Ja, vandaag geen blog over een hond die hier woont, maar nu eens even onze Boris in het voetlicht. Boris heet officieel Youandi Piece of Cake, en is 13 jaar geleden met 6 broertjes in onze huiskamer in Veen geboren. Mama Emily verrastte ons allemaal door geen meiden in haar nest te laten zien, en papa Freddy was tevens de opa van deze 7 mannen. Triest maar waar, in de afgelopen 3 maanden zijn Mucho en Junior (2 broertjes van Boris) overleden en de anderen al eerder. Al met al hebben de meeste jongens een respectabele leeftijd behaald en hebben ze allemaal vele jaren veel liefde en plezier met hun eigenaren gedeeld.
Boris heeft toch wel een speciaal verleden, wat een blogje waard is....
Als pup werd hij uitgezocht door Dick en Leo, 2 leuke knullen uit Zoetermeer, die dolblij waren met hun pup. Na veel ellende met een asiel bobtail verheugden ze zich er nu op om een 'ongecompliceerde Bobtail' te krijgen. Vanaf de geboorte waren ze regelmatig aan de werpkist te vinden. Zelfs toen ik door mijn rug ging en dus 'plat' naast de werpkist lag, kwamen ze koffie drinken en deden ze meteen de nodige huishoudelijke klusjes voor me. Bij het ophalen van Boris ontving ik een videoband met opnames van de eerste weken van Boris bij mij thuis, en ook alvast wat opnames van de wereld waar Boris zou gaan wonen: Een geweldig warm thuis!
We hielden wel contact, maar zoals dat gaat... niet zo regelmatig als we eigenlijk zouden willen. Maar ach, geen nieuws goed nieuws en tijdens bezoekjes over en weer, telefoongesprekken en de jaarlijkse kerstkaart lieten ze me weten dat Boris was uitgegroeid tot de gewenste 'bere-grote-reu met een hart van goud'. Na 7 jaar kreeg ik een brief, en bij het lezen heb ik zo vreselijk gehuild...
Dick was tijdens zijn werk plotseling overleden. Leo was ten einde raad, en Boris kwijnde weg van verdriet. Hij lag bij de voordeur, te wachten op zijn baas. Daar lag hij al weken. Hij wilde daar niet weg, hij werd onhandelbaar en kon niet meer met Leo door 1 deur. Leo en hij zaten in een vicieuze cirkel van verdriet, en kwamen daar samen niet uit. Er was nog maar 1 oplossing; Boris kon niet langer blijven. Ik heb Leo direct gebeld, en een afspraak gemaakt om Boris te komen ophalen.
Boris was 7 jaar. Wie wil er nu in hemelsnaam een hond van 7 jaar oud in huis nemen?Ik nam me voor om hem bij de OESCN herplaatsing op te geven, maar als dit niet zou lukken dan zou hij bij mij oud mogen worden. Tot mijn verbazing werd ik binnen enkele dagen gebeld, door iemand waar ik kort daarvoor ook al contact mee had gehad, maar toen vanuit het oogpunt van een toekomstige pup maar ze hadden zich ook bij de herplaatsing opgegeven, want die optie stond ook open.
Het eerste telefoongesprek was al leuk toen het nog over een eventuele pup ging, en het telefoongesprek over Boris was ook al zo positief!
Maar... ik had een tumor op Boris zijn voorpoot gevonden, zo groot als een golfbal. In overleg met de dierenkliniek hebben we besloten deze tumor zo snel mogelijk te laten opereren, aangezien we de groei zsm moesten stoppen. Jacob en Diana zijn in de tussentijd wel al kennis komen maken, en de klik met Boris was er direct!
Boris ging eerst onder het mes, en toen hij redelijk hersteld was is hij verhuist. Dit ging allemaal niet zonder slag of stoot. De 'bere-grote-reu met een hart van goud' bleek toch wel een behoorlijke deuk van de gebuertenissen in de afgelopen maanden opgelopen te hebben, die wel de nodige gebruiksaanwijzing eistte.... Gelukkig prikte Jacob en Diana door deze houding heen, wisten ze het vertrouwen van Boris te winnen en bouwden ze samen vriendschap en een vertrouwensband op.
Het is nu al 6 jaar geleden dat ik Boris ophaalde in Zoetermeer... en wat heeft hij in de tussentijd al veel gedaan! Hij gaat jaarlijks mee op wintersport, ligt graag aan baasjes voeten als er gewerkt wordt, hij is een graag geziene gast op het terras van het dorpscafé, hij stond ooit op de site van de telegraaf met een foto in de sneeuw (Boris zat op de slee) en tegenwoordig.... ja, voor zijn 13e verjaardag heeft hij een bolderkar gekregen, omdat zijn oude pootjes het wat minder doen. En zo in de bolderkar, kan hij toch nog mee naar alle leuke dingen die hij samen met zijn baasjes graag doet.
Fijne verjaardag Boris, dikke kus van ons allemaal.
xxx
