Vorig jaar stopte Emily op Donderdag met eten, en op maandag ochtend 5 november gaf ze aan dat ze niet verder wilde... en belde ik Walter. 's middags hebben we haar in laten slapen.
Afgelopen donderdag stopte Raggles met eten... vrolijk, dat nog steeds. Zelfs afgelopen weekend met de caravan mee naar Hannover. Stil genietend op de achterbank. Kleine beetjes eten (veel vlees, weinig brokken) maar toch telkens weer braken. Samen korte stukjes lopen op de parking, de caravan in tillen, en weer lekker slapen. Genieten van de aandacht en ook op de terugweg weer als een koningin op de achterbank liggen slapen.
Vanmorgen ging het niet meer. Ik hielp haar overeind -zoals vaker de afgelopen week- en hielp haar op weg naar buiten. Na enkele stappen vond ze haar stevigheid weer, en liep ze zelf naar het gras. So far so good.
Toen ik de honden enkele minuten later binnen riep om te komen eten, was Raggles nergens te vinden. Roepen heeft geen zin, want als ze 'een slechte dag heeft' is ze ook harstikke doof.. Zoeken dus maar.
Uiteindelijk vond ik haar achter in de tuin, onder de wilg weggekropen, slapend diep onder een struik. Ze wilde niet overeind komen, ze wilde met rust gelaten worden.
Toen ik haar naar binnen gedragen had, en op haar bed leerlegde was het duidelijk; Ze is op. De kanker heeft gewonnen. We gaan niet verder.
Vanmiddag mag ze gaan. Ze ligt naast me op haar kleedje, in alle rust slaapt ze haar laatste uren totdat we eind van de middag naar Walter zullen gaan.
