Afgelopen week liep wat anders dan gepland. Mijn time-out kwam net te laat, of toch op tijd en heeft me behoedt van totale ramp spoed.. wie zal het zeggen? In elk geval vlogen zondag avond de mexicaanse bacillen me naar de strot, en lag ik gedrogeerd met een dosis hoestdrank plat op de bank. De honden vonden dit erg gezellig, en had ik een dekbed op de bank gelegd om mijn koorts rillingen te beperken... Jammer dan, er lagen 3 of 4 honden boven op, en ik lag ernaast. Wat hadden ze het goed zo, en wat hadden ze het naar hun zin. Helaas werd naar mijn mening niet gevraagd.
Maandag dus maar wat collega's ingeseind dat ik niet naar Eindhoven en Den Bosch zou komen, maar dat ik smiddag's wel wat mail weg zou werken. Dit lukte ook wel, tot een uur of 3 waarna ik maar weer op de bank ben neergestort.. met de honden.
Ook loge-hond Riitta (dochter van Bo-Ghy) toonde al haar Youandi genen, en vond het nu toch echt haar beurt om een prominente plaats op de bank in te nemen bij mij.
Even later maakte ze wel plaats voor half-zusje Shanti, die op identieke wijze op de bank stapt, positie bepaald, zich om laat vallen en vier voeten in de lucht uitstrekt onder begeleiding van een diepe zucht. Hoezo aangeleerd gedrag....? ..dit zijn genetisch bepaalde idote gedragingen... en dat is allemaal papa Bo-Ghy zijn schuld. :-)
Vincent doet het minder subtiel; ook al lig ik al op de bank, ookal ligt Shanti daarnaast, voor hem is dit geen belemmering om op de bank te stappen, en zich met zijn volle 45 kilo om te laten vallen en zo in een innige knuffel met mij te belanden. 'Typisch geval van jammer' dat Shanti daar al lag.... die wurmt zich daar maar onderuit en kiest inderdaad eieren voor haar geld.
En ik lag daar -met bonkend hoofd, hoestend en proestend van de lach en de mexicaanse bacillen- ook nog ergens tussen...
Na anderhave dag was het wel weer gedaan met de rust en was ik voldoende bijgetankt om weer op locatie aan het werk te gaan. Tot grote spijt van de honden die het zo gezellig vonden met mij thuis en op de bank.
Aangezien ik nog steeds mijn rotzooi niet opruim, slingerde na deze 2 dagen thuis in pyjama, fleece-trui en pantoffels nog wel het een en ander rond. Terwijl ik gisteravond wat achterstallig werk zag weg te werken achter de laptop, hoorde ik een hond kauwen/kluiven...
"who the ff... is daar aan het kluiven?
Vince, wat heb je daar? Laat eens los.... NU los! Oh, dank je... dat is mijn pantoffel. Waar is dan de andere?"
een meter verderop ligt Chanel mij met haar meest onweerstaanbare blik aan te kijken, en lijkt het liefste en onschuldigste meisje van de hele wereld... yeah, right. Niet te vertrouwen dus.
"Chanel, wat heb jij daar... wat ligt er onder jouw poten?.. sta eens op... jaja... geef die maar hier. Dank je, groooote meid!"
Dat was dus de andere pantoffel. Gelukkig heb ik weer een symetrisch paar... want ze zijn synchroon aangevreten door broer en zus.
Dan kan ik hier natuurlijk nog melden dat onze Pien afgelopen week voor de echo is geweest, en helemaal vol met puppies zit!!! Het liefdespel tussen haar en Doughnut was al een sprookje, maar dat we nu een buik vol pups zien is natuurlijk helemaal te gek. Eind November zal het kroost geboren worden en hopen we op net zo'n leuk nest als eerder dit jaar. Met zulke ouders, moet dat vast wel gaan lukken. Ik doe nog wel ff rustig aan de komende weken, en dan kunnen we over 5 weken er weer vollop tegenaan in de kraamtijd!
