Life is a roller coaster... wie zong dat ook alweer?
Ongeveer 9 weken geleden liep ik te buffelen voor een klant, lag Pien met weeen terwijl ik mijn werk niet los kon laten omdat er zoveel gedoe was. Coco lag tevreden aan mijn voeten, en vol spanning wachtten we af wat Pien op de wereld zou gaan zetten.
Nu, 9 weken later is alles 3 keer over de kop gegaan en lijkt het erop dat niets meer is zoals het was.
Ik ben aan het werk voor een andere account, waardoor heel veel frustratie eindelijk los gelaten kan worden en ik merk nu hoeveel roofbouw ik anderhalf jaar op mezelf heb gepleegd. Ik krijg nu weer energie terug uit mijn werk, en werk samen met hetzelfde team fijne collega's om een leuke klant door de transitie heen te helpen.
Pien zette eind november 9 geweldige pups op de wereld, en 8 weken lang was ik druk met de pups, schoonmaken, zorg, visite en de nieuwe eigenaren. Harstikke leuk, en ik geniet telkens weer van het moment dat de pups naar hun baasjes gaan en de leuke enthousiaste verhalen per mail en telefoon terugkomen. Bentley is zelfs per vliegtuig naar Noorwegen vertrokken. (lees hier hoe dat in zijn werk ging)
Doordat er de laatste weken rust in mijn hoofd en agenda is gekomen... komt nu (pas) de klap en voel ik het verlies van Coco des te harder. Mede doordat zij zo plotseling wegviel, loopt er nu een klein pupje rond; onze Pooh. Kleinkind van Coco, maar met een 'eigen willetje' alsof ze ook wat genen van Emily meegekregen heeft.
Wie had dat allemaal 9 weken geleden kunnen voorspellen... hoe langer ik erover nadenkt, hoe vreemder het allemaal lijkt. Bizar.
Gisteren is de laatste pup vertrokken, en dat had ook voor Pooh wat consequenties: ze hoort nu bij de roedel, en zal manieren moeten leren en ze moet leren respect te hebben voor de oude honden. Ze denkt dat ze iedereen net als een broertje of zusje kan bespringen, aan oren kan trekken en speelgoed kan afpakken... ahum, toen ze dat gisteren bij Vincent deed werd haar direct met wat 'lawaai en extra theater' duidelijk gemaakt dat dit niet kan. Ze was danig onder de indruk van haar grote oom, en zocht snel troost bij nannie Shanti. Nu kijkt ze eerst wie er staat, voordat ze 'aanvalt': Chanel en Shanti zijn de klos, en bij Vincent bedenkt ze zich wel 2 keer.
Ze moet ook leren Bo-Ghy met te rust laten. Hij heeft pups nooit leuk gevonden, en ze zal een paar weekjes ouder moeten zijn om door hem geaccepteerd te worden. Dus staat er tijdelijk een puppyren in de kamer, waar Pooh 's avonds met haar speelgoed vertoeft. (overdag is ze bij me in de werkkamer en de oude man slaapt op zijn bed in de huiskamer, maar s avonds zijn we uiteraard allemaal samen in huis) Helaas kan ik Pooh niet te lang uit het oog verliezen als ze in deze ren van 60 cm hoog zit... want kleine terror Pooh klimt eruit! Werkelijk, ze klimt met 4 pootjes in het gaas, laat ze vervolgens over de rand kukelen, en huppelt daarna de kamer rond.
Daar krijg ik nog genoeg mee te stellen dus....
En zo ben ik nu opeens een pup zindelijk aan het maken. Ik kan me betere omstandigheden voorstellen om dat te doen. Het is niet zo grappig om 300 keer per dag naar buiten te lopen als het -10 graden is.... brrrrrr....goed zo... grote puppie... braaf plassen... brrrrrrrr En als dan ook wat ooms en tantes telkens gezellig mee willen lopen, waardoor ik dus in een ganzepas met 5 grote- en 1 kleine bopper telkens de deur open en dicht maak (Babs is slim, die doet hier niet aan mee) ...brrrrr.... doorlopen jongens..... laat Pooh met rust... goedzo Pooh, plassen... brrrrr... binnen komen allemaal.... NU...... ja, doorlopen.... Bo-Ghy ook? Boooooooo-Ghyyyyyyyyyy.... brrrrr... Ach ja, oude Bo-Ghy wordt een beetje doof, dus in 90% van de gevallen mag ik weer naar buiten om Bo-Ghy op te halen.
Ik weet nog niet of ik het allemaal zelf wel bij kan houden momenteel. Ik moet er erg aan wennen om weer een pup in huis te hebben, Coco te missen en gewoon maar 40 uur te werken... Misschien moet ik het maar gewoon allemaal laten gebeuren. Voordat ik eraan gewent ben zal er wel weer wat veranderd zijn :-)
