laten we het eens over de meiden hebben... want de meiden houden me wel bezig de laatste tijd.
Allereerst natuurlijk Muffin, alias MufMuf. We zijn 2 weken verder, en eigenlijk veranderd er niet zoveel aan haar situatie. Mijn geheugen wordt wel steeds meer aangevuld met kleine voorvallen die wellicht toch allemaal met haar uiteindelijke ziektebeeld te maken hebben. Zo herinner ik me dat ze op één van de eerste dagen van de vakantie plotseling piepte toen er een andere hond tegen haar kop/ schouder aanbotste. Nader onderzoek leverder niets op, en Muffin liet verder ook niets meer merken waardoor ik er ook geen aandacht meer aan gaf. Nu denk ik...had dit voorval er al mee te maken?
Of de dag in Oostenrijk dat ze haar staart niet kon bewegen...ze kon niet kwispelen en als ze draafde hing haar staart als een slappe worst naar beneden. Een dag later was alles weer normaal en dacht ik dat er een spiertje of zenuw knel al gezeten. Nu klinkt het allemaal bij elkaar toch wel erg neurologisch, en heeft het misschien toch iets te maken met wat ze nu heeft?
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de klachten niet (alleen) door spondylose veroorzaakt kunnen worden. Het syndroom van Horner is toch nét ff anders dan wat Muf heeft (haar onderste ooglid hangt, niet het bovenste) en het feit dat ze af en toe zwalkt tijdens de eerste stappen en zelfs omvalt als ze lekker relaxed naast me staat om gekroeld te worden.... nee, dat is geen spondylose.
Wat dan wel? Is het toch een hersenbloeding geweest, of is het nog erger...? Ik weet het niet, en er is eigenlijk niet achter te komen zonder dat er een CT scan van haar koppie wordt gemaakt. Het feit dat ze hiervoor onder volledige narcose moet, en er ongeacht de uitslag toch niets gedaan kan worden heeft me doen besluiten om het niet te doen.
Muf en ik leven bij de dag. Soms hebben we een goede dag, en soms slaapt ze alleen maar. Ze schijnt zelf weinig last te hebben, en ze houdt zich koest. We fietsen niet meer samen, maar we maken we dagelijks een wandeling waarbij ze vrolijk mee stapt. Als ze begint te zwalken dan gaat ze zelf al zitten en vervolgens schuift ze dan langzaam haar voorpoten vooruit om rustig te gaan liggen. Ik vraag me soms af of ze hoofdpijn heeft. Ze houdt zich rustig, en afgelopen week piepte ze weer even toen ik met mijn dijbeen tegen haar kop aanduwde omdat ze plotseling in mijn looprichting stond. (hierdoor werd mijn geheugen ook opgefrist en bedacht ik me dat ze dat dus eerder heeft gedaan.
Maar gisteren hadden we ook een hoogtepunt! Na 2 weken rust, waarbij ze toch wel steeds allert is en haar bescheiden vrolijkheid toont heeft ze gisteren uitbundig tegen me staan te blaffen. We liepen samen in de tuin... net als anders als we samen gaan voetballen. Voorheen liep Muffin enthousiast vóór me uit, terwijl ze heel hard áchteruit liep en dan blafte ze naar me dat ik de bal moet schoppen. De afgelopen tijd liep ze wel met mee, en kwispelde naar me. Nu liep ze wat stuntelig om me heen te dartelen en blafte vrolijk en uitdagend! Hoe blij kan je zijn als je hond blaft? :-) De bal haalt ze niet meer op, maar we hadden samen dikke pret door de bal 5 meter vooruit te schoppen, samen er achteraan te hobbelen en weer verder te schoppen. Zal ze ooit nog een bal achterna rennen en naar me terugbrengen? Niemand weet het antwoord. Het lijkt er op dat Muffin in 1 dag 4 jaar ouder is geworden. Ze leeft nu als een hond van 14 jaar die graag eet, een koekie op zijn tijd wil, haar bescheiden lolletje heeft en graag aan mijn voeten ligt. Zolang ze plezier heeft en geen pijn heeft, ben ik blij dat ze bij me is, en geniet ik van elke dag die we samen hebben. Maar ik mis mijn gekkke, altijd aanwezige druktemaker. Mijn mee-ga hond. Het doet me verdriet om zo'n grote sterke hond plotseling zo zwak en kwetsbaar te zien zijn.
