Mag de tijd even stil staan?
Gewoon nu... STOP... en pas over een weekje ofzo weer verder gaan. Zo kan ik nog een weekje extra genieten van 7 schatten van pups, zien hoe ze spelen, slapen, eten, knuffelen...
Het is zo tegenstrijdig en het is een vreemde cyclus. Je verheugd je eerst op pups; uitkijken naar de eerste dag van de loopsheid, dan aftellen naar de dekking. Vol spanning 28 dagen wachten, en vervolgens blij met de echo. Aftellen naar de bevalling en dan begint het écht...
Pups in de werpkist, Chanel lekker aan het tutten. Samen genieten. Puppy mensen die al maanden wachtten kunnen geinformeerd worden... sommige blij, want er zijn 6 teven. Sommige teleurgesteld want er is maar 1 reu. Sommige mensen veranderen plots nog van mening, en besluiten dat ze pas over 1,5 jaar een pup willen, en sommige zullen terugbellen als de echtgenoot weer thuis is... Ach wat sneu; de beste man is waarschijnlijk nooit thuisgekomen en dus kon er nimmer teruggebeld worden.
Binnen een week waren er 7 gezinnen geselecteerd en dus geen pups meer beschikbaar. De pups groeien gestaag, en ik zit ze 'groot te kijken'. Laat de oogjes maar opengaan, laat de eerste stapjes maar komen....
Tijd vliegt, pups ontwikkelen zich vlot, het bezoek komt elke zondag, en werk gaat gewoon door (3 weken met laptop en telefoon naast de werpkist)
Sneeuw en kou zorgen ervoor dat ze pas met 5 weken naar buiten gaan. Eten, een rondje joggen en daarna meteen weer naar binnen. Natregenen en koude voetjes in de sneeuw hebben ze zich al snel ingeprent. En zo gaat het elke dag door... smorgens vroeg naar buiten terwijl ik binnen de boel schoonmaak, lekker spelen en rennen en na een uurtje weer binnen komen en in diepe slaap vallen terwijl ik aan het werk ga. De dag vliegt voorbij met werk, pups buiten, pups binnen, schoonmaken, eten geven, spelen, grote honden een aai, en snel weer naar de pups, en ondertussen telefoon aannemen. In de weekenden natuurlijk meer tijd voor de grote honden en meer rust om met de pups te knuffen en te spelen, en natuurlijk ook de zondag volgepland met puppy bezoek... dus ook het weekend vliegt voorbij.
Dagen vliegen voorbij, weken vliegen voorbij... en dan zijn ze plotseling al bijna 8 weken. Wat zijn ze leuk!!! Wat zijn ze lief!!! Normaal beginnen pups van 7 weken in een nest ruzie te maken.. elkaar een beetje treiteren, in elkaars oren en staart happen.. dat doen pijn en dat wordt dus met een hoop kabaal duidelijk gemaakt... Ze willen naar binnen, of juist naar buiten en laten dat duidelijk merken met behulp van stembanden. Deze periode zucht elke fokker dat het tijd is om te gaan... tijd voor nieuwe prikkels, meer aandacht en een familie om te entertainen.
Maar niet deze pups.... ik heb in al die jaren nog nooit zo'n lief nest meegemaakt! Nu is dat ook wel te verklaren aangezien het pups van Chanel zijn. (Chanel heeft maar 1 missie in haar leven: lief gevonden worden. En ze is zéér succesvol) Deze 7 Droompupjes zijn lief. Ze schreeuwen niet, ze maken geen ruzie, ze doen elkaar geen pijn, ze spelen zonder kabaal. Echte Droom pupjes dus!
Ach, het is echt zo tegenstrijdig; ik wil graag mijn 'eigen leven terug'... met het ritme van werk, mijn 6 honden en de weekenden thuis aan het rommelen of weg met de camper.
Maar ohhhh wat zal ik mijn 7 hummels missen, en wat zou ik graag nog wat langer van ze genieten!! De troost dat er 7 gezinnen aan het aftellen zijn tot het moment dat ze hun nieuw familie lid op kunnne halen, en de wetenschap dat mijn 7 pups de béste baasjes van de héle wereld krijgen bieden me troost.
Maar... kunnen we dan toch niet éven de tijd stilzetten... zodat ik toch nog een páár daagjes van mijn lieve hummels kan genieten?
