Na een idiote 40 urige werk week die ik in 3 dagen had weten te proppen, konden we afgelopen donderdag middag richting Hongarije vertrekken. De reis is bijna 1200km, en is met de camper niet in 1 dag te doen. Dus donderdag maar alvast 400km tot in Zuid Duitsland, en vrijdag de rest. Na alle drukte van de afgelopen dagen was ik moe en telde ik de kilometers af naar de camperplaats die me was aanbevolen door mede exposanten. Het zou een prima plek zijn waar ook de honden goed konden worden uitgelaten. (érg belangrijk!) Bij aankomst bleek het een populaire en drukbezochte plaats te zijn, maar we konden op het achterste veld nog wel aansluiten in de rij campers. Het was donker, maar het was duidelijk dat de beste plaatsen vooraan bij het water waren. Het was heerlijk rustig....todat de goederentrein voorbij kwam. Ik was te moe om me er druk om te maken, en nadat we wat gegeten hadden plofte ik bewusteloos in mijn bed. Helaas blééf die trein maar voorbijkomen (voor mijn gevoel elke 3 minuten) en vanaf 6 uur kwam het verkeer op gang en bleken we onder de brug van een drukke toegangs weg te staan. Om half 7 dus maar opgestaan en snel verder gaan rijden. Toen de zon op was zijn we ergens op een zonnige parking rustig gaan ontbijten en waren we wel al lekker wat kilometers opgeschoten. Om 4 uur kwamen we aan in een fort (het Monostori Eröd)... een hystorische plek vol vergane glorie. Er stonden 4 andere campers uit Duitsland, Zweden en Oostenrijk. Zo’n klein gezelschap schept een band en we hadden het erg gezellig samen. Ik was nog steeds moe..nadat ik Shanti had gewassen, gedroogd en deels geborsteld had kroop ik om half 10 alweer onder mijn dubbele dekbed, want erg warm was het buiten niet!
Om 7 uur liep de wekker weer af, honden werden uitgelaten en de catalogus opgehaald. Er bleken maar 3 OES ingeschreven, een gewijzigde keurmeester, en 53 honden vóór ons in de ring. De temparatuur viel mee (het was een buitenshow) en gelukkig was het droog. Alle tijd dus voor een warme douche, een ontbijt en Shanti te borstelen. Na héél lang wachten (waarbij het tóch wel erg frisjes werd..) waren we dan eindelijk om 2 uur smiddags aan de beurt. Shanti zou dit op haar sloffen moeten kunnen winnen, maar je weet het maar nooit... de andere teef had op wonderbaarlijke wijze ook onlangs andere show overwinningen in deze contrijen op haar naam gezet, dus afwachten wat er zou gaan gebeuren. De Hongaren die Corinna (de dochter van Shanti & Vince) hebben, en de bevriende Hongaren met de mooie Bobtails hadden niet ingeschreven vanwege de keurmeesters. Nou, ik snap nu waarom. Shanti kreeg het CAC (omdat ze als enige in de openklas stond) en verloor het CACIB vervolgens van de teef in de kampioensklasse... terwijl zelfs ik als mede exposant zó al 2 gigantische rasfouten van die hond kan noemen... Je hoeft niet van mijn Shanti te houden, om te kunnen weten dat ze geen echte ‘ras fouten’ heeft. Dus hoe kan dit?
De eigenaren van Corinna waren gekomen om te kijken (NB ze waren 160km komen rijden om Shanti & mij te komen supporteren, ondanks het feit dat ze dus zelf niet hadden ingeschreven) en tractereerden mij op een authentieke Hongaarse maaltijd die ze bereidden in mijn camper. Dit maakte de hele dag weer goed! Buiten werd het al weer erg fris, dus zaten we gezellig met 4 personen en 6 honden in de camper. Dit pastte prima... zolang we maar niet wilde opstaan of verplaatsen! Want, zoals we het gewent zijn van Bobtails.... ze lagen allemaal onder de tafel, of waren in het gangpad aangeschoven. :-) Na het heerlijke en gezellige eten gingen de Hongaren weer naar huis en dook ik weer vroeg mijn bed in.
