook enkele bevriende fokkers komen. Zodoende zaten we 's avonds op de camperplaats in goed gezelschap aan de tapas en wijn, en konden we de volgende ochtend tijdig present zijn op de show. De OES van de Engelse vrienden werd Luxemburgs kampioen, maar helaas moesten Xicko en Vinent het vooorbij laten gaan. Chanel kreeg wel het CAC waarmee ze haar eerste titel binnen heeft! Ons klein meisje is Luxemburgs kampioen, op amper 21 maanden leeftijd! Hiep hiep, wat een feest!

Na 4 weken stress en nagelbijten, kon ik op 1 April bij Walter de echo laten maken om te kijken of Shanti zwanger is; Ik heb nog nooit zo tegen dat moment opgezien. Na de 'lege beelden' van Muffin en Stacey durf ik geen enkele waarde meer te hechten aan alle (schijn-) dracht verschijnselen van dames. Ook die van Shanti niet.
Gelukkig kwamen er direct pups op het echo beeld, ik kon ik mijn stress laten varen. Het is gelukt.... Shanti is zwanger... na 2 jaar worden er weer pups verwacht in Villa Kakelbond! Nu maar rustig aftellen naar 7 mei.

Maar eerst gaan we nog op vakantie. De show's aan de Mediteranee staan op de planning. (Monaco, Frejus en San Remo) Shanti, Vincent en Chanel gaan mee. De rest gaat logeren. Als klap op de vuurpijl vond mijn manager het wel een goed idee als ik eerst even langs de klant in Barcelona ga. Dit wil zeggen dat ik 5 dagen eerder weg kan, en bij Barcelona op een camping kan gaan staan. Ik zal daar 1,5 dag op kantoor moeten zijn, en verder kan ik op de camping lekker in de zon en van de omgeving genieten... wat een leven!

zondag 22 maart 2009

Voorjaar

Het voorjaar zet eindelijk door; de zon schijnt, aangenamere temperaturen, de deuren gaan weer open. De winterjassen van Bo-Ghy en Coco zijn uit, en de forsythia kleurt al geel. Nee, voor ons geen krokusjes of narcissen in de tuin. Ooit stonden die hier wel- geerft van de oude bewoners- maar dergelijke kwetsbare schoonheid overleefde de verbouwing en de boppers niet. Dus na 4 jaar is daar helaas weinig meer van over en kijken wij dus naar de Bopper-proof-forsythia die ons het voorjaar aankondigd. In ons oude huis stond het grasveld eind februari al vol met sneeuwklokjes; echte, wilde sterke sneeuwklokjes. Ze waren net onkruid: onverwoestbaar, en ons hele grasveld zag wit. Voor ons het teken dat het voorjaar kwam. Max leefde altijd op na de zware wintertijd, als de sneeuwklokjes in bloei stonden. Het laatste jaar lukte het hem net niet meer, en overleed hij begin Februari op bijna 12 jarige leeftijd. Voor mij zijn sneeuwklokjes dan ook altijd 'de groetjes van Max'

Nu Bo-Ghy en Coco hun winterjas uit hebben gedaan komen alle knobbeltjes en bultjes ook meteen weer in het vizier. Zeker bij Bo-Ghy merk ik nu dat hij afgevallen is, en bespiering aan het verliezen is. Hij is stram, en gedraagt zich als een oude man. De winter heeft hem geen goed gedaan. Hopelijk fleurt hij van de zonnestralen weer wat op, en gaan we over 2 maanden in volle glorie zijn 11e verjaardag vieren.
Coco is wel wat stram, maar hobbelt vrolijk mee. Loopt elke avond nog de trap op (oke, ik geef haar wel een 'kontje') en ze wandelt nog gezellig mee door het bos. Ze is wel weer blij met haar coupe teddybear. Vond ik het de vorige keer nog zo vreselijk om haar kort te zetten, nu was die emotionele drempel blijkbaar wat lager en is ze weer rap van haar dikke klitten-jas ontdaan. Deze keer zijn we er allebei blij mee, en zo blijven mijn handen ook redelijk gespaard.

woensdag 11 maart 2009

Invasion of the OES (part IV- the end)

Het is stil...





Het zijn er nog maar 6, en die slapen ook nog 's. Vanavond eten gegeven zonder hectiek, maar wel aan 6 boppers die -na 4 jaar vast ritueel- nu opeens wel door de tuindeuren naar buiten willen na het eten! ...want dat hebben we de hele week zo gedaan. (...)



Stil....
Ze waren wel blij om hun eigen baasjes weer te zien, en om in de camper weer mee naar huis te mogen. Het lijkt me leuk als ze nog eens terugkomen. Maar dan wel graag als er geen loopse teven zijn, en in een jaargetijde dat het wat minder nat is.


Het is echt heel stil hoor, met maar 6 honden in huis...........

maandag 9 maart 2009

Invasion of the OES (part III)

Het is rustig nu... alle 13 boppers hebben buitengespeeld zijn moe en hebben ergens in huis een plekje gezocht om uit te rusten. Ik hou me ook maar even gedeist; geen slapende honden wakker maken!
Een moment van rust is ook niet zo verkeerd want ik kom wel aan mijn beweging met die beestenboel, daar is geen sportschool voor nodig. 2x daags poep ruimen van 13 stuks, staat volgens mij wel gelijk aan een half uurtje crosstrainer? En het 13-honden-voeren-binnen-20-minuten toch wel aan een kwartiertje op de hometrainer!
En dan hebben we het nog niet over ontelbare keren trap op en af lopen om de wasmachine van steeds weer een nieuwe lading vetbedden te voorzien, de vloer in het hondenhuis dweilen, de ontelbare kilometers die ik door huis en tuin afleg met mijn gietertje om alle waterbakken maar weer aan te vullen, of de was-knip-en-scheer actie voor 5 boppers van afgelopen weekend, nog los van het feit dat Vincent en Chanel hun gewone wekelijkse borstel en was beurt ook niet hebben gemist.
Je zou denken dat ik daardoor gigantisch calorieen aan het verbranden ben, en dus al zeker enkele kilo's verloren moet hebben... Tja, was het het maar waar! Als dat zo was dan zouden ze nog wel een weekje extra mogen blijven.

