Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door. Maar ik wil even stil blijven staan.
Ik sta op, doe wat ik moet doen, en ga naar bed. Kan de wereld even stil staan? Nee dus.
90% van de mensen begrijpen niet wat het is om een vriend te verliezen. Niet als we een hondse vriend bedoelen. Lang geleden heb ik al geleerd dat het vaak niet begrepen wordt, dus heb ik me afgelopen maandag maar afgemeld op de zaak met de opmerking "family omstandigheden". Slechts enkele collega's begrijpen waarom ik rode ogen heb en niet naar de feestelijke bijeenkomst van ons nieuwe bedrijf kom, en de borrel met de klant af sla.
Kan de wereld écht niet even stil staan en wachten totdat ik weer bij mijn positieven ben?
Muffin is niet meer bij me..... ongeloof, onwerkelijkheid en verdriet. Heel veel verdriet.
Liepen we 6 weken geleden nog samen naar de top van de berg langs de Krimmler watervallen, en voelden we ons 'Lance Amstrong'. Het was ons doel, samen op vakantie en langs de hoogste waterval van Europa klimmen. Ons doel was bereikt en ik heb met tranen in mijn ogen Muffin een knuffel en een kus op haar dikke neus gegeven. "we did it Muf". Malene maakte de foto van ons.... misschien wel de foto die me nu het dierbaarste is van al die duizenden die ik in 10 jaar van Muffin heb gemaakt.
3 weken geleden onderzoek, en de diagnose spondylose. Al snel bleek dat deze symptomen nooit alleen van spondylose kon komen. En afgleopen donderdag tijdens het onderzoek bij de neuroloog kwam de klap midden in mijn gezicht..... tumoren uitgezaaid in Muffin's buik.... overal. Lymfen, lever, milt, nieren... dus onnodig om naar de ruggewervel te gaan kijken om te zien waar haar zenuwen knel zaten. Onnodig om verder te zoeken naar de reden waarom de reflexen in de achterpoten weg waren.....het waren tumoren. De kanker was dus toch al uitgezaaid.
Muffin heeft een flinke shot prednison gekregen, om zeker geen pijn te hebben en zich wat beter te voelen terwijl ik moest omschakelen van de gedachte dat er ergens een ontsteking zat die haar zo onvast op haar poten liet staan. Extra tijd om mij zsm de beslissing te laten nemen om een einde aan haar leven te gaan maken. De prednison deed z'n werk, en Muffin rende 's morgens weer door de tuin heen. Niks aan de hand voor Muffin....
Wat nu? Ik had een show ingeschreven in Wirges. De leukste show in Duitsland, doordat het een luxe camperplaats en ruimte biedt voor de honden. Eigenlijk dus een weekend kamperen met toevallig ook een show erbij. Ik kan Muf geen groter plezier doen dan een camper trip. Na wat wikken en wegen ben ik voorzichtig de camper gaan inpakken, hetgeen niet aan Muf haar aandacht ontglipte. Ze hielp me door als vanouds in de weg te lopen, blafte vrolijk als ze dacht dat we bijna in konden stappen en wist uiteindelijk niet hoe snel ze als eerste in de camper kon gaan zitten om vooral niets te missen.
Ok Muf.... jouw laatste trip wordt leuk... Jouw camper trip. Ik wist dat de opleving door de prednison kwam, en maakte met Walter alvast de afspraak om haar maandag in te laten slapen.
Muffin genoot van elke minuut (as usual) en rende over het grasveld van de Rastätte waar we onderweg stopten, en verkende nieuwsgierig de camperplaats bij aankomst. Ze was blij met haar eigen bed onder de luifel, en genoot van alle aandacht die ze kreeg. 's avonds bij de BBQ had ze al snel door dat er 2 soorten stokbrood waren: 1 mét kaas, en 1 zonder. Zonder er veel woorden aan vuil te maken wist ze het halve kaas stokbrood toe te eigenen en liet ze zich heerlijk in de watten leggen.
Muffin was in haar element. Ze genoot in en om de camper, en maandag ochtend hobbelde ze rond in de tuin. Soms draaide ze wat te snel waardoor ze haar evenwicht niet kon bewaren maar zelf weer snel op kon staan om Pooh op haar nummer te zetten.
Continue twijfels... moeten we écht vandaag al afscheid nemen???? Maar ik zag ook dat ze niet meer wilde eten (behalve stokbrood, en koekjes) en ik wist dat uitstel in slechts enkele dagen extra aftakeling zouden betekenen.
Muffin verdiende beter. Mijn sterke stoere trotse MufMuf hoeft niet af te takelen totdat ze niet meer zou kunnen lopen.
Muffin, Shanti en ik zijn nog naar het bos geweest, waar ze als een oude dame heeft gewandeld, zelfs even achter Shanti aan heeft gerend... en zelf de auto weer ingestapt om vervolgens door te rijden naar Sleeuwijk.
Walter bood zelf aan om Muffin op haar meest dierbare plaats in te laten slapen.... dus ze is niet eens meer uitgestapt en lag als een prinses op de achterbank terwijl ze de handelingen volgde totdat haar koppie in mijn handen zakte en haar ogen sloten.
Dag Muf... Dag lieve MufMuf. Ik zal je zo missen. Ik hou van je, en ik ben zo blij dat ik 10 jaar lang zo intens van je heb genoten. We lived life to the Max.
Het is stil. Het is leeg. Ik ben leeg....
De wereld om me heen draait door.
Maar ik wil even stil blijven staan.
Even stilstaan bij het verlies van mijn dierbare Muffin.
