Voor de buitenwereld is alles weer gewoon. Althans, voor het merendeel van de mensen is het 'not done' om te lang te blijven hangen in ellende. Kwetsende voorbeelden te over, maar ik leg ze maar naast me neer. Ik ga ervan uit dat men niet beter weet, en het niet slecht bedoeld.
Slechts een enkeling kent me goed genoeg om te weten wat er werkelijk afspeeld. Zij luisteren en troosten.
Muffin laat een leegte achter. Zo'n enorme leegte.
De voetballen liggen al 3 weken stil op het gras. De enige beweging die ze maken is wanneer ik het gras maai en ze opzij rol.... met tranen.
'smorgens gaan de honden naar buiten en Vincent loopt een beetje verdwaast te blaffen. Geen Muffin die hem loopt uit te dagen met een bal in haar bek. Niemand om tegen te blaffen... maar de gewoonte is moeilijk te doorbreken dus blaft mijn vriendje... zonder reden.
Hij is uit zijn doen, hij mist de alfa bitch die hem als kerel ff op z'n nummer zette. Ze hadden een vreemde relatie samen... gek met- en op elkaar, maar vooral niet te klef. Zij had allang in de gaten dat er ergens een doos koekjes stond, en hij had respect voor haar... dus kwam er niet dichterbij.
Nu jat Vincent de koekie pot zelfs uit de kast, of "vind" hij de lege verpakking plotseling op de leuning van de bank. Hij laat me zo hard lachen met zijn nieuwe fratsen.... mijn vriendje, mijn malloot.
Chanel en Pooh zijn samen aan het beslissen wie de hoogste in rang mag zijn. Leuk spelletje waar ze uren zoet mee zijn door met hun koppie in elkaars nek te hangen, of zelfs elkaar bespringen als ervaren dekreuen :-) Shanti maakt duidelijk dat er geen sprake is van discussie... en loopt met opgeheven hoofd als de "Queen herself" voorbij.
Babs distancieert zich van alles, en heeft afgelopen week weer haar zomer outfit gekregen. Lekker kort en fris ligt ze op de bank. Háár domein.
Ik realiseer me dat ik met Muffin door heel Europa heb gereisd, en dat er eigenlijk geen plek is waar we niet samen gelopen hebben. Slechts 1 keer is ze niet meegeweest op vakantie (destijds een héle foute keuze van mij) Maar we liepen samen in Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Monaco, Zwitserland, Italie, Slovenie, Hongarije, Oostenrijk.... ze liep áltijd naast me. Samen op pad, op zoek naar mooie natuur. Spannende ruige paden waar we soms na veel zweet en blaren (en dorst) tot ons doel kwamen. Nu.... nu zie ik op tegen de volgende vakantie waarbij ik mijn wandelschoenen zal aantrekkken, en Muf niet als een malloot zal staan te blaffen en zingen... Mijn maatje is er niet meer.
Langzaam kwam het besef in de afgelopen weken dat we zóveel samen hebben gedaan, dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Nu heb ik daar weinig behoefte aan, maar het idee vormde zich verder tot een foto boek. Digitale foto's blijven vaak maar op de laptop staan.... behalve natuurlijk de enkele, die speciale die worden uitvergroot voor aan de muur. Ik ben nu dus bezig om een foto album te maken van Muffin haar leven. Natuurlijk loop ik er tegen aan dat de foto's uit haar puppy tijd niet digitaal waren, en dus in 2004 verbrand zijn. Toch lukt het me aardig om haar leven over de 10 jaren in beeld te brengen.
Er gaat veel tijd in zitten. Bij het zien van de foto's komen zoveel herinneringen terug, en dan moet er uiteraard een selectie plaatsvinden.... al met al kost dat veel tijd en tranen. Het heeft geen haast, en ik neem er ook de tijd voor. Perfectionist als ik ben, moet het mooi worden. Dus worstel ik met het Albelli programma om eruit te halen wat erin zit en het wórdt mooi. Misschien is het wel een stukje verwerking, of afsluiting. Who knows...
En dan, zo lijnrecht op alle emoties, komt dan het geweldige nieuws dat er pups komen.... Best even moeilijk om een plaatsje te geven... het is zo dubbel. Maar zoals een vriend het zo treffend zei "It's the circle of life"...
Het is soms net alsof de geschiedenis zich herhaald; Toen ik met Raggles in 2001 een echo ging maken, zagen we 1 pupje. Tijdens het zelfde consult werd bij Lotte de diagnose botkanker vast gesteld.
5 weken later liet ik Lotte inslapen omdat we haar met pijnstilling niet meer konden helpen, en 36 uur later werd Muffin geboren....... dáárom kreeg ze de stamboom naam "live life to the Max". Ik realiseerde me toen al (nog vóór de geboorte) dat ik ook van dit pupje zoveel zou gaan houden, dat ik over 'tig jaar wéér zoveel verdriet zou gaan hebben... maar dat is de consequentie when you Live Life to the Max...
(je hebt het grootste verdriet door het verlies van hetgeen je het meeste vreugde gaf.... hoge pieken in het leven geven vanzelfsprekend ook diepe dalen)
Nu, anno 2011 zitten er gelukkig enkele weken tussen het afscheid en het nieuwe leven. Ik ga van de pups genieten, dat weet ik zeker. Ze gaan me laten lachen, net zoals Vincent me kan laten schateren.
Life goes on. Maar soms doet dat wel heel veel pijn. Soms, als je een hond verliest...raak je een stukje van jezelf kwijt. Muffin was zo'n hond.