Dan hebben we ook hele leuke dingen te melden over ons andere meisje... Jody! Onze "kleindochter is hier geweest om een feestje met Vincent te bouwen. Jody was hier nog nooit geweest. Ik heb haar zondag opgehaald toen ze zover in haar loopsheid was om gedekt te gaan worden. Ze lag met Shanti samen in de achterbak toen ik naar huis reed. Op een gegeven moment zit een bekend smoeltje me aan te kijken in de achteruitkijk-spiegel, en babbel ik dus terug tegen mijn 'Prutske'. Vervolgens gaat Shanti dus zitten en kijkt me óók aan... haha ik zat dus tegen Jody te babbelen terwijl dacht dat het Shanti was! Die meiden hebben dus dezelfde expressie en dat kan geen toeval zijn...
Eénmaal thuis kreeg Jody even de vrijheid om dit nieuwe huis te ontdekken en rustig kennis te maken met de andere honden. Dat vond ze niet zo belangrijk, ze had alleen maar oog voor die knappe kerel. Enfin, de foto story onder de link "puppy nieuws" zegt genoeg. Jody is hier 3 dagen geweest; ze verleidde Vincent, speelde tikkie-met-verlos samen met Pooh, rende en keette met Chanel en Shanti, had de juiste respect voor Muffin, en deelde 'snachts de kennel en het vetbed met Babs. Gewoon... alsof ze hier al jaren woonde! Ook mijn honden accepteerde haar als de normaalste zaak van de wereld. Wat een heerlijke meid!! Ik ben zo blij dat ze hier pupjes gaat krijgen, en ik kijk er echt naar uit dat ze hier een paar weken zal komen en dat we haar geweldige-, en zó herkenbare karakter gaan doorgeven aan pups.
Nu vragen veel lezers zich af "wie is Jody dan?" Nou, Jody is een kleindochter van mijn Bo-Ghy en ze is geboren bij Mark en Roosmarie in de Sweet Expression's kennel. Doordat zij wat rustiger aan gaan doen, werd er met Jody geen nest gepland. Hierdoor hebben we met z'n allen, en na akkoord van Linda (de eigenaresse van Jody) besloten om Jody hier pups te gaan laten krijgen samen met onze Vincent. Ik verheug me er enorm op... nu maar aftellen en hopen dat alles gelukt is!
En de laatste girl om wat over te melden ben ik zelf. Na wat weken thuis ivm de operatie aan mijn hand, thuiswerken en daarna de vakantie van 5 weken is het enorm wennen om weer fulltime aan het werk te zijn. Wel leuk hoor! En eigenlijk ook wel heel fijn om weer met mijn hersens te werken, en andere 'praat' dan hondenpraat aan mijn hoofd te hebben. De honden moeten er ook wel aan wennen dat ze nu weer af en toe alleen zijn. Nooit te lang gelukkig. Mijn nieuwe project wordt merendeels in Eindhoven uitgevoerd, dus kan ik veel dagen 50/50 of helemaal thuis werken. Het is lekker om weer in het ritme te zitten, en de leuke reacties van collega's ("leuk je weer te zien" en "waar heb jij al die tijd uitgehangen?") én de uitdaging van het nieuwe project wat me is toevertrouwd doen me goed.
Aanstaande zondag hebben we de jaarlijkse wandeling cq puppy reunie van het laatste nest. Er komen ongeveer 20 honden, waarvan 5 uit het laatste nest. Altijd jammer als een nest niet compleet is op de reunie... maar toch wel erg leuk dat er 5 van de 7 "Droom Pups" wel zullen zijn! En zeker ook zo leuk als er oudere honden komen. We vieren zondag ook de 7e verjaardag van de Mode Ontwerpers; Giorgio Armani en Laura Ashly (oftewel Diesel en Luna) zullen een mooi feestje vieren met hun familie in het bos!
