Op mijn vorige blog heb ik diverse hartverwarmende reacties gekregen, die me hebben overtuigd dat ik dit blog moet laten bestaan. Of dit in de huidige vorm zal zijn weet ik nog niet. De tijd zal het leren.
Ondertussen ben ik met Muffin aan het tobben. Haar operatie en herstel verliep goed, totdat haar lymfeklieren gingen opspelen. Net als bij vrouwen na een borst operatie, heeft ze vreselijk veel last van lymfevocht. Het vocht komt er sinds afgelopen zondag wel uitgelopen, en dus deppen, drogen en desinfecteren we enkele keren per dag de buikwond. Het heeft tijd nodig, maar het is spannend en inspannend om het zo te laten genezen. De wonden in haar lies en op haar dij zijn wel mooi aan het genezen. Aanstaande maandag mag ik beginnen met de hechtingen in haar dij te verwijderen.
Inmiddels heb ik haar hele achterpoten kort geknipt ivm hygiene. Het lymfevocht druipt bij tijd en wijlen langs haar achterpoten, dus haar vacht is daar ook meerdere malen per dag doordrenkt. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om de rest van haar vacht ook kort te zetten. Ze loopt dus eigenlijk wel straal voor schut, maar aangezien ze toch alleen binnen huis en tuin blijft maakt ons dat niks uit. De andere honden lachen haar ook niet uit, en voor mij is ze net zo knap als altijd. Met of zonder een 'Portugees waterhond kapsel'.
Door deze ontwikkelingen betekend het dus ook dat ze absolute rust moet houden. Voor haar is dit redelijk vol te houden, mits er in haar nabije omgeving niet teveel prikkels zijn die uitdagen tot actie. Dus... we zijn solidair. Allemaal!
Hoe rustiger ik blijf, des te makkelijker blijft zij naast me liggen. De hele dag als het moet. Ik zit dus achter de PC -met Muf onder tafel- te werken (ben weer halve dagen aan de slag) of zit in de tuin een boek te lezen en Muf ligt in de schaduw onder het bankje te slapen. Ik merk aan mijn broekriem dat deze rust niet bevorderlijk is voor mijn lijn... toch maar ff wat op gaan verzinnen. Maar eerst Muffin laten genezen.
Dan hebben we natuurlijk de andere honden. Ze vermaken zich prima in de tuin, en ik ben blij met de lap grond waar ze heerlijk kunnen rennen en ravotten met elkaar. Maar ze missen duidelijk de boswandelingen en de avond fietstochtjes. Echter, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de fiets te pakken en tegen Muffin te zeggen dat zij niet mee mag. Nee, we zijn solidair. We houden ons allemaal koest. (met het warme weer is dat nu niet eens zo'n probleem)
Toch merk ik natuurlijk dat met name Pooh haar energie niet kwijt kan, en ze wordt 'vervelend'. Ze loopt te stelen en te slopen... te klieren en te blaffen naar alles wat op het fietspad langs onze tuin komt. Ze begint ook praatjes te krijgen. Ze is nu bijna 1,5 jaar en vindt zichzelf een volwaardig roedel lid. Alles bij elkaar resulteerde dit afgelopen week tussen een 'bitch fight' tussen Pooh en Chanel, waar ik volledig door verrast werd. (ik kan me niet heugen dat hier geknokt werd...) Ik heb direct Muffin afgezonderd, aangezien zij als Alfa teef waarschijnlijk de boel wel zou willen 'regelen', maar dat zou funest zijn voor haar genezing. Gelukkig taalde ze er ook niet naar, en wonder boven wonder werden de 2 kattenkoppen direct de mond gesnoerd door... Vincent! Mijn menneke, mijn teddy bear... die altijd alleen maar lief en gezellig is en nog nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Hij sprong er tussen, gromde, blafte, gooide Chanel op haar rug en ging toen over haar heen staan. Gromde nog een keer naar Pooh dat ze moest wegwezen, en daarmee was de rust weer terug. Ik was sprakeloos, en ben trots op mijn roedeltje.
Ondertussen is alles weer bij het oude. Iedereen rommelt in de tuin, Pooh zoekt haar afleiding in de tuin en haar kop is inmiddels half kaalgevreten door de onderlinge spelletjes.
Nou ja, als je maar lol hebt... Chanel staat al korter ivm mijn hand operatie, Babs is al jaren kort, Muffin dus eerdaags ook... en Pooh schijnt ook hiermee solidair te willen zijn.
