Onwerkelijk kijk ik terug op het afscheid van Coco. Elk moment van de dag wordt ik geconfronteerd met haar afwezigheid. Als ik werk ligt ze niet aan mijn voeten, als ik naar bed ga hoef ik haar niet de trap op te helpen, als ik wakker wordt kijk ik naar een lege plek. Geen 'Mogge Dootje, kom opstaan..'
Ik weet dat het slijt. Ik heb het al te vaak meegemaakt. Elke vriend heeft een speciaal plekje. Met elke hond heb ik een andere band. Sommige raken gevoeligere snaren dan de andere. Sommige laten diepere wonden na. Coco was er zo een. Net als Balou en Lotte.
Shanti troost en laat me lachen. Mijn clown. Ze is nadrukkelijk aanwezig, en dat doet me goed. Ze gaat mee naar boven, en we geven elkaar een dikke knuffel voor het slapen gaan. Ze neemt het me niet kwalijk als ik zeg 'trusten Doos'... maar duwt haar neus in mijn nek, rolt zich om met 4 voeten in de lucht en maakt het zich gemakkelijk. Ik glimlach door mijn tranen...Tuurlijk, sorrie Pruts.. stom van me.
Coco leeft verder...
Haar kleinkinderen hier zijn nu 3,5 week. Ze hebben een zware week achter de rug met diaree en braken. Pien is nog niet helemaal bekomen van het virus, maar de pups zijn er zo goed als over heen. Ze drinken nu maar 2x per dag bij Pien om hen niet opnieuw te besmetten, en om Pien te beschermen tegen uitdroging en roofbouw op haar lichaam. Gelukkig waren ze al zelf aan het leren eten, dus nu eten ze al 5x per dag vlees en geweekte puppy brokken.
Deze week van emotie, spanning, stress en heel veel hygiene, pups extra wegen (vallen ze niet teveel af?), bijvoeden, schoonmaken, etc hield ons wel van de straat. Maar sinds gisteren groeien alle pups weer, en Pien eet ook weer. Hopelijk hebben we het nu allemaal achter de rug...
Maar we kregen ook leuk nieuws:
Op 15 december zijn er 10 Coco-kleinkinderen in Duitsland geboren. Hoe dicht kunnen leven en dood bij elkaar horen?
Ook Veejee heeft gisteren op de echo haar buik vol pups laten zien, dus over 5 weken hopen we nog meer kleine Coco-kids te verwelkomen op deze wereld! En omstreeks de jaarwisseling mag Vincent nog eens een poging gaan doen om nog meer van die lieve leuke pups te verwekken. Dat zal een knallende dekking worden :-)
Ik realiseer me dat de nakomelingen van Coco inmiddels in grote getale over de hele wereld wonen... Van Noorwegen, tot Hongarije. En van Rusland tot de UK.
Veel van deze bijzondere Coco-kleinkids worden ook ingezet voor fokkerij, en zo zal mijn Coco over de hele wereld op heel veel stambomen terug te vinden zijn.
Dat maakt me trots, en dat geeft me een warm gevoel.
Ondertussen laten de Coco-kids hier thuis me dagelijks lachen. Chanel laat zien dat ze 99,9% op haar mama lijkt, zowel uiterlijk als innerlijk. Vincent is mijn vriendje... onbeschrijfelijk hoe ik 17 jaar na de geboorte van Balou weer zo'n lieve reu om me heen kan hebben.... Babs is zichzelf. Op haar manier doet ze haar eigen ding. Mijn Babs (alias Spekkie) zo dapper, zo lief, zo kwetsbaar.
En Shanti....mijn Prutske. Altijd vrolijk, zo lief en slim.
Ik ben zo blij dat ik Coco elke dag terug zie in deze 4 Coco-kids. Dat troost ook wel een beetje...maar neemt het gemis niet weg.
Coco en Coco-kids