Zondag ochtend liep de wekker weer om 7 uur af. Opstaan is nog nooit mijn sterktste kant geweest, en ik besloot spontaan dat ik best een uurtje later kon opstaan. Shanti was immers al helemaal klaar, dus als het moest kon ik haar in een half uur kant en klaar in de ring zetten. (de eerste keuringen beginnen om pas 10 uur) Het bleek mistig te zijn, en daardoor was het campeer veld ook erg vochtig. Shanti liep zowiezo al met haar laarzen aan om schoon te blijven, maar de anderen lopen natuurlijk ‘au naturel’. Mijn buren en ik hadden al eerder opgemerkt dat er ‘as’ op het veld lag. (Was hier eerder een soort heide-brand geweest, of campeerden wij hier legaal in de uitstrooi tuin van het locale crematorium?) Eerder maakte het ons niet zoveel uit... het was immers droog. Maar kan je je voorstellen hoe 5 OES er uitzien nadat ze door dit klamme zooitje hadden lopen rennen? Pooh moet smorgens écht even haar energie kwijt... die was dus zwart van tóp tot teen. Muffin, Vince en Chanel waren zwart van neus tot oren, en van tenen tot oksels.... wat was ik blij met Babs die door haar korte vachtje alleen maar zwarte voetjes had en Shanti die aan de riem met laarzen aan had gelopen. Ongeveer 2 minuten nadat de 6 boppers weer binnen waren gekomen zag mijn hele camper er net zo vies uit als de voeten en de smoel van Vincent... Als Shanti nu op de grond zou gaan liggen, zou ze helemaal goor zijn. Dus gauw de (schone-)bench uitgeklapt en Shanti er in. Mijn Duitse buurvrouw met Aussies kon wel janken toen ze haar show honden én haar caravan van binnen zag nadat haar man de honden uit had gelaten...
Uiteindelijk bleek dat vandaag zelfde keurvolgorde als de 1e dag werd gehanteerd, alleen nu met een andere keurmeester die wat meer vaart maakte. In alle rust dus Shanti klaar gemaakt, terwijl de andere honden lagen te drogen in de opkomende zon, in de hoop dat de zwarte as ook uit hun vacht zou vallen. Er was vandaag een andere reu, en nu ook 1 tussenklas teef ingeschreven. Dus ook vandaag maar weer slechts 4 OES op een CACIB show! Ik kende ook deze keurmeester niet en we zouden wel zien wat het vandaag zou worden. Helaas, ook deze keurmeester vond de andere teef de beste en Shanti kreeg weer het CAC voor haar deelname in de openklasse, net als de jonge teef zonder vacht in de tussenklasse. Wat een theater. Zo wordt je dus Hongaars kampioen.... je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. De échte prijzen zijn al vergeven, en zo komt het dus dat er op een centraal gelegen dubbele CACIB show (bijna op ‘t 3 landenpunt van Oostenrijk, Slowakije en Hongarije) maar 3 of 4 OES komen: de mooie honden blijven thuis omdat er toch niks echt te winnen valt.
Ik mocht tijdens deze show ook nog getuige zijn van de selectie van de Eukanuba world challenge award; de top 10 honden van Hongarije waren uitgenodigd om te strijden voor die ene prijs: de Hongaarse kennelclub vertegenwoordigen in de USA. De mooie OES (NB: deed niet mee aan de CACIB show!) de schitterende Beardie, de tóp Tibetaan en nog wel meer écht mooie honden stonden hier opgesteld. Iedereen wist al vooraf wie de winnaar zou zijn.... en jawel, ze kregen allemaal gelijk. De Komondor mag naar de USA. Een vieze, slecht gepresenteerde en stinkende hond, die ook zéker niet de beste vertegenwoordiger van zijn eigen ras, is wordt door de Hongaarse keurmeesters als gedelegeerde naar de USA gestuurd om te strijden voor “topdog of the world”. Jammer, wat een gemiste kans voor Hongarije... waar zoveel écht mooie honden lopen!
We zijn na deze vertoning maar gaan inpakken en zijn naar een camperplaats net over de grens in Oostenrijk gereden. Een heerlijke plek met veel ruimte en alle voorzieningen... met groen gras, netjes gemaaid en de honden konden hier heerlijk rennen en keten. Alle energie die ze eerder vandaag hadden opgehouden kwam er nu ineens uit. Het is frisjes buiten, dus de kachel in camper staat aan...en ik draai een blik erwtensoep open.
Een show in Hongarije: 2400 kilometer gereden...90 Euro inschrijfgeld betaald, 250 Euro aan diesel uitgegeven, 2 CAC’s voor de Hongaarse titel erbij... en weer één illusie armer. Maar wel een paar leuke dagen gehad, in goed gezelschap, een mooie omgeving waarin we lekker gewandeld hebben, en eindelijk weer een boek uitgelezen!
