We zijn weer thuis. Bijna 5 weken zijn we 'en route' geweest, en wat hebben we genoten! Ik schrok wel even toen ik op de kilometer teller van de camper keek: in totaal 5400KM gereden. We hebben 7 landen en 5 shows bezocht, ontelbare mooie plekjes gezien, heerlijke wandelingen gemaakt, 6 dikke boeken uitgelezen, veel nieuwe mensen ontmoet en oude vrienden bezocht. Bruingebakken van de zon, en een paar kilo lichter door alle beweging kan ik weer aan het werk nu. Op de zaak, maar ook thuis!
Pooh heeft deze vakantie laten zien dat ze een grote meid is geworden. Zelfs de eigenaresse van de camping in Villach gaf haar het compliment dat ze zich al zo netjes gedroeg. Ze spring niet meer over de omheining heen, blaft niet uhh minder naar honden die langs lopen. Ze heeft nu ook bijna begrepen dat je andere hondjes die aan de riem lopen niet mag laten schrikken, door er als een stuiterbal blaffend op af te jumpen, ookal bedoel je daar niks mee. Ja, 4 weken optimaal aandacht werpt wel haar vruchten af!
Het is altijd leuk om te zien hoe honden zich gedragen, en dat ieder zijn eigen rol in de roedel heeft. Mijn 6 boppers weten precies wat ze aan elkaar hebben, en wie welke plaats in de roedel heeft. Ik vind het dan ook altijd wel leerzaam en interessant om te zien wat er gebeurd als er andere honden bijkomen. De eerste week was mijn Deense vriendin Malene erbij, met 2 meiden. Kerne is bij ons geboren, en als pupje van 8 weken naar Denemarken verhuist. Ik vond het heerlijk om haar nu een volle week mee te maken. Wat een leuke hond! Ze heeft de rust van Vincent, en het uiterlijk en de humor van Shanti. Ik vond het ook wel erg grappig hoe ze zich direct aanpaste aan de familie, en haar plekje in de roedel innam (en kreeg). Ze nam direct de Bo-Ghy-Bank in beslag, en vond dat ze daar prima lag. Zelfs als we gingen verkassen, dan keek ze Malene aan met een blik "jij denkt toch niet dat ik in jouw Toyotaatje ga liggen, als ik me hier riant op de sofa kan laten vervoeren hè... duhhh." Dus Kerne reed met ons mee als we 100km verderop wilden gaan. En het viel amper op dat er een 7e OES in de camper lag.
Echter, Malene had ook een ander teefje bij zich. Op zich een aardige Bobtail, maar toch van een heel ander type. Ze komt uit heel andere bloedlijnen, waarvan ik weet dat het karakter ook anders is. Dit bleek dus ook in deze week. Natuurlijk verklaren diverse mensen me voor gek als ik zeg dat ik gewoon 8 honden op 10 vierkante meter bij elkaar laat zijn. Voor mijn honden is dit gelukkig nooit een probleem. Maar.... we hebben wel regels. En als honden zich niet aan de regels houden, dan zal Alfa-Muffin wel even vertellen dat er niet gegilt wordt, en dat debiel angsthazen gedrag wordt niet geaccepteerd.
Helaas speelde Gaya ook niet leuk, waardoor zelfs Pooh het na een aantal pogingen niet meer leuk vond om alleen maardoor een bulldozer omver gelopen te worden of onder het gras gemoffeld te worden door een paar tanden in haar nek. Dus was er voor Gaya al snel niemand meer om mee te spelen en viel ze buiten de roedel.
Ik vraag me nu nog steeds af waarom Kerne zo direct geaccepteerd werd, en Gaya niet. Is er nog een herkenning vanuit het nest waardoor Kerne zich makkelijk aanpast, en wordt geaccepteerd? Of is het écht alleen het gedrag van de hond... Kerne zo sociaal, zelfverzekerd maar wel flexibibel terwijl haar reisgenootje door angst, vluchtgedrag en onnodig gillen direct op de zenuwen van mijn honden (en mijzelf) werkte?
