dinsdag 4 november 2008

Afscheid nemen van Raggles

Ze is er niet meer... Raggles heeft rust.
Tijdens haar laatste minuten voelde ik dat ze zich overgaf, en in haar ogen zag ik de rust komen. En -misschien klinkt dit raar- haar dode lichaam straalde een rust uit zoals ik al enige dagen niet meer bij haar had gezien.

Dood gaan en afscheid nemen is voor ons een ritueel. We hebben het al (te) vaak gedaan. En ook voor Raggles geldt dat we middels al onze eigen rituelen afscheid nemen om elkaar los te laten.
Gelukkig reageren de andere honden erg rustig en gelaten op het hele gebeuren. Alleen Vincent was toch even verward na het besnuffelen van het dode lichaam van zijn grote liefde. Terwijl Raggles gisteravond op haar eigen plekje lag, was het voor mij het moment om haar 'memoriam' te schrijven voor de rainbowbridge. Hoe vat je een intensief 13 jarig leven samen in 10 zinnen? Wat ben ik blij dat ik uit de talloze foto's van onze vakantie in Frankrijk een mooie kan kiezen. Wat hebben we daar toch nog samen genoten!
Vanmorgen het zware moment om haar weer in de auto te leggen en naar het crematorium te brengen. Net als Emme, heb ik ook haar tot aan de oven begeleid. Hoe emotioneel kan een afscheid zijn? Hoeveel tranen heeft een mens eigenlijk? Ik heb al de hele dag het beeld van haar geboorte voor me... 13 jaar geleden ving ik haar op; een teefje met 2 zwarte oren van 300 gram, en nu geef ik haar de laatste knuffel voordat haar uitgeputte lichaam vernietigd zal worden.
Nadat de oven sloot, ben ik met Vincent en Shanti langs de maasplassen gaan lopen. Wat een blauwe lucht, en de zon scheen voor mijn Freggle vandaag... 2 uur later konden we haar as mee naar huis nemen.
Ook voor Raggles heb ik volgens mijn ritueel stenen gehaald.. en ja, ook voor Raggles heb ik de perfecte keien gevonden. Spaghetti steen! (alleen die maffe naam?) op het eerste gezicht net lava steen, heel ruw en grof maar als je beter kijkt zie je hoe broos het is. Net mijn Raggles met haar grote mond maar oh zo gevoelig en breekbaar.

Haar as heb ik bij het as van Emily in de urn gedaan, en samen met de stenen op de grafheuvel bij de anderen gelegd. Het wordt veel te vol daar achter in de tuin...

Raggles heeft rust. In mijn hart en in haar kinderen leeft ze voort. Zoveel mooie herinneringen... Mijn lieve Raggle-Freggle. 't is goed zo, maar wat zal ik je missen!