Maar ik moet zeggen dat we allemaal steeds meer in het ritme komen en het gaat ons steeds makkelijker af. Het voorsorteren voor het eten, het vinden van de voerbak en het vinden van de eigen slaapplaats. Nog even en we weten niet meer beter! haha als het zo ver komt, dan wordt het de hoogste tijd dat iedereen weer naar zijn eigen huis gaat.. Maar we mogen nog even 2 dagen genieten van onze kluwe Bobveel




Helaas, het is me niet gelukt om ze allemaal tegelijk op 1 foto te krijgen...

zaterdag 7 maart 2009

Invasion of the OES (part II)

Na 2 dagen regen was het hier binnen niet meer te harden... 13 zeiknatte honden. Raam open om te ventileren, verwarming aan om het warm te krijgen en maar hopen dat de meute wil drogen. NOT dus. De honden hadden dikke pret, niks mis mee. Maar ik vond het gisteravond zorgelijk worden.
De oude honden worden zowel bij S&N als hier regelmatig kort gezet, en eerlijk gezegd wachten we op het voorjaar om de dikke wintervachten er snel af te gaan halen. Afgelopen week maakten we nog een geintje dat we een 'Bob-scheer-dag' zouden gaan plannen zodra de vorst over is.
Nu zag ik oude honden, met dikke vachten van 5 cm lang, die niet meer droog werden. Zoveel nattigheid in een huis krijg ik niet droog en warm. Koude natte oude lijven dus; Dit kon gevolgen gaan hebben voor de oudjes! Dus -lang leve de mobieltjes- naar de UK gebeld en gevraagd of ik hun oudjes ook kort mocht gaan zetten. Geen probleem vooor hen, graag zelfs!
Gisteravond al begonnen, en vanmorgen verder om de tondeuze te laten zoemen. Alle natte stinkende oude haren eraf, honden in bad en nu heb ik er alweer 4 kort en fris rondlopen! Zelf genieten ze er ook van. Vandaag scheen de zon gelukkig, dus deuren open, vetbedden gewassen, hondenhuis fris met Dethol dweilen... en maar roepen tegen de oudjes hoe mooooooooooi ze zijn!!!!

In de afgelopen dagen is het weeshuis-eet-ritueel=kwartje ook bij iedereen gevallen, hetgeen het leven wat makkelijker maakt. Je kan je voorstellen dat het om wat hectiek en logistieke uitdagingen vraagt als je 13 honden tegelijk eten wilt geven. Dus heb ik ervoor gekozen om het al in 2 ploegen te doen. Vandaag snapte de logees al op welke plek ze hun bak mogen verwachten, dus dat vergemakkelijkt het geheel al met 50%;
de eerste ploeg bestaat uit mijn honden + Saxofien, en daarna in ploeg 2 komt de rest. De eerste dagen had dat nogal wat voeten in de aarde, maar nu snapt iedereen wat de bedoeling is, dus behalve de groepen voor te sorteren gaat alles smoothly (ze lopen in een mix buiten te spelen, dus moeten we eerst voorsorteren naar de juiste eetploeg)
De 13 honden worden buiten in 2 groepen verdeeld (grasveld/speelplaats) Vince binnen appart ivm loopse dame.
- alle bakken voor mijn honden worden gevuld + 1 bak voor Saxofien
- Vince krijgt zijn bak, kennel sluiten
- mijn honden + Saxofien binnen, iedereen rent naar zijn eigen bak en 'fien naar de keuken om te eten.
- na het eten moet iedereen via de tuindeuren weer naar buiten (op grasveld) Vincent blijft zitten waar hij zit
- ondertussen alle overige bakken gevuld, en de achterdeur openen
- 6 honden stormen binnen, Sjaan springt rond. Jones naar de keuken begeleiden en bak geven, Xicko staat al in zijn kennel te wachten en krijgt zijn bak. Sjaan springt rond. Gina loopt naar de 3e kennel en krijgt haar bak, Sjaan springt nog steeds en krijgt nu haar bak in kennel 4. Veejee volgt me op de voet en weet al in welk hoekje van het hondehuis haar bak zal komen, net als Pebbles die me volgt tot haar bak in een ander hoekje voor haar wordt geplaatst.
- Vincent kan nu weer naar buiten op de speelplaats, gevolgt door de anderen die klaar zijn met eten.
pfffffffffffff Inge kan alle bakken opruimen, de invasie Bobveel heeft gegeten. Morgen ochtend weer hetzelfde ritueel, net als morgen avond, maandag ochtend etc...

Ondertussen mis ik Muffin. Kan je het voorstellen? 13 honden, en toch 1 missen? Vandaag zag ik dat de voetbal nog op de zelfde plaats naast de achterdeur ligt als waar zij hem vorige week heeft achtergelaten.... ik wordt peerfect op de hoogte gehouden over haar wel en wee, en ze schijnt ons allerminst te missen. Dat doet me goed, en dat geeft wat troost. Over 5 weken is ze weer thuis en gaat ze weer mee naar de Cote D'azur, samen door de bergen en over het strand lopen. Da's een mooi vooruitzicht.