De andere weken waren we met ons eigen roedeltje, wat in paîs en vree samen van de warme dagen en het luie leventje genoot. De laatste week viel het me wel op dat Muffin 'ns een avond had dat ze erg lag te hijgen, en dat ze moe was. Maar dat is na haar operatie met herstel periode + de vakantie wandelingen ook helemaal niet zo vreemd. Totdat ze afgelopen zondag echt heel raar ging doen. Tijdens de Euro show in Tsjechie lag ze rustig in de camper te slapen, en vond ik haar hijgend, kwijlend en met een heel scheef gezicht. Haar rechter oog was helemaal uitgezakt, ze had een harde buik en ze liep als een dronken mannetje. Ik heb direct een bevriende fokker gehaald, die ook dierenarts is, en zij heeft Muffin direct onderzocht. We dachten dat ze een hersenbloeding had gehad.... maar ze was stabiel (voor zover dat zo te beoordelen is) en we besloten haar na het grondige onderzoek rustig en koel te laten slapen.
De zorg om Muffin drukte voor mij zeker een stempel op de Euro OES show, wat anders zo'n onbezorgd feest weekend zou kunnen zijn. Ik ben maandag ochtend vroeg direct vertrokken, en in één ruk naar huis gereden. Muffin sliep languit en ik wilde naar huis!!!
Thuis bleek Muffin ook erg blij te zijn om op haar eigen plekje te kunnen gaan liggen, en sliep vast en diep. Ze kwijlde iets minder, haar rechter oog nog steeds uitgezakt, en af en toe stond ze wat onvast op haar poten. Het hijgen was zorgelijk, maar dat nam wel wat af. Rust, rust en nog eens rust.
Dinsdag met Walter gebeld, en besloten om haar woensdag door de medische molen te laten gaan. Muffin sliep gedurende de dag nog steeds veel, en het hijgen werd wat minder. De andere symptomen bleven. Röntgenfoto's, echo onderzoek en bloed onderzoek hebben inmiddels wat duidelijkheid gebracht;
Muffin heeft veel spondylose in haar ruggewervels, hetgeen vreselijke pijn en uitval-verschijnselen kan geven. Zeker bij de (over-)belasting tijdens de wandelingen en de vermoeidheid na 4 weken rond touren kan dit een deel van de symptomen verklaren. Mijn angst, dat de mamma carcinomen uitgezaaid waren naar essentiele organen werd wat gesust. Haar longen zijn schoon, haar buik is schoon, haar maag, lever en nieren zijn schoon. Haar milt laat een plekje zien, maar dat zegt nog niet alles. Het bloedonderzoek liet zien dat alle organen prima werken en dat haar rode en witte bloedcellen in balans zijn. Dus over 3 weken gaan we weer een echo maken om te zien hoe die plek op haar milt zich ontwikkelt.
Haar scheve koppie blijkt door het 'syndroom van Horner' te komen. (verlamming van een aangezichts-zenuw) Dit kan diverse oorzaken hebben, maar het meest waarschijnlijke is dat dit ook door de spondylose vanuit haar rug komt. Muf heeft nu dus hele zware pijnstillers en rust.
Ik merk nu al dat de pijnstillers aanslaan en dat ze beter loopt. Ze is vrolijker, en ze lijkt alweer wat fitter te worden. Of haar koppie ooit nog recht wordt, weet niemand. Maar dat is ook helemaal niet belangrijk, daar kan ze immers prima mee leven. (ze eet goed, en ik heb het idee dat ze met haar rechteroog ook nog wel wat kan zien)
pffff was een stress.... dat was dan de afsluiting van een fantastische vakantie. Nu foto's uitzoeken, en stukje bij beetje gaan proberen om de rimboe (dat stuk grond wat ooit mijn tuin was) te gaan snoeien. Valt niet mee, want mijn linker hand wil nog niet echt functioneren, maar de grasmaaier kan alvast over uren gaan maken!
Ondertussen heb ik het koud... terwijl iedereen maar volhoudt dat het zo'n lekker weer is. Nou, not dus. Na 4 weken boven de 25 graden (meestal zelfs meer dan de 30) vind ik het hier dus koud!!! Ik zat net even te kijken wat voor weer het nu in Oostenrijk is; ja hoor, gewoon 25+...... misschien moest ik toch maar eens een emigratie overwegen ;-)
