zondag 27 december 2009

Kerstgevoel

Zo, we hebben het weer achter de rug. De Kerst.
Ik ben niet zo'n kerstmens, en heb al jaren een hekel aan het kerst gedoe. Opeens aardig zijn tegen mensen die je niet aardig vind, of ineens aardig doen tegen mensen waar je eigenlijk het hele jaar aardig tegen had willen doen maar niet gedaan hebt. Een beetje schuldgevoel aflossen ofzo... Nee, da's niks voor mij.
Elke dag is 'kerst' en binnen mijn selectieve vriendenkring wordt elke dag oprecht aardig tegen elkaar gedaan. We zijn er als we elkaar nodig hebben, en laten elkaar met rust als dat wenselijk is.

Afgelopen weken heb ik maar weer eens mogen ervaren hoe waardevol dit handje vol echte vrienden is. Als er zo plotseling een vriendje wegvalt, is er niets mooiers dan op de juiste momenten de juiste woorden te horen en aandacht te krijgen.
Door de afstand (tja, mijn vrienden wonen door heel Europa en niet in Limburg) gaat dat vaak per telefoon of mail... maar dat maakt niet uit. Afstand speelt geen rol bij echte vrienden.
Ook al die mensen die lieve reacties hebben gestuurd, die de moeite namen om hun eigen gevoel te delen. Want ja, iedereen die weet wat het is om afscheid te nemen van een hond kent ook het verdriet. Het is op zo'n moment fijn om te weten dat ik niet alleen ben met mijn tranen om Coco. Mijn hoofd stond er niet naar, en ik kon het vaak niet opbrengen om te reageren.. maar via deze weg dan toch nog maar een dikke "DANK JE WEL!!" aan iedereen die me de afgelopen weken gesteund heeft op welke manier dan ook.

Idiote dagen... waarbij ik af en toe het gevoel heb dat ik met een kop vol watten op de automatische piloot bezig ben. De pups vragen veel aandacht en tijd. Harstikke leuk, maar ook druk. Buitenspelen was niet mogelijk met de sneeuw en kou, dus heb ik binnen maar onze indoor speeltuin gecreeerd, en ben ik de puppy ren 'tig keer per dag aan het verschonen, en verschonen, en verschonen... 9 pups plassen en poepen wat af, en de kranten vliegen erdoor om ze toch maar steeds een schoon plekje te bieden. Het houd mij lekker bezig.

Dan Bo-Ghy. De oude man van 11,5 jaar :-) Kregen eerst de pups en Pien het darmvirus te verwerken, de oude man deed daar 2 dagen later ook aan mee. Dus, terwijl Pien nog herstellende was, begon Bo-Ghy ook en kon ik snachts mijn bed uit om ze uit te laten, (maar ik was dikwijls toch al te laat) kennels te dweilen en achterwerken te soppen. (hmpf..niet echt leuk om dit in pyjama om 3 uur snachts te doen) Bo-Ghy zijn darmen waren al snel weer onder controle, maar hij bleef heel zielig. Ik merkte dat hij moeilijk opstond en zelfs jankte als hij wilde gaan zitten, of hij zich wilde omdraaien op zijn kussen.
Alle stress en verdriet en het virus bij elkaar hebben zijn rug laten verkrampen en zorgde voor 'hernia verschijnselen'. Ik heb vele uren naast hem gezeten, zijn rug gemasseerd en schietgebedjes gedaan dat hij toch niet nu achter Coco aan zou gaan...
Gelukkig reageerde hij redelijk vlot op de pijnstillers, waardoor hij zich weer kon gaan bewegen en zelfs weer mee door het bos kan hobbelen. pfffff wat een opluchting.

Shanti heeft het de hele dag druk. Waarmee? Met mij te entertainen! Ze laat me geen seconde uit beeld verdwijnen, en voelt feilloos mijn emoties aan. Daarnaast speelt ze met de pups, en ligt ze met hen te rollebollen en te stoeien alsof ze zelf weer pup is. En, aangezien Pien niet snapt wat ik van haar verwacht, helpt Shanti me met de pups te verzamelen en naar buiten of naar binnen te laten lopen. Als een kloek hoedt ze de pups, en neemt ze ze mee naar de puppy ren.
Pien vindt het best, en kijkt tevreden hoe de 'nanny' haar kids verzorgt.

En zo hobbelen we maar door. De dagen zijn gevuld en vliegen voorbij. Nog vaak wel met een 'kop vol watten', maar ook met een 'kerst gevoel'; omgeven door mensen en honden die oprecht zijn, om elkaar geven en er voor elkaar zijn als het nodig